Hiro

Katashi en liepen al plukkend aan onze kleren de grote wenteltrap af. We hadden het eerste uur Engels op de begane grond. Toen we het lokaal inliepen zagen we dat we niet de enigen waren die onder de etenswaren zaten, een groot deel van de leerlingen had immers deelgenomen aan het voedselgevecht. "En toen gooide er iemand een boterham recht in Kiryuu's gezicht!" riep een jongen enthousiast tegen een paar meisjes. Een van de meisjes keek verrast op toen we binnenkwamen. "Het is Fujimoto-kun." fluisterde ze blozend tegen haar vriendin. Ik grinnikte. Katashi had niks door. We gingen achterin de klas zitten en pakte onze boeken. Op dat moment kwam de lerares binnen. Ik zuchtte; Kurizawa-sensei was verschrikkelijk streng. Ze droeg haar grijze haar in een strak knotje op haar hoofd en keek met opgetrokken wenkbrauwen over haar smalle brilletje heen. "Mag ik vragen wat hier gaande is?" vroeg ze met getuite lippen. Meteen werd het stil en ging iedereen op zijn plaats zitten. Kurizawa-sensei liep langzaam door het lokaal, waarbij haar hakken ritmisch op de vloer klakten. Bij het tafeltje waaraan Katashi en ik zaten bleef ze staan. "Nakamura-kun." Ik zuchtte en stond op; dat was de regel wanneer je naam werd genoemd door Kurizawa-sensei. Haar dunne vingers bewogen langzaam naar haar bril en schoven hem naar het puntje van haar spitse neus. "Wat is er met uw uniform gebeurd?" Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Bij uw buurman is het al niet veel beter." zei ze met een afkeurende blik op Katashi. Ze keek de klas rond. De jongen die aan het begin van de les had opgeschept over het voedselgevecht zat ook onder. "Mizuki-kun." zei ze kil, terwijl ze met grote passen naar hem toe beende. Er ging een onderdrukte giechel door de klas. Ik herinnerde me vaag iets over hoe die jongen liever niet bij zijn achternaam werd genoemd omdat het als een meisjesnaam klonk. Mizuki stond op met zijn armen stijf tegen zijn lichaam aan geklemd. "Mag ik van u dan horen wat er echt gebeurd is?" Het klonk meer als een bevel dan als een vraag. "Er was een voedselgevecht, Sensei." zei Mizuki braaf. "Een voedselgevecht?! Kurizawa-sensei greep naar haar borst alsof ze een hartaanval kreeg. "En wie was de veroorzaker van dez vulgaire activiteit?" vroeg ze met opeengeklemde kaken. "Nakamura, Fujimoto en een paar meiden uit een andere klas, mevrouw." zei Mizuki met gebogen hoofd. "Wou je zeggen dat je zelf niet mee hebt gedaan?!" riep Katashi ineens. Hij hief zijn vuist op. Kurizawa-sensei draaide zich langzaam om. "Ik kan me niet herinneren dat ik u iets gevraagd heb, Fujimoto-kun." zei ze nadrukkelijk. Katashi liet zijn hand zakken en stond op. "Nakamura en ik, en de andere schuldigen, zijn al door Kiryuu-sensei gestraft, Sensei." Kurizawa-sensei knikte bedenkelijk. Ze leek teleurgesteld. Ik grijnsde onwillekeurig, ik weet zeker dat ze ons graag nog een pak strafwerk had gegeven. "Fujimoto-kun, Mizuki-kun, ik verzoek jullie weer te gaan zitten, ik zou graag beginnen met mijn les."

Natsumi

Ik keek naar de plek waar Jun net verdwenen was. Met deze situaties wist ik me geen raad. Ik was alleen maar goed met vrolijke buien. Dus zou ik dit ook maar weer vrolijk maken. 'Zag je hoe die jam ging! Geweldig.' zei ik met een grijns. Maar niemand reageerde zoals ik gehoopt had. Ze bleven allemaal voor zich uit staan kijken. Ik zuchtte eventjes. Ik wist mezelf geen houding te geven en tikte met mijn hand tegen mijn been. Natuurlijk vond ik het ontzettend erg wat er net allemaal gebeurd was. En natuurlijk had ik ontzettend veel medelijden met Jun, al wist ik niet wat nou precies het punt was tussen hem en Kirino. Maar ik kon die gevoelens nooit goed uiten. Gevoelens van medeleven.. Ik had ze wel, natuurlijk had ik ze. Ondertussen was de hele kantine aan het uitsterven. Iedereen was al weg. Ik keek om me heen. 'Uhm.. Jongens? Volgens mij moeten we naar de les..' zei ik. 'Huh? Wat?' zei Hotaru die zich omdraaide. 'Eh?' Rima keek me aan en keek toen naar haar kleding. Het zat vol met wat ooit een puddingbroodje was geweest. Ook Hiro en Katashi zagen er niet zo schoon meer uit. En ja.. Ik.. Nou ja.. Ik was er duidelijk het ergste aan toe. Mijn rokje zat vol met vlekken van verschillende etenswaren en in mijn haren zaten dingen die ik er zelfs als ik driekwartier onder de douche stond er nog niet uit kon krijgen. 'We zullen wel moeten.' zei Hiro die op zijn horloge keek. 'We zijn al laat. Tijd om om te kleden is er niet meer.' Ik zuchtte. Geweldig. 'Oké. Laten we dan maar gaan.' zei Katashi. Hij en Hiro draaiden zich om en liepen samen weg. 'Ik denk niet dat Jun nog hierkomt, dus ik ga wel alleen.' zei Hotaru. Ik knikte. Ze liep weg en draaide zich nog even om om naar Rima en mij te zwaaien. We waren de enigen die nog in de kantine stonden. 'Wat hebben we nu?' vroeg ik haar. 'Engels.' 'Goh. Geweldig. Mijn dag kan niet meer stuk.' ik rolde met mijn ogen en toen gingen we op weg.

Jun

"Mooh, Hideyoshi-kun! Zo kunnen we je toch niet helpen" hoorde ik Rima zeggen terwijl ik wegliep. Ze stampte met haar voet op de grond van frustratie. "Ne, Nakamura-kun! We moeten toch iets doen" wat was dat kind spraakzaam vandaag. Ik slenterde door de gangen, niet echt in een bepaalde richting lopend. Over een half uur begonnen de lessen. Één voor één haalde ik me de bandleden voor de geest. Hiro. Van hem kon ik geen lucht krijgen, hij was zo stil. Hij speelde wel prachtig viool. Hotaru. Ze leek altijd te stralen, net als Natsumi. Die twee waren best een komisch duo. Natsumi had wel wat weg van Kirino, in haar goede periode. Rima. Vreemd kind, die verbergt meer dan je denkt. En als laatste Katashi. Chagrijnig als de pest maar hij had wel een goed hart. Blijkbaar was ik naa buiten gelopen. Het waaide nogal en mijn stropdas vloog in mijn gezicht. Twee meisjes giechelde om mijn gestuntel met mijn stropdas toen ze voorbij kwamen lopen. Ik liep ook verder en ging op een bank onder een boom zitten. Afwezig ging ik met mijn hand door mijn haar zodat het wat warriger werd. Vanavond zou ik mijn bed eerst goed checken voor ik zou gaan slapen. Ik vroeg me af of ik Katashi-tachi kon vertellen over mijn jeugd. Nee. Ik kende ze niet goed genoeg en ik wilde ze niet met mijn problemen opzadelen. Al zouden ze nu al problemen kunnen hebben. Kirino had vast een pesthekel aan ze nu.

Hotaru

"Dat is niet eerlijk!" riep ik verontwaardigd. "Ik heb helemaal niks gedaan!" "Usotsuki." zei Hiro droog. Hij wees naar mijn handen, die onder de rijst zaten. Ik giechelde. "Dat was omdat iemand dat naar mij gooide. Ik ving het op." Katashi lachte. "Yeah right." Er viel abrubt een stilte. Katashi keek wat ongemakkelijk. "Wat?" vroeg hij achterdochtig. Rima keek hem verwonderd aan. "Je deed mee." zei ze zachtjes. Ik knikte heftig. "Je gooide met eten." Katashi haalde zijn shouders op. "Ja, dus? Ze vroeg erom." Natsumi's mond viel open. "Zie, Hotaru-sama, onze welgewaardeerde Katashi-dono is niet wie we dachten dat hij was." Ik schudde mijn hoofd en greep Natsumi's handen. "Waarachtig! Oh Natsumi-san. Zeg me dat het niet waar is. Hebben mijn ogen me zojuist bezoedeld? Want ik zou zweren dat ik Katashi-dono zag lachen!" Natsumi maakte een wild gebaar met haar hoofd. "Als uw ogen uw beliegen Hotaru-sama, dan doen ze mijne het zelfde. Ons welgerespecteerd Katashi-dono heeft zich zojuist schuldig gemaakt aan het gooien met voedsel; wat zeg ik? Mogelijk aan het beleven van plezier!" Ik schudde mijn hoofd en greep dramatisch naar mijn borst. "Wat vertelt u me nu, Natsumi-san! Je wilde verhalen zullen mijn hart doen stilstaan, praat me niet van zulke onwaarheden." Natsumi liet schudde haar hoofd nog wilder. "Het is waar, Hotaru-sama! Katashi-dono is wellicht, als wij, een tiener!"

Katashi rolde met zijn ogen. Krijgen we dit weer? Ik kwam alleen maar voor Jun op hoor. Het is niet alsof ik dit soort dingen leuk vind om te doen... Natsumi en ik keken tegelijk naar Katashi. Natsumi deed alsof ze in snikken uitbarsste. "Oh Katashi-dono. Welk een nobele daad voor uwen kameraad gij verrichtte." riep ze dramatisch "Oh Katashi-dono, de wereld in onwaardig aan uw goedheid." stemde ik in. Tegelijk legden we ons aan Katashi's voeten. Jun grinnikte. Hij keek Katashi dankbaar aan. "Ze hebben wel gelijk Katashi. Bedankt voor net." Katashi trok een gezicht. Waarom bedank je mij? Iedereen gooide met eten! Natsumi begon!" Natsumi keek op. "Zo bescheiden, oh grote Katashi-dono. Maar nee, mijn hart is niet zo moedig als het uwe. Het werpen van die boterham was slechts mijn nederige plicht na uwen weldadige woorden van rechtvaardigheid." Katashi fronste. "Woorden van rechtvaardigheid?" Natsumi knikte naar mij. "Hotaru-sama." Ik knikte en stond op. "En ik citeer!" Ik schraapte mijn keel. "Rot toch op!" bulderde Natsumi. "Laat hem toch met rust." vulde ik aan. Katashi bloosde. "Eh... Dat floepte er gewoon uit. Maar ze gedroeg zich ook verschrikkelijk uit de hoogte." "Bedankt Katashi." zei Jun nogmaals. Hij sloeg zijn ogen neer. "Allemaal... Bedankt." Natsumi kwam ook overeind. We stopten spontaan met onze act. "Hideyoshi-kun?" vroeg Rima verzichtig. "Gaat het wel?" Jun knikte zonder ons aan te kijken. "Laat me maar even alleen."

Katashi

Ik keek strak naar Jun en het vreemde meisje. Wat was er precies tussen hun? 'Oh, had hij dat jullie niet verteld? Foei Junichi. Heb je ze wel verteld over je speciale maaltijd nadat je ouders zijn gescheiden?' Ik zag dat Jun nog witter weg trok. 'Rot toch op.' flapte ik eruit. 'Laat hem toch met rust.' Het meisje keek me arrogant aan. 'Dat je dat je vrienden niet verteld. Of zijn het je vrienden niet echt, Junichi?' Toen zag ik iets vanuit mijn ooghoek. Natsumi had een boterham met jam opgetild. Ik keek verbaasd naar haar. Wat wilde ze daar nou mee doen? Toen gooide ze het opeens richting het meisje. 'Woeps.. Wat onhandig van me.' zei ze onschuldig. Het meisje hapte naar adem. 'Hoe durf je!' schreeuwde ze uit en ze greep een hand met rijst uit de bak die op tafel stond en gooide het rechtstreeks naar Natsumi. Maar die bukte snel en het kwam op het achterhoofd van Tomoe die geschrokken gilde en met haar hand naar haar achterhoofd greep. Ze draaide zich om en begon toen ook te gooien met vanalles en nog wat. Na minder dan een minuut begon de hele kantine mee te doen en werd het een echt voedselgevecht. Ik lachte stiekem in mijn hoofd maar van buiten leek ik nog steeds zo serieus als altijd. Tot ik opeens een rauw ei tegen mijn achterhoofd aan kreeg. Toen begon ik ook te gooien met een pannekoek met stroop die ik op mijn bord had liggen. Natsumi rende ondertussen tussen alle tafeltjes door en was helemaal enthousiast over het voedselgevecht dat zij getriggerd had. Het ging zo een hele tijd door totdat de deur met een harde klap open ging. 'WAT IS HIER AAN DE HAND!' werd er woedend geschreeuwd door Kiriyuu-sensei die biologie les gaf. Het werd helemaal stil totdat er nog een bak yoghurt naar Kiriyuu-sensei toe vloog en recht in zijn gezicht terecht kwam. Toen werd het nog veel stiller. 'Wie is hier de schuldige van?' werd er ijzig gezegd. Het meisje, waarvan ik onderhand wist dat ze Kirino heette, wees naar Natsumi. Maar onze groep wees als een man naar Kirino. 'Goed. Jullie blijven alle zeven na.' werd er nog gezegt voordat Kiriyuu-sensei zich omdraaide en er woedend vandoor stampte.

Jun

Ik keek naar Hotaru die met erg veel liefde naar al het eten keek. Ikzelf greep een hard broodje van de schaal en at hem zo op. Ik had echt geen honger. Ik voelde twee blauwe ogen strak naar me staren. "Daijoubu? Hideyoshi-kun? Je ziet er nogal ziekjes uit". Ik knikte zwakjes. "Hij heeft vast opstart problemen" zei Hotaru. Natsumi, die net een slok melk had genomen verslikte zich door het lachen. Ineens werden de deuren opengegooid. Er kwam een grote groep meisjes binnen die allemaal hyperactief dingen riepen. Ik luisterde er goed naar. "Kirino-sama!" riep een meisje vrolijk. Ik verslikte me in mijn broodje en begon hard te kuchen. "Hideyoshi-kun!" piepte Rima geschrokken. Hiro klopte op mijn rug en het schoot verder. Mijn hoofd was rood aangelopen. De grote groep meisjes kwam riching onze kant. Ze leken wat uit elkaar gegaan. Dat gitzwarte, glanzende haar. De ovaalvormige bril. Ik wende mijn blik meteen af. Ik hoorde Hiro wat zeggen over hoe gemeen hij dat meisje vond door iets van gister. Kirino liep om de tafel heen en stopte achter mij. Ik hoorde haar weer met haar tong klakken. Dat deed ze altijd. "Zo zo, ik zie dat Junichi-kun vriendjes heeft gevonden!" ze speelde met mijn haar. Ik negeerde haar. "Voor zolang je ze nog hebt" fluisterde ze zachtjes, zodat ik alleen het kon horen. Ik rilde. Ze was te dichtbij. "Ne, jullie weten toch wel dat Junichi-kun wat psygische probleempjes heeft. Dat hij een afkeer heeft voor meisjes.. Hij wordt snel depressief." Ik wilde dat ze weg ging. Mijn herinneringen kwamen terug. Mijn gezicht trok wit weg. Het was ondertussen helemaal stil in de zaal.

Hiro

Vergezeld door Jun en Katashi liep ik nog wat slaperig de eetzaal in. Ik gaapte; wakker worden 's ochtends was niet mijn sterktste punt. Met moeite sleepte ik me naar de ontbijttafel en zakte op een stoel neer. Ineens kwam er een golf van gelach en gepraat de eetzaal binnen. Ik hees mijn hoofd iets omhoog en zag dat Rima, Natsumi en Hotaru de eetzaal binnenkwamen. Hoe kon het ook anders. "Ohayogozaimasu." zei Rima opgewekt, terwijl ze haar rokje rechttrok en op de stoel naast me ging zitten. " 'Hayo..." mompelde ik. "Goeiemórgen Hiro!" Zij Natsumi overdreven vrolijk. Ze stak haar hand uit en veegde entousiast door mijn warrige haren. "Zijn we een beetje wakker?" Ik zuchtte vermoeid. "Ook goedemorgen Natsumi." "Wat grappig dat je dat vraagt Natsumi." zei Hotaru op haar beurt. "Ik kan me herinneren dat we jou ook met geweld uit je bed moesten sleuren. Je was bijna in je pyjamabroek naar het ontbijt gegaan." Jun schoot in de lach. Natsumi keek bloedserieus. "Hotaru. Hoe kun je nou zo vroeg al beginnen met het verspreiden van onwaarheden?" Hotaru's mond viel open. "Jij bent gevaarlijk." zei ze verbaasd. Natsumi lachte onschuldig en pakte een broodje van de schaal. Ik richtte me weer op mijn eigen bord en prikte lusteloos in mijn uitsmijter.

Natsumi

Ik liep door een lange gang en er waren allemaal deuren. Toen ik een deur opendeed waren er allemaal balonnen achter. In allemaal felle kleurtjes. Ik werd er helemaal vrolijk van. Ik liep er naar binnen en mijn haar werd spontaan statisch. Ik glimlachte en raakte voorzichtig een balon aan. Toen kwam er opeens een reuzenaald vanachter mij naar binnen vliegen en begon de balonnen een voor een stuk te prikken. Ik schrok en rende snel de kamer uit. Jakkes. Wat een enge naald. Toen ging er nog een deur open. Er stond een clown. Ik hield niet van clowns dus liep ik snel verder. Ik hield niet alleen niet van clowns, ik haatte die dingen. Waarvoor waren die dingen bedoeld? Ik wist het niet. Om kinderen te laten lachen? Ja vast. Ik liep dus maar gauw verder en kwam er gelukkig achter dat ik niet achtervolgd werd door het roodneuzige monster. Misschien had ik It wel te vaak gezien. Ik had nou eenmaal een zwak voor horror films. Uit de volgende deur kwam een irritant geluid en ik wist dat ik de deur niet open wilde doen, maar toch deed ik het. Er stonden miljoenen wekkers die allemaal het zelfde stomme geluid maakten. PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP. En dat de hele tijd door. 'Yada.. Yamero..' mompelde ik toen ik iemand aan mijn schouders voelde schudden. 'Na-tsu-mi-chan, wakker worden.' hoorde ik een bekende stem zeggen. Toen opende ik mijn ogen en keek ik in de ogen van Hotaru die glimlachte. 'Vijf minuutjes.' zei ik en ik draaide me weer om. 'Natsumi, we zijn al klaar. Het ontbijt word opgeruimd over vijf minuten. We hebben je al heel lang laten slapen.' zei Rima. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en schoot toen overeind. 'Dat.. Nee toch?!' zei ik geschrokken en ik gilde even. Toen rende ik naar de badkamer en begon me als een gek om te kleden. Ik deed mijn haar in een staart en deed mascara op, in een top tempo. Toen ik de badkamer weer uitkwam met wat haarspeldjes in mijn mond die ik in mijn haar probeerde te krijgen en naar de deur begon te lopen om weg te gaan zag ik dat Hotaru en Rima dubbel lagen van het lachen. 'Wa?' zei ik met mijn mond nog vol haarspeldje. 'Waarom lachen jullie?' zei ik nadat ik het projectiel had verwijderd. 'Het is nog maar half acht. En het ontbijt sluit pas om acht uur.' zei Hotaru proestend van het lachen. 'En daarbij.. Was je echt van plan om zo weg te gaan?' Ik keek even naar beneden. Ik stond nog in mijn babyblauwe pyjamabroek met bruine beertjes, maar had wel keurig de witte bloes met de rode strik van het schooluniform aan. Ik keek naar mijn bed waar het zwarte rokje nog steeds op lag. Toen begon ik ook te lachen totdat ik tranen in mijn ogen had.

Rima

Geschrokken keek ik naar Hotaru. Geschrokken? Eerder boos. Hoe kon je Ouran High School Host Club nou weer aanzien voor Kimi ni Todoke. "Nee!" zei ik iets kattiger dan ik bedoelde. "Gomen" zei ik erachteraan. Ik duwde mijn manga onder mijn dekens. "Wat is het dan? Laat eens zien?" Ik deed alsof ik twijfelde en haalde ondertussen mijn wiskunde boek naar boven. Het zag er ongeveer net zo uit als mijn Manga, qua vorm. En er stonden mensen op de voorkant. Sterk hoopte ik dat ze het geloofde. "Kijk, ik was mijn Wiskunde aan het doornemen, want ik ben er nogal slecht in" zei ik onzeker. "Oh, dat is geen probleem! Wij helpen je wel" zei Hotaru. "Arigatou, dan leg ik het weer weg" Stik! Nu kon ik Ouran niet verder lezen. Ik legde het wiskunde boek op mijn nachtkastje. Mijn Manga zou ik zometeen opruimen, als de andere twee sliepen. Ik draaide op mijn rug en staarde naar het plafond. "Ne, Rima, ken je KimiTodo?" vroeg Hotaru. Ging ze er nu over door. Als ik maar niets door liet lekken over mijn verslaving. Ik knikte stijfjes. "Die ene jongen.. Hoe heet hij ook alweer" "Kazehaya-kun" zei ik super snel. Hotaru was even stil. "Ja, die ja. Hij is schattig" zei ze. Ik glimlachte. "Ja.." Het was weer stil. Even verlangde ik naar mijn eigen kamer, met posters van linkshandige bassgitaristen, posters van mijn favoriete seiyuus, acteurs en Anime/Manga. Mijn poppetjes verzameling. Alles. Ik hoorde Natsumi zwaarder ademhalen en Hotaru was stil. Voorzichtig pakte ik mijn manga onder mijn dekens vandaan en stopte ik hem in een laatje van het nachtkastje. Ik ging op mijn rechterzij zitten en sloot mijn ogen. Het duurde nog even voordat ik in slaap viel.

Hotaru

Ik lag nog steeds languit op het Twisterveld terwijl Natsumi en Rima al aanstalte maakten om naar bed te gaan. "Vou he nie is omkeeje?" vroeg Natsumi, die met een mond vol tandpasta en een tandenborstel de badkamer uit kwam lopen. Ik kwam half overeind. Mijn rug deed pijn. "Sinds wanneer spreek jij Zweeds?' vroeg ik verwonderd. Natsumi stak haar hand op, rende naar de bandkamer, en kwam even later terug zonder tandenborstel. "Zou je je niet eens omkleden?" vroeg ze, deze keer verstaanbaar. Ik liet me weer op het zeil vallen. Het tapijt eronder was zacht en wollig. "Neuh... Ik slaap hier wel." gaapte ik, en ik trok een deel van het zeil over me heen als een dekentje. "Oyasumi." "Dame da yo!" zei Rima ernstig. "Zo vat je kou!" "Daijoubu." zei Natsumi, die met haar hand wapperde. "Baka's vatten geen kou." Met een ruk kwam ik overeind. "Zijn jullie klaar in de badkamer?" "Ja hoor, ga je gang." giechelde Rima, terwijl ze onder de dekens kroop. Ik viste mijn pyjama tussen mijn kleren vandaan en liep naar de badkamer. Toen ik terug kwam lagen Natsumi en Rima al in bed. Toen ik ook in bed stapte zag ik dat Rima helemaal over iets heen gebogen zat met haar nachtlampje aan. "Wat lees je, Rima-chan?" vroeg ik nieuwsgierig. Rima vloog half overeind en trok de deken over haar kin. "Na-nandemonai yo." Natsumi draaide zich op haar zij en zette haar hand onder haar gezicht. Ze keek geïntrigeerd naar Rima. "Wat ben je toch een geheimzinnig meisje." zei ze plagerig. Rima keek strak naar het plafond. "Betsu ni." Ik haalde mijn schouders op en ging in bed liggen. Uitgeput trok ik de dekens over me heen. "Ik vond het gezellig vanavond." mompelde ik slaperig. Natsumi lachte. "Ja. Ik had niet verwacht dat Jun op meisjes als Hotaru zou vallen." ik was meteen weer wakker. "Wàt?!" Natsumi trok een onschuldig gezicht. "Ja, hij viel toch op je?" Ze wees met haar wijsvinger naar het Twisterzeil, dat nog op de grond lag. "Letterlijk." Ik ontspande me weer. "Ha. Ha. Ha." deed ik sarcastisch. "Je trapte er wel in." zei Natsumi met een kwaadaardige grijns. "Welnee." zei ik rustig. "Ik droomde gewoon iets schokkends. Ik praat in mijn slaap." Ik draaide demonstratief mijn rug naar haar toe, waardoor ik naar Rima keek, die weer in haar manga verdiept was. "Ah Rima!" riep ik enthousiast. "Is dat Kimi ni Todoke?"

Katashi

Ik was net mijn schoenen aan het uittrekken toen ik Jun geschrokken overeind zag schieten. Toen rolde er iets naar mijn voet toe. Ik pakte het op tussen mijn duim en wijsvinger en hield het voor mijn gezicht. 'Een knikker?' zei ik en ik trok een wenkbrauw op. 'Gaat het wel?' vroeg Hiro bezorgd aan Jun. Die knikte even maar het zag er niet uit alsof het goed met hem ging. Hij stopte snel een briefje weg. Jun stond voorzichtig op waardoor er nog meer knikkers op de grond vielen. 'Waarom liggen er knikkers in je bed?' vroeg ik verbaasd. 'Ik heb geen flauw idee.' zei Jun. Hij begon ze op te rapen van de grond en in een bakje te doen wat hij ergens vandaan had gehaald. Hiro stond ook op en begon te helpen. Ik besloot ook maar te helpen. Dus waren we met z'n drieën knikkers aan het oprapen. Ik was best benieuwd waarom al die knikkers daar lagen, maar ik vroeg het niet omdat het er niet op leek alsof Jun graag wou dat wij er naar zouden gaan vragen. En dus hield ik mijn mond maar. Toen alle knikkers opgeruimd waren ging Jun weer in bed liggen. Hiro en ik bleven staan. 'Je wilt dus niet zeggen wat er nou precies is?' vroeg ik. 'Er is niets bijzonders. Ik weet het ook niet.' zei Jun. Ik keek even naar Hiro en haalde mijn schouders op. Ik besloot maar verder te gaan met omkleden. Toen ik klaar was en ik mijn tanden had gepoetst ging ik in bed liggen.

Jun

Ik lachtte. Het mocht dan wel heel erg spontaan lijken, maar vanbinnen voelde ik me anders. Weer zo'n meisje dat loog. Waarom deden meisjes zo moeilijk, waarom logen ze altijd? Waarom bedrogen ze je altijd als je dacht dat ze te vertrouwen waren. Ik keek naar Rima, ze zag er zo lief en onschuldig uit. Oké, ik reageerde misschien een beetje overdreven, maar dat komt gewoon door die gebeurtenis van een paar jaar geleden. Ik stopte met lachen en ging op het bed van Hotaru zitten. "Had ik gezegd dat je daar mocht zitten?" vroeg Hotaru met een grijns. Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar Rima die op de grond zat en het Twisterzeil zorgvuldig opvouwde. "Dus.. Wat gaan we nu doen?" vroeg ik. "Wat dacht je van naar je eigen kamer gaan en slapen?" zei Natsumi die met haar handen in der zij tegenover me stond. Ik keek naar de klok die boven de deur hing. "Oké, dat is wel een goed plan" zei ik. Ik ging weer van het bed af en wachtte even op Katashi en Hiro, vervolgens liepen we met zijn drieën de deur uit. "Oyasumi" riep ik nog. Stilletjes liepen we door de gangen. Er kwam kakelend gelach uit een kamer. Ik keek naar de grond. Na een poosje kwamen we in onze eigen kamer. Ik ging op bed liggen en schoot meteen weer overeind. Snel trok ik de dekens omhoog. "Eh?" er lagen allemaal knikkers in mijn bed. Er lag een briefje bij met het bekende nette handschrift. De rondjes in plaats van puntjes aan het einde van de zin. "Ik heb je gevonden". Ik stapte achteruit. Niet weer!

Hiro

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hoe Natsumi en Rima de anderen bewust in de meest onmogelijke situaties neerzetten. Verbazingwekkend genoeg stonden Jun, Katashi en Hotaru nog steeds in het veld. Rima wierp een blik op het speelveld en fluisterde iets in Natsumi's oor. Ik schudde mijn hoofd; wie had dat van Rima verwacht? Ze leek zo onschuldig. Ik glimlachte onwillekeurig. Stille wateren hè? Jun stond inmiddels half over Hotaru heen, die in een soort bruggetje stond. Het zag er bizar uit Katashi stond naast de andere twee met zijn hand eronderdoor. Toen hij ook zijn voet onder de andere twee door moest steken werd het hem teveel en verloor zijn evenwicht. "Nu gaat het nog tussen Jun en Hotaru!" riep Natsumi enthousiast. Katashi trok zijn shirt recht en kwam bij ons zitten. Rima draaide aan de wijzer. "Jun, rechterhand op rood." Jun, die aan de andere kant van het bord stond kreunde en stak zijn hand uit. "Sorry Hotaru." mompelde hij met een rood hoofd, terwijl hij nog meer over haar heen ging hangen. "Naast elkaar beginnen is niet handig met Twister." jammerde Hotaru. Natsumi moest haar lach inhouden. Rima draaide opnieuw met een kwaaadaardig lachje. Weer gaf ze een commando dat niet overeenkwam met dan wat de wijzer aangaf. Hotaru zou er makkelijker door kunnen gaan staan als Jun niet over haar heen stond; dit bracht hun gezichten gevaarlijk dicht bij elkaar. Natsumi proestte het uit. "Wacht eens even..." zei Katashi ineens. Rima en Natsumi schrokken en begonnen meteen te seinen dat Katashi zijn mond moest houden. Ik zuchtte. Dit moest uiteindelijk gebeuren. "Dat staat er helemaal niet!"riep Katashi verontwaardigd. "Jullie verzinnen de commando's zelf?" "Wat?!" riep Hotaru geschokt. Even vergat ze dat Jun over haar heen hing en strekte haar been. "Pas op!" Jun wankelde, en zijn voet gleed weg. Hotaru bezweek onder het gewicht van Jun's lichaam en met een klap kwamen ze samen op de grond terecht. Rima schoot in de lach. Hotaru lag op haar rug op de grond en Jun lag erbovenop. Natsumi stak hikkend van het lachen haar hand uit. Jun pakte die aan en krabbelde overeind. "Gomenasai." mompelde hij zachtjes tegen Hotaru, die met een pijnlijk gezicht bleef liggen. "Wat zei je nou, Katashi?" vroeg ze buiten adem. Katashi wilde zijn mond open doen, maar Natsumi drukte haar hand ervoor. Katashi spartelde wild, en zijn hoofd liep rood aan. "Natsumi, laat hem maar los." zei ik kalm. "Ze zijn nu toch al af." Natsumi gehoorzaamde met tegenzin. "Ze speelden vals." zei Katashi aangebrand. "Ze lieten jullie expres zo staan! Ze verzonnen de commando's zelf." Jun keek verbaasd naar Rima. "Echt?" Rima knikte schuldbewust. Jun en Hotaru keken elkaar even sprakeloos aan en barstten toen in lachen uit. "Vinden jullie dat grappig?" vroeg Katashi verbaasd. Rima en Natsumi lagen nu ook in een deuk, en ikzelf begon ook te grinniken, hun gelach was zo aanstekelijk. "En jij zei ook gewoon niks!" hikte Jun, die met een priemende vinger naar me wees. Ik lachte steeds harder. "Het zag er ook zo idioot uit!" Ik bleef maar lachen, verbaasd door mijn eigen gedrag. Steeds als we bijna uitgelachen waren zei iemand iets en begon weer iedereen te lachen. Mijn buik deed er pijn van. Ik kon me niet herinneren dat ik zo had gelachen.

Natsumi

Mijn handen begonnen te trillen en ik hield het bijna niet meer. 'Rima.. Alsje-' Verder kwam ik niet. Ik klapte op de grond. Maar ik was de enige. De rest bleef rustig staan. Nou ja rustig. Dat viel ook wel tegen. 'Blijf allemaal maar staan. Ik ga wel gewoon weg.' zei ik terwijl ik me onder Hiro doorwurmde. Ik ging naast Rima zitten. 'Oké, Rima ga verder.' zei ik vrolijk terwijl ik pijnlijk mijn armen strekte. Rima aarzelde even, maar draaide toen toch. 'Katashi, rechtervoet op rood.' zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik zag dat ze het niet goed zei. Er stond namelijk rechterhand op groen. Ik keek nog een keer goed en toen naar Rima. Toen grijnsde ik vals. 'Stiekemerd.' siste ik alleen voor haar verstaanbaar in haar oor. 'Zeiden jullie iets?' zei Jun. 'Nee hoor, niets bijzonders. Alleen dat ik ook een keer wil draaien. Dat mag toch, Rima-chan?' Rima knikte even en ik draaide. Maar ik keek niet eens naar het bord. 'Jun, linkerhand op blauw.' zei ik. Rima en ik keken elkaar even aan toen we naar de mensen op het 'speelbord' keken, en hoe moeilijk ze het hadden. We grijnsden. Iedereen was zo druk bezig dat het niet eens nodig was om te draaien, en dat deed Rima dus ook niet. 'Hiro, rechtervoet op groen.' Maar dat was teveel gevraagd en Hiro viel. Ook hij klom er voorzichtig tussenuit en ging naast ons zitten. Rima en ik gingen gewoon verder met het valsspelen. Hiro fronste even zijn wenkbrauwen maar ik deed mijn wijsvinger voor mijn lippen en hij knikte even. Dus konden Rima en ik mooi verder gaan.

Rima

Vanbinnen lag ik helemaal dubbel. Wat was dit grappig om te zien. De rest had helemaal niet door dat ik gewoon maar wat verzon. Nu was Jun aan de beurt. Ik dacht even na terwijl ik aan het wijzertje draaide. "Jun, rechtervoet op geel" zei ik. Jun keek me aan. "Dat uhm.. is lastig" zei hij. Hij keek nogal ongemakkelijk. Hij tilde zijn rechtervoet op en ging over Katashi's been heen naar het gele vakje wat het best te bereiken was. Ik hoorde Hiro grinniken. "Hiro, linkervoet op rood" ik zag hoe Hiro Natsumi vroeg dieper te bukken en hoe hij naar het rode vakje reikte. Hij stond nu over Natsumi heen die duidelijk niet prettig stond. Ik spartelde met mijn voeten om mijn lach in te houden. "Natsumi, rechterhand op groen" zei ik. Natsumi klapte snel haar hand op het vakje neer. Iedereen keek erg ongemakkelijk en op dat moment werd de deur open gegooid. Geschrokken keek iedereen naar de deuropening, maar ze vielen niet. Er klonk een klik, er was een grote flits en de deur werd weer dicht gegooid. "Eh?!" bracht ik verbaasd uit. "Dat waren Tomoe en Mina, van hier naast" zei ik. "Jij kent ze?" vroeg Natsumi onderdrukt. "Ja, ze zitten in de kamer naast ons. Tomoe werkt voor de schoolkrant..." op het moment dat ik dat zei kreeg ik de slappe lach. "Volgens mij komt die foto er in!" zei ik. Toen merkte ik dat ik drukker dan normaal was, ging ik rechter zitten en sloot ik mijn mond, om vervolgens weer een draai aan de wijzer te geven en een nieuw bevel te bedenken.

Hotaru

Natsumi klopte Katashi goedkeurend op zijn schouder. "Grote jongen. Dat was toch niet zo moeilijk?" Katashi lachte sarcastisch. Rima draaide snel aan de wijzer. "Hotaru; linkerhand op groen!" Ik knikte en zette zijn hand op het vakje naast die van Katashi. Katashi deinsde een stukje opzij. Ik slikte. "Jun." vervolgde Rima vrolijk. "Rechterhand op groen" Jun liet zich naast me op z'n knieën zakken. "Het wordt nog druk hier." zei hij met een glimlach die niet helemaal echt leek. Ik bestudeerde zijn gezicht, maar besloot er niks van te zeggen. "Natsumi; rechtervoet op rood." Natsumi salueerde en ging aan de andere kant van het zeil staan. "Wat zijn jullie ver weg!" riep ze dramatisch. "Je had ook gewoon hier kunnen gaan staan." mompelde Katashi, en hij wees op het rode vakje in de hoek, twee vakjes van het zijne. "Hiro, linkervoet op geel." Hiro liep om het veld heen en ging naast Natsumi staan. "Katashi..." zei Rima, en ze draaide aan de wijzer. "Spannend!" kraaide Natsumi. "Linkervoet op groen." Katashi's gezicht betrok. Hij haalde diep adem en wurmde zijn lichaam onhandig voor mijn neus langs, tot zijn voet naast Jun's hand stond. Iedereen was stil. Katashi slikte zichtbaar. Hij stond in een nogal vreemde houding. "Ja, draai dan!" riep hij nerveus toen Rima geen aanstalte maakte om opnieuw te draaien. "Ohja, sorry." zei ze snel. "Hotaru... Rechterhand op...Geel." Opnieuw viel er een pijnlijke stilte. Iedereen keek naar het speelbord en besefte wat er ging gebeuren. Ik haalde diep adem en stak mijn vrije arm uit naar het dichtsbijzijnde gele vakje, onder Katashi door. Ik slike. Mijn gezicht was nu wel erg dichtbij zijn borst. "Ja, draai maar weer." zei ik ietwat ongemakkelijk. Rima knikte en draaide opnieuw. "Natsumi, linkerhand op blauw."

Katashi

Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar iedereen. Ze lagen allemaal behalve Hotaru, maar die hield het nu ook niet meer vol en viel er nu ook bovenop. Ik kon er niets aan doen, maar ik grijnsde. Het zag er ook zo ontzettend komisch uit. 'Niet lachen.' mompelde Jun die helemaal onderop lag. Maar ik lachte nog steeds. 'Kan iedereen van me afgaan alsjeblieft?' werd er nog een keer gemompeld. Er werd wat heen en weer gekronkeld en uiteindelijk stond iedereen weer. 'Ik vind dit spel geweldig!' zei Hotaru triomfantelijk omdat ze had gewonnen. 'Ik ooooook!' zei Natsumi weer onmenselijk opgewekt. 'Oké, Rima viel als eerste dus die moet nu draaien!' Oh nee. Ik zag al aankomen wat er nu ging gebeuren. 'Dat hoeft niet hoor. Blijven jullie maar gewoon doorgaan. Ik vind draaien hélemáál níét erg.' zei ik met onmenselijk veel nadruk. Ik was zo lenig als een ladder. Dat hield in dat ik als ik met mijn handen mijn voeten wilde raken ik maar tot mijn knieën kwam. En Twister.. Tsja.. Je moet er toch een beetje flexibel voor zijn ingesteld. 'Nee, Katashi-kun. Zo werkt het spelletje niet.' zei Natsumi, alweer met haar hoofd schuin wat ze vast altijd deed als ze haar zin wilde doordrijven. Ik schudde vastberaden mijn hoofd. 'Dat is geen goed idee, geloof me nou maar.' zei ik. 'Hiro, Jun, grijp hem!' zei Natsumi toen bevelend. Ik keek even raar en toen liep Jun lachend op me af en probeerde me overeind te trekken. Hiro bleef rustig staan. Toen Jun me los had gelaten wilde ik weer gewoon gaan zitten maar toen merkte ik dat Rima al op mijn plek zat. Dat werkte dus niet helemaal meer. 'Oké, Katashi. Rechterhand op geel.' zei ze bevelend. Toen het er niet echt uitzag alsof ik zou beginnen hoorde ik geklaag om me heen. 'Ah, kom op nou.' 'Doe nou niet zo flauw!' 'Je wilt toch geen spelbreker zijn?' Ik zuchtte even en rolde met mijn ogen. Toen zette ik met een dramatisch gebaar mijn rechterhand op het gele rondje.

Jun

“Oké, oké! Nu wil ik!” zei ik met een gemaakt enthousiasme. Ik was nog steeds van mijn stuk af door het voorval met Kirino. Katashi draaide en keek me aan. “Rechterhand op blauw!” zei hij. He gatver, ik vond het nooit fijn om met handen te beginnen, dan sta je zo voorover gebogen en daar krijg je zo’n hoofdpijn van. Met wat tegenzin zette ik mijn rechterhand op het blauwe vlak. Nu was Rima aan de beurt. Zenuwachtig trok ze haar rokje wat verder naar beneden. Zeer geschikte kleding voor een spelletje twister, dacht ik sarcastisch. Ach, ze had er een zwarte panty onder. “Rima, linkervoet op blauw” Rima zette haar voet op blauw. “Oh, ik wil, ik wil!” riep Natsumi vrolijk. “Rechtervoet op groen” zei Katashi. Natsumi wurmde zich tussen de rest door en zette haar voet op groen. Waarom had iedereen iets met zijn voeten en stond ik zo onhandig op een hand! “Hiro, rechtervoet op rood” zei Katashi. Nu stonden we met zijn alle op de mat. Na een poosje stond Natsumi in een brug over me heen, deed ik mijn best niet te vallen. Rima moest haar voet over me heen plaatsen om op het goede vakje te komen. “Rima! Hayaku! Ik hou het niet meer!” kreunde Hotaru die het meest ongemakkelijk van ons allemaal stond. “H-het gaat niet!” piepte Rima. Haar andere voet begon een beetje te verspringen. “Shit!” hoorde ik Hiro zeggen. Rima begon te wiebelen. “Gyaa!” Ik voelde hoe Natsumi op mijn rug viel, mijn kin klapte tegen de grond. Rima’s voeten zaten op mijn hoofd, dat zou moeten betekenen dat ze nog boven Natsumi lag. Voor mijn neus lagen Hiro’s voeten. Wonderbaarlijk genoeg stond Hotaru nogsteeds in dezelfde houding.

Hotaru

"Oké, dus we doen Twister?" vroeg Rima verlegen. "Hell yeah!" riepen Natsumi en ik in koor. Rima lachte en rolde het zeil uit. "Wie begint?" vroeg Jun, die er ook wel zin in leek te hebben. Natsumi ging met haar vinger de groep langs. "Katashi." zei ze beslist. Katashi wees verbaasd op zijn borst. "Eh? Waarom ik?" Natsumi draaide een rondje op haar bed. "Omdat ik het zeg." zei ze simpel. Katashi trok een wenkbrauw op. "En wat geeft jou het recht om dat te beslissen?" "Ik ben toch zeker de clubpresident?" Natsumi lachte triomfantelijk. (Aaaaahahaha, Satoko-stijl. xD) Katashi werkte niet mee. "Vergeet het maar, ik draai wel." Hij boog voorover en pakte het draaibord voordat iemand anders dat kon doen. Natsumi zuchtte. "Het viel te proberen. Wie begint er dan?" Ik stak mijn hand op. "President, ik bied me aan!" Natsumi vouwde haar handen naast haar gezicht. "Oh, hadden we maar meer dappere lieden als jij, Hotaru-sama. Tante Natsumi is trots op je." Ik schoot in de lach. "Nou Katashi-kun, wat is uw bevel?" "Chaa~nsu." mompelde Jun net verstaanbaar. "Oh shush." snauwde Katashi en hij draaide aan het wijzertje. "Linkervoet op rood." mompelde hij verveeld. "Yooosh!" riep ik, terwijl ik met gestrekte hand mijn voorhoofd aantikte. Net toen ik op het zeil wilde gaan staan sprong Natsumi van het bed en pakte mijn handen. "Hotaru-sama, ik zal je nooit vergeten!" "Ik jou ook niet, Natsumi-san. Ik beloof je dat ik levend terug zou keren." "Oh Hotaru-sama!" Natsumi liet zich op haar knieën vallen. "Gaat niet, Hotaru-sama. De strijd zal je verslinden." "Maar ik moet wel, Natsumi-san. Ik moet vechten voor mijn vaderland." "Zeg eh... Komen wij nog aan de beurt?" vroeg Jun lachend. "Vaarwel, Natsumi-san." zei ik snel, en met een groots gebaar zette ik mijn voet op één van de rode vlakken.

Natsumi

Ik was Rima nog steeds aan het omhelzen toen ik nog een blik op de tassen wierp. 'Zeg, je maakt me wel steeds nieuwsgieriger hoor. Je doet er levensgevaarlijke snoekduiken voor. Wil je het echt niet zeggen? Zelfs niet in het oor van tante Natsumi?' zei ik liefjes. Ik zag dat Rima weer lichtroze werd. 'Nee. Ik zeg het niet.' zei ze vastbesloten. 'Ah? Toeeeeee?' Maar Rima schudde wild haar hoofd. 'Jammer..' mompelde ik toen ik Rima losliet en op mijn bed ging zitten in kleermakerszit. Ik keek de overvolle kamer door. De jongens stonden allemaal nogal ongemakkelijk bij elkaar in de deuropening. 'Ga toch zitten. Jullie blijven toch niet de hele avond staan?' zei ik met mijn hoofd een beetje schuin. Ik ging zelf aan het uiteinde van mijn bed zitten en klopte met mijn hand naast mij. Toen niemand aanstalten maakte om dichterbij te komen verscheen er een pruillipje. 'Hebben jullie meisjesangst ofzo?' zei Hotaru. 'Natuurlijk niet.' zei Katashi maar hij ging toch gewoon op de grond zitten, net als Jun en Hiro. Ik zuchtte. Het bleef stil. 'Sjeetje zeg. Ik wil iets leuks doen.' zei ik en ik ging op mijn bed staan. 'Spelletje doen?' zei ik liefjes. 'Wat voor spel?' zei Katashi. 'Uhm..' zei Rima voorzichtig. 'Ik heb wel iets..' 'Oh, zit dat in die tassen? Een spel wat je ons niet wilde laten zien? Oh, foei, Rima toch.' zei ik met een knipoog. Rima schudde haar hoofd en stapte over Jun heen om naar de kast te komen. Ze deed de kast open en haalde er een doos van een spelletje uit. Ze liet het zien. 'TWISTER!' gilde ik enthousiast. 'Doe eens rustig. Je bezorgd ons nog een permanente gehoorbeschadiging.' zei Katashi. Ik rolde even met mijn ogen. 'Ik vind het een heel erg goed idee.' zei Hotaru die ook enthousiast was.

Rima

"Ara ara!" riep ik geschrokken uit en meteen sloeg ik mijn handen voor me mond. Niet meer zeggen Rima, je klinkt net als een oud wijf. Ik liep de gang op en bekeek de zojuist gevormde 'hamburger'. Op de grond lag Hiro, vloekend. Boven op hem lag Hotaru die op haar weer Natsumi had liggen. Jun stond lachend tegen de muur aan. Hij was zo slim geweest aan de kant te gaan. "Nakamura-kun, daijoubu?" vroeg ik terwijl Natsumi en Hotaru van Hiro afgingen. Hiro ging zitten en wreef door zijn haar. Hij knikte en ging overeind staan. Hij trok zijn shirt goed en sloeg toen zijn armen over elkaar. Natsumi en Hotaru liepen gierend van het lachen terug de kamer in, gevolgd door Jun en Katashi. Ik stond alleen met Hiro in de gang. "Hé, wie heeft er zoveel plastic tassen bij!" hoorde ik Jun roepen. Ik spitste mijn oren, draaide me met een ruk om en rende terug de kamer in. Met een duikvlucht sprong ik naar mijn tassen, viel half over Jun heen en kwam met mijn hoofd tegen mijn bed aan. "Whaa, zoveel sterretjes" zei ik droog en mijn hoofd tolde. "Rima-chan!" hoorde ik iemand geschrokken zeggen. Ik wreef afwezig over mijn hoofd. De tranen stonden in mijn ogen, maar ik moest lachen. "Hitai" zei ik lachend. Mijn Manga was goed verborgen gebleven, gelukkig. Natsumi wurmde zich tussen Katashi en Hotaru door en omhelsde me erg theatraal. Ze wreef zachtjes over mijn hoofd. "Het komt wel goed, schatje" zei ze, niet veel later weer in lachen uit te barsten.

Hotaru

"Wacht eens even!" zei Rima ineens. "Ik hoor stemmen op de gang!" Natsumi schoot in de lach. "Moeten we nu bang worden?" Ze trok een eng gezicht en zei met een vervormde stem. "Ze komen je haaalen." terwijl ze met haar vingers door de lucht graaide. Ik proestte het uit. Rima schudde lachend haar hoofd. "Volgens mij zijn het de jongens!" Natsumi stopte meteen met haar horror-act. "Onze jongens?" Ik veegde de tranen van het lachen uit mijn ogen. "Heb je ze je nu al toege-eigend?" Ik kroop half overeind en sleepte mezelf naar de deur. "Nou, er is maar één manier om daar achter te komen!" riep ik uitgelaten en ik gooide de deur open. Op een meter of 5 afstand zag ik Jun en Katashi lopen. Natsumi zette een keel op. "Oi! Anta-tachi!" Jun en Katashi keken verbaasd de kamer in. Ik slikte terwijl ik me besefte dat ik op de grond zat. Snel kwam ik overeind en haalde een hand door mijn haar. Jun haalde zijn schouders op en liep richting de deuropening. "Is het gezellig hier?" vroeg hij losjes. Rima knikte verlegen. Natsumi sprong van het bed waar ze nog steeds op haar knieën op zat en huppelde op ons af. "Doen jullie meeee?" vroeg ze zangerig. Jun haalde zijn schouders op. "Oké." zei hij kalm, en hij wierp over zijn schouder een blik op Katashi. "Jij ook?" Katashi trok een vies gezicht. "Nee dank je." "NO, Thank You!" riep Natsumi, en ze begon enthousiast het liedje No, Thank You (die ken ik niet eens. xD) te zingen. "Wauw, gewaagde keus, Katashi!" zei ik plagerig. Katashi zuchtte. "Ik zing niet." Natsumi trok een pruillipje. "Aaaaah, toe nou Katashi-kun!" Ik speelde mee en trok een nog overdrevener pruilgezicht. "Toe nou, Katashi-kun!" Jun deed er nog een schepje bovenop en liet zich door zijn knieën zakken en vouwde zijn handen voor zijn kin. "Toe noouuu, Katashi-kun!" zei hij met een hoog stemmetje. Natsumi en ik verloren spontaan onze houding en rolden over de grond van het lachen. Katashi zuchtte opnieuw. "Oké dan. Maar één liedje." "Yaaay!" deed Jun theatraal in hetzelfde hoge stemmetje. Katashi trok met zijn wenkbrauw. "Kimochi warui." zei hij walgend. "Nu missen we eigenlijk nog één iemand..." zei ik bedenkelijk, maar al voordat ik mijn zin af kon maken zag ik Hiro aan komen lopen vanuit de andere kant van de gang. "Ah!" zei Jun zachtjes, maar Natsumi had hem ook al gezien. Ze krabbelde overeind en wees met een priemende vinger naar de nietsvermoedende student. "Grijp heeeem!" riep ze hysterisch. Jun en ik zetten het op een lopen en Natsumi vloog erachteraan. Hiro keek geschokt op. "Eh? Wat gaan jullie...? Eh? Ch-chotto! AAAAAAAH!"

Katashi

Eerst wilde ik niets zeggen. Ik wilde Jun gewoon laten gaan. Maar dat kon ik niet doen. Ik wist dat het hem echt speet en ik wist dat ik hem niet weg moest laten gaan zonder dat ik duidelijk had gemaakt hoe ik er echt over dacht. 'Jun. Wacht.' zei ik. Jun draaide zich voorzichtig om en ik zuchtte even. 'Jun, ik vond het echt.. Nou ja.. Ik was echt heel boos. Die brief was echt ontzettend belangrijk voor mij, al lijkt dat misschien raar. Dat een stukje papier zo bijzonder is. Maar dat was het wel. En ik vind het echt helemaal niet leuk dat het nu kapot is.' zei ik eerst. Ik hield even pauze en ik zag hoe beteuterd Jun keek. Hij dacht vast dat ik het hem nog niet vergeven had. 'Maar ik kan aan je zien dat het je echt spijt. En wat gebeurd is is gebeurd. Daar kunnen we niets meer aan veranderen.' Sjeetje. Als ik dit vaker zou doen zou ik bijna aardig worden.. Jun keek me voor het eerst weer recht aan. 'Het spijt me echt.' zei hij goudeerlijk en ik knikte. 'Dat weet ik. En ik accepteer je excuses.' zei ik. Het bleef een tijd stil. 'Zullen we naar onze kamer gaan?' zei ik toen. Jun knikte. Dus gingen we op weg. We waren helemaal in een andere vleugel van de school en moesten dan ook langs het meidengedeelte. Toen we langs een bepaalde kamer kwamen hoorden we heel erg luid gezang. Ik herkende het. Het waren de meiden. Ze zongen nogal.. heel erg hard eigenlijk. Ik vroeg me af of de buren al hadden geklaagd. Ik keek naar Jun. 'Klinkt gezellig.' merkte ik op. Jun knikte. Hij keek al weer een stuk vrolijker dan eerst.

Jun

"Oh.. Uhm.. Uhm.. Katashi.." zei ik geschrokken toen ik Katashi zag staan. Ik schudde even met mijn gezicht om uit mijn trance te komen. Kirino. Waarom zat zij hier op school. Waarom was ik haar tegen gekomen. Ik zette een grijns op en stak mijn hand achter mijn hoofd. "Wat een toeval dat we elkaar hier tegen komen" meteen nadat ik dat had gezegd kon ik me wel voor mijn kop slaan. Waar sloeg dat nou weer op. "Ik eh..." Ik keek naar de grond en zei niets meer. Kirino had iets in me achtergelaten. Iets dat me pijn deed. We hadden het zo leuk gehad. We waren beide het populairst op school. Het feit dat ik sterspeler van het basketbalteam was hielp ook goed mee. Kirino blonk uit in alle vakken die eindigen met -kunde. Ze was en is nogsteeds heel erg mooi en we hadden beide super veel vrienden. Ik dacht terug aan de dates. Kerstmis. Dat was het mooist geweest. We waren zoveel samen geweest. Alles was fout gegaan omdat ik me weer eens niet in kon houden. Net zoals ik net had gedaan bij Katashi. Wat was ik toch een eikel. Ik voelde me een wrak vanbinnen. "Katashi.. Het sp.. Het spijt me van die brief van net. Ik had niet zo'n drammert moeten zijn, je gewoon met rust moeten laten. Het spijt me" ik keek hem niet aan, dat durfde ik niet. Ik was zwak. Met een ruk draaide ik me om en liep ik weg. Ik voelde me niet op mijn gemak.

Hiro

Na een tijdje op mijn bed gelegen te hebben begon ik me te vervelen en besloot ik ook maar de gang op te gaan. Na een tijdje rondgelopen te hebben knalde ik ineens tegen iemand op die nogal gehaast richting de slaapzalen liep. Het meisje gaf me een duw en keek me arrogant aan. "Wat hebben mensen vandaag toch met tegen me oplopen?" vroeg ze kattig. Ik haalde mijn schouders op en wilde doorlopen. Maar een slanke hand met lange vingers en roodgelakte op mijn schouder hield me tegen. Met een zucht draaide ik me om en keek in het smalle gezicht van het meisje waar ik tegen op was geknald. "Is er iets?" vroeg ik ongeïnteresseerd? Ze glimlachte gespeeld en gooide haar lange zwarte haren over haar schouder. "Zou je geen sorry zeggen?" vroeg ze met een akelig theatraal toontje. Ik trok een wenkbrauw op. Zij was degene die tegen míj opliep. "Wat jij wilt." mompelde ik, en ik wilde doorlopen, maar ze boorde haar lange nagels in mijn huid." "Gomennasai, Kirino-sama." zei ze scherp. "Wat?!" Ik schudde verward mijn hoofd. Ze knikte naar me, alsof ik een klein kind was. "Toe dan, 'Gomennasai, Kirino-sama.' zeg maar." Ik schoot in de lach. Dat meende ze toch niet? "Sorry?" vroeg ik ongelovig. Kirino schudde haar hoofd en stak haar vinger in de lucht. "Gomennasai, Kirino-sama." Ik schudde mijn hoofd en sloeg haar hand weg. "Vergeet het." zei ik toonloos, en voordat ze kon protesteren liep ik weg. Wat een raar mens...

Katashi

Ik was ondertussen weer naar binnen gelopen na nog een lange tijd buiten te hebben gezeten. Nu had ik het koud. Het was steeds kouder geworden hoe later het werd. En ondertussen was het ook al bijna donker. Ik zwierf een beetje door de school met de hoop dat ik geen bekenden tegen zou komen. Dat kwam ik eerst gelukkig ook niet. Eigenlijk was ik al minder boos op Jun.. Ik had misschien ook wel een beetje overdreven gereageerd. Maar die brief was belangrijk.. Dat was hij nog steeds. Ik zou wel zien hoe ik zou reageren als ik hem weer tegen zou komen. Ik hoorde hoe een paar meisjes giechelden toen ik langs liep. Ik had altijd nogal veel aandacht gehad vanaf de vrouwelijke kant. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk. Het was ook weer niet zo dat ik me er niet voor interesseerde, maar ik was niet zo iemand die snel met meisjes aanpapte. Ik had hoofdpijn. Dat had ik 's avonds wel vaker. Ik kon maar beter naar de kamer gaan en een aspirientje halen want ik wist dat dit alleen maar erger zou worden hoe langer ik wachtte. En toen ik op weg was zag ik Jun staan. Hij zag er.. Geschokt uit. Het was moeilijk te omschrijven maar het was zeker weten geschokt. Ik bleef staan. Wat was er gebeurd dat hij zo geschrokken kon zijn dat hij helemaal vastgenageld stond? Hij stond met zijn rug naar mij toe en ik liep langzaam op hem af. Toen ik vlak achter hem stond kuchte ik even. 'Uhm.. Jun?' zei ik zacht. Jun draaide zich geschrokken om. 'Oh.. Uhm.. Uhm.. Katashi..' zei hij stamelend.

Jun

Ik zette mijn iPod uit en ging op mijn rug liggen. Ik floot het deuntje van het liedje wat ik zojuist had geluisterd. "Ik ga even rondlopen" zei ik toen plots. Ik stond op van mijn bed en liep de kamer uit. Rustig sjokte ik door de gangen heen. Hier en daar liepen een paar groepjes mensen. De gang eindige in een T-splitsing. Ik sloeg rechts af en liep vollop tegen iemand aan. "Ah, gomen!" zei ik meteen. Ik stak mijn hand uit naar het meisje dat net was gevallen. Tot ik zag wie het was. Snel trok ik mijn hand terug. Het meisje taste over de grond opzoek naar haar bril. Toen ze die had gevonden zette ze hem op. Haar blik werd kil en ze stond op. "Ara ara, als we daar Jun-kun niet hebben" zei ze vals. Ze streek met een hand vol roodgelakte nagels over mijn wang. Ik rilde en wilde wegstappen. "Kirino, lang niet gezien" zei ik. Kirino gooide er een hoog lachje uit. Pijnlijke herinneringen kwamen terug. Kirino is mijn ex, mijn enige ex. Ze is gek op het verzamelen van puppy-knuffels. Ik had haar daarom uitgelachen, gezegd dat het voor kinderen was, maar ik meende het niet. Voor haar verjaardag had ik een gigantische puppy-knuffel gekocht, die stond er nogsteeds, thuis, helemaal achter in mijn kast. Een paar dagen nadat ik haar puppy-verzameling had gezien had ze me gedumpt en belachelijk gemaakt voor de hele school. Sindsdien heb ik nooit meer een diepere relatie met meisjes aan willen gaan dan bekende. Kirino ging met haar hand door haar stijle, gitzwarte haar en klakte met haar tong. "Ik zou maar oppassen met wat je doet, ik kan ook hier je leven een hel maken" zei ze zacht en sluw. Toen draaide ze zich om en liep weg. Ik stond vastgenageld aan de grond en slikte.

Hiro

Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik door de gangen van de kostschool op weg naar mijn kamer. Toen ik de deur van de kamer opentrok lag Jun op zijn bed met zijn voeten in de lucht. Zonder iets te zeggen liep ik naar mijn eigen bed en liet me achterover vallen. Jun schrok op van het geluid en rolde zich om. Langzaam trok hij een oordopje uit zijn oor. "Oh... Jij bent het." mompelde hij. "Dat klinkt ook niet enthousiast." zei ik droog. Jun haalde zijn schouders op. "Ik dacht dat je Katashi was. Ik lachte. "Als je hem je excuses aan wilt bieden kun je hem natuurlijk ook gewoon opzoeken. Jun stak zijn neus in de lucht. "Waarom zou ik dat willen?" Ik haalde mijn schouders op. "Spontane ingeving."

Natsumi

'Oké. NU WIL IK!' gilde ik enthousiast. Er werd weer geïrriteerd tegen de muur geklopt. Ik rolde met mijn ogen en Rima gaf me de microfoon. Ik ging op mijn bed staan en Rima en Hotaru legden kussens op de grond en gingen ervoor zitten. Ik grijnsde. Ik zocht in de liedjes en koos er eentje uit. Ik grijnsde toen de intro begon. Tatatata ta ta tatatatatata.. Het schattige musicbox muziekje. Toen begon het pas echt. Ik begon te zingen:
'HOWAITOBOODO de hishimekiau
rakugaki jiyuu na negaigoto
houkago no CHAIMU yuuhi ni hibiite mo
yumemiru PAWAA DISUrenai ne ainiku.'
Ik hield zo ontzettend veel van dit liedje. Ik zong het echt heel erg vaak. Vooral het musicbox begin vond ik echt zo geweldig. Het was zo ontzettend lief. Ik deed net alsof ik een gitaar vast had en deed enthousiast mee. Ik had mijn ogen open en ik wist dat ze glinsterden. Ik hield ervan om zo hard te zingen en overdreven te doen. Het hoorde gewoon bij wie ik was. Ik was overdreven. En ik hield van overdreven. 'NO THANK YOU!' zong ik keihard en toen nog een keer het refrein. Toen het liedje afgelopen was -het ging veel te snel- liet ik me tevreden op mijn bed vallen en keek ik de rest aan.

Rima

Mijn wangen waren nat van de tranen van het lachen. Hotaru deed het zo leuk. Natsumi lag letterlijk op de grond van het lachen. We klapte allebei hard toen het liedje klaar was. "Oh, nu wil ik wel!" ik stond op en scrollde door de catalogus van mijn karaoke-set. Ja, daar stond ie. Ik duwde op het touch-screen. Ik greep de microfoon vast en sprong op mijn bed. Ik wachtte rustig op mijn moment en zag ondertussen Hotaru overeind veren met een blik van 'DÁT LIED!'. Ik grijnsde. Als ik zong was ik niet zenuwachtig. Ik voelde me een ander mens. "When I was darkness at that time, furueteru kuchibiru. Heya no katasume de I cry. Mogakeba mogaku hodo tsukisasaru kono kizu yaburareta yakusoku hurt me. Nobody can save me, kamisama hitotsu dake. Tomete saku yo na My Love" Ik haalde diep adem. "I need your love!" gooide ik de microfoon in. Wat hield ik van dit nummer. Ik gooide al mijn passie erin en negeerde het geiriteerde gebonk op de muur. Het was dan maar een karaoke, ik deed mijn uiterste best. Oké, ik zong dan haast altijd rustige nummers, maar dit was gewoon een geweldig nummer. Toen ik klaar was stond ik hijgend op mijn bed. Ik liet me door mijn knieën zakken en keek met een grote grijns naar Hotaru en Natsumi. Ze waren stil. Had ik het fout gedaan? Was ik zo slecht geweest. Whee. Nu schaamde ik me. Ik keek weer naar Hotaru en Natsumi. Nu grijnsde ze ook. Ze begonnen te klappen en ik glimlachte verlegen.

Hotaru

"Ikke! Ikke!" riep ik enthousiast. Ik veerde overeind en greep naar de karaoke microfoon. Rima en Natsumi schoten in de lach. Ik was gek op karaoke. Ayaka-san nam me vroeger altijd mee naar de karaokebar als we iets te vieren hadden. Gretig scrollde ik langs de liedjes in de karaoke-set tot ik Love Is War tegenkwam. "Die wordt het!" riep ik opgewekt. Ik sprong op het bed en hield de microfoon bij mijn mond. "Oké meiden, luister en leer." Rima en Natsumi wisselde een verraste blik uit. Van mijn verlegenheid eerder die dag was niet veel meer over. Ik telde de into af en begon toen te zingen;

"Mou... yukiba ga nai wa, kono koi wo... Netsuryou!"

Daarna kwam de schreeuw, het moeilijkste stukje uit Love Is War. Ik haalde diep adem en zette een keel op. "AAAAAAAH!" Natsumi en Rima lagen dubbel van het lachen. "Hou je rekening met de buren?" proestte Natsumi. Op dat moment werd er op de muur gebonkt. "Kan het niet wat zachter?!" klonk een geïrriteerde stem. Rima sloeg verschrikt haar hand tegen haar mond. "Oeps." zei ik klunzig. Vervolgens bracht ik de microfoon terug naar mijn mond. "Gomenasaaaaaaai yo. Monokuro no kensou..."

- Random stukje is random.

Natsumi

Ik lag languit op mijn bed en keek naar Rima en Hotaru. Ik wierp weer even een blik op Rima's tassen zoals ik al vaker had gedaan. Ik deed het zelfs regelmatig. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig ingesteld en ik kon het niet hebben als ik wist dat er iets was wat ik niet wist. En het was ook nog in dezelfde kamer als dat ik was. 'Ne, Rima-chan. Je gaat ons dus echt niet vertellen wat er in die tassen zit?' zei ik met een pruillipje. Ik zag hoe Rima een klein beetje rood werd en vlug haar hoofd schudde. 'Nee. Het is niets belangrijks. Je zou het toch niet interessant vinden als ik het je zou laten zien.' zei ze snel. Ik trok een wenkbrauw op en ging overeind zitten. Ik keek Rima even strak aan en zuchtte toen. 'Oké, oké..' mompelde ik. Toen liet ik me weer op mijn zij vallen. 'Ik verveel me.' zei ik met hetzelfde pruillipje als net. 'Uhm.. Ik heb wel iets bij me. Als jullie het leuk vinden natuurlijk..' zei Rima voorzichtig. Ik keek haar aan vanaf mijn liggende positie op het bed. 'Je maakt me nog veel nieuwsgieriger dan ik al ben. Heb je daar een of ander talent voor ofzoiets?' zei ik met een grijns op mijn gezicht. 'Laat zien, Rima-chan.' zei Hotaru, die zo te zien ook ontzettend nieuwsgierig was. Rima stond op en liep naar een kast. Daar haalde ze een kleine portable karaoke-set uit. 'Sugoi!' zei ik razend enthousiast. 'Geweldig!' stemde Hotaru daarmee in. Rima glimlachte en zette de set op de grond. 'Wie gaat er eerst?' vroeg ze.

Jun

Ik zat op mijn bed en voelde me nogal schuldig. Ik was te ver gegaan, voor de zoveelste keer. Ik balde mijn vuisten. Waarom kon ik mezelf nooit beheersen. Ik stond op en ijsbeerde wat door de kamer. Mijn excuses aanbieden was vast niet genoeg, Katashi was echt boos. Wat kon ik mezelf af en toe toch haten. Ik schrok op uit mijn gepeins door mijn ringtone die door de kamer schalde. "Moshi moshi?" "Onii-chan! Nozomi deschu!" hoorde ik opgewekt aan de andere kant. "Ah, Nozomi-chan, hoe gaat het?" vroeg ik, net zo opgewekt als haar. Nozomi was altijd vrolijk. Nouja, ze was ook wel eens boos. Toen ik was gedumpt door Kirino was ze boos op mij geworden omdat ze Kirino altijd helemaal geweldig had gevonden. Voor zover ik nu wist zat Kirino ook hier op school, ik wilde haar niet tegenkomen, ze was zo gemeen geweest. "Ne, Onii-chan! Raad eens! Ik krijg een puppy na no!" kraaide Nozomi vrolijk. "Wat leuk! Van pa of ma?" "Van mammie deschu! Ik ga hem Utamaru noemen!" Ik lachte. Ik hoorde mijn moeder op de achtergrond die zei dat Nozomi minder lawaai moest maken. "Wanneer krijg je hem?" "Morgen!" "Zodra ik hier weg mag zal ik komen kijken, oké" "Hai na no!" Weer moest ik lachen. Ik kon me haar helemaal voorstellen. Haar twee blonde sprietstaartjes, haar grote goude ogen en haar sproetjes, vrolijk aan de telefoon hangend. Ik was gek van mijn zusje. "Oh, Onii-chan, ik moet ophangen, mammie heeft koekjes gemaakt!" "Bye bye" "Jya ne! Onii-chan!" Nozomi hing op en ik klapte mijn mobieltje met een grijns dicht.

Hiro

Toen ik de school uitloop zag ik Katashi zitten op een bankje onder een boom. Langzaam liep ik naar hem toe en liet het blikje cola dat ik net uit de automaat had getrokken in zijn schoot vallen. Katashi schrok op en keek me woest aan. "Wat?!" riep hij vijandig. Ik haalde mijn schouders op. "Van schreeuwen krijg je dorst." zei ik vlak, en ik plofte naast hem op het bankje neer. Katashi slikte. "Dankje." zei hij bijna onhoorbaar. "Jun was onbeleefd." merkte ik op. Katashi vloog meteen overeind. "Ja! Onbeleefd? Lomp! Hij gedroeg zich als een eikel! Wie doet nou zoiets?" Ik zuchtte en keek op naar Katashi en kneep één oog half dicht tegen de zon. "En jij?" Katashi keek me vragend aan. "Hoezo en ik?" Ik haalde mijn schouders op. "Reageerde je niet een beetje heftig?" Katashi's gezicht betrok. Hij kwam weer naast me zitten en trok het blikje cola open. "Maar... Hij moet gewoon van mijn spullen afblijven." Ik knikte langzaam. "Dus als hij ongevraagd een pen van je had geleend had je net zo gereageerd?" Katashi trok een gezicht. "Natuurlijk niet! Dat is belachelijk!" Ik wierp even een blik op Katashi, die wat verward keek, en staarde toen weer voor me uit. "Hij zat je ook op te fokken natuurlijk. Hij noemde je een pervert enzo... Maar ik heb het idee dat het daar niet echt om gaat." Katashi zweeg. "Ik heb het niet gelezen." begon ik voorzichtig, "Maar mijn blik viel op het woord onii-chan..." Katashi hapte naar adem. Ik beet op mijn onderlip. "Zie je haar vaak?" Katashi snoof. "Gaat je niks aan." Ik knikte en stond op. "Dat is waar." zei ik langzaam. "Ik zal je met rust laten." Ik draaide me om en begon in de richting van de school te lopen. "Hiro!" riep Katashi nog. Ik keek over mijn schouder. Katashi keek om zich heen en hield toen het blikje cola omhoog. "Bedankt." zei hij opnieuw. Ik glimlachte. "Geen probleem."

Katashi

Toen ik eindelijk stilstond keek ik naar de twee helften van de brief. 'Verdomme.' siste ik. Niet dat de brief niet meer te lezen was, maar daar ging het ook niet om. Het ging erom dat er een deel van het enige contact tussen mij en Asuka was vernietigd. Ik koesterde al haar brieven. Ze zaten in een doos die ik bijna altijd bij me had. Wat was die Jun toch ook een idioot. Hij zou eens moeten leren om niet aan de spullen van anderen te komen. Ik zuchtte en zette de brief weer aan elkaar met mijn handen. Ik probeerde verder te lezen, maar ik was zo boos dat het me niet lukte. Ik was boos en teleurgesteld. En ik wist dat Jun er eigenlijk ook niets aan kon doen. Hij kon niet weten wat er in de brief stond, en dat de brief zo belangrijk voor me was. Maar hij had niet zo moeten aandringen. Hij had me gewoon met rust moeten laten. En hij moest niet denken dat ik het zomaar weer goed zou vinden, want dat vond ik niet. Die brieven waren misschien wel de belangrijkste dingen die ik had. En er was er eentje stuk. Ik kon het gewoon niet hebben. Ik deed de twee stukken van de brief heel voorzichtig weer in mijn broekzak. En keek naar de buitenkant van de school, want ja, ik stond nu buiten. De school was groot. En het was ook een mooi gebouw. Het had in totaal vier verdiepingen. De overgangen tussen de vleugels waren gangen met glazen muren. Ja, het gebouw was echt heel erg mooi. Ik zuchtte nog eens en ging op een bankje onder een boom zitten. Ik staarde voor me uit.

Rima

Ik luisterde naar Hotaru en Natsumi die vrolijk praatte. Met zijn drieën gingen we onze kamer in. Ik had mijn spullen nogsteeds niet uitgepakt. Alleen mijn kleding zat in mijn kast. Ik keek naar de drie grote plastic tassen die aan het uiteinde van mijn bed stonden. Ik had er voor gezorgd dat ze niet doorschijnend waren en ze zaten bomvol met mijn collectie Manga, met haast allemaal het zelfde genre "Comedy". Hier en daar zat er wat Shoujo en Horror tussen, maar ruim het merendeel was Comedy. Nadat ik mijn schoenen had uitgedaan liep ik naar mijn bed en ging ik erop zitten. "Ne, Rima-chan, wat zit er in die tassen?" vroeg Hotaru. Ik keek naar mijn tassen. "Uhm.. etto.. Niets belangrijks" zei ik snel. Ik voelde dat mijn wangen rood werden dus keek ik de andere kant op. Toen ik merkte dat ik weer mijn eigen kleur had greep ik de tassen vast en schoof ik ze onder mijn bed. "Ik pak het wel een andere keer uit" zei ik zacht met een glimlach. Toen herinnerde me ik mijn andere tas. Die zat vol met games, dvd's en een spelcomputer. Er was namelijk een tv in deze kamer, maar om iedereen nou te laten merken dat ik een die-hard Otaku was.. Ik nam altijd alle Anime van tv op en ik volgde er zoieso al heel wat. Tussen mijn kleren zaten ook nog wat posters van mijn favorieten karakters en seiyuus verstopt. Wat was ik toch ook een mafketel. Wat zouden Jun-tachi wel niet van me denken als ze ontdekte dat hun bassist otaku was. Thuis waren ze er nooit blij mee, maar papa kocht wel de Manga, games en dvd's voor me. Hij is zelfs een paar keer met me naar speciale cons gegaan zodat ik die ene handtekening van die ene seiyuu kon krijgen. Ik giechelde achter mijn hand. We hadden 3 uur in de rij gestaan en toen ik eindelijk aan de beurt was namen ze net pauze.

Hiro

Jun en ik liepen een tijd lang zwijgend naast elkaar. De jongensslaapkamers waren in de andere vleugel. Na een tijdje begon Jun te grinniken. "Dat ze ons ook allemaal in dezelfde kamers hebben geplaatst hè? Je zou haast denken dat ze het expres hebben gedaan." Ik haalde mijn schouders op. Jun keek me onderzoekend aan. "Je zegt niet veel hè?" Ik keek een beetje verrast. "Sorry." Ik grinnikte in mezelf. "Ik kom niet echt enthousiast over hè?" Jun haalde zijn schouders op. "Toen je viool speelde wel." Ik knikte. Als ik vioolspeelde voelde ik me sterker, dan dacht ik niet meer na over mijn vader, over Shizuka, over m'n moeder... Mijn glimlach verdween abrupt. "Je drumt goed." mompelde ik. Jun keek me stralend aan. "Echt?" Ik knikte. Wat een enthousiasme. Jun haalde zijn schouders op. "Dankje." zei hij zachtjes. Toen we de hoek omliepen naar de gang die aan de slaapkamers grensde zagen we Katashi tegen de muur staan. Hij was verdiept in een stuk papier dat hij in z'n handen hield. Hij glimlachte breed. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik had Katashi nog niet eerder zo zien glimlachen. "Yo!" riep Jun. Katashi keek wat schichtig op. "Eh... Hi." Snel vouwde hij het stuk papier dubbel. Jun grijnsde ondeugend. "Wat heb je daar?" Katashi keek de andere kant op. "Gaat je niks aan." "Oeeeh... Katashi-kun toch!" joelde Jun. "Je stond te grijnzen en te blozen... Is het iets perverteds?" Katashi wierp een kwade blik op Jun. "Ik zei toch. Het gaat je niks aan." Jun grijnsde steeds breder. Dit zag er niet goed uit. "Ehm... Jun?" zei ik zachtjes. Jun reageerde niet. "Laat eens zien dan." Hij stak zijn hand uiten pakte het papier. Katashi vernauwde zijn ogen. "Laat los." zei hij zachtjes, maar je kon aan zijn gezicht zien dat hij behoorlijk kwaad was. "Waarom?" vroeg Jun verontwaardigd. "Als het niks perverteds is kun je het toch best laten zien?" Ondertussen liet hij het blaadje niet los. Katashi verhief zijn stem. "Daar gaat het niet om, het is gewoon privé!" Bij het laatste woord gaf Katashi een harde ruk aan het velletje papier, waardoor het in tweeën scheurde. Jun keek beteuterd naar het stukje papier in zijn hand naar dat in Katashi's hand. Zijn blik gleed vluchtig over het vel in zijn hand. "Oh, het is gewoon een brief." zei hij, een beetje teleurgesteld. Ik keek schichtig naar Katashi. Hij trilde van woede. Jun leek nu ook te hebben gerealiseerd dat hij te ver was gegaan. Hij stak voorzichtig het gescheurde stukje brief naar Katashi uit. "Sorry Katashi." zei hij zachtjes. Zijn altijd grijnzende gezicht stond ineens serieus. Katashi schudde zijn hoofd en griste het stuk papier uit Jun's handen. Even leek het alsof hij ging schreeuwen. Maar hij schudde alleen maar zijn hoofd, mompelde iets onverstaanbaars en rende weg. "Katashi, wacht!" riep Jun nog, maar ik hield hem tegen. "Laat hem maar even." Jun keek verward voor zich uit. "Ik wilde niet... Ik dolde maar wat." Ik knikte. "Weet ik." Ik beet op mijn lip. Ik herkende die blik van Katashi. Die woede... Of woede was misschien niet het goede woord. Jun keek nog steeds erg verbaasd en een beetje schuldig. "Trek het je maar niet teveel aan." zei ik. "Het is denk ik niet alleen jouw schuld." "Huh?" Jun keek me verbaasd aan. Ik trok een wenkbrauw op. "Nou, begrijp me niet verkeerd, je bent best wel te ver gegaan." Jun keek naar de grond. "Oh." zei hij alleen maar. "Maar dat is denk ik niet alles." mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Jun.

- Loes, sorry dat ik Jun een beetje veel gebruikt heb. (A) Voor Katashi had ik toestemming. Voel je vrij om het te veranderen als het je niet bevalt.

Natsumi

Dit was het. Dit was het gevoel. Het gevoel dat je kreeg als je muziek speelde met mensen. Het warme fluffige gevoel. Er ging niks boven dat gevoel. Ik voelde hoe mijn lichaam trilde door de geluidsgolven en het was geweldig. Ik keek naar Hotaru en Rima. Ze hadden beide hun ogen dicht onder het zingen. Ik glimlachte. -Kan dat als je zingt? Ach ja..- Na ongeveer drie geweldige minuten was het liedje afgelopen. Ik keek iedereen stralend aan. 'Dat was.. geweldig.' zei ik. 'Inderdaad.' zei Hiro. 'Echt wel!' hoorde ik Hotaru roepen. We kletsten nog wat na met z'n allen en toen was het echt tijd om terug naar onze kamers te gaan. 'Kunnen we onze instrumenten hier laten liggen?' vroeg ik me af. 'Ik heb een sleutel dus hij kan op slot.' zei Jun. Ik knikte. 'Goed. Dan laat ik Ame-chan hier wel.' 'Ame-chan?' zei Katashi met zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Uhu.' Ik streelde liefkozend over de hals van mijn gitaar. 'Oké..' zei Katashi nog. 'Ik ga.' Hij deed de deur open en liep naar buiten. 'Apart mannetje..' mompelde ik. 'Dankjulliewel voor deze geweldige middag. Jun, doe jij de deur dicht?' Toen liep ik ook door de deur naar onze kamer toe. De kamer die ik deeld emet Rima en Hotaru. Die twee volgden me ook op een kort afstandje. Ik draaide me om en begon achteruit te lopen. 'Het was geweldig hè?' zei ik vrolijk.'

Rima

Ik keek van Jun naar Natsumi en moest ook grijnzen. Ik vond Jun aardig. Natsumi en Jun kwamen aan tafel zitten en het was even stil. "Dus prezz.. Wat gaan we nu doen?" vroeg Jun aan Natsumi. "We gaan iets samen spelen!" besloot Natsumi. "Iemand een goed idee?" vroeg ze. "Anno.. Misschien Tsubasa wo Kudasai? Al weet ik niet of dat met cello en viool lukt" opperde ik. Ik keek de groep rond. "We kunnen het toch proberen" hoorde ik Jun zeggen. Iedereen stemde in. "Oké" Ik stond op en liep naar de plek in de buurt van het drumstel. Automatisch ging ik er links voor de kijker van staan. Met mijn vingers gleed ik snel over de snaren. Ik oefende wat akkoorden voor we begonnen en keek de rest toen vastberaden aan. Ik hoorde wat gerommel achter het drumstel en Jun ging zitten. Iedereen stond op zijn plek. Jun stak zijn handen in de lucht. "Kan iedereen dit zo uit zijn hoofd?" vroeg hij nog even. De rest knikte. "Wie zingt?" "Iedereen die wilt" antwoorde Natsumi. "1, 2, 3, 4!" we begonnen allemaal te spelen. Na de intro begon iedereen ook te zingen, op de jongens na dan. Dit was leuk! Dit wilde ik doen!

Geez.. Dit is griezelig kort x3

Hotaru

Natsumi keek even rond met haar microfoon in haar hand. Nog één zangeresje te gaan. Ik stond twijfelig op en stak haar hand uit naar Natsumi. "Mag ik je microfoon lenen?" Natsumi haalde haar schouders op. "Tuurlijk." Ze wierp een blik op haar gitaar. "Zei je niet dat je ook gitaar speelde?" Ik grijnsde voorzichtig. "Een beetje." "Laat maar horen." Met een vette knipoog drukte ze me haar knalroze gitaar in mijn handen. "Ehm... heb je een standaard dan?" Natsumi schudde haar hoofd. "Maar dat maakt niet uit." ze keek de groep rond. "Jun houdt de microfoon wel voor je vast!" Jun trok een wenkbrauw op. "Waarom ik?" Natsumi trok een wenkbrauw op. "Katashi en Hiro zijn te knap, die zouden haar afleiden." Jun lachte sarcastisch en stond op. Ik giechelde. Jun zag er anders ook niet slecht uit. Met een boze blik op Natsumi pakte hij de microfoon aan. Mijn grijns werd breder. Ik haalde mijn haalde het plectrum tussen de snaren vandaan en gaf er een flike ram mee. Ik genoot van het harde geluid. Ik prefereerde mijn cello, maar zingen deed ik ook erg graag, en gitaar ondersteunde dat. Ik tikte af met mijn voet en zette de intro van Shine Days in. De groep keek me verwachtingsvol aan. Natsumi's ogen werden even groot, zo te zien kende ze het liedje. Na een paar keer hetzelfde riffje te herhalen begon ik te zingen. Mijn gezicht begon te gloeien. Er was geen beter gevoel dan mijn eigen stem door een ruimte horen zingen. Behalve misschien cello spelen. Maar zingen was anders. Daarbij hoefde je niet na te denken, gewoon doen wat je voelt. Ik haalde diep adem en begon het refrein te belten.

Saa hashirinukero kinou to kyou mada minu mirai e to Go!

Kakumei o okoshi ni ikou yume o kanae ni ikou

Bij de laatste bridge zette ik alles op alles. De laatste uithaal haalde ik nog net. Buiten adem keek ik naar Jun. Hij stond het dichtsbij, dus als het slecht was had hij er het meest onder geleden. Tot mijn opluchting had hij een grote grijns op zijn gezicht. De anderen begonnen te klappen. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik haalde diep adem en legde Natsumi's gitaar neer.

Natsumi

Ik keek nog eventjes naar Rima. Ik was echt ontzettend onder de indruk. Toen sprong ik overeind. 'Oké oké! Nu ik!' zei ik lachend. Ik mocht er misschien van houden om gitaar te spelen, maar van zingen hield ik eigenlijk even veel. Als ik zong kreeg ik aandacht, en het klonk misschien niet helemaal.. juist ofzo, maar ik hield ervan om aandacht te krijgen. Om ergens goed in te zijn. Ik liep weer naar mijn tas en ik haalde daar een microfoon uit. Want ja, die had ik ook zelf. En ja, ook die was roze. Ik zag Katashi met een opgetrokken wenkbrauw naar me kijken. 'Wat? Ik hou van roze, so what?' zei ik onschuldig. Hij schudde even zijn hoofd en bleef kijken. Ik sloot mijn roze schatje aan op een paar versterkers en stelde ze goed in. Toen ging ik staan met de microfoon in mijn hand. Toen begon ik te zingen. Ik zong het vrolijkste nummer wat er in me op was gekomen. Mijn ogen glinsterden terwijl ik onder het zingen de groep steeds doorkeek. Ik ging los. Ik hield echt ontzettend veel van zingen, net zoveel als ik van gitaar spelen hield. Ik had heel wat rare opmerkingen gekregen als ik zei dat vijftig procent van mijn hart zingen was en de andere vijftig procent mijn gitaar. Mensen hadden gezegd dat ik me niet zo moest hechten aan dingen en meer om mensen moest geven. Maar ik gaf ook heus wel om mensen. Ik vond muziek gewoon ontzettend belangrijk. Het gaf me gewoon een kick om voor grote groepen te spelen. En zelfs dit gaf me een enorme kick, ookal was de groep niet groot. Iedereen was kritisch, dat kon je wel zien. Iedereen wist ontzettend veel van muziek, en iedereen hield er ook ontzettend veel van. Dit was het groepje dat me wel zou begrijpen als ik de mijn-hart-bestaat-uit-muziek-opmerking zou maken. Zij zouden me niet raar aan gaan kijken en stomme opmerkingen gaan maken. Zij zouden me echt snappen, omdat zij het, als ik het goed had, precies zo zagen. Uiteindelijk was ik klaar en bleef ik stilstaan met mijn microfoon nog in mijn hand

Rima

We klapte allemaal. Ik was onder de indruk, het was voor het eerst dat ik iemand cello zag spelen. Ik had ze natuurlijk wel gehoord in liedjes. "Dan gaan we nu even zingen" zei Natsumi. "Wie gaat eerst?" vroeg Hotaru. "Laat mij maar" dan ben ik er meteen vanaf, dacht ik erachteraan. Ik hield van zingen, maar voor publiek.. Mwuah, daar werd ik altijd zo zenuwachtig van. Integenstelling tot de muziek die ik speelde zong ik altijd hele rustige nummers. Ik liep naar de plek waar we net ook met onze instrumenten hadden gespeeld. Wat zou ik nu zingen? Ik schraapte mijn keel en begon te zingen. Het was een lied wat ik ooit had gehoord in een Anime die ik had gekeken. Het had me toen diepgeraakt en ik probeerde de emoties die ik toen had gevoeld in dit stuk te verwerken. Tijdens het zingen sloot ik mijn ogen, iets wat ik van mijn zanglerares moet afleren omdat je contact met je publiek moet maken. Ik vouwde mijn handen samen voor mijn borst en zat helemaal in het lied. Mijn stem was altijd dieper als ik zong, met praten was het redelijk hoog. Uiteindelijk was ik dan klaar. Ik opende mijn ogen en voelde dat ik haast kon gaan huilen. Ik giechelde ongemakkelijk en ging zitten terwijl de rest klapte. "Ik dacht dat je iets rock achtigs ging zingen" mompelde Jun. Hij keek me aan. "Jou bass spelerij is echt anders dan je zang" ging hij verder.

Hotaru

Ademloos luisterde ik naar Katashi's keyboardspel. Alleen ik nog. Mijn hart bonsde in mijn keel toen Katashi zijn handen stil hield en de zaal in keek voor reacties. Nu alleen ik nog. Ik had niet meer voor publiek gespeeld sinds ik Ayaka-san mijn nieuwe stuk had laten horen. Hetzelfde stuk zou ik nu gaan spelen. Ik had zoiets gehoord in een droom, en toen ik wakker werd was ik gelijk begonnen met spelen, tot ik het onder de knie had. Het was mijn favoriete stuk van de stukken die ik zelf had geschreven, hoewel ik het dus niet helemaal zelf had bedacht. Katashi pakte zijn keyboard in en liep naar zijn plaats. Ik stond op en haalde mijn cello uit z'n koffer. "Ehm... Ik speel ook gitaar... Maar een klein beetje. Ik heb nooit les gehad ofzo." zei ik toen ik de groep stond met mijn cello in de aanslag. Natsumi knikte en gebaarde dat ik kon beginnen. Ik haalde diep adem en zette de strijkstok op de snaren. Meteen kwamen de beelden uit die droom terug, zoals ik ze altijd voor me zag als ik dit stuk speelde. Het was een prachtige droom geweest, de lucht was helder en vol met sterren. Het water van een meertje glanse in het maanlicht, en er hing een dunne nevel boven. De zware melodie vulde galmend de ruimte van het muzieklokaal. Ik deed mijn ogen open en zag de anderen zwijgend luisteren. Ik glimlachte. Het was net een auditie. Nou... eigenlijk was het dat ook wel een beetje. Rima speelde afwezig met een pluk van haar donkerbruine haren en Hiro beweeg rustig met zijn voet mee op het ritme. Jun luisterde met een glimlach en knikte af en toe, alsof hij me gelijk gaf. Ineens kreeg ik een heel warm aangenaam gevoel over deze kleine groep verschillende mensen. Je kon meteen zien dat we allemaal anders waren, met een ander verhaal en andere dromen en ideeën, maar één ding hadden we allemaal gemeen. De uitdrukkingen op de vijf gezichten mijn kant op gericht maakten genoeg duidelijk. Ze begrepen wat ik met mijn spel probeerde te zeggen. Hoe verschillend we ook waren, allemaal spraken we dezelfde taal. De taal van de muziek.

Katashi

Ik was net van plan om op te gaan staan, toen Natsumi al stond. 'Oké, mijn beurt!' zei ze snel. Dus ging ik maar weer goed zitten. Ik zag hoe ze haar gitaar uit de koffer haalde en hoe ze even later begon te spelen. Ik herkende het deuntje. Ik wist precies hoe ik het moest spelen. Ik zag voor me hoe mijn vingers soepel over de toetsen gleden en hoe ik het stuk speelde. Ik keek hoe Natsumi speelde. Het was foutloos, en ik was nogal kritisch. Ik glimlachte een klein beetje. Ik keek naar haar gitaar. Hij was helemaal roze, met gele sterren. Normaal had ik het een verschrikkelijk ding gevonden, maar het paste wel bij Natsumi en het zag er niet eens vreemd uit. Ik klapte mee toen de rest begon te klappen en toen stond ik wel op. Nu zou ik wel gaan. Het duurde even voordat ik mijn keyboard uit de koffer had gehaald en hem op de standaard had gezet. Toen ging ik staan en drukte ik op het aanknopje. Ik legde mijn vingers op de toetsen, en begon met een zelf gecomponeerd stuk. Het ging goed. Mijn vingers gleden gemakkelijk over de toetsen, en ik was goed geconcentreerd. Ik speelde beter dan dat ik in tijden had gedaan. Op een keyboard spelen bleef anders dan op een echte piano, maar ik was het wel gewend en kon op beide mijn dingen goed spelen. Ik speelde al vanaf mijn vijfde, al was het vanaf mijn tiende niet op les. Ik had de laatste tijd ook minder tijd gehad om te gaan spelen, maar ik maakte altijd wel een klein momentje vrij om achter de piano -of keyboard- te kruipen en gewoon lekker te gaan spelen. Door te spelen vergat ik alles en kon ik me gewoon op een punt concentreren zonder dat ik aan andere dingen moest denken. Piano spelen was fijn. Heel fijn.

Rima

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar Hiro. Wat aardig dat hij eerst ging. Ik glimlachte. Viool is mooi, maar ik kan er niets aandoen, ik blijf de bass prefereren. De lage tonen die toch belangrijk zijn in het lied. Ik herinnerde me de dag dat ik mijn bass kocht. Ik was 8 en had een paar jaar op een oude bass van een kennis gespeeld. Het is lastig om aan linkshandige gitaren te komen, dus toen die oude bass te oud werd om op te spelen moest ik wel een nieuwe kopen. Ik had twee uur in de grote muziekwinkel gestaan, elke bass vast gehad, erop gespeeld net zo lang tot ik deze vond. Hij was gitzwart en had onder in de hoek, en boven op de uitstekende punt witte, glitterende sterretjes. Ik was dol op mijn bass. Toen ik deze bass vast hield, er wat op tokkelde wist ik het zeker. Dit was mijn bass, ik zou hem niet meer loslaten tot ik zeker wist dat het deze werd. Mijn vader was alleen maar blij dat ik een gitaar had gevonden en hij betaalde hem snel, het maakte hem niets uit dat het de duurste uit de zaak was, ik kreeg altijd dure dingen van papa. Het enige nadeel aan de bass was voor mij dat ik er niet fatsoenlijk mee kon zingen. Mijn ouders hadden zovaak voorgesteld ook een akoestische gitaar te nemen, maar dat weigerde ik stomweg. Er ging voor mij niets boven de bass, ik vertikte het iets anders te leren spelen. Ik hoorde de rest ineens klappen en deed snel mee. Verdorie, nu had ik niet opgelet. "Ik ga nu wel" hoorde ik Hideyoshi-san zeggen. Hij stond op en ik volgde hem met mijn ogen naar het drumstel. Hij tikte vier keer met zijn stokjes op elkaar en begon toen een heel opgewekt nummer te spelen. Ik keek kort even achterom naar Hiro die teruggrijnsde. Snel keek ik weg, zou hij door hebben gehad dat ik een beetje afwezig was geweest tijdens zijn stukje? Toen Jun klaar was stond hij op en boog hij theatraal. We klapte weer. "Wie gaat er nu?" vroeg Natsumi. Ik stond op. Hè, ik stond op? "Ik ga wel" zei ik, ik hield nog net mijn stem onder controle. Zodra ik de band van mijn bass omhad waren al mijn zenuwen weg. "Ik denk dat ze iets rustigs speelt, volgens mij past zoiets wel bij haar" hoorde ik Jun fluisteren. Oh, dacht hij dat, nou pas maar op! Want als het om muziek gaat ben ik soms niet te houden. Ik sloeg de eerste toon aan en ging toen helemaal los, als ik bass speelde voelde ik me altijd anders, hoger, beter. Ik bewoog mee op de muziek. Oké, ik ging dan niet overdreven wild, dat deed ik alleen voor de spiegel, maar ik ging aardig hard. Toen het klaar was hijgde ik maar had ik wel een grote grijns op mijn mond. 5 gezichten keken me redelijk verbaasd aan. Mijn wangen werden rood en ik ging snel zitten. "Je bent goed" zei Jun. "Arigatou" zei ik zachtjes. Ik had mijn bass nogsteeds vast en glimlachte. "Trouwens, ik doe ook nog aan zang" zei ik toen. "Wat leuk, ik ook!" zei Natsumi vrolijk. "Ik ook! Ik ook!" zei Hotaru met een grote glimlach. "Nou, dan gaan we straks ook nog zingen?" zei Natsumi. Iedereen knikte instemmend. Ik streek even met mijn hand door mijn haar zodat het niet meer zo warrig zat.

Hiro

Met een subtiele grijns keek ik naar Natsumi die ontzet naar het rode deel van haar stokje keek. Opgelucht legde ik mijn stokje neer. Ik zou echt geen zin hebben gehad in leiding geven. "Wat nu prez?" vroeg Hotaru meteen, spelend met haar taartvorkje? Natsumi keek twijfelend naar de lege taartbordjes. "Ehm... Wat dacht je van muziek maken?" Hotaru stak goedkeurend haar vuist in de lucht. "Ik stel voor dat iedereen eerst iets van zichzelf laat horen?" zei Natsumi opgewekt. Toen niemand protesteerde liet ze twijfelend haar wijsvinger over de groep gaan. "Wie eerst?" Katashi rolde met zijn ogen. "We gaan toch niet weer stokjes trekken hè?" "Laten we het op volgorde van leeftijd doen!" zei Hotaru snel, met een schichtige blik op Katashi. "Hmmm... Jongste eerst?" vroeg Natsumi. Vanuit mijn ooghoek zag ik Rima wit wegtrekken. "Laat mij maar eerst gaan." mompelde ik. De hele groep keek me aan. Het was de eerste keer dat ik uit mezelf iets had gezegd. "Eh... Oké." zei Natsumi, een beetje verbluft. Ik klikte mijn vioolkoffer open en haalde voorzichtig het instrument eruit. Vervolgens liep ik iets naar voren en legde hem op mijn schouder. Even stond ik stil voordat ik begon te spelen, en keek de zaal in. De hele groep keek me ademloos aan. Dit gaf wel een kick. Ik glimlachte, sloot mijn ogen en zette de strijkstok op de snaren. Zodra de ruimte zich met de langerekte noten van mijn viool vulde was de rest van de groep verdwenen. Er was alleen nog ik en mijn viool. De adrenaline gierde door mijn lijf, terwijl mijn strijkstok over de snaren vloog.

Natsumi

Geen reactie op de presidentvraag. Hm. Ik keek iedereen even aan. 'Niemand? Geen vrijwilligers? Echt helemaal níémand?' Ik snapte het wel. Ik had ook geen zin om het leiderschap op me te nemen. 'Oké. Er is maar een manier om dit democratisch en goed op te lossen!' zei ik en ik sprong op en sloeg demonstratief met mijn hand op tafel zodat die trilde en de thee bijna over de rand van de kopjes heen klotste. 'Woeps, dat was niet de bedoeling.' zei ik snel. Ik zag iedereen nogal verbaasd naar me kijken. Ik gedroeg me ook niet bepaald.. Normaal denk ik. 'Oké.. Er is dus maar een manier om dit goed op te lossen.' vervolgde ik mijn preek. 'En wat mag dat dan wel zijn?' zei Katashi. Ik grijnsde. 'Momentje.' zei ik en ik begon in mijn tas te graaien. Ik stond nog steeds, terwijl iedereen zat. Iedereen keek me ook aan, maar daar zat ik niet echt mee. Ik was de wat-voor-gestoord-geflipt-of-geschift-persoon-is-dat-nou-weer-blikken wel gewend. Ik haalde een paar stokjes uit mijn tas. Zes in totaal. Een ervan had een rood uiteinde. 'We gaan strootje trekken?' zei Jun ongelovig. 'Gaaf!' hoorde ik Hotaru zeggen. Ik grijnsde en ik stopte de stokjes in mijn vuist, zodat je het rode stukje bij de ene niet kon zien. 'Oké. Kiest u maar.' zei ik vrolijk. 'Ik kan echt niet geloven dat we zo'n beslissing nemen door zo'n kinder-' 'Niet zeuren, pakken.' zei ik en ik hield de stokjes onder Katashi's neus. Hij mompelde nog iets protesterends en pakte toen een stokje. Geen rood. Ik ging naar de volgende. Maar Hotaru, Rima en Hiro hadden ook geen rood uiteinde aan hun stokje. Ik keek naar Jun die naast mij zat. 'Dus het gaat nu tussen ons?' zei ik. 'Kennelijk.' Hij glimlachte. Ik stak mijn hand naar hem uit. Hij pakte een stokje. Verdomme. Het was niet rood. Ik werd bleek en haalde het laatste stokje uit mijn vuist en hield het omhoog met het rode stuk naar boven. Het rode stuk. 'O-Oké dan..' stamelde ik.

Jun

Met een grijns op mijn gezicht stond ik op vanachter het drumstel. Binnen no-time had ik het voor elkaar dat iedereen op de stoelen bij de tafels zat. Iedereen behalve Rima. Ik keek om, ze zat in plastic tassen te rommelen waarvan ik niet doorhad dat ze die bijhad in het begin. Niet veel later kwam ze terug met doosjes, té schattig versierd, met gebak. Ze keek ons eerst wat ongemakkelijk aan. "Papa.. eh.. ik bedoel Otou-sama zei dat ik wat cakejes mee moest nemen.. Zo kunnen we praten en elkaar leren kennen voordat we beginnen te spelen" zei ze. Ze zette de spullen op tafel neer. "Arigatou Rima-san" zei ik. Rima keek me met een onzekere glimlach aan en ging zitten. Ik keek naar hoe Natsumi een stuk gebak pakte en hoe de rest daarna volgde. "Ik heb ook nog Groene Thee bij" zei Rima toen. Ik moest een beetje lachen, het leek haast een theekransje, maar dat kon geen kwaad. "Lekker" zei ik. Niet veel later hadden we allemaal een kop dampende thee voor ons staan. Ik keek even rond de tafel. Ik wilde dat er een gesprek opgang kwam. "Zeg, is het oké iedereen bij zijn voornaam te noemen" iedereen knikte en mompelde instemmend. "Hiro-senpai, hoe lang speel je al viool?" vroeg Rima. Ze keek strak naar Hiro. Hiro haalde wat onverschillig zijn schouders op. Rima beet op haar lip. "Wie wordt eigenlijk onze club president?" vroeg ik toen ineens.

Hotaru

Ik hees mijn cellokoffer hoger op mijn schouder en keek Sayuri van opzij aan. "Waarom volg je me ook alweer?" Sayuri bloosde. Ze was de enige op deze school die ik kende, aangezien ze uit mijn woonplaats kwam, maar ik was niet bijzonder close met haar ofzo. Ik grijnsde ondeugend. "Als je niks zegt schud ik je af hoor." Sayuri keek me verbaasd aan. "Dan kom je te laat!" Ik haalde mijn schouders op. "Dat vergeven ze me wel." Ik draaide me om en begon de andere kant op te lopen. "Wacht!" riep Sayuri schril. Ik grinnikte. Ze was zo makkelijk. "Vertel." zei ik vermaakt terwijl ik weer richting het muzieklokaal liep. "Hideyoshi-senpai." mompelde ze zachtjes. "Eh?" Ik keek haar verward aan. "Hideyoshi-senpai." herhaalde ze. "De drummer van je band!" Ik scande mijn geheugen naar namen. "Hideyoshi.... Jun?" mompelde ik tegen mezelf. "Ja die!" zei Sayuri opgewonden. "Wat is daarmee?" vroeg ik plagerig. Sayuri werd nog roder. "Nou... Vind je hem niet cool?" Ik lachte. "Aha! Dus je hebt een oogje op onze drummer hè?" Sayuri begon verwoed te stotteren. Ondertussen waren we bij het muzieklokaal aangekomen. Ik haalde diep adem en gooide de deur open. "Omataseshimashita!" riep ik opgewekt. "Kuroyuki Hotaru desu! Hajimemashite." Een handjevol mensen keken me aan. Sayuri snakte naar adem bij het zien van een blonde jongen achter het drumstel. Ik liep recht op hem af. "Jij bent vast Hideyoshi!" zei ik meteen. Ik sleepte Sayuri aan haar arm mee. "Wie is dat?" vroeg Hideyoshi. "Was de violist niet een mannelijke senpai?" Ik wierp een blik op het knalrode gezicht achter me. "Nee, dit is geen violist! Dit is Sayuri! Miyamoto Sayuri, en ze is hier omdat ze een oogje op-" Sayuri's kleine handjes drukten krampachtig tegen mijn mond. "Dat is niet waar hoor!" zei Sayuri snel. "Ik kwam hier om eh.. eto... ano... Nou doei!" En binnen enkele seconden was ze weer verdwenen. Ik grijnsde ongemakkelijk. "Sorry daarvoor." "Is dit het muzieklokaal?" Ik draaide me abrupt om. In de deuropening stond een iets oudere jongen met pikzwart haar. "Is dat de mannelijke senpai?" vroeg ik aan Hideyoshi terwijl ik met mijn duim naar de gestalte in de deuropening wees. Hideyoshi knikte. "Mooi!" riep een meisje met blond haar in een staart. "Dan zijn we compleet!"

Katashi

Ik keek naar de brief en las de eerste regel. Lieve Katashi. Dat was wat er stond. Ik slikte. Ik had de afzender niet bekeken. Maar ik wist wie het was. Ik herkende het aan het handschrift. Het handschrift met de krullen en de streepjes op de i, in plaats van puntjes. Ik herkende hetzelfs aan de geur van de brief, of misschien verbeelde ik dat me wel. Wat was er nou zo anders aan de geur van een brief. Maar er was maar een iemand die me 'Lieve Katashi' noemde. 'Asuka.' zei ik zachtjes. Ik vouwde de brief voorzichtig op, en stopte hem in mijn broekzak. Ik zou hem nu graag willen lezen, maar we hadden onze eerste bandrepetitie. En ik wist dat als ik de brief nu las, ik me niet goed zou kunnen concentreren. Ik pakte de tas waar de koffer van mijn keyboard inzat. Die nam ik altijd mee als ik niet thuis was. Dus ook naar school. Ik haalde mijn hand nog even door mijn haar en liep toen naar de deur. Ik deed hem open en stapte de gang op. 'Ja, otou-sama. Het is hier geweldig. Ja, echt waar. Ik heb toch zelf gekozen om hierheen te gaan? Ja, als er iets niet goed is zal ik dat zeker zeggen. We hebben hier een band opgericht. Nee, dat hebben we nog niet besloten. We hebben zo onze eerste repetitie. Ja, papa. Ik weet dat je me de beste in alles vind, maar iedereen is heel goed hoor. Maar ik moet nu gaan. Ik mis jou en mama ook. Geef Takumi en Ryuu maar een kus van mij. We bellen snel weer. Bye!' Ik keek het meisje met de telefoon met opgetrokken wenkbrauwen na. Ze had lang blond haar in een staart en stopte nu net haar mobieltje terug in haar broekzak. Toen keek ze naar mij. 'Oh, jij bent Fujimoto-kun, toch?' zei ze. Ik knikte. Toen zag ik opeens de gitaarkoffer achterop haar rug. 'Uhm.. Jij was..' 'Ushiromiya Natsumi.' zei ze met een grote glimlach. Ik knikte even. 'Laten we samen naar het muzieklokaal gaan!' zei ze enthousiast. Ze pakte mijn arm vast en begon in een mega tempo me naar het muzieklokaal te sleuren. Oké. Wat een raar persoon.

Jun

Met mijn drumstokken in de hand liep ik door de gang. Ik tikte met ze op de muren. Mijn humeur was op zijn best. Dit zou de eerste echte repetitie worden van de band die we net hadden opgericht. Ik liep het muzieklokaal binnen en wilde iets zeggen, maar er was nog niemand. Hmm. Ik keek even goed rond en liep daarna meteen door naar het drumstel. Wat onzeker nam ik erachter plaats. Dit was zeker niet hetzelfde als mijn eigen drumstel. Het werd tijd dat ik mijn eigen drumstel hier naar school verhuisde. Langzaam en niet al te hard begon ik een deuntje te spelen wat zo in mijn hoofd opkwam. Ik had niet door dat de deur openging. "Hi~ Hideyoshi-kun" zei iemand. Ik schrok op en mijn ogen flitste door het lokaal. Er stond een meisje met lichtroze haar. Ze was nogal knap. Ik wist niet veel van haar maar wat ik wel wist was dat ze de dochter was van Tsukiyomi Ryouta, een erg bekende fotograag en haar moeder was een ontwerpen. Ik was alleen vergeten wat ze ontwierp. Het zou wel iets als kleding zijn. "Yo, Tsukiyomi-san" zei ik terug. Rima glimlachte en hees haar basgitaartas af. Voorzichtig nam ze haar bas uit de tas en deed ze de band om. "Zullen we eens iets samen spelen" vroeg ze zachtjes. Ik knikte met een brede grijns. Waarom ook niet, er was toch nog niemand. Rima kwam tegenover me staan. "Je mag trouwens wel Jun zeggen hoor" zei ik tegen haar. Rima glimlachte onzeker en knikte. "Is het goed als ik dan Rima zeg?" vroeg ik. Weer knikte Rima. Ze gleed met haar vingers over de vier snaren en stelde er twee bij. Ze sloeg wat akkoorden aan, ik herkende ze en speelde uit automatisme mee. Rima keek op toen ze dat hoorde en grijnsde.

Introductie: Kuroyuki Hotaru en Nakamura Hiro

Naam: Kuroyuki Hotaru
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Bleke huid vol met sproeten. Golvend rood haar tot op haar schouderbladen en mosgroene ogen. Ze is aan de dunne kant, en redelijk klein. Ze draagt meestal wat punk-achtige kleding, maar als het warm is ook vaak lichte, zwierige rokjes en jurkjes.
Instrument: Zang, cello en in mindere mate gitaar.
Familie: Hotaru is enig kind. Haar moeder heeft haar in haar eentje opgevoed. Haar vader is verdwenen toen haar moeder zwanger was, dus die heeft ze nog nooit ontmoet.
Verleden: Na de bevalling van Hotaru, vlak na de verdwijning van haar man raakte Hotaru's moeder in een postnatale depressie. Ze was een wrak en kon niet voor Hotaru zorgen. Na bijna uitgedroogd te zijn omdat haar moeder haar niet voedde werd Hotaru een paar maanden door haar moeder's zus, haar tante Ayaka in huis genomen. Ze heeft nog altijd een bijzonder hechte band met Ayaka en ziet haar als een tweede moeder. Haar eigen moeder moest ook veel werken omdat ze er alleen voor stond en in die tijd was Hotaru vaak bij Ayaka. Mogelijk door het ontbreken van borstvoeding en het zo verzwakt zijn op jonge leeftijd heeft Hotaru nog altijd een zwakke gezondheid.
Meer: Hotaru is een optimistich persoon, maar is wel gevoelig en huilt snel, zij het van verdriet, pijn, blijdschap of ontroering. Ze heeft op jonge leeftijd cello leren spelen van Ayaka, en voor haar 13e verjaardag kreeg ze van haar moeder en Ayaka een gloednieuwe cello. Dit is haar meest waardevolle bezit. Naast cello spelen is zingen één van de dingen die ze het beste doen, en omdat cello spelen en zingen zo moeilijk te combineren is heeft ze zichzelf voor de band ook een beetje gitaar leren spelen.
Door: Yami

Naam: Nakamura Hiro

Leeftijd: 18

Uiterlijk: Warrig pikzwart haar tot halverwege zijn hals, en heldergroene ogen met lange, zwarte wimpers. Hij is redelijk lang en draagt meestal baggy versleten spijkerbroeken met sneakers en een bloesje of shirt. Zijn haar hangt voor zijn ogen en soms ziet hij er wat slaperig uit.

Instrument: Viool

Familie: Hiro woonde samen met zijn ouders en zijn oudere zus Shizuka.

Verleden: Toen hij 11 was raakte zijn vader aan de drank, wat er uiteindelijk in resulteerde dat hij zijn moeder ging slaan. Shizuka was toen 17 en een jaar later ging ze het huis uit om haar vader te ontvluchten, die haar seksueel bleek te misbruiken.

Toen Hiro 15 was pleegde zijn moeder zelfmoord, waarna hij zijn vader steeds meer begon te ontlopen. Hij koos ervoor naar een kostschool te gaan zodat hij zo min mogelijk thuis was.

Meer: Hiro heeft van zijn 5e tot zijn 12e op vioolles gezeten. Daarna betaalde zijn ouders het niet meer en moest hij ervanaf, maar hij is altijd doorblijven spelen om zijn gedachten te verzetten. Vioolspelen is zijn grootste uitlaatklep, en hij componeert veel stukken zelf. Hij laat mensen niet snel binnen, maar begint langzaam maar zeker zijn hart te openen richting de andere leden van de band.

Door: Yami

Introductie: Ushiromiya Natsumi; Fujimoto Katashi

Naam: Ushiromiya Natsumi
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Lang blond haar wat ze meestal in een staart draagt, helderblauwe ogen, lichte huid, normale lengte. Eigenlijk draagt ze altijd spijkerbroeken met een makkelijk T-shirt en sneakers.
Instrument: Gitaar + Zang
Familie: Natsumi is een echt papa’s kindje. Ze werd /wordt erg verwend en als ze iets wil dan kan ze het ook zo krijgen. Ze heeft nog twee jongere broertjes en heeft ook erg goed contact met haar moeder.
Verleden: Ze heeft vroeger erg veel dingen gedaan, omdat ze ook veel mocht en haar ouders toch genoeg geld hadden. Ze heeft veel sporten gedaan, maar daar is ze op een gegeven moment mee gestopt. Toen begon ze met muziek te kloten en ze speelt nu zo’n vier jaar gitaar en heeft al zes jaar zangles.
Meer: Ze houdt ontzettend veel van muziek –Goh..- en ze is ontzettend blij dat ze bij de band zit. Ze oefent ook erg veel in haar vrije tijd. Ze heeft erg veel instrumenten geprobeerd, maar haar liefde is toch echt bestemd voor de gitaar. Ze is dan wel erg veel verwend, maar toch gedraagd ze zich niet zo.
Door: Misora

Naam: Fujimoto Katashi
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Bruin warrig haar, groene ogen, lang, lichte huid, gespierd.
Instrument: Keyboard/Piano
Familie: Vader, moeder, tweelingzus
Verleden: Zijn vader had een winkel, die ooit een keer beroofd werd. Hierdoor werd zijn vader helemaal paranoïde en begon te drinken. Hij begon Katashi te slaan en zijn zusje mocht haar kamer niet meer uitkomen omdat er niets met haar mocht gebeuren. Zijn moeder is toen bij zijn vader weggegaan en is hertrouwd, maar het zusje zit nog steeds vast in het huis. Katashi is naar zijn moeder gegaan en die stuurde hem naar de kostschool.
Meer: Katashi speelt al vanaf zijn vijfde piano, en is dus goed. Hij componeert ook zelf stukken en hij speelt ook vooral piano als hij niet weet wat hij met bepaalde gevoelends aan moet. Hij heeft nog briefcontact met zijn zus.
Door: Misora

Introductie: Tsukiyomi Rima; Hideyoshi Jun

Naam: Tsukiyomi Rima
Leeftijd: 15, bijna 16
Uiterlijk: Lang donkerbruin haar tot net boven haar kont, onderin zit er wat lichte slag. Grote blauwe ogen, bleke huid, niet groot niet klein en slank. Ze draagt vaak jurkjes, rokjes en dingen met strikjes/lintjes.
Instrument: Linkshandige Basgitaar (Ghehe x3) Zang
Familie: Rima is enigst kind en komt uit een welvarende familie. Haar vader is bekend fotograag en haar moeder ontwerpt kleding. Ze zijn beide erg ambiteus wat Rima een beetje heeft aangestoken. Hierdoor wilde ze altijd erg graag fotomodel worden.
Verleden: Toen Rima 6 was ging ze voor het eerst op muziekles. Ze begon meteen met basgitaar en haar liefde is met de jaren gegroeid. Ze krijgt privéles. Op haar negende heeft ze ook zanglessen genomen.
Meer: Rima is gek op linkshandige instrumenten. Ze komt een beetje verlegen over in het begin maar later, als ze eenmaal bekender is met de mensen om haar heen komt ze helemaal los. Rima vind het te gek om een band te begeleiden met haar bas en ze zou nooit een ander instrument willen spelen.
Door: Miyako

Naam: Hideyoshi Jun
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Blond haar (Coupe a la Shizuo-sama), lang, brede schouders, iet wat grote neus, donkerpaarse ogen, blank.
Instrument: Drums
Familie: Jun heeft een zusje van 7 jaar jonger genaamd Nozomi waardoor hij een erg grote broer gevoel heeft. Zijn ouders zijn uit elkaar en als hij niet op de kostschool is, gaat hij naar zijn moeder. Zijn moeder is kapper en zijn vader is werkloos.
Verleden: Toen Jun 10 was gingen zijn ouders uit elkaar, hij is toen een hele periode nogal depressief geweest. Verder is hij heel normaal opgegroeid. Op zijn 8ste begon hij met het spelen van de drums.
Meer: Jun is heel lief en hij houdt van vrienden. Hij heeft ooit een relatie gehad maar toen is hij nogal grof gedumpt en voor schut gezet, hij heeft een beetje een afkeer voor meisjes door die reden.
Door: Miyako