Rima

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar Hiro. Wat aardig dat hij eerst ging. Ik glimlachte. Viool is mooi, maar ik kan er niets aandoen, ik blijf de bass prefereren. De lage tonen die toch belangrijk zijn in het lied. Ik herinnerde me de dag dat ik mijn bass kocht. Ik was 8 en had een paar jaar op een oude bass van een kennis gespeeld. Het is lastig om aan linkshandige gitaren te komen, dus toen die oude bass te oud werd om op te spelen moest ik wel een nieuwe kopen. Ik had twee uur in de grote muziekwinkel gestaan, elke bass vast gehad, erop gespeeld net zo lang tot ik deze vond. Hij was gitzwart en had onder in de hoek, en boven op de uitstekende punt witte, glitterende sterretjes. Ik was dol op mijn bass. Toen ik deze bass vast hield, er wat op tokkelde wist ik het zeker. Dit was mijn bass, ik zou hem niet meer loslaten tot ik zeker wist dat het deze werd. Mijn vader was alleen maar blij dat ik een gitaar had gevonden en hij betaalde hem snel, het maakte hem niets uit dat het de duurste uit de zaak was, ik kreeg altijd dure dingen van papa. Het enige nadeel aan de bass was voor mij dat ik er niet fatsoenlijk mee kon zingen. Mijn ouders hadden zovaak voorgesteld ook een akoestische gitaar te nemen, maar dat weigerde ik stomweg. Er ging voor mij niets boven de bass, ik vertikte het iets anders te leren spelen. Ik hoorde de rest ineens klappen en deed snel mee. Verdorie, nu had ik niet opgelet. "Ik ga nu wel" hoorde ik Hideyoshi-san zeggen. Hij stond op en ik volgde hem met mijn ogen naar het drumstel. Hij tikte vier keer met zijn stokjes op elkaar en begon toen een heel opgewekt nummer te spelen. Ik keek kort even achterom naar Hiro die teruggrijnsde. Snel keek ik weg, zou hij door hebben gehad dat ik een beetje afwezig was geweest tijdens zijn stukje? Toen Jun klaar was stond hij op en boog hij theatraal. We klapte weer. "Wie gaat er nu?" vroeg Natsumi. Ik stond op. Hè, ik stond op? "Ik ga wel" zei ik, ik hield nog net mijn stem onder controle. Zodra ik de band van mijn bass omhad waren al mijn zenuwen weg. "Ik denk dat ze iets rustigs speelt, volgens mij past zoiets wel bij haar" hoorde ik Jun fluisteren. Oh, dacht hij dat, nou pas maar op! Want als het om muziek gaat ben ik soms niet te houden. Ik sloeg de eerste toon aan en ging toen helemaal los, als ik bass speelde voelde ik me altijd anders, hoger, beter. Ik bewoog mee op de muziek. Oké, ik ging dan niet overdreven wild, dat deed ik alleen voor de spiegel, maar ik ging aardig hard. Toen het klaar was hijgde ik maar had ik wel een grote grijns op mijn mond. 5 gezichten keken me redelijk verbaasd aan. Mijn wangen werden rood en ik ging snel zitten. "Je bent goed" zei Jun. "Arigatou" zei ik zachtjes. Ik had mijn bass nogsteeds vast en glimlachte. "Trouwens, ik doe ook nog aan zang" zei ik toen. "Wat leuk, ik ook!" zei Natsumi vrolijk. "Ik ook! Ik ook!" zei Hotaru met een grote glimlach. "Nou, dan gaan we straks ook nog zingen?" zei Natsumi. Iedereen knikte instemmend. Ik streek even met mijn hand door mijn haar zodat het niet meer zo warrig zat.