Jun

Ik lachtte. Het mocht dan wel heel erg spontaan lijken, maar vanbinnen voelde ik me anders. Weer zo'n meisje dat loog. Waarom deden meisjes zo moeilijk, waarom logen ze altijd? Waarom bedrogen ze je altijd als je dacht dat ze te vertrouwen waren. Ik keek naar Rima, ze zag er zo lief en onschuldig uit. Oké, ik reageerde misschien een beetje overdreven, maar dat komt gewoon door die gebeurtenis van een paar jaar geleden. Ik stopte met lachen en ging op het bed van Hotaru zitten. "Had ik gezegd dat je daar mocht zitten?" vroeg Hotaru met een grijns. Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar Rima die op de grond zat en het Twisterzeil zorgvuldig opvouwde. "Dus.. Wat gaan we nu doen?" vroeg ik. "Wat dacht je van naar je eigen kamer gaan en slapen?" zei Natsumi die met haar handen in der zij tegenover me stond. Ik keek naar de klok die boven de deur hing. "Oké, dat is wel een goed plan" zei ik. Ik ging weer van het bed af en wachtte even op Katashi en Hiro, vervolgens liepen we met zijn drieën de deur uit. "Oyasumi" riep ik nog. Stilletjes liepen we door de gangen. Er kwam kakelend gelach uit een kamer. Ik keek naar de grond. Na een poosje kwamen we in onze eigen kamer. Ik ging op bed liggen en schoot meteen weer overeind. Snel trok ik de dekens omhoog. "Eh?" er lagen allemaal knikkers in mijn bed. Er lag een briefje bij met het bekende nette handschrift. De rondjes in plaats van puntjes aan het einde van de zin. "Ik heb je gevonden". Ik stapte achteruit. Niet weer!