Jun

Ik keek naar Hotaru die met erg veel liefde naar al het eten keek. Ikzelf greep een hard broodje van de schaal en at hem zo op. Ik had echt geen honger. Ik voelde twee blauwe ogen strak naar me staren. "Daijoubu? Hideyoshi-kun? Je ziet er nogal ziekjes uit". Ik knikte zwakjes. "Hij heeft vast opstart problemen" zei Hotaru. Natsumi, die net een slok melk had genomen verslikte zich door het lachen. Ineens werden de deuren opengegooid. Er kwam een grote groep meisjes binnen die allemaal hyperactief dingen riepen. Ik luisterde er goed naar. "Kirino-sama!" riep een meisje vrolijk. Ik verslikte me in mijn broodje en begon hard te kuchen. "Hideyoshi-kun!" piepte Rima geschrokken. Hiro klopte op mijn rug en het schoot verder. Mijn hoofd was rood aangelopen. De grote groep meisjes kwam riching onze kant. Ze leken wat uit elkaar gegaan. Dat gitzwarte, glanzende haar. De ovaalvormige bril. Ik wende mijn blik meteen af. Ik hoorde Hiro wat zeggen over hoe gemeen hij dat meisje vond door iets van gister. Kirino liep om de tafel heen en stopte achter mij. Ik hoorde haar weer met haar tong klakken. Dat deed ze altijd. "Zo zo, ik zie dat Junichi-kun vriendjes heeft gevonden!" ze speelde met mijn haar. Ik negeerde haar. "Voor zolang je ze nog hebt" fluisterde ze zachtjes, zodat ik alleen het kon horen. Ik rilde. Ze was te dichtbij. "Ne, jullie weten toch wel dat Junichi-kun wat psygische probleempjes heeft. Dat hij een afkeer heeft voor meisjes.. Hij wordt snel depressief." Ik wilde dat ze weg ging. Mijn herinneringen kwamen terug. Mijn gezicht trok wit weg. Het was ondertussen helemaal stil in de zaal.