Hiro

Jun en ik liepen een tijd lang zwijgend naast elkaar. De jongensslaapkamers waren in de andere vleugel. Na een tijdje begon Jun te grinniken. "Dat ze ons ook allemaal in dezelfde kamers hebben geplaatst hè? Je zou haast denken dat ze het expres hebben gedaan." Ik haalde mijn schouders op. Jun keek me onderzoekend aan. "Je zegt niet veel hè?" Ik keek een beetje verrast. "Sorry." Ik grinnikte in mezelf. "Ik kom niet echt enthousiast over hè?" Jun haalde zijn schouders op. "Toen je viool speelde wel." Ik knikte. Als ik vioolspeelde voelde ik me sterker, dan dacht ik niet meer na over mijn vader, over Shizuka, over m'n moeder... Mijn glimlach verdween abrupt. "Je drumt goed." mompelde ik. Jun keek me stralend aan. "Echt?" Ik knikte. Wat een enthousiasme. Jun haalde zijn schouders op. "Dankje." zei hij zachtjes. Toen we de hoek omliepen naar de gang die aan de slaapkamers grensde zagen we Katashi tegen de muur staan. Hij was verdiept in een stuk papier dat hij in z'n handen hield. Hij glimlachte breed. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik had Katashi nog niet eerder zo zien glimlachen. "Yo!" riep Jun. Katashi keek wat schichtig op. "Eh... Hi." Snel vouwde hij het stuk papier dubbel. Jun grijnsde ondeugend. "Wat heb je daar?" Katashi keek de andere kant op. "Gaat je niks aan." "Oeeeh... Katashi-kun toch!" joelde Jun. "Je stond te grijnzen en te blozen... Is het iets perverteds?" Katashi wierp een kwade blik op Jun. "Ik zei toch. Het gaat je niks aan." Jun grijnsde steeds breder. Dit zag er niet goed uit. "Ehm... Jun?" zei ik zachtjes. Jun reageerde niet. "Laat eens zien dan." Hij stak zijn hand uiten pakte het papier. Katashi vernauwde zijn ogen. "Laat los." zei hij zachtjes, maar je kon aan zijn gezicht zien dat hij behoorlijk kwaad was. "Waarom?" vroeg Jun verontwaardigd. "Als het niks perverteds is kun je het toch best laten zien?" Ondertussen liet hij het blaadje niet los. Katashi verhief zijn stem. "Daar gaat het niet om, het is gewoon privé!" Bij het laatste woord gaf Katashi een harde ruk aan het velletje papier, waardoor het in tweeën scheurde. Jun keek beteuterd naar het stukje papier in zijn hand naar dat in Katashi's hand. Zijn blik gleed vluchtig over het vel in zijn hand. "Oh, het is gewoon een brief." zei hij, een beetje teleurgesteld. Ik keek schichtig naar Katashi. Hij trilde van woede. Jun leek nu ook te hebben gerealiseerd dat hij te ver was gegaan. Hij stak voorzichtig het gescheurde stukje brief naar Katashi uit. "Sorry Katashi." zei hij zachtjes. Zijn altijd grijnzende gezicht stond ineens serieus. Katashi schudde zijn hoofd en griste het stuk papier uit Jun's handen. Even leek het alsof hij ging schreeuwen. Maar hij schudde alleen maar zijn hoofd, mompelde iets onverstaanbaars en rende weg. "Katashi, wacht!" riep Jun nog, maar ik hield hem tegen. "Laat hem maar even." Jun keek verward voor zich uit. "Ik wilde niet... Ik dolde maar wat." Ik knikte. "Weet ik." Ik beet op mijn lip. Ik herkende die blik van Katashi. Die woede... Of woede was misschien niet het goede woord. Jun keek nog steeds erg verbaasd en een beetje schuldig. "Trek het je maar niet teveel aan." zei ik. "Het is denk ik niet alleen jouw schuld." "Huh?" Jun keek me verbaasd aan. Ik trok een wenkbrauw op. "Nou, begrijp me niet verkeerd, je bent best wel te ver gegaan." Jun keek naar de grond. "Oh." zei hij alleen maar. "Maar dat is denk ik niet alles." mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Jun.

- Loes, sorry dat ik Jun een beetje veel gebruikt heb. (A) Voor Katashi had ik toestemming. Voel je vrij om het te veranderen als het je niet bevalt.