Jun

"Mooh, Hideyoshi-kun! Zo kunnen we je toch niet helpen" hoorde ik Rima zeggen terwijl ik wegliep. Ze stampte met haar voet op de grond van frustratie. "Ne, Nakamura-kun! We moeten toch iets doen" wat was dat kind spraakzaam vandaag. Ik slenterde door de gangen, niet echt in een bepaalde richting lopend. Over een half uur begonnen de lessen. Één voor één haalde ik me de bandleden voor de geest. Hiro. Van hem kon ik geen lucht krijgen, hij was zo stil. Hij speelde wel prachtig viool. Hotaru. Ze leek altijd te stralen, net als Natsumi. Die twee waren best een komisch duo. Natsumi had wel wat weg van Kirino, in haar goede periode. Rima. Vreemd kind, die verbergt meer dan je denkt. En als laatste Katashi. Chagrijnig als de pest maar hij had wel een goed hart. Blijkbaar was ik naa buiten gelopen. Het waaide nogal en mijn stropdas vloog in mijn gezicht. Twee meisjes giechelde om mijn gestuntel met mijn stropdas toen ze voorbij kwamen lopen. Ik liep ook verder en ging op een bank onder een boom zitten. Afwezig ging ik met mijn hand door mijn haar zodat het wat warriger werd. Vanavond zou ik mijn bed eerst goed checken voor ik zou gaan slapen. Ik vroeg me af of ik Katashi-tachi kon vertellen over mijn jeugd. Nee. Ik kende ze niet goed genoeg en ik wilde ze niet met mijn problemen opzadelen. Al zouden ze nu al problemen kunnen hebben. Kirino had vast een pesthekel aan ze nu.