"Ikke! Ikke!" riep ik enthousiast. Ik veerde overeind en greep naar de karaoke microfoon. Rima en Natsumi schoten in de lach. Ik was gek op karaoke. Ayaka-san nam me vroeger altijd mee naar de karaokebar als we iets te vieren hadden. Gretig scrollde ik langs de liedjes in de karaoke-set tot ik Love Is War tegenkwam. "Die wordt het!" riep ik opgewekt. Ik sprong op het bed en hield de microfoon bij mijn mond. "Oké meiden, luister en leer." Rima en Natsumi wisselde een verraste blik uit. Van mijn verlegenheid eerder die dag was niet veel meer over. Ik telde de into af en begon toen te zingen;
"Mou... yukiba ga nai wa, kono koi wo... Netsuryou!"
Daarna kwam de schreeuw, het moeilijkste stukje uit Love Is War. Ik haalde diep adem en zette een keel op. "AAAAAAAH!" Natsumi en Rima lagen dubbel van het lachen. "Hou je rekening met de buren?" proestte Natsumi. Op dat moment werd er op de muur gebonkt. "Kan het niet wat zachter?!" klonk een geïrriteerde stem. Rima sloeg verschrikt haar hand tegen haar mond. "Oeps." zei ik klunzig. Vervolgens bracht ik de microfoon terug naar mijn mond. "Gomenasaaaaaaai yo. Monokuro no kensou..."
- Random stukje is random.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten