Natsumi

Ik keek nog eventjes naar Rima. Ik was echt ontzettend onder de indruk. Toen sprong ik overeind. 'Oké oké! Nu ik!' zei ik lachend. Ik mocht er misschien van houden om gitaar te spelen, maar van zingen hield ik eigenlijk even veel. Als ik zong kreeg ik aandacht, en het klonk misschien niet helemaal.. juist ofzo, maar ik hield ervan om aandacht te krijgen. Om ergens goed in te zijn. Ik liep weer naar mijn tas en ik haalde daar een microfoon uit. Want ja, die had ik ook zelf. En ja, ook die was roze. Ik zag Katashi met een opgetrokken wenkbrauw naar me kijken. 'Wat? Ik hou van roze, so what?' zei ik onschuldig. Hij schudde even zijn hoofd en bleef kijken. Ik sloot mijn roze schatje aan op een paar versterkers en stelde ze goed in. Toen ging ik staan met de microfoon in mijn hand. Toen begon ik te zingen. Ik zong het vrolijkste nummer wat er in me op was gekomen. Mijn ogen glinsterden terwijl ik onder het zingen de groep steeds doorkeek. Ik ging los. Ik hield echt ontzettend veel van zingen, net zoveel als ik van gitaar spelen hield. Ik had heel wat rare opmerkingen gekregen als ik zei dat vijftig procent van mijn hart zingen was en de andere vijftig procent mijn gitaar. Mensen hadden gezegd dat ik me niet zo moest hechten aan dingen en meer om mensen moest geven. Maar ik gaf ook heus wel om mensen. Ik vond muziek gewoon ontzettend belangrijk. Het gaf me gewoon een kick om voor grote groepen te spelen. En zelfs dit gaf me een enorme kick, ookal was de groep niet groot. Iedereen was kritisch, dat kon je wel zien. Iedereen wist ontzettend veel van muziek, en iedereen hield er ook ontzettend veel van. Dit was het groepje dat me wel zou begrijpen als ik de mijn-hart-bestaat-uit-muziek-opmerking zou maken. Zij zouden me niet raar aan gaan kijken en stomme opmerkingen gaan maken. Zij zouden me echt snappen, omdat zij het, als ik het goed had, precies zo zagen. Uiteindelijk was ik klaar en bleef ik stilstaan met mijn microfoon nog in mijn hand