Jun

Ik zat op mijn bed en voelde me nogal schuldig. Ik was te ver gegaan, voor de zoveelste keer. Ik balde mijn vuisten. Waarom kon ik mezelf nooit beheersen. Ik stond op en ijsbeerde wat door de kamer. Mijn excuses aanbieden was vast niet genoeg, Katashi was echt boos. Wat kon ik mezelf af en toe toch haten. Ik schrok op uit mijn gepeins door mijn ringtone die door de kamer schalde. "Moshi moshi?" "Onii-chan! Nozomi deschu!" hoorde ik opgewekt aan de andere kant. "Ah, Nozomi-chan, hoe gaat het?" vroeg ik, net zo opgewekt als haar. Nozomi was altijd vrolijk. Nouja, ze was ook wel eens boos. Toen ik was gedumpt door Kirino was ze boos op mij geworden omdat ze Kirino altijd helemaal geweldig had gevonden. Voor zover ik nu wist zat Kirino ook hier op school, ik wilde haar niet tegenkomen, ze was zo gemeen geweest. "Ne, Onii-chan! Raad eens! Ik krijg een puppy na no!" kraaide Nozomi vrolijk. "Wat leuk! Van pa of ma?" "Van mammie deschu! Ik ga hem Utamaru noemen!" Ik lachte. Ik hoorde mijn moeder op de achtergrond die zei dat Nozomi minder lawaai moest maken. "Wanneer krijg je hem?" "Morgen!" "Zodra ik hier weg mag zal ik komen kijken, oké" "Hai na no!" Weer moest ik lachen. Ik kon me haar helemaal voorstellen. Haar twee blonde sprietstaartjes, haar grote goude ogen en haar sproetjes, vrolijk aan de telefoon hangend. Ik was gek van mijn zusje. "Oh, Onii-chan, ik moet ophangen, mammie heeft koekjes gemaakt!" "Bye bye" "Jya ne! Onii-chan!" Nozomi hing op en ik klapte mijn mobieltje met een grijns dicht.