Jun

Met een zucht ging ik op mijn schone bed zitten. Ik vouwde mijn handen samen en keek naar de grond. "Waarom zei je niet dat zij het gedaan had?" vroeg Katashi. "Ik wil geen problemen." Antwoordde ik zacht. Katashi kwam naast me op het bed zitten. "Wat is er ooit tussen jullie gebeurd dat dit veroorzaakt?" Ik sloot mijn ogen. Er ging een tinteling door mijn lichaam toen Katashi zijn hand op mijn schouder legde. "Wat is er gebeurd?" Iets in me wilde dat ik dit vertelde, maar ik wilde Katashi hier niet mee lastig vallen. Dit was mijn probleem. "Jun?" Ik haalde diep adem. "Eigenlijk is het iets heel erg doms." zei ik. Dat was het ook. Ik stond op het punt het te gaan vertellen toen ik iemand in de deur opening zag staan. Mijn nekhaar ging overeind staan. Kirino. Ze wierp me een hatelijke blik toe. "Wat ruik ik hier toch? Punch?" Katashi wilde opstaan, maar ik hield hem tegen. "Laat haar maar." Toen Kirino door kreeg dat we haar negeerde liep ze uit zichzelf weg. Ze was er blijkbaar alleen maar geweest om te kijken hoe ik had gereageerd of iets in die richting. Katashi stond op en deed de deur dicht. "Ik begrijp dat kind écht niet" zei hij gefrustreerd. Een golf van woede gleed er over me heen. Ik stond op van het bed en ging de gang op. Ik zag Kirino nog de hoek om gaan. Ik had de neiging om haar kleine gezichtje in elkaar te slaan. Ik had me nog nooit zo boos gevoeld. "Jun?" Katashi was achter me aan gelopen. "Hé Jun?" Katashi greep mijn arm vast. Al mijn woede verdween weer zo snel als het was gekomen en ik draaide me om. Katashi keek me ongerust aan. "Gaat het wel? Je zweet helemaal en je gezicht is bleek." Hij streek mijn pony uit mijn gezicht. "Ik denk dat het verstandig is als je gaat slapen." zei hij zacht. Ik knikte en liet me naar binnen begeleiden. Ik voelde er niet veel voor om me helemaal om te kleden dus ik trok mijn broek uit en mijn blouse. In hemd en ondergoed kroop ik mijn bed in. Katashi stond er een beetje twijfelend bij te kijken. "Katashi, sorry voor alle problemen die ik veroorzaak." Nadat ik dat gezegd had viel ik in slaap.

Hiro

Nu was ik nog de enige jongen op de meisjeskamer. Hotaru zat op haar bed en keek onderzoekend door de kamer. Natsumi stond onder de douche en Rima had zich omgedraaid in haar bed, zodat ze met haar gezicht naar Hotaru lag. En dus met haar rug naar mij. Ik aarzelde. De meiden stonden duidelijk op het punt om naar bed te gaan, maar ik wilde niet weggaan zonder Rima mijn excuses aangeboden te hebben. Ik wist alleen niet goed hoe ik moest beginnen. "Ehm... Rima?" Het kleine hoopje onder de deken bewoog wat. "Hmm?" deed Rima's hoge stemmetje. "Ik ehm... Ik heb je nogal op de dansvloer laten staan." Rima draaide zich langzaam om onder de dekens. Haar natte haren maakten donkere vlekken op haar witte kussensloop. "Hmm... Ja..." mompelde ze. Ik beet op mijn lip. "Het spijt me." zei ik zachtjes. "Ik zei je dat ik terug zou komen, en dat was ik ook echt van plan, maar..." Op dat moment ging de deur van de badkamer met een klik open. Ik keek automatisch op. Natsumi liep de kamer binnen in een zachte flanellen pyjama met beertjes erop. Ik moest onwillekeurig grinnikte. Natsumi keek belangstellend naar mij en Rima. Hotaru stond op en verdween als laatste in de badkamer. "Maar...?" herhaalde Rima terwijl Natsumi onder haar dekens kroop. "Ik knipperde even met mijn ogen en probeerde me te herinneren wat ik had willen zeggen. "Ehm... Het liep iets anders dan gepland." zei ik langzaam. "Maar dat maakt natuurlijk niets goed. Ik had je niet zo in de steek mogen laten. Het spijt me." Rima knikte en trok de deken wat hoger op. "Het is al goed." zei ze zachtjes. "Ik had toch niet zo'n zin meer om te dansen." Er viel een korte stilte waarin zowel Rima als Natsumi me verwachtingsvol aankeken. Na een paar seconden besefte ik dat ze waarschijnlijk wilden gaan slapen. "Ehm... Ja... Dan ga ik maar. Weltrusten Rima." Ik pauzeerde even en keek naar Natsumi. "Weltrusen Natsumi." "Weltrusten Hiro." zei Natsumi liefjes. "Weltrusten." mompelde Rima. "Truste Hiro!" klonk het uit de badkamer. "Weltrusten!" riep ik grinnikend. En terwijl Natsumi nog zwakjes zwaaide verliet ik de kamer. Voor de gesloten deur aarzelde ik even. Ik kon teruggaan naar mijn eigen kamer, maar ik had nog niet zo'n zin om te gaan slapen. Dus besloot ik om nog eventjes een rondje te lopen en de gebeurtenissen van de afgelopen avond te overdenken.

Dat heeft er uiteraard niets mee te maken dat Jun en Katashi zo nog wat tijd met z'n tweetjes hebben. (A)

Katashi

De sfeer in de kamer was rustig 'gespannen' te noemen. Rima lag met haar rug naar ons toe op haar bed en Hiro leek te bedenken of hij iets moest gaan zeggen. Hotaru was op haar eigen bed gaan zitten. "Ik ga ook maar eens douchen." zei Natsumi na een periode van stilte. Ze verdween in de badkamer. Ik wist eigenlijk niet zo goed wat ik hier nog steeds deed. "Ik ehm.. Ga Jun wel zoeken." mompelde ik dan ook maar en ik liep richting de deur. Ik liep rustig richting onze eigen kamer. De deur stond op een kiertje. Ik duwde hem verder open en was een beetje verbaasd door wat ik zag. De normaal zo witte sprei van Jun's bed was opeens bloedrood en zag er vochtig uit. Eigenlijk was zijn hele bed gewoon smerig. Jun stond voor zijn bed met een briefje in zijn naar beneden hangende handen. Hij keek naar het bed en zijn ogen stonden wazig. Ik liep voorzichtig naar hem toe. Ik had natuurlijk wel een vermoeden wat er gebeurd was, maar ik haalde voorzichtig het briefje uit zijn hand zonder verder iets te zeggen. Slaap lekker, Junichi. Stond erop. Jun's hoofd had zich naar me omgedraaid en hij keek me nu met dezelfde wazige blik aan als waarmee hij net naar het bed had gekeken. Ik stopte mijn vinger even in een plasje van de rode substantie op het bed en rook eraan. Het rook zoet. Ik stopte het in mijn mond. Punch. "Dat mens is echt verdorven." zei ik walgend. Jun zag eruit alsof hij bijna moest overgeven. Ik tilde een beetje onhandig mijn arm op en sloeg hem om zijn schouder heen. Dit was zo mogelijk nog meer awkward dan net met Rima. Ik bleef een tijdje zo staan, maar Jun reageerde nog steeds niet. "Hé.. Gaat het wel?" vroeg ik zachtjes. Jun slikte even en leek zich bij elkaar te schrapen. "Ja hoor." zijn stem trilde een beetje. Er groeide een brok in mijn keel. Ik haalde voorzichtig mijn arm weer van zijn schouder. "Kom. Laten we dit op gaan ruimen." zei ik zachtjes. Ik haalde ergens een plastic zak vandaan en begon de hoezen van het kussen en het dekbed te halen. Dat had niet zo heel veel zin want ze waren zelf ook totaal doorweekt. Uiteindelijk gooide ik alles wat op het bed lag in de zak. Jun had zich uiteindelijk ook bewogen, en dat vond ik een enorme opluchting. Het leek wel alsof hij niet goed was geworden. "Dat mens is echt afschuwelijk." zei ik voor de zoveelste keer in tien minuten. Jun knikte even en keek naar het matras. Tsja. Wat moesten we daar eigenlijk mee doen? Dat was ook helemaal doorweekt en plakkerig. "Laten we naar de conciërgerie gaan." zei ik en ik maakte aanstalten om naar de deur te gaan. Jun bewoog zich niet. Ik legde mijn hand op zijn schouder en leidde hem voorzichtig naar de deur. Zo ging het door tot we bij het hokje van de conciërge waren aangekomen. Ik had de zak met natte, zoete bende bij me. Ik klopte op het raam van het conciërge hokje en deed de deur voorzichtig open. Fujisaki-san zat een bakje koffie te drinken en staarde zoals gewoonlijk nors voor zich uit. "Ja?" werd er geïrriteerd gezegd. Ik deed mijn mond open om te vertellen wat er was gebeurd, maar Jun was me voor. Voor het eerst in het laatste kwartier zei hij iets dat meer dan twee woorden bevatte. "We hadden punch meegenomen naar onze kamer, maar dat hebben we over mijn bed laten vallen. En nu is alles, inclusief matras, nat geworden." zei hij zonder te haperen. Ik keek hem ongelovig aan. Waarom zei hij niet gewoon de waarheid? Met een beetje geluk werd Kirino geschorst, of zelfs van school gestuurd. Fujisaki-san stond lomp op en pakte de zak aan die ik in mijn hand had gehad. Hij deed de zak open en trok zijn neus op. "Stelletje onhandige kleuters." werd er gemompeld. Hij liep het hok uit en we volgden hem maar. Er werden nog wat verwensingen gemompeld terwijl we hem voorgingen naar onze kamer. Een paar minuten later had Jun een nieuw matras en nieuw beddengoed. Fujisaki-san verdween weer en we bleven opnieuw alleen achter in de kamer.

Rima

Ik had me net op mijn bed gestort toen er alweer op de deur werd geklopt. Schuchter opende ik de deur. Het was Katashi. "Je schoen-" Hij was nog niet klaar met praten maar ik trok hem aan zijn stropdas de kamer in. Ik griste mijn schoenen uit zijn hand. "Je zegt niets over wat er is gebeurd, begrepen?" Het kwam er erg fel uit. Ik liet zijn stropdas los. "Sorry." Ik keek naar de grond. "Ik ga douchen" zonder Katashi verder nog aan te kijken liep ik de badkamer in. Om vervolgens met een rood hoofd weer terug te komen. Ik was mijn pyjama vergeten. Ik beende de badkamer weer in en deed de deur op slot. Ik draaide aan de knop van de douche. Het water stond op extra heet. Langzaam kleedde ik me uit, haalde ik de speldjes uit mijn haren en ging ik onder de douchekop staan. Het hete water gleed langs mijn lichaam. Weer begon ik te huilen. Ik haatte mezelf. Waarom was ik zo'n huil kind. Waarom ging altijd alles mis. Ik sloot mijn ogen in de hoop dat het huilen stopte. Waarom deed het me steeds zo'n pijn om Natsumi met Hiro samen te zien. Waarom kon ik mezelf niet gewoon over hem heen zetten. Toen ik shampoo in mijn haren deed hoorde ik mensen de kamer in komen. "Hé, Katashi? Wat doe jij hier?" Zat die sukkel er nou nogsteeds? Ik meende de stem te herkennen als die van Hotaru. "Waar is Rima?" Natsumi. Ik slikte. Ik moest haar nu niet gaan haten. Dat zou niet goed zijn voor onze band en ik wil haar ook niet haten. Ze is altijd zo opgewekt en aardig. "Douchen." hoorde ik Katashi kortaf zeggen. Het was even stil. Ik had inmiddels het sop uit mijn haren gewassen en ik was mee aan het afdrogen. Met een warme en zachte handdoek ging ik langs mijn benen. Niet veel later trok ik mijn fijne satijnen pyjama aan. Het was een witte broek met zwarte bolletjes. Het jurkje dat ik er overheen droeg had hetzelfde motief maar er stonden ook nog letters op. "The only reason people get lost in thought is because it's unfamiliar territory" stond er. Ik kamde de klitten uit mijn haren en vlocht ze snel in. Ik stak mijn voeten in een paar konijnen sloffen en liep de kamer in. "Hoi" zei ik. Natsumi, Hotaru en Katashi keken op. Er was ook nog iemand anders. Iemand die ik niet had horen binnenkomen tijdens het douchen. Het was Hiro. "Hoi!" reageerde ze in koor. "Waar was je ineens heen?" vroeg Hotaru. "Ik was moe, dus ik ging terug naar onze kamer." antwoordde ik eentonig. Ik sjokte naar mijn bed en kroop onder mijn dekens. Mijn gezicht was nog wel richting de andere zodat ik nog tegen ze zou kunnen praten. "Waarom ben jij nou eigenlijk hier?" vroeg Natsumi nogmaals aan Katashi. Katashi haalde zijn schouders op. "Wat maakt het uit. Jun zal zo meteen wel hierheen komen, hij ging jou zoeken." zei Hotaru. Ze glimlachte.

Hotaru

Nadat ik redelijk lang met Akiyama-sensei had gedansd was ik toch weer buiten adem geraakt. Toen ik even uit ging rusten werd Akiyama-sensei ten dans gevraagd door Ishizuki-san, de jonge vrouw die bij de administratie zat. Akiyama had verontschuldigend gezwaaid toen hij met haar terug de dansvloer op liep. Nu zat ik weer alleen op een bankje en zocht door de zaal, maar ineens kon ik niemand van het groepje meer terugvinden. Fronsend zocht ik naar de knalrode jurk van Natsumi, die zou toch snel op moeten vallen, maar hij was nergens te bekennen. Ook Jun's witte pak was spoorloos, en Rima, Hiro en Katashi zag ik ook nergens. Zouden ze al terug naar de kamers zijn gegaan? Dat hadden ze me toch wel laten weten? Even maakte ik me zorgen. Wat als er iets gebeurd was? Kirino leek wel op oorlogspad te zijn geweest vanavond, maar dat zou toch niet de hele groep hebben weggejaagd? Toen ik verder keek zag ik Sayuri ook nergens. Ik was dus helemaal alleen over. Even overwoog ik om ook maar weer terug naar de kamer te gaan toen ik tot mijn opluchting de grote deuren van de zaal open zag zwaaien. Hiro en Natsumi liepen hand-in-hand naar binnen. Toen ze binnen waren lieten ze elkaars handen snel los en keken zoekend om zich heen. Natsumi vond me als eerste en trok Hiro even zachtjes aan zijn pols om hem mee mijn kant op te loodsen. "Waar is iedereen?" vroeg Natsumi zodra ze binnen gehoorsafstand kwam. Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee! Ik was aan het dansen met... iemand, en toen was iedereen ineens weg. Inclusief jullie. Waar waren jullie ineens." Hiro en Natsumi wisselden een schichtige blik uit. "Wij waren even eh..." begon Natsumi onzeker. "Een luchtje scheppen." vulde Hiro aan. Ik knikte grijnzend, maar werd toen snel weer serieus. Hebben jullie Jun of Katashi gezien dan? Of Rima?" Hiro schrok een beetje. "Rima? Waar is Rima?" Ik trok een wenkbrauw op. "Dat weet ik dus ook niet. Verdwenen net als Jun en Katashi." Hiro sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd. "Ik was met Rima aan het dansen." mompelde hij schuldig. "Ik vroeg haar om even te wachten toen ik aan Natsumi ging vragen wat er was... maar ik ben niet echt teruggekomen." Wat er was? Ik volgde hem niet helemaal meer. "Wat was er dan met Natsumi?" vroeg ik terwijl ik van Hiro naar Natsumi keek en weer terug. "Doet er even niet toe." zei Natsumi snel. "Maar nu is Rima dus alleen?" Hiro knikte langzaam. "Als toen wij wegliepem Jun en Katashi ook al weg waren... En jij was aan het dansen... Dan was ze dus alleen over ja... Oh, wat stom van me." Hiro zette zijn hand tegen zijn voorhoofd en keek ernstig naar de grond. Het was duidelijk dat hij zich nogal schuldig voelde. "Jij kon ook niet weten dat iedereen weg was." zei Natsumi sussend. We hadden ondertussen niet in de gaten gehad dat de deur opnieuw open was gevlogen. Nu kwam er een in wit gehulde gestalte onze kant op. "Wat is hier aan de hand?" We keken allemaal op. Jun droeg zijn jasje niet meer, keek niet zo vrolijk, en zijn haar zat in de war. "Wat is er met jou gebeurd?!" vroeg Natsumi geschrokken. Jun wuifde haar vraag weg. "Kirino." zei hij kortaf, duidelijk niet van plan om het verder nog uit te leggen. "Waar is Katashi?" vroeg hij toen. Hij keek om zich heen. "En Rima." voegde hij er snel aan toe. "Dat vragen wij ons dus ook af." zei Hiro in gedachten verzonken. Jun zuchtte. "Hij zal toch niet terug naar de kamer zijn gegaan hè?" vroeg hij bezorgd. "Ik was nog helemaal niet uitgedanst." "Wat doen we nu dan?" vroeg ik terwijl ik de groep rondkeek. "Gaan we ze zoeken?" Er werd instemmend geknikt. "Ik had het toch wel een beetje gehad eigenlijk." zei Hiro met een verontschuldigende blik op Natsumi. Natsumi knikte begrijpend. "Dan gaan wij wel naar onze kamer, daar zal Rima waarschijnlijk ook zijn." Jun knikte. "Dan gaan Hiro en ik naar onze kamer, want ik durf ook te wedden dat we Katashi daar vinden." Hiro schudde zijn hoofd. "Nee, ik wil even zien of Rima oké is. Het is waarschijnlijk mijn schuld dat ze is weggelopen, en ik wil mijn excuses aanbieden dat ik haar op de dansvloer heb laten staan." Jun knikte langzaam. "Oké... Dan ga ik dus in mijn eentje op zoek naar Katashi." "Laten we gaan dan." zei ik, en ik stond moeizaam op. Zwijgend liepen we met zijn allen de zaal uit, op weg naar de brede stenen trap die naar de slaapkamers leidde.

Katashi

Na nog een paar minuten op Jun gewacht te hebben, besloot ik toch maar naar de kamer te gaan. Hij leek zich wel te vermaken met al die meisjes. Ik wurmde me langs alle dansende mensen heen, en kwam uiteindelijk bij de grote deur. De gang was zo'n beetje leeg. Pfieuw. Dat was beter. Ik had dit veel eerder moeten doen. Met mijn handen in mijn zakken liep ik naar de trap. Opeens hoorde ik een geluid. Het leek wel alsof er een kat aan het miauwen was, maar dat kon natuurlijk niet. Huisdieren waren verboden op school. Ik haalde een wenkbrauw op en liep verder. De trap was nu in beeld. Er lag iets op, wat het geluid maakte. Het leek op een stoffen pakketje. Het lag helemaal slap op de trap. Ik liep er maar naartoe, want ik moest die kant toch op. Toen ik dichterbij kwam herkende ik het stoffen pakketje. Het was Rima. En ze huilde. Shit. Ik keek snel even naar links, en toen naar rechts, en liep voorzichtig naar haar toe. Ik ging voor haar op mijn hurken zitten. Aarzelend stak ik mijn hand naar haar op. Wat moest ik hier nou mee? Ik was hier helemaal niet goed in. Je had hier eigenlijk Hotaru voor nodig. Of Natsumi. Of Hiro. Of Jun. Wie dan ook. Maar niet mij. Ik legde mijn hand toch maar voorzichtig op haar schouder. "Hé, wat is er gebeurd?" mompelde ik ongemakkelijk. Rima's gezicht kwam omhoog. Het gebied rond haar ogen was helemaal zwart van de mascara. De tranen rolden over haar wangen. Ik slikte. "Fujimoto-kun!" zei ze verbaasd, met een paar snikken. Opeens kwam haar volle gewicht tegen mijn borst. Ik moest echt moeite doen om niet van de trap te vallen. Ik hield mijn handen achter haar rug onhandig omhoog. Ik klopte met een ervan op haar rug. "Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar het komt vast weer goed." zei een geforceerd geluid dat totaal niet op mijn stem leek. Had ik dat maar niet gezegd. Rima begon nog harder te huilen. Ik haalde diep adem en ging wat gemakkelijker op de trap zitten, voor zover dat mogelijk was want Rima hing nog steeds aan me. Waarom? Waarom moest ik haar troosten? Ze zag er wel ontzettend verdrietig uit. Ik wreef houterig over haar rug. Haar opgestoken haren kwamen zo'n beetje in mijn mond terecht. Na een tijdje werd het gesnik minder. Ik haalde opgelucht adem. Rima keek omhoog, en de awkwardheid van de situatie bleek opeens tot haar door te dringen. "Bedankt, Fujimoto-kun." piepte ze, en ze stond op en begon de trap op te rennen. "Rima, wacht! Je.." Het was al te laat. Ik pakte Rima's schoenen op en sjokte achter haar aan, de trap op. Dit was echt een avond om nooit meer te vergeten. Alleen niet echt op een positieve manier.

Rima

Als een gedumpte puppy stond ik alleen in het hoekje van de danszaal. Hiro had me gewoon weer gedumpt voor Natsumi. Wat een stom iets. Ik had het kunnen weten, maar dan nog, waarom voelde ik tranen opkomen? Ik snoof even. Het was beter als ik nu gewoon naar mijn kamer terug zou gaan en ging slapen. Of iets dat daar op leek. Ik liep richting de deur die al open stond. "Waar ga je naar toe?" Ik keek schuin over mijn schouder en zag die vervelende jongen van daar net staan. "Wat maakt jou dat uit?" vroeg ik, mijn stem beefde omdat ik tranen tegenhield. "Ik wilde nog met je dansen." zei de jongen. "Ik wil niet" Ik was inmiddels omgedraaid. De jongen leunde met een arm tegen de muur en bekeek me van top tot teen. "Die Hiro hè, volgens mij ziet die jou wel zitten.." zei hij. Hij klakte met zijn tong. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden en hoe tegelijkertijd mijn ogen nog natter werden. In mijn hoofd was een tweestrijd begonnen. Verwarring heerste. Mijn knieën knikte. "Ik kon het zien aan de manier waarop hij naar je keek." Ik hoorde mijn hart in mijn oren bonken. "Laat me maar gewoon met rust nu..." Ik wilde weer verder lopen maar de jongen begon weer te praten. "Persoonlijk vind ik jou veel beter bij die stille Nakamura passen. Jullie zagen er heel leuk uit samen toen jullie aan het dansen waren. Iedereen keek naar jullie en ik ben er van overtuigd dat iedereen er net zo over denkt als mij." Zou dat echt waar zijn? "Als ik jou was, zou ik nu naar hem toe gaan en hem vertellen hoe ik me voelde!" zei hij. Waarom klonk dat zo verleidelijk? Waarom zou ik het niet gewoon doen? Wat had ik te verliezen? "Ik zag hem net naar buiten gaan, ga maar gauw!" Spoorde de jongen aan. Als een braaf slaafje deed ik wat me werd opgedragen en liep ik met een snel tempo de zaal uit. Ik proefde iets zouts in mijn mond, ik besefte nu pas dat ik al een tijdje aan het huilen was. Ik wreef mijn wangen droog. Tijdens mijn weg naar buiten kwam ik Jun nog tegen. Hij droeg zijn jasje niet meer en had twee giebelende, blozende meisjes aan zijn armen hangen. Normaal zou ik daar even bij stil hebben gestaan, maar er was nu iets veel belangrijkers! Ik ging iets zeggen dat ik al veel eerder had moeten zeggen! Ik ging Hiro confronteren met mijn gevoelens en dan zouden we nog lang en gelukkig leven. Er was niets dat me in de weg zou staan. Ik stapte naar buiten en zag Hiro al staan. Ik bracht mijn hand naar mijn mond om wat te roepen toen ik Natsumi pas zag staan. Er ging een rilling door mijn hele lijf en mijn adem stokte achter in mijn keel. Hiro en Natsumi stonden in een hele innige knuffel houding. Mijn arm viel slapjes terug naast mijn lichaam. Wat was dit voor een avond? Waarom ging alles mis. Verdwaasd liep ik terug naar binnen. Mijn schouders schokte een beetje, maar het werd al sneller heftiger. Een gesmoorde snik ontsnapte. Ik liet me op de derde traptrede vallen. Ruw deed ik mijn schoenen uit en begon ik te huilen. Ik lag helemaal over de traptrede heen. Het gevoel dat door me heen ging was niet echt te beschrijven. "Hè, wat is er gebeurd?" Een grote warme hand rustte op mijn schouder. Ik keek op en keek recht in Katashi's ogen. Hij zag er redelijk bezorgd uit. "Fujimoto-kun!" Hysterisch wierp ik mezelf tegen zijn borst en begon ik als een baby te huilen. Een beetje awkward en onhandig klopte Katashi op mijn rug. "Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar het komt vast wel weer goed." zei hij zachtjes. Ik begon harder te huilen. Wat was dit vreselijk gênant en raar! Katashi probeerde me te troosten.

Hiro

Machteloos keek ik hoe Natsumi door de grote deur naar buiten verdween. Ik twijfelde even. Moest ik achter haar aangaan? Ze had er best wel verdrietig uitgezien, terwijl ze een halfuurtje eerder nog gestraald had als nooit tevoren. Mijn ogen zochten dat vervelende mannetje op in de zaal. Dus hij had haar iets gezegd hè? Als hij de reden was dat Natsumi nu zo depri keek zou hij er niet zomaar mee wegkomen. Ik schrok een beetje van mijn eigen gedachten. Ik was normaal gesproken helemaal geen agressief type, maar ik had het gevoel dat ik iemand die het voor elkaar kreeg om de pretlichtjes in Natsumi's prachtige ogen zo te doven niet zomaar zijn gang kon laten gaan. Maar dat was een verkeerde instelling, wist ik. Belangrijker dan wraak was troost. Natsumi's welzijn was belangrijker dan dat miezerige mannetje. Hij was het niet waard. Ik stond abrupt op en keek naar de hoge eikenhouten deur waar Natsumi zojuist door was gelopen. Ik haalde diep adem en liep er toen doorheen. Besluiteloos keek ik om me heen. Natsumi kon nog niet ver zijn, maar ik wist niet welke kant ze op was gegaan, noch wat ik tegen haar ging zeggen als ik haar eenmaal gevonden zou hebben. Ik overwoog net terug naar binnen te gaan toen ik een flits van een knalrode stof om de hoek zag verdwijnen. "Natsumi!" Ik liep de hoek om en zag Natsumi haastig van me af lopen. Ze tilde de rand van haar lange jurk op, als een vluchtende prinses. "Natsumi, wacht!" Mijn stem klonk smekend. Natsumi stond even stil, schudde toen haar hoofd en liep verder. Haar schouders hingen. Ik kreeg er een brok van in mijn keel. "Natsumi!" Ik versnelde mijn pas en greep haar slanke pols in een opwelling. "Wacht, alsjeblieft." Natsumi stond stil. "Natsumi... Wat is er aan de hand." Natsumi haalde haar schouders op. Ze keek me nog steeds niet aan. "Ik heb even frisse lucht nodig." zei ze zachtjes. Haar stem klonk anders dan normaal. Vlakker, minder opgewekt. Met de seconde groeide mijn woede tegenover die vervelende jongen. "Goed." zei ik, en ik liet mijn greep op Natsumi's pols verslappen. "Maar dan ga ik met je mee." Natsumi keek om. Haar blik was verrast. Ineens realiseerde ik me hoe opdringerig dat had geklonken. "Als je dat wilt, ten minste." voegde ik er snel nog aan toe. Natsumi liet een waterig glimlachje zien. "Ja," zei ze zachtjes. "Dat wil ik wel." Ik grijnsde en verplaatste mijn hand van Natsumi's pols naar haar handpalm. Als vanzelf verstrengelde onze vingers zich met elkaar. We liepen zwijgend richting de buitendeur. De koele avondlucht was een welkome afwisseling van de benauwde balzaal. Na een tijdje zwijgend in het duister te hebben gestaard kon ik me niet meer inhouden. "Natsumi... Vertel me alsjeblieft wat er aan de hand is..." mompelde ik voorzichtig. Natsumi zweeg. Ik schraapte mijn keel. "Ik zie je niet graag zo..." zei ik bijna onhoorbaar. Natsumi keek op. "Zo... hoe?" vroeg ze, nog steeds met een trieste ondertoon. "Zo... niet-Natsumi-achtig." zei ik met een onzeker glimlachje. Natsumi knikte. Tot mijn vreugde zag ik haar mondhoeken omhoog krullen. "Het was niet echt belangrijk." zei ze schouderophalend. "Ik weet niet... Ik liet me gewoon even meeslepen." Ik knikte langzaam en ging voor Natsumi staan. Voorzichtig pakte ik ook haar andere hand. "Kijk me eens aan." zei ik hoopvol. Natsumi tilde haar hoofd op en haar helderblauwe ogen schoten heen en weer tussen de mijne. Zonder erbij na te denken liet ik Natsumi's linkerhand los en legde mijn nu vrije hand tegen Natsumi's wang aan. Haar huid was superzacht, en deed me denken aan rozenblaadjes. Natsumi glimachte. Ik voelde hoe een warm gevoel zich door mijn lichaam verspreidde. "Het gaat wel weer." zei Natsumi toen. "Mooi." zei ik. Even keken we elkaar ademloos aan. Toen leek ze me even een minuscuul knikje te geven. Het was moeilijk te zeggen wie er begon, maar even later omhelsden we elkaar. Natsumi's hoofd rustte tegen mijn borst, en ik streelde haar zachtjes door haar haar, voorzichtig om haar zorgvuldig gestylede kapsel niet in de war te maken. Na een tijdje lieten we elkaar los. "Zullen we maar weer naar binnen gaan?" vroeg Natsumi. De pretlichtjes waren terug in haar ogen. Mijn wraakgevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Ik knikte en pakte Natsumi's hand. Samen liepen we terug naar de overvolle balzaal.

Natsumi

"Ik vind je jurk echt helemaal geweldig!" Saki keek me stralend aan. Ik glimlachte. "Dankje. Ik hou er ook echt ontzettend veel van!" zei ik vrolijk. Ik keek ondertussen vanuit mijn ooghoeken door de zaal. Ik was Hiro net kwijt geraakt, en ik kon hem nu niet meer vinden. "Waar heb je hem gekocht?" Ik richtte mijn blik maar weer op Saki. "Ehm.. Een of ander klein winkeltje in de stad. Ik weet niet meer hoe het heet." We stonden aan de zijkant van de dansvloer, dicht bij de punchtafel. "Oi, Ushiromiya!" Ik keek naar rechts en zag een jongen met kortgeschoren zwart haar. "Hmm?" deed ik nieuwgierig. "Het lijkt erop dat je vriendje je alweer heeft ingewisseld." Hij bewoog met zijn hoofd naar links. Ik volgde zijn blik en zag hoe Hiro met Rima over de dansvloer bewoog. Ik voelde een onwillekeurige steek dicht bij mijn maag. Natuurlijk wist ik dat Hiro gewoon met Rima danste omdat ze vrienden waren. Waarschijnlijk net zoals hij met mij had gedaan, dacht ik er meteen achteraan. "Dus. Wil je met mij dansen?" zei het vervelende mannetje. Ik haalde mijn wenkbrauwen op en keek hem aan. "Ehm. Nee dankje." zei ik. Wat was hij vervelend zeg. Kon hij niet gewoon zijn mond houden? Zijn gezicht leek een beetje gekwetst. "Je moet echt niet denken dat hij om je geeft ofzo hoor. Hij danst met ieder meisje. Je bent echt niet speciaal voor hem. Hij wil je gewoon tussen de lakens krijgen, en dan gaat hij gewoon opnieuw beginnen met een nieuw slachtoffer. Ik zou maar niet teveel voor hem gaan voelen als ik jou was. Dus. Dansen?" Hij stak zijn hand naar me uit. Ik beet op mijn lip, maar ik moest me sterk houden. Hij was onzin aan het uitkramen, dat was wel duidelijk. "Ik dacht dat ik net ook al 'nee' had gezegd." zei ik kil. Ik draaide me demonstratief om en liep weg. Ik ging op een bankje zitten, en zonder dat ik het door had werd mijn blik naar Hiro en Rima getrokken. Ik wist dat het onzin was wat de vervelende jongen had gezegd, maar toch deed het best veel pijn. Ik veegde een pluk haar uit mijn gezicht. De jongen was echt een vervelend klein opdondertje. Hij had me eigenlijk uitgemaakt voor een naïef, dom, klein meisje dat niet voor zichzelf kon zorgen. Maar dat vond ik nog niet eens zo erg. Het ergste was nog wel dat hij Hiro had uitgemaakt voor iets wat hij eigenlijk helemaal niet was. Hiro was beslist geen player. Hiro deed dat soort dingen niet. Hiro was ontzettend lief en aardig en behulpzaam en lief. Hiro was de liefste persoon die ik kende. Ik keek even om me heen. Veel mensen keken naar het dansende paar. Eigenlijk waren ze best wel schattig. En dat stak me best wel. Ik keek naar Hiro's gezicht. Ik wilde dat ik weer met hem danste. Dat ik zo dichtbij dat gezicht was. Plotseling keken zijn ogen mijn kant op. Mijn adem stokte in mijn keel. Hij bleef me aankijken. Ik stak nogal aarzelend mijn hand op en zwaaide even kort. Ze stopten met dansen en Hiro zei iets tegen Rima. Hij liep weg, naar mij toe. Ik keek naar mijn knieën. Ik wist nog steeds niet zo goed wat ik met de informatie moest die ik net had gekregen. Natuurlijk zei een groot deel in mij dat ik er niet naar moest luisteren en dat de jongen Hiro gewoon zwart had willen maken, maar een ander deel knaagde toch een beetje. "Hé." Hiro was naast me komen zitten. "Hoi." zei ik zachtjes. "Zo. Ze zijn weer samen hoor." Ik keek op en zag het vervelende jongetje weer staan. Hij keek me aan. "Vergeet niet wat ik je gezegd heb." zei hij, na eerst een blik op Hiro geworpen te hebben. Hij liep weg en ik zag dat Hiro hem kwaad na keek. Daarna leek hij een beetje in de war. "Wat heeft hij tegen je gezegd?" zei hij, en hij keek me aan. "Oh.. Gewoon.. Woorden." mompelde ik. Ik vond het niet zo'n goed idee om te zeggen wat er gebeurd was. "Maar wat dan?" Hiro keek me doordringend aan. Ik wendde mijn blik af. "Ik ga even.. " Ik maakte de zin niet af, maar liep weg. Richting de deur die naar buiten leidde.

Jun

Het dansen met Katashi was geniaal geweest. Hij danste onwijs houterig. Toen het liedje was afgelopen had ik even flink gelachen. We stonden nu bij de drankjes tafel. Katashi's norse gezichtsuitdrukking was vervangen door een voorzichtig glimlachje. De punchjongen gaf ons allebei een bekertje drinken, dat dronken we in stilte leeg. Ik was het voorval met Kirino alweer bijna vergeten tot ik haar zag. Erg dicht in de buurt. Ze viel nogal op met haar lange zwarte haar, felrode jurk en bril met een vierkant rood montuur. Haar linkerarm hing vol rinkelende armbanden en ze droeg hoge zwarte hakken. Ze liep recht mijn kant op. Ik slikte. Dit was foute boel. Ze keek me vals aan en boog zich toen naar de punchjongen. Ze vroeg om een bekertje punch en kreeg die meteen. Daarna draaide ze zich om naar mij. "Heb je geen pilletjes gebruikt vanavond? Je bent zo opgewekt!" zei ze. Mijn mond werd droog. Ik hoorde hoe Katashi vanachter me tegen Kirino in wilde gaan maar Kirino was hem voor. "Hou jij je kop nu maar, norse sul, ik praat met Junichi" siste ze naar hem. "Wat moet je nou van me? Kun je me niet gewoon met rust laten, je hebt mijn leven al genoeg verziekt, heks!" zei ik boos. Kirino keek me boos aan en hief haar hand op, ik wist dat ze me zou proberen te slaan en sloeg haar hand uit de lucht. Pisnijdig vloekte ze iets en vervolgen gooide ze haar nog volle bekertje punch over mijn hagelwitte pak. De rode vlek verspreidde zich snel over mijn jasje en bloedde vanuit daar naar mijn broek over. Kirino en de meisjes die haar omringde begonnen te lachen. "Hideyoshi-senpai!" Koharu kwam zo snel het ging, naar me toe rennen. Ook Sayuri verscheen ergens vandaan. "Ben je nou helemaal gestoord!" Koharu keek erg kwaad. "Ik weet wel hoe die vlek eruit gaat, Hideyoshi-kun!" zei Sayuri die aan mijn arm trok. Ik wierp snel een blik achterom, Katashi stond er wat machteloos bij. Hij keek best sip. "Hideyoshi-senpai! Zeg er wat van, dat sta je toch niet zomaar toe!" Koharu trok aan mijn andere arm. "Ik heb genoeg tijd aan haar verspild." bromde ik. Kirino lachte nog steeds. Koharu wierp haar nog een vinnige blik toe en toen trok ze me, samen met Sayuri de zaal uit. Ik voelde me schuldig dat ik Katashi alleen achter liet. Kirino's lach galmde nog na in mijn oren. De meisjes sleepte me het damestoilet in. Ik was nog nooit eerder in een damestoilet geweest. Het was er best schoon en het rook fris, anders als op het herentoilet. Sayuri begon mijn pak droog te deppen. Koharu keek toe. "Als je er zo meteen scheerschuim overheen doet, dat laat intrekken en het uitwast, hoort het grootste gedeelte eruit te zijn. Het fruit gedeelte." zei ze. "Ne, Hideyoshi-senpai, wie was dat meisje? Je ex?" vroeg Koharu plots. Ik was even stil. "Ja..." antwoordde ik zachtjes. "Wat een ongelofelijke trut is dat." mompelde Koharu. Sayuri knikte bevestigend. Ik keek naar mezelf in de spiegel. Mijn gezicht was nogal wit weggetrokken.

Hiro

Vreemd. Net met Natsumi was het dansen de hele tijd goed gegaan. Ik was geen één keer op haar voeten gaan staan en ook niet tegen haar aangeknald. Ik had haar zelfs behendig opgevangen toen ze die gevaarlijke tango-move maakte en zich achterover gooide. Maar met Rima was het anders. Stunteliger. Onhandiger. Ik schaamde me een beetje. Ik met mijn lompe poten. Arme Rima. "Het spijt me." mompelde ik gegeneerd. "Ik zei toch dat ik niet kon dansen?" Rima keek naar de vloer. "Geeft niet." zei ze zachtjes. Op dat moment kwam er een jongen met kortgeschoren zwart haar op ons afgelopen. Zijn blik was recht op Rima gericht, en hij leek nogal zeker van zijn zaak. "Tsukiyomi." zei hij snel. "Dans met me." Rima's blik vloog van mij, naar de jongen, en weer terug. "Ehm... Ik ben al met iemand aan het dansen." zei ze wat onzeker. De jongen deed alsof ik hem nu pas opviel en keek me een beetje minachtend aan. "Nee hoor." zei hij toen. "Jullie staan stil." "Maar we gaan nu weer verder dansen." zei Rima, onverwachts fel. Ik voelde me wat ongemakkelijk. De jongen leek op zijn teentjes getrapt. "Heb je aan Ushiromiya niet genoeg?" vroeg hij grof. Ik gaf geen antwoord, maar keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wil je ons nu met rust laten zodat we kunnen dansen?" zei ik toen de jongen na een tijdje nog geen aanstalten maakte om weg te gaan. Hij wierp me een vuile blik toe en deed alsof hij voor mijn schoenen spuugde. "Player." siste hij nog, en daarna draaide hij zich om en beende weg. "Oké. Deze keer zal ik proberen je tenen heel te laten." mompelde ik tegen Rima terwijl ik haar hand weer vastpakte. Iets te stevig waarschijnlijk. Die kerel had me behoorlijk geïrriteerd, wat me verbaasde. Normaal gesproken kon ik dat soort gezeur makkelijk hebben, maar het feit dat hij suggereerde dat ik met Rima danste omdat Natsumi 'niet genoeg' zou zijn. Er kwam een rustig liedje, en Rima en ik dansden nu langzamer. Nog steeds waren mijn gedachten bij Natsumi en die vervelende jongen. Sowieso 'had' ik Natsumi niet. Dat irriteerde misschien nog wel het meest. Dat hij zo neerbuigend over Natsumi had gesproken. Alsof ik haar 'had'. Alsof ze iemands eigendom zou zijn. Ik stampte door mijn ingehouden woede iets te hard op de vloer. Ik voelde hoe Rima een geschrokken sprongetje maakte. "Sorry." mompelde ik weer. Ik duwde de gedachten aan de vervelende jongen geërgerd uit mijn hoofd. Ik was nu met Rima aan het dansen. Dit was het schoolbal, en dit was geweldig, en ik weigerd het te laten verpesten door zo'n zielig figuur.

Katashi

Na nog zo'n vijftien minuten besloot ik toch echt terug naar de kamer te gaan. Ze zouden me hier toch niet missen. Ik ging met mijn handen in mijn zakken op weg naar de uitgang. "Hé! Katashi! Wacht. Waar ga je heen?" Ik draaide me om en zag Jun achter me staan. Zonder meisje. "Ik denk dat ik maar terug naar de kamer ga." mompelde ik en ik draaide me weer om om verder te lopen. Ik voelde een hand op mijn schouder die me tegen hield. De plek waar de hand lag tintelde een beetje. "Hé. Dat gaat zomaar niet. Je hebt nog nauwelijks gedanst. Kom mee." Voor ik het wist had Jun me de dansvloer op geloodst. "Jun.. Ik weet niet of.." begon ik, maar hij viel me in de rede. "Niet praten. Gewoon dansen." zei hij gebiedend. Ik kon er niet meer echt omheen, en hield mijn mond dan ook maar. Ik begon met tegenzin te dansen. Mijn lichaam bewoog ritmisch, maar nog wel erg houterig op de muziek. Jun kon erg goed dansen, viel me op. Hij was steeds precies op de maat, en alles wat hij deed paste precies bij de muziek. Ik zag veel meisjes naar hem kijken, en voelde een rare knoop in mijn maag. Ik snapte er helemaal niks van. Waarom voelde ik me altijd zoveel vrijer als ik bij Jun was? Hotaru had me maar heel even de dansvloer opgekregen, en dat was met heel erg veel moeite gebeurd. Maar Jun had nauwelijks iets gezegd. Ik lachte ook best vaak als ik bij Jun was. Wat was er zo speciaal aan hem, dat ik me er zo anders van ging gedragen? Ik keek in zijn paars achtige ogen. Ik kon zien dat hij het naar zijn zin had en dat gaf me een goed gevoel. "Zie je wel? Het is best leuk!" zei hij vrolijk. Ik glimlachte even en knikte toen. Ja. Dit was inderdaad best leuk.

Rima

Een tijdje had ik met Ren staan dansen, maar we kregen een belachelijke discussie over het ongevraagd knippen van foto's, dus waren we uit elkaar gegaan. Ren stond nu in zijn eentje in de buurt van de trap en ik zat eenzaam op een bankje. Met een redelijk jaloerse blik keek ik over de dansvloer. Iedereen was vrolijk aan het dansen. Ik beet op mijn onderlip. Er ging iemand naast me zitten. "Hi" Ik keek naar links. Het was Hiro! "Hi!" Een opgewekt gevoel bekroop me. Waar zou Natsumi zijn? Ik keek even door de zaal. Natsumi stond ergens met iemand te praten. Zou ik hem ten dans vragen? Waarom ook niet. Het was niet raar of zo. "Ehm Nakamura-kun?" ik was heel even stil. Waarom durfde ik niet. "Zullen we samen dansen!" Het kwam er schel uit, mijn hoofd werd rood. "Ehm, oké, waarom niet?" Hiro stond op en stak zijn hand uit. Ik pakte zijn hand aan en Hiro trok me overeind. We liepen samen richting de dansvloer. "Ik kan alleen niet goed dansen en nog iets, je mag gewoon Hiro zeggen, ik zeg toch ook gewoon Rima?" "Dan doe ik dat, H-hiro" Het leek even of Hiro glimlachte en we begonnen te dansen. Er echoden woorden door mijn hoofd die ik eerder deze avond gedacht had. "als Hiro je leuk vond had hij echt wel met je gedanst". Ging ik me nou dingen in mijn hoofd halen? Ik kreeg het heel erg warm van binnen. Ik durfde Hiro niet aan te kijken, niet dat dat zo simpel ging, ik keek tegen zijn borstkas aan. Ik voelde dat mijn vingers, in Hiro's grote beschermende handen, tintelde. Ik begon me allemaal lovey-dovey stuff voor te stellen. Hiro en Rima op het strand, Hiro en Rima naar de bioscoop, Hiro en Rima samen studeren, Hiro en Rim-. Hiro stond per ongeluk op mijn voet. "Au!" "Sorry!" We stonden awkward stil.

Hotaru

Buiten adem strompelde ik naar de punch-tafel. Sayuri was zo hyper over het feit dat ze met Jun had gedanst dat ze me net als een maniak de dansvloer over had gesleurd. Nu was ze gelukkig met een andere vriendin gaan dansen zodat ik even een rustpauze had. "Één bekertje punch graag." hijgde ik. "Maak er maar twee van." klonk een bekende mannenstem. Met een ruk draaide ik me om. Akiyama-sensei bekeek me van top tot teen. "Zo, jij ziet er... ongebruikelijk uit." zei hij verrast. Ik grinnikte vertwijfeld. Ik had al meer dan genoeg opmerkingen gehad over mijn jurk, maar zelf vond ik het geweldig. "Ach ja... Ik vond het wel een leuk idee om als Middeleeuws iemand naar het bal te gaan." zei ik bijna verontschuldigend. Akiyama-sensei glimlachte. "Dat was een goede ingeving." zei hij toen. "Je ziet er fantastisch uit!" Ik knipperde even met mijn ogen. Dat was niet helemaal wat ik verwachtte. "Ehm... Dankje." zei ik nog steeds wat verrast. "Oh, daar heb je onze punch!" zei Akiyama-sensei opgewekt. Hij pakte beide bekertjes aan en gaf er één aan mij. Dankbaar nam ik een slok. Ik had best wel dorst gekregen van het dansen. Ik voelde al duizelingen opkomen. Dat gebeurde nou altijd als ik me fysiek had ingespand. "Ik moet even gaan zitten." mompelde ik, en ik knikte licht naar Akiyama-sensei, ervanuit gaande dat hij ergens anders heen zou gaan. Maar tot mijn verrassing en ook ergens wel een beetje vreugde liep hij met me mee en bleef staan bij het bankje waarop ik ging zitten. "Gaat het wel?" vroeg hij ineens. "Je ziet een beetje bleek..." Ik haalde mijn schouders op. "Slechte conditie, teveel gedanst. Da's alles." Akiyama-sensei knikte langzaam en ging naast me op het bankje zitten. "Hmm... Jammer." zei hij nadenkend. "Dan zit een dansje voor mij er zeker niet meer in?" Hij keek me half grijnzend aan. Was hij nou serieus? Ik bestudeerde zijn gezicht. Hij zag er best jong uit, zag ik. Jonger dan hij was. En hoewel hij wel duidelijk de gelaatstrekken van een volwassen man had, had hij iets jeugdigs over zich. Een kinderlijke twinkeling in zijn ogen. "Mag jij wel met leerlingen dansen dan?" vroeg ik plagerig. "Aangezien je al een oude man bent enzo." Akiyama-sensei wees quasi-verbaasd op zijn borst. "Ik? Oud? Jij komt uit de Middeleeuwen!" Ik schoot in de lach. "Daar heb je een punt." "En bovendien..." ging hij verder, "Ben ik niet de enige." Hij gebaarde naar de plek op de dansvloer waar Kudou-sensei, de knappe, gespierde gymleraar rustig dansde met een blozende eerstejaars. Er stond nog een groep andere meisjes omheen, wachtend op hun beurt. Akiyama-sensei keek ernaar met iets van ergernis in zijn blik. "Maar meende je dat?" vroeg ik voorzichtig. Hij keek me vragend aan. "Van het dansen?" Ik knikte. "Natuurlijk!" zei hij toen. "Ik heb altijd al met een Middeleeuwse Deerne willen dansen!" Ik begon te lachen en knikte toen. Wat maakte het ook uit? Het was maar een dans. En hij was aardig, en ik was al wel weer een beetje uitgerust. "Goed dan." Akiyama-sensei stond op en liet zich op één knie zakken, waarna hij voorzichtig mijn hand vast pakte. Ik trok verbaasd mijn wenkbrauwen op. "Vrouwe Hotaru van de Zwarte Sneeuw," prevelde hij plechtig. "Mag ik deze dans van u?" Ik besloot maar mee te spelen met zijn act en giechelde theatraal. "Mijnheer Akiyama, dat zou me een genoegen zijn." kraaide ik. Akiyama-sensei grijnsde en trok me overeind. Voordat ik het wist bewogen we ons zwierig over de dansvloer. Ik kon het niet laten om tijdens het dansen schichtig om me heen te kijken. Wat nou als iemand ons zag en het verkeerde idee kreeg. Kudou-sensei stond bij de mensen die geen oogje op hem hadden immers ook bekend als een viezerik. Akiyama merkte mijn zenuwen op en bleef midden op de dansvloer staan. "Ben je weer duizelig?" Hij keek me onderzoekend aan. Ik vermeed zijn blik. "Nee... Het gaat wel. Alleen ehm... Weet je zeker dat dit oké is?" Akiyama fronsde even, maar glimlachte toen. "Nou, tenzij jij gaan rondvertellen dat ik je gedwongen heb met me te dansen, ja hoor, prima." Ik giechelde opgelaten. "Je voelt je toch niet gedwongen hè?" ik keek hem even aan. Zijn gezicht stond nu bloedserieus. "Nee!" zei ik snel. "Natuurlijk niet!" Akiyama's frons veranderde in een kinderlijke grijns. "Mooi. Laat ons dansen dan, Vrouwe Hotaru! De nacht is nog jong!"

Katashi

Ik vond er nog steeds helemaal niks aan. Ik had een tijdje met Hotaru gedanst, maar uiteindelijk had ik haar af kunnen schudden en nu stond ik tegen een pilaar door de hele zaal te kijken. Mijn blik bleef hangen op Jun. Hij had een tijdje gedanst met dat ene meisje, maar nu stond hij alleen in de zaal. Ik bleef een tijdje naar hem kijken. Het zag eruit alsof hij het de hele tijd wel aardig naar zijn zin had. Hij begon mijn kant op te lopen. Ik ging wat rechter op staan en haalde mijn handen uit mijn zakken. Opeens kwam er ergens een meisje vandaan. Ze liep naar Jun toe en vroeg hem kennelijk of hij met haar wilde dansen, want na een tijdje liepen ze samen de dansvloer op en begonnen ze te dansen. Ik keek nors weg en stopte mijn handen weer in mijn zakken. Wat was dit toch allemaal voor flauwekul. Ik vond er echt helemaal niks aan. Ik bleef toch naar Jun en het onbekende meisje kijken. Ik werd er niet veel vrolijker van. "Zeg. Fujimoto-san, wil-" "Ik zou die zin niet afmaken als ik jou was." zei ik nors. Ik keek de kant waar de stem vandaan kwam niet eens op. Een paar voetstappen liepen op een snel tempo van me vandaan en ik haalde een keer geïrriteerd adem. Als er niet binnen een kwartier een interessant iets zou gebeuren, dan zou ik echt terug gaan naar de kamer. Ik was mijn tijd hier aan het verspillen. Opeens zag ik iets dat mijn aandacht trok. Kirino. En ze liep richting Jun en het onbekende meisje. Dit kon nooit goed zijn. Ik kwam in beweging en volgde haar. Ik was iets later dan Kirino, en ze was al begonnen met tegen Jun praten. "Laat hem maar gewoon met rust." zei ik nog aardig rustig. Ik gaf haar een klein zetje, weg van Jun. Ze gaf me een blik die had kunnen doden en liep met nijdige passen weg. Ik keek terug naar Jun en het meisje. "Bedankt!" zei Jun met een stralend gezicht. Mijn adem stokte even in mijn keel en ik slikte. Hij keek zo dankbaar. Zo ontzettend gelukkig. Met moeite hield ik mijn gezicht in de plooi. Ik wist niet zo goed wat ik moest zeggen, en dus haalde ik mijn schouders op. Ik liep weer weg, terug naar de oude vertrouwde pilaar.

Jun

Het dansen met Sayuri was best leuk geweest. Met een zoekende blik keek ik door de zaal heen. Sayuri stond nu met haar vriendinnen te praten. Ik keek verder. Katashi stond als een zandzak tegen een pilaar aangeleund. Hij was alleen en keek nors. Katashi keek altijd nors. Ik vroeg me af waar dat door kwam. Zonder dat ik het zelf door had liep ik in zijn richting. "Hideyoshi-senpai!" Voor me popte ineens een meisje omhoog. "Ik ben Niigaki Koharu, eerstejaars..." het meisje werd stil en haar wangen werden rood. "Zou je met me willen dansen?" Ik haalde nonchalant mijn schouders op. "Waarom ook niet" Samen met Koharu liep ik de dansvloer op en we begonnen te dansen. Koharu was een mooi meisje. Ze had lang en stijl donker haar, een rechte pony, heldere lichtbruine ogen en ze was redelijk lang voor een meisje. Ze droeg een simpele lange, paarse jurk en ze had een paars strikje in haar haren gestrikt. We danste op de muziek van het schoolorkest, die hadden Saitou-senpai inmiddels vervangen. Koharu danste beter als Sayuri, bedacht ik me en ik grinnikte zachtjes. Ze keek me vragend aan. "Binnenpretje" mompelde ik. Achteraf besefte ik hoe dom dat klonk en begon ik weer te lachen. Koharu keek me verontwaardigd aan. "Zo te zien vermaakt Junichi zichzelf met kleine, jonge meisjes." Mijn nekhaar gingen overeind staan toen ik de kille stem herkende die dat zei. Ik stopte abrupt met lachen. "Wie is dat meisje Hideyoshi-senpai? Is dat je vriendin? Ik wist niet dat je een vriendin had!" begon Koharu. "Nee, dat is gewoon en eh... vage kennis." zei ik. Ik vertikte het om me om te draaien. "Laat hem maar gewoon met rust." Ik herkende Katashi's stem en draaide me nu wel om. Katashi duwde Kirino aan de kant. Ze wierp hem een boze blik toe en liep toen nijdig weg, omringd door haar vaste meidengroep. "Bedankt!" zei ik met een grote glimlach. Katashi haalde zijn schouders op en liep weg. Ik draaide me terug naar Koharu en we danste verder alsof er niets was gebeurd.

Hiro

Ik wierp snel een blik op de lange tafel waar het drinken op stond. "Wil je punch?" Natsumi knikte. Ze bleef naar de grond kijken. "Wacht maar even." zei ik zachtjes, en ik draaide me om en liep naar de tafel. Een goede gelegenheid om even op adem te komen. De adrenaline en endorfine gierden door mijn lijf, maar dat kwam niet door de inspanning van het dansen. Mijn gezicht gloeide, en mijn hoofd leek in een gelukzalige roes te verkeren. "Twee bekertjes punch graag." zei ik tegen de jongen die achter de tafel stond. Het was een vijfdejaars, die ik wel vaker tegen kwam op de gangen, maar zijn naam kende ik niet. "Heb je het naar je zin?" vroeg de jongen vriendelijk. Mijn blik gleed onwillekeurig naar Natsumi, die op één van de stenen bankjes was gaan zitten en nu wat glazig voor zich uit keek. "Ja..." antwoordde ik dromerig. De jongen grijnsde en gaf me de bekertjes aan. "Alsjeblieft. En opschieten, een meisje als dat laat je niet wachten." Hij gaf me een vette knipoog toen ik de bekertjes aanpakte. Ik grinnikte en begon voorzichtig weer Natsumi's kant op de lopen. Ze zag me aankomen en schonk me een glimlach waardoor mijn benen de substantie van kauwgom leken te krijgen. Snel liet ik me naast haar op het bankje zakken, zodat ze me niet zou zien stuntelen. "Hier." zei ik, terwijl ik haar een bekertje punch aangaf. Natsumi pakte het bekertje aan, waardoor haar vingers even tegen de mijnen aankwamen. Ik voelde een warme gloed door mijn lichaam heen trekken en glimlachte toen Natsumi het plastic bekertje aan haar lippen zetten. Haar lippen... Plotseling werd al mijn aandacht ernaar toe getrokken. Ze nam een slok, en liet het bekertje toen weer zakken, waarna ze snel een vaalrode druppel punch van haar bovenlip likte. Ik keek snel weg toen ik besefte waar ik mee bezig was. Natsumi's lippen waren de mooiste lippen die ik ooit had gezien, besloot ik. Geen idee waarom, maar ik was er heilig van overtuigd dat het zo was. Hoe zouden die lippen voelen? Ik keek er weer naar, maar dit keer keek Natsumi terug, zodat mijn blik onherroepelijk in haar ogen werd gevangen, die zo mogelijk nog mooier waren dan haar lippen. "Heb je geen dorst?" vroeg Natsumi, terwijl ze gebaarde naar het glas punch, dat nog steeds werkeloos tussen mijn vingers hing. "Oh... Jawel." zei ik verward, en ik nam snel een slok om die bewering kracht bij te zetten. "Ik vind het heel leuk..." zei Natsumi opeens. Haar blik dwaalde door de zaal, van het ene dansende koppel naar het andere. Ik begreep het niet meteen. "Wat?" Natsumi gaf een knikje richting de zaal. "Nou, dit. Dit bal... En de punch... En mijn jurk... En het dansen enzo.... Met jou." Het eerste gedeelte van het antwoord was ook mijn eerste gok geweest, maar die laatste twee woorden sloegen in als een bom. Maar wel een hele fijne bom, van warmte en licht en geluk. Het was het soort bom dat cupido zou gebruiken als hij met de tijd mee zou gaan en vond dat zo'n duf pijltje niet genoeg impact zou hebben. De hormonen namen het over van mijn verstand en ineens vond ik de moed om mijn hand op die van Natsumi te leggen. "Dat vind ik ook." hoorde ik mezelf zeggen. "...Dansen met jou..." voegde ik er vaagjes aan toe. Natsumi knikte langzaam dat ze mijn onsamenhangende antwoord had begrepen, en even leek er een prachtige rode gloed over haar gezicht te glijden, maar dat zal de sfeerverlichting wel zijn, dacht ik. Natsumi nam nog een slok punch en zette het bekertje daarna naast zich op het bankje. Ze tilde mijn hand van de hare af en trok hem naar zich toe. Ik voelde hoe mijn hartslag versnelde en wachtte ademloos af wat er ging gebeuren. Natsumi leek ook niet echt te weten wat ze van plan was. Ze staarde afwezig naar mijn hand en streek er met haar duim zachtjes overheen. Het liefst had ik haar met geweld tegen me aangetrokken en haar nooit meer losgelaten, maar ik wist me te beheersen. Natsumi keek op en liet mijn hand los. Even keken we elkaar aan. Het was altijd zo moeilijk om weer weg te kijken als onze ogen elkaar eenmaal gevonden hadden. Maar na een paar seconden sloeg Natsumi met een onbeholpen glimlachje toch haar ogen weer neer. Ze zocht haar bekertje op en nam nog een slok punch, zonder me aan te kijken. Ik scheurde met moeite mijn blik van haar af en deed hetzelfde. Ik sloot mijn ogen toen de vloeistof door mijn mond liep. Punch had nog nooit zo zoet gesmaakt.

Natsumi

Het voelde ontzettend goed om zo dicht bij Hiro te kunnen zijn. De hand die om mijn middel lag leek een enorme gloed te verspreiden die tot in de puntjes van mijn tenen doordrong. Onze handen haakten precies in elkaar. Het paste allemaal precies, alsof het voor elkaar bestemd was. We bewogen zachtjes op het ritme van de muziek. Ik leidde ons de goede kant op, en het ging helemaal perfect. Hiro was nog wel een beetje awkward. Je kon zien dat hij nog niet vaak had gedanst. Na een tijdje leek het wel alsof hij zich beter op zijn gemak begon te voelen en werd hij wat vrijer. Ik liet hem aan een kant los en draaide een paar keer rond, om daarna mijn hand weer op zijn schouder te leggen. Mijn ogen bleven hangen in de zijne en mijn adem stokte. Er zat een vrolijke twinkeling in zijn ogen, die me nog nooit eerder was opgevallen. Hoe kon ik dat nou over het hoofd hebben gezien? Hiro glimlachte en ik giechelde even. Ik was voor de zoveelste keer ontzettend blij dat ik geen hakken had aangetrokken vandaag. Ik had me in tijden niet zo goed gevoeld. Het voelde zo vertrouwd, elke keer als ik met Hiro was. Eigenlijk leek het wel alsof ik elke keer als ik hem zag, me nog beter bij hem voelde. Ik had zoiets nog nooit eerder gevoeld bij iemand, en ik vond het nog steeds een beetje raar. Eigenlijk had ik altijd gelachen bij die romantische chick flicks, waar veel meisjes bij weg zaten te zwijmelen. Ik had het altijd maar onzin genoemd en vond het allemaal ontzettend overdreven. Maar nu was het anders. Ik begreep opeens waarom de meisjes in die slechte films alleen maar aan die ontzettend knappe jongen konden denken. Ik was er inmiddels wel echt van overtuigd dat ik verliefd was op Hiro, daar was geen twijfel over mogelijk. Ook snapte ik ineens waarom die meisjes er altijd zo moeilijk over deden om te vertellen dat ze die jongen leuk vonden. In mijn dromen had ik het al lang op een erg romantische manier bekend gemaakt en waren Hiro en ik al lang getrouwd en hadden we vijf kinderen. Het was in de realiteit helaas veel minder simpel. Ik had echt geen flauw idee wat ik zou moeten doen als bleek dat Hiro me niet leuk vond. Ik draaide nog een keer rond, en kwam daarna erg dicht tegen Hiro aan. Ik vergat alles om me heen en dwong mezelf om intens van dit gevoel te genieten. Er was niks mis mee om te genieten van dit soort momenten, zelfs als hij me niet leuk vond. Ik vergat alle andere mensen om ons heen, en concentreerde me op Hiro's handen. Een ervan zat om mijn middel, en de andere had ik vast. Ik sloot mijn ogen en voelde de vlinders weer druk rond fladderen in de buurt van mijn maag. Na een tijdje opende ik mijn ogen weer en keek ik recht in Hiro's gezicht, dat serieus naar me had gekeken. Ik glimlachte en ook zijn mondhoeken kropen omhoog. Ik draaide nog een keer rond, maar nu kwam ik niet terug bij Hiro's schouder. Ik leunde achterover en alleen Hiro's arm zorgde er nog voor dat ik niet op de grond zou vallen. Hij hield me zo vast en ik keek lachend in zijn stralende, maar toch een beetje bezorgde gezicht. Ik kwam weer overeind en mijn ogen bleven hangen in de zijne. Ze deden me denken aan een lentedag, aan een picknick op het fris groene gras. Een picknick waar Hiro en ik met z'n tweeën waren. Waar we naar elkaar toe bogen en- Ik weet niet hoelang het duurde, maar na een tijdje besefte ik dat we stil waren blijven staan. Ik voelde hoe ik rood werd. Ik liet Hiro's hand los. "Ik ehm.. Ik heb opeens ontzettend veel dorst." stamelde ik, terwijl ik mijn blik op de grond richtte.

Rima

Ik had een tijdje met Hotaru staan dansen, maar nu had ik dorst gekregen. Ik liep naar een lange tafel waar een net wit kleed overheen lag. Simpel als ik was schonk ik mezelf een glas water in, ik hield niet van punch. Mijn blik gleed door de zaal. Hotaru had Katashi zo gek gekregen om te dansen, dus danste ze nu met hem. Jun danste nog altijd met Sayuri, ze leken plezier te hebben. Sayuri's bolle wangetjes hadden een frisse rode kleur. Wat verder van me af zag ik Hiro en Natsumi. Hiro danste nogal stuntelig. Ik giechelde, het zag er lief uit. Wat zou ik graag met Hiro dansen. Ik voelde een steek van jaloezie in mijn maag toen Natsumi en Hiro in lachen uitbarstte om iets. Nee Rima, zei ik streng tegen mezelf, je moet Hiro en Natsumi al het geluk toewensen, als Hiro je leuk vond had hij echt wel met je gedanst. Ik nam een slok water en keek naar de grote klok. Ren zou ieder moment kunnen komen. Ik werd uit mijn gedachtes gerukt door het geluid van een piepende microfoon. Het werd stil in de zaal. Ik zag hoe Natsumi Hiro een beetje awkward los liet. Iedereen keek richting het kleine podium. Saitou-senpai stond er met het schoolhoofd. Het schoolhoofd begon te praten; "Welkom iedereen, op het afsluitingsbal van het 121ste school festival. Vanavond zal deze jonge dame hier een deel van de muziek op haar nemen, als dank aan onze school. Saitou-san gaat namelijk weg van school, ze is lid geworden van de razend populaire meiden groep Revolution." Er klonk een applaus voor Saitou-senpai. Ze was best populair hier op school. Tomomi stond een beetje verlegen glimlachend naast de directeur. "Nou dan overhandig ik de microfoon aan jou." Tomomi nam de microfoon aan, het schoolorkest begon te spelen en Tomomi begon te zingen. Op de dansvloer begon iedereen weer te dansen. KLIK! Heel erg geschrokken draaide ik me om. "Nakano-kun! Je liet me schrikken!" riep ik geschrokken. Ren glimlachte onschuldig. "Je ziet er mooi uit!" zei hij. Ik keek hem een beetje geïrriteerd aan. Wat dacht hij wel niet, altijd foto's maken zonder het te vragen. Ik bekeek zijn pak. Het was gewoon zwart, zo'n pak dat bijna elke jongen aan had. Wat klonk dat verwend zeg! Ik strafte mezelf in gedachte. "Zullen we dansen?" Zonder verder nog op antwoord te wachten, pakte Ren mijn linkerarm en trok me de dansvloer op.

Hiro

Naast me hoorde ik Jun en Katashi ongeduldig praten, maar ik had niet eens door wat ze zeiden. Alle in pak gehulde jongens, die met een drankje tegen een tafel leunden, ontgingen me. Mijn blik was gefixeerd op de chique wit-marmeren wenteltrap, waar één voor één meisjes in lange jurken vanaf schreiden. Bij ieder meisje dat de hoek om kwam ging er een stroomstoot door mijn maag, tot ik zag dat het Natsumi niet was. Dan voelde ik steeds opnieuw dezelfde teleurstelling. Jun en Katashi waren lang niet zo zenuwachtig als ik, leek wel, maar ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen. Vaag besefte ik dat Jun iets tegen me zei, maar ik deed geen moeite om het te verstaan en bleef onafgebroken naar de trap staren. Na wat een eeuwigheid leek zag ik dan eindelijk het eerste bekende gezicht. Rima flaneerde de trap af als een model op de catwalk. Ze zag er geweldig uit, net als Hotaru, maar al mijn aandacht werd getrokken door de achterste persoon. Een honingblond meisje in een vuurrode lange jurk, die wijd uitliep vanaf haar knieën. Ik slikte even. In mijn maag leek een kernoorlog te worden uitgevochten, en ik voelden mijn benen slapjes worden. Natsumi leek haast in slow motion de trap af te lopen. Iedere stap die ze zette was prachtig. Als poëzie, of muziek. Haar haren zaten ingewikkeld opgestoken met een vlecht en om haar blote hals schitterde een klein zilveren bloemetje met een rood steetje. Haar gezicht straalde als nooit tevoren. Haar blauwe ogen fonkelden verwachtingsvol, en ze keek zoekend om zich heen. Toen ze bijna beneden was bleef haar blik op mij hangen. Mijn hart sloeg op hol en mijn mond voelde kurkdroog. Haar verschijning op deze avond zou voor altijd op mijn netvlies staan gebrand, wist ik. Haar jurk, haar haar, haar ogen, haar glimlach. Haar huid, haar armen, haar sleutelbeenderen, haar hals, en zelfs de manier waarop ze bewoog. Nu was er geen ontkennen meer aan. Ushiromiya Natsumi was het mooiste meisje op de hele wereld. Na wat een eeuwigheid leek kwam Natsumi (en de andere meiden, maar daar had ik even geen aandacht voor) bij ons aan. Ik slikte een paar keer en haalde diep adem. "Hoi..." wist ik met moeite uit te brengen. "Hoi!" zei Natsumi met een glimlach die de kernoorlog in mijn buik nog even extra hard opvoerde. "Je ziet er mooi uit." zei Natsumi trillerig. Haar wangen waren rood van de opwinding. Het was echt iets voor Natsumi om helemaal zenuwachtig te worden voor zo'n avond als deze. Plotseling drong het tot me door wat Natsumi gezegd had, en ik keek verbaasd naar beneden, langs het simpele zwarte pak dat ik droeg. "Eh... Dankje." stamelde ik. "Maar jij... Jij ziet er echt... Ook mooi uit." Ik kon mezelf wel wurgen. Kon ik nou echt niks beters zeggen? Natsumi's aanwezigheid leek mijn brein in pudding te hebben veranderd. Ik moest echt leren omgaan met dit soort situaties. "Alleen eh..." Natsumi boog naar me toe en bracht haar handen naar mijn hals. Ik snakte naar adem, maar Natsumi leek het gelukkig niet te merken. "Je stropdas zit niet goed." mompelde ze, half tegen zichzelf. Haar dunne vingers raakten de huid van mijn hals en ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Ik dacht aan de eerste knuffel die ik van Natsumi kreeg, ruim twee weken geleden. Toen was alles begonnen. Toen begon ik voor het eerst naar haar gekeken als meer dan gewoon een aardig meisje. Maar ook dat stelde nog weinig voor. Als je me toen had verteld dat ik nu zo zou reageren op een vluchtige aanraking van haar, had ik je vierkant uitgelachen. Ik had nooit durven verwachten dat ik zulke overweldigende gevoelens voor één persoon zou kunnen koesteren. Ik, die altijd mensen afstootte om mezelf te beschermen. Maar het maakte niet meer uit nu. Ik was niet meer bang. Zelfs al zou Natsumi me pijn doen, zij was het waard.

Ze was inmiddels klaar met mijn stropdas, maar ze liet haar hand nog steeds op mijn borstkas rusten. Ik maakte me zorgen dat ze het gebons van mijn hart zou voelen, maar toen trok ze haar hand terug en staarde naar de grond. "Ziet er goed uit, Hiro-pon!" klonk een andere stem ineens. Ik keek gedesoriënteerd opzij en zag hoe Hotaru me een vette knipoog gaf. Daarna liep ze naar Katashi toe en na een korte woordenwisseling begon ze hem aan zijn armen te sjorren. Ik grinnikte even in mezelf. Ze probeerde hem vast zo ver te krijgen met haar te dansen. Jun danste met het meisje dat op de dag van de eerste repetitie met Hotaru mee was gekomen naar het muzieklokaal, en Rima was met Hotaru meegelopen. Het leek erop dat ze met haar ging dansen, aangezien Katashi nog altijd weigerde te dansen. Ik voelde dat Natsumi naar me keek, en het was alsof mijn ogen naar haar toe werden getrokken. Even keken we elkaar aan. Ik raapte mijn moed bij elkaar en haalde nog eens diep adem. "Zullen wij dan ook maar gaan dansen?" vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Natsumi's gezicht klaarde op. Ze knikte alleen maar, en stak haar hand uit, die ik dankbaar aannam. Ik dwong mezelf rustig te blijven toen ze haar arm om mijn hals sloeg en ik mijn hand op haar taille legde. De stof van haar jurk voelde koel en superglad. "Ik moet je wel waarschuwen." mompelde ik toen we de eerste stappen zetten. "Ik kan eigenlijk helemaal niet dansen." Natsumi schoot in de lach. "Maakt niet uit." zei ze toen. "Ik leid wel."

Katashi

Ik staarde een beetje om me heen. Ik vond het hier eigenlijk helemaal niet zo speciaal. Het was zo druk en iedereen stond helemaal op elkaar gepropt. Waarom was dit ook alweer speciaal? Ik vond het maar onzin, al die apenpakjes. En het aller ergste was dat iedereen het helemaal fantastisch scheen te vinden. Niemand zag in dat het allemaal onzin was, die jurken en die pakken. Opeens kwam er een elleboog tegen mijn arm aan. "Hé Katashi, kijk eens wat vrolijker!" zei Jun lachend tegen me. Ik trok mijn mondhoeken demonstratief zo hoog mogelijk op. Jun schoot ervan in de lach, en ik grijnsde even. Waarom duurden de meisjes zo lang? Dat was ook weer zo typisch. Waarom moesten meisjes alles altijd drie keer zo langzaam doen als jongens? Wat was dat voor ongeschreven regel? Ik ergerde me er mateloos aan. Net als het feit dat ze zo nodig van een trap af moesten komen. Zij konden toch ook wel gewoon door de deur? Het leek me zelfs zeer onhandig om een trap af te lopen met al die centimeters die de meeste meisjes onder hun voeten hadden. Ik schudde even geïrriteerd mijn hoofd, toen Jun opeens begon te praten. "Zouden ze bijna-" begon hij. Waarom maakte hij zijn zin niet af? Ik keek naar boven. Daar stonden ze. Alle drie. De muziek werd opeens heel dramatisch en sprookjesachtig. Maar was dat nou waar we zolang op hadden gewacht? Hadden ze daar zoveel tijd voor nodig gehad? Ik snapte het niet hoor. Ze zagen er wel goed uit, natuurlijk, maar konden ze dat niet ook in en kwartier? Ik begreep meisjes niet. Ik snapte er helemaal niks van. Ze begonnen naar beneden te lopen, een voor een. Op een ontzettende Assepoester achtige manier. Tsja. Dat was het dan. Nu waren ze beneden. Hadden we dat ook weer gehad. Ze liepen naar ons toe. Rima was er als eerste. Plotseling klonk er een hoge stem van achter Jun. "Hideyoshi-senpai! Wil je met me dansen?" vroeg een meisje met een donkerblauwe jurk aan Jun. Jun had al tegen veel meisjes gezegd dat hij niet met ze wilde dansen. Dit zou vast weer net zo gaan. Als meisjes op mij afliepen, dan gaf ik ze een boze blik en liepen ze meestal wel weer weg. Tot mijn verbazing liep Jun met het meisje mee. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek ze na. Toen begon Rima opeens tegen me te praten. Ik wendde mijn blik af van Jun en zijn danspartner. Ik had een hekel aan feestjes als dit.

Jun

Samen met Hiro en Katashi stond ik in de balzaal. Er werd vrolijke muziek gedraaid. Ik had al een paar meisjes afgewezen die me ten dans vroegen. We waren aan het wachten op Hotaru, Natsumi en Rima. Ze zouden ieder moment kunnen komen. "Hé Katashi, kijk eens wat vrolijker!" grinnikte ik terwijl ik hem een lichte stomp gaf. Katashi zet een heel erg gemaakte glimlach op waardoor ik in de lach schoot. Ik keek naar Hiro. Hij keek wat witjes. "Zenuwachtig kerel?" Hij hoorde me niet. Zijn ogen waren alleen maar gericht op de deur boven. Ik keek op mijn horloge. Wat duurde de dames lang. "Zouden ze bijna-" Ik had mijn zin nog niet af of de deur ging open en ik zag drie bekende gedaantes. Aan hun gebaren en houdingen zag ik dat ze erg hyper en zenuwachtig waren. Als eerste kwam Rima de trap af. Ze liep strak, als een afgeleerd model, de trap af. Ze zag er onwijs schattig uit met haar zwarte jurkje, roze lint, opgestoken haren en haar zwarte hakken. Ze liep meteen door naar ons. Haar blik ging als eerste naar Hiro maar daarna negeerde ze hem een beetje en kwam ze naar Katashi en mij toe. "Hoi!" zei ze opgelaten. "Hi!" Mijn blik schoot terug naar de trap. Hotaru en Natsumi waren al bijna beneden. Hotaru zag er Middeleeuws uit, maar het stond haar fantastisch. Haar haren zaten ook erg leuk. Natsumi was ook prachtig. Ze droeg een hele mooie rode jurk en haar haren zaten ingewikkeld opgestoken. Er werd op mijn arm getikt en ik keek om. Er stond een klein meisje met een hartvormig gezichtje en een donkerblauwe jurk. Het duurde even voor ik doorhad dat ik haar ergens van kende. "Hideyoshi-senpai! Wil je met me dansen?" vroeg ze, haar wangetjes werden rood. Twee paar kleine handen duwde me in de rug en ik werd met het meisje de dansvloer op geduwd. Ik herkende haar inmiddels als Sayuri, een vriendin van Hotaru. Ik keek om wie me geduwd had. Het was Rima. Ze knipoogde en draaide zich vervolgens naar Katashi.

Hotaru

Tevreden keek ik in de spiegel toen ik mijn jurk eenmaal aanhad. Het had iets langer geduurd dan bij de anderen, omdat de mijne uit meerdere onderdelen bestond. Vooral het leren corset was even lastig dicht te krijgen. Na een laatste inspectie of alles goed zat verliet ik de badkamer. Rima en Natsumi keken even bewonderend om richtten zich toen weer op hun haar en make-up. Ik pakte mijn sieradenkistje en haalde er een paar grote zilveren oorringen uit. Ik deed wat make-up op en wachtte tot Natsumi klaar was met de krultang. Daarna maakte ik wat grove krullen in mijn eigen haar en bond de voorste lokken achter op mijn hoofd vast met een breed crèmewit lint. Ik trok nog een paar bruinleren ballerina's aan en ook ik was klaar. Na elkaar nog even te bewonderen en foto's te maken vertrokken we richting de balzaal. Met de jongens hadden we in de zaal pas afgesproken. Dat moest ook wel, want zij moesten via de gewone deur binnenkomen, en alle meisjes moesten over te trappen. Belachelijke regel... Voor de deur van de bovenverdieping van de balzaal bleven we staan. Ik keek even naar Rima en Natsumi. Rima zag er ontzettend schattig uit, nog schattiger dan normaal. Ze deed me denken aan een cupcake, of een chocoladegebakje. Van de normaal gesproken zo onverschillig geklede Natsumi leek niks meer over te zijn. Hoe ze er nu uitzag leek ze regelrecht uit een sprookje te zijn gestapt. Met haar haren zorgvuldig ingevlochten en opgestoken, en haar dramatisch rode jurk leek de nerveuze blosjes op haar wangen nog eens extra te accentueren. Ik glimlachte bij het idee dat ik er zelf uitzag als een middeleeuwse boerendochter. Of misschien iets hoger in rang, maar het was zeker geen baljurk. Toch vond ik mijn eigen jurk geweldig. De stof zwierde heerlijk om mijn benen als ik liep en mijn rode haren krulden wild over mijn schouders. "Ik kan niet wachten om naar beneden te gaan!" riep Natsumi met een onnatuurlijk hoge stem. Ze zag er uit alsof ze ieder moment van haar stokje kon gaan. "Het komt wel goed." zei ik rustig. "Hiro vindt je jurk vast mooi." "Wat?!" Natsumi's gezicht kreeg dezelfde kleur als haar jurk. Even keek ik naar Rima, maar het leek haar al veel minder te doen. Ze gluurde tussen de vele opgetutte meisjes door naar de openstaande deur. "Ik zie niks." piepte ze. Er klonk al gedempte muziek door de deur en het geluid van opgewonden stemmen. Ik begon nu zelf de zenuwen ook wel te voelen. Blindelings tastte ik naar Rima's en Natsumi's handen. Beide meisjes keken een beetje verrast op toen ik hun handen vastpakte en naar me toe trok. "Jongens..." begon ik. Ik voelde weer een brok in mijn keel, net als de vorige avond. Met moeite slikte ik hem weg. "Wat er vanavond ook gebeurt... Ik vind jullie lief." Rima keek me aan alsof ze het niet helemaal begreep, maar Natsumi glimlachte en omhelsde me. "IK JOU OOK HOTARU!" riep ze zo hard dat de rest va de meisjes allemaal onze kant op keek. Rima stond nog steeds een beetje verbluft te kijken, maar toen greep Natsumi haar pols en gaf er een harde ruk aan, zodat Rima struikelend tegen ons aanviel. "Groepsknuffel!" kirden Natsumi en ik in koor terwijl we Rima tussen ons in trokken. Na een tijdje voelde ik Rima's hand ook twijfelend om mijn middel. "Ik vind jullie ook wel lief hoor." mompelde ze zachtjes, waarna ze haar armen nog iets strakker om ons heen sloeg.

Natsumi

Ik liep met mijn jurk de badkamer in en keek in de spiegel. Ik was ontzettend zenuwachtig, en ik snapte eigenlijk niet eens helemaal waarvoor. Ik deed mijn kleren uit en hees me voorzichtig in mijn jurk. Ik was heel erg bang dat ik iets kapot zou maken. De stof was zo prachtig en glad. Ik reikte met mijn hand naar achteren om de rits dicht te doen. Ik kon er nog net bij. Het leek maanden geleden dat ik deze jurk aan had gehad. Ik glimlachte even. Het strakke bovenstuk paste nog steeds perfect. Ik ging even met mijn vingers langs de witgeborduurde bloemetjes die de scheiding maakten tussen het strakke en het wijde van de jurk. De witte, kanten onderjurk kriebelde aan mijn blote tenen. Ik had de sleep achter aan de jurk netjes weggewerkt en nu zag het er perfect uit. Ik was er helemaal gelukkig mee. Ik haalde het elastiekje dat mijn haar bij elkaar hield weg en mijn haar viel over mijn schouders. Ik zou het in de kamer wel afmaken. Dan kon Hotaru zich nu omkleden. Ik pakte mijn kleren voorzichtig op en liep zo zacht mogelijk naar de deur. Ik was ontzettend bang dat er iets stuk zou gaan aan de jurk. Ik deed de deur open en zette de eerste stappen in de kamer. "Oooh. Het is echt prachtig!" zei Hotaru helemaal enthousiast. Rima keek me glunderend aan. Ik glimlachte. "Dankje. Ik vind het ook heel erg mooi." zei ik gelukkig. Ik ging bij de spiegel zitten en stopte de stekker van de krultang in het stopcontact. Hotaru verdween ondertussen ook naar de badkamer. Rima was naast me bezig met haar make-up. Toen de krultang warm was begon ik mijn haar lichtjes te krullen. Toen dat klaar was, begon ik het op een ingewikkelde manier in te vlechten. Het ging een paar keer mis, en dan moest het opnieuw. Ik wilde dat het perfect werd. Na een paar pogingen zat het toch eindelijk zoals ik wilde en pakte ik snel de haarlak om het resultaat vast te zetten. "Zo." mompelde ik. Ik liep naar mijn sieraden kistje en pakte er een kettinkje uit met een bloemetje als hangertje. Er zat een rood steentje in het zilver en op de achterkant stond mijn naam gegraveerd. Ik had het op mijn verjaardag gekregen vorig jaar, van mijn ouders. Ik maakte het vast. Ik liep naar de kast en haalde daar een stel platte, witte ballerina's vandaan. Ik was echt een ramp op hakken, en ik kon er echt niet de hele avond op lopen. Ballerina's waren daarom ook dé oplossing. Ik deed nog een paar kleine, zilveren oorbellen in en ik was klaar. Ik was echt zo ontzettend zenuwachtig. Maar waarom was ik dat eigenlijk? Er was helemaal niks om bang voor te zijn.. Ik ging met mijn hand nog eens langs de jurk. De stof was echt zo zacht.. Ik kon echt niet lang meer wachten. Ik ging voorzichtig op mijn bed zitten en keek naar de klok.

Rima

Timeskip ~ Voor het bal

Er heerste een lichte spanning in onze kamer. Iedereen had zin in het bal van zo meteen. Natsumi was er gewoon stil van. Aangezien niemand anders aanstalten maakte besloot ik maar dat ik me als eerste om ging kleden. Ik pakte de tas met mijn jurk en sloot mezelf op in de badkamer. Mijn blik ging naar de spiegel. Ik had rode wangen van opwinding. Langzaam haalde ik mijn jurkje uit de tas. Een kriebel ging door mijn maag. Wat had ik hier zin in! Ik begon me uit te kleden om vervolgens mijn jurk aan te trekken. Het zwarte, mouw of bandjesloze bovenstuk sloot strak aan op de zwarte rok. Op de rok die tot net iets boven mijn knieën kwam glinsterde kleine glittertjes. Onder de gewone rok zat een felroze petticoat. Uit de tas haalde ik eens lint in datzelfde roze. Ik bond hem om mijn mindel en maakte hem af met een sierlijke strik achter op mijn rug. Mijn haren zou ik in de kamer wel doen, evenals mijn schoenen. Ik ging de badkamer weer uit. "Tadaa!" zei ik toen ik opgewekt de slaapkamer in liep. Hotaru en Natsumi keken op. "Rima! Wat zie je er schattig uit!" Natsumi grijnsde breed. "Dan ga ik me nu omkleden!" Natsumi stond op, pakte haar jurk en verdween achter me de badkamer in. "Zal ik je haren doen Rima?" vroeg Hotaru. Ik knikte en ging voor de spiegel zitten. Hotaru ging achter me staan en borstelde mijn haren. Daarna begon ze het op te steken. Blijkbaar had ze dit vaker gedaan, het duurde ook niet lang voor mijn haar helemaal opgestoken zat. Ik streek mijn pony wat rechter. Naast mijn hoofd hingen nog twee losse plukjes, maar dat bleef zo. "Dankjewel Hotaru!" Ik glimlachte. "Een beetje make-up, schoenen en sieraden en dan ben ik er klaar voor!" Ik liep naar mijn kast een haalde een paar zwarte hakken eruit. Op de bandjes rondom mijn enkels zat een grote zwarte bloem. Ik haalde ook een klein kistje uit mijn kast. Ik zette deze op mijn bed en opende hem. Mijn oog viel op het zilveren humpty lock van mijn Amu cosplay. Die ging ik om doen. Ik pakte ook nog een set zilveren armbanden en schoof die om mijn rechter arm. Nog wat zilveren knopjes in mijn oren. Mijn maag maakte een salto. Ik was zo zenuwachtig. Ren had me vanmiddag gezegd dat hij later was omdat hij nog het een en ander moest doen vanavond. Ik zou het een uurtje in mijn eentje moeten doen. Met een zucht pakte ik was mascara en ging ik terug naar de spiegel.

Hotaru

Ik kauwde tevreden op een croissantje terwijl Natsumi hyper deed over het bal die avond. Het was wel duidelijk waarom zij zo enthousiast was. Zij ging Hiro natuurlijk ten dans vragen. Of hij haar. Ik zag hoe ze tussen Natsumi's opgewonden gepraat door af en toe stiekem naar elkaar keken. Steeds als de één de ander zag kijken sloeg deze zijn of haar ogen neer. Het was best een vermakelijk schouwspel. Ik keek naar Rima, die met haar gedachten heel ergens anders leek te zijn en vroeg me af hoe zij zich vanavond zou bezighouden. Ze was over het algemeen niet echt één van Hiro en Natsumi's grootste supporters, al leek ze er al beter mee om te leren gaan. En ze kon altijd met mij dansen natuurlijk, want het leek erop dat ik ook niet echt een date had. Terwijl ik afwezig naar Rima staarde zag ik haar ineens naar iemand zwaaide. Ik volgde haar blik en herkende de jongen die gisteravond op de voorste rij helemaal uit zijn dak stond te gaan. Hij grijnsde van oor tot oor en zwaaide enthousiast terug. Ik grinnikte. Misschien had Rima dus wèl een danspartner. Ach, ik kon altijd proberen Jun zover te krijgen met me te dansen, gewoon als vrienden. En het leek me ook wel een uitdaging om Katashi de vloer op te krijgen. Ik was zo verzonken in mijn bal-gedachten dat ik niet eens doorhad dat er iemand bij onze tafel was komen staan. "Kuroyuki..." klonk een bekende stem ineens. Ik schrok op en keek recht in het gezicht van mijn geschiedenisleraar. "Akiyama-sensei..." mompelde ik. Hij stak zijn hand op bij wijze van een groet en keek de tafel rond. "Ik wou nog even zeggen dat ik erg van jullie optreden heb genoten gisteravond! Ik hoopte jullie toen nog tegen het lijf te lopen, maar jullie waren zo snel weg..." "We wilden nog even met z'n allen napraten over hoe het gegaan was." zei Jun opgewekt. Akiyama-sensei knikte. "Ik begrijp het. Maar jullie waren echt geweldig! Ik wist niet dat we hier zo'n talent in huis hadden!" "Talent?" vroeg Natsumi glunderend. "Vindt u dat echt?" Akiyama-sensei knikte opnieuw. "Jazeker! En jullie samenspel is fantastisch. Je kunt gewoon horen dat jullie goede vrienden zijn!" Ik keek glunderend de groep rond. Daar had hij wel gelijk in. "We kennen elkaar nog maar net hoor." zei Katashi, die onverschillig aan een stuk droge toast zat te knagen. Akiyama-sensei lachte. "Dat zegt niets. Jullie zitten in ieder geval muzikaal helemaal op één lijn. En jullie lijken toch steeds weer elkaars gezelschap op te zoeken." Katashi zuchtte. "Het is niet alsof ik erg veel keus heb..." Akiyama-sensei trok een wenkbrauw op. Jun sloeg snel een arm om Katashi heen, zodat Katashi bijna stikte in zijn toast en als een gek begon te hoesten. "Hij maakt maar een grapje hoor! Katashi is hartstikke dol op ons!" riep Jun, terwijl hij met zijn knokkels over Katashi's hoofd wreef. Akiyama-sensei moest lachen en keek even achterom. "In ieder geval was jullie performance erg goed. Ik kijk al uit naar het volgende optreden..." Hij pauzeerde even. "Want dat gaat er toch wel komen, hoop ik?" Nu begon de hele groep, zelfs Katashi, heftig te knikken. Akiyama-sensei grijnsde tevreden. "Nou, ik moet vast een les gaan voorbereiden. Ik zie jullie vanavond wel!" Hij zwaaide even en liep toen richting de deur van de eetzaal. Ik keek hem net iets te lang na en richtte me toen weer op mijn croissantje. "Aardige kerel..." mompelde Hiro. Ik knikte en merkte dat ik het haast als een persoonlijk compliment opvatte. Al had ik geen idee waarom...

Natsumi

Ik liet mijn vingers over de rode gladde stof van mijn jurk glijden. Vanavond mocht hij aan. Eindelijk. "Natsumi, we zijn al heel laat." "Hmm hmm." mompelde ik. Ik draaide me om en keek naar Rima's kleine gezichtje. Hotaru was net al weg gegaan terwijl ik aan het douchen was. Ik had misschien ook wel een beetje lang gedoucht.. Ik kon me eigenlijk niet meer herinneren hoe lang, maar het was waarschijnlijk langer dan een uur geweest. "Ik heb echt zoveel zin in vanavond!" zei ik helemaal blij. Rima glimlachte even en knikte. "Ik ook. Maar zullen we nu gaan?" zei ze. Ze wierp een blik op de deur. "Ja. Even mijn schoenen aan doen." ik ging op het bed zitten en pakte de schoenen die het dichtstbij lagen en trok ze aan. "Zo. Klaar." Ik liep naar de deur en hield hem open voor Rima. We liepen samen naar de eetzaal. Mijn maag knorde. Eigenlijk had ik best wel trek. Toen we de zaal in kwamen gleed mijn blik meteen naar rechts. We hadden onderhand een eigen tafel en daar zaten we eigenlijk altijd, net als vandaag. Katashi, Jun, Hotaru en Hiro zaten er allemaal al. Rima en ik liepen naar de tafel en gingen zitten. "Wat zijn jullie laat." zei Katashi. Hij prikte in zijn gebakken ei. "Een optreden op een schoolfestival en ze komen al chique te laat, als echte diva's." zei Jun met een grijns. "Precies, Jun. Je hebt het helemaal begrepen." zei ik, en ik ging met mijn hand door mijn nog natte haar. Ik had het los hangen zodat het kon drogen, want dat lukte niet goed als ik het in een staart had. Ik ergerde me er nu al aan. Ik hield er niet van als mijn haar los hing. Dan ging het altijd voor mijn gezicht hangen en werd het helemaal vervelend enzo. Vanuit mijn ooghoeken keek ik even naar Hiro, die schuin tegenover me zat. Elke keer als ik hem een lange tijd niet gezien had verbaasde ik me weer over hoe ontzettend knap hij was. Het leek wel alsof hij elke keer als ik hem zag steeds knapper was geworden. Ik voelde hoe mijn wangen warm werden en leunde voorover om een stuk toast uit de mand voor me te pakken. Ik besmeerde de toast met jam en begon te eten. "Vanavond wordt zo geweldig!" zei ik tussen het eten door. Ik kon echt niet wachten. Het bal zou echt geweldig worden. Dat moest gewoon wel.

Jun

Dag 17

Ik werd wakker van het zonlicht dat door een van de open ramen naar binnen viel. Zachtjes geeuwde ik en rekte ik me uit. Ik ging overeind zitten en keek naar rechts. Katashi lag met zijn gezicht mijn kant op. Hij sliep nog. Ik luisterde even naar zijn zachte, diepe ademhaling, terwijl ik die van Hiro negeerde. Ik hees mezelf uit mijn bed en liep in mijn geblokte boxershort naar het badkamertje. Suf gooide ik wat water in mijn gezicht zodat ik wakker werd. Ik ging een paar keer met mijn handen door mijn haren zodat het goed zat en sjokte terug de kamer in. Katashi was wakker geworden. "Yo!" zei ik terwijl ik mijn hand opstak en nonchalant mijn schouders ophaalde. Ik liep naar de kast en trok een simpele spijkerbroek met een nog simpeler shirtje eruit. Het duurde niet lang voor ik het aanhad. Ochtend. Ik heb een hekel aan de ochtend. Ze zijn zo vroeg. Ik liet mezelf op een bureau stoel vallen en sloot mijn ogen. De beelden van gisteravond kwamen terug. Ons optreden. De volle zaal. Een warm gevoel bekroop me. Het was echt geweldig geweest. "Ik moet even drummen" zei ik tegen niemand in het algemeen. Ik griste mijn stokken van het bureau en liep de kamer uit. In gedachte verzonken liep ik het muziek lokaal binnen. Mijn trouwe drumstel stond al op me te wachten! Ik nam plaats en legde mijn hand even op het vel van de linkse Tom. Vervolgens draaide ik de stokken tussen mijn vingers en begon ik mezelf uit te leven op mijn drumstel. Godzijdank was het lokaal geluiddicht gemaakt. Ik speelde eerst een paar populaire liedjes die veel op de radio werden gedraaid. Daarna ging ik over op Hotaru's liedje. De tijd vloog om en mijn maag begon te knorren. Ik besloot dat het verstandig was om iets te gaan eten. Ik stak mijn stokken in een kontzak en liep weg. Richting de eetruimte. De geur van de broodjes kwam me al tegen moet. Ik zag een bekende gedaante lopen. "Hotaru!" Ik versnelde mijn pas en ging naast haar lopen. "Goedemorgen!" zei ik, ik was weer helemaal opgewekt. Dat drummen had me goed gedaan.

Hotaru

Na nog een tijdje geklets te hebben besloten we toch maar eens naar bed te gaan. Katashi kwam als eerste met de mededeling naar zijn eigen kamer terug te willen. Jun stemde daar razendsnel mee in, en stond al op om Katashi te vergezellen. Beide jongens keken verwachtingsvol naar Hiro, die op de grond tegenover Natsumi zat. Het leek hem iets langer te kosten voordat hij besefte dat het de bedoeling was dat hij nu ook naar bed zou gaan. Vluchtig wierp hij een blik op Natsumi en hees zich toen overeind. "Ja... Ehm... Tot morgen dan." zei hij ietwat verward. Natsumi zwaaide afwezig. Ik grinnikte zachtjes terwijl ik de jongens de deur uitduwde. Toen ze eenmaal weg waren liet ik me uitgeput maar voldaan op mijn zachte bed neervallen. "Dat was geweldig." zei Natsumi voor wat minstens de vijftiende keer die avond moest zijn. Rima zat op haar bed en knikte instemmend, haar blik op oneindig. "Ja, maar ik ben wel kapot." voegde ik toe. Opnieuw zag ik Rima knikken, en ook Natsumi mompelde wat bevestigends. Toen stak ze haar arm omhoog en keek me liefjes aan. Ik zuchtte diep en kwam van mijn bed af om Natsumi overeind te helpen. Toen ze eenmaal op haar benen stond keek ze eventjes gedesoriënteerd om zich heen en liep toen naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Als zelfs Natsumi niet meer door de kamer stuiterde wist je dat ze wel heel erg moe moest zijn. Rima en ik keken elkaar even aan en volgden toen Natsumi naar de badkamer om ons ook klaar te maken voor de nacht.

- Het is wat kort, maar mijn laatste stukken waren steeds nogal lang, dus ah well...

Katashi

Er vloog wat popcorn tegen mijn oor en ik keek geïrriteerd om. Naar het grijnzende gezicht van Jun. Opeens kon ik de humor van vliegend voedsel wel inzien en begon ik te lachen. Waarom zou ik ook altijd nors moeten doen? Ik mocht ook wel even lol hebben toch? Natsumi keek me vreemd aan. “Jongens.. Ik vraag me enorm af wat er met onze Katashi-dono is gebeurd. Het lijkt wel alsof hij tijdens het concert is vervangen door een lachende alien.” Ze fronste haar wenkbrauwen en wurmde zich uit de bureau stoel. Ze legde plagerig haar hand op mijn voorhoofd. “Ben je ziek?” vroeg ze. Ik duwde haar hand van mijn hoofd af. “Nee hoor. Ik heb gewoon.. Lol..” mompelde ik met een twijfeling voor het woord ‘lol’. Natsumi keek me geschokt aan en deed een paar passen achteruit. “Oké.. Oké.. Daar moet ik nog even aan wennen denk ik.” Zei ze daarna met een grijns. Ze liep naar de chips en haalde er een handjevol uit. Toen klom ze, met de chips nog in haar hand, op de gevaarlijk draaiende bureau stoel en ging erop staan. “Zo jongens. Laat ik als jullie trouwe en rechtvaardige leider jullie nog eens complimenteren met het fantastische resultaat dat jullie net geboekt hebben. Ik ben werkelijk zeer trots!” ze veegde met haar chips-hand langs haar ogen om denkbeeldige tranen weg te vegen. “We zijn nog maar net begonnen, en nu gaat het al zo ontzettend goed! Ik ben echt zo blij en vrolijk!” zei ze en ze maakte een onrustige beweging zodat de stoel een kwartslag draaide. Ze leek even geschrokken te zijn, net als een paar anderen. “Doe je wel voorzichtig?” zei Rima, met haar gebruikelijke hoge stemmetje. “Ach ach. Niks aan de hand.” Zei Natsumi die de stoel weer terugdraaide. “We zitten in een stijgende lijn, een zeer sterk stijgende lijn, en ik denk dat ik voor ons allen spreek als ik zeg dat we die lijn zo goed mogelijk moeten laten stijgen! We moeten hoger klimmen! Nog hoger!” zei ze, terwijl ze haar vuist in de lucht stak. Hotaru deed de beweging na en leek helemaal enthousiast te zijn. “Maar morgen is het bal en dan moeten we natuurlijk wel goed uitgeslapen zijn, dus moeten we niet te laat gaan slapen vanavond.” Zei ze terwijl ze voorzichtig probeerde van de stoel te klimmen, maar die begon weer te draaien. Hiro stond op en pakte de leuning van de stoel vast zodat die stil bleef staan en Natsumi er veilig af kon klimmen. Natsumi bedankte Hiro en ging weer op de stoel zitten. “Zo.” Zei ze. “Ik ben echt heel trots op jullie.” Zei ze voor de zoveelste keer. Het hoedje dat ik haar had gegeven lag ergens op het bureau. Het concert had me echt goed gedaan. Ik voelde me helemaal vrolijk. Zo had ik me in tijden niet meer gevoeld. Ik had nu al zin in het volgende concert en de volgende dingen die we met z’n allen zouden gaan doen. Ze zouden vast allemaal fantastisch worden.

Jun

Uiteraard gingen we naar de kamer van de meisjes. We gingen altijd naar de kamer van de meisjes. Waarom gingen we altijd naar de kamer van de meisjes? Was die van ons niet goed genoeg. Nouja. Hotaru opende de deur en we stormde naar binnen. Iedereen liet zich ergens neer vallen en het was even stil. Ik zat met Katashi op Rima's bed. Hotaru lag half over Natsumi's bed. Natsumi zat achterstevoren op een bureaustoel en Hiro zat op de grond, leunend tegen de zijkant van Natsumi's bed. Natsumi verbrak de stilte. "Dit was echt een van de gaafste dingen die ik ooit in mijn hele leven gedaan heb!" zei ze. Iedereen knikte instemmend. "Ik heb honger, waar is Rima met haar gebakjes enzo!" zei ik en ik wreef over mijn buik. Ik dacht even na. Er lag ook eetbaar spul in onze kamer. "Ik ga wel iets eetbaars halen." zei ik vervolgens en ik stond op en liep de kamer uit. Toen ik onze eigen kamer in liep viel mijn oog op een wit potje dat op mijn bed lag. Verdomme! Vergeten op te ruimen. Ik griste het van het bed en stopte het diep weg in mijn kledingkast. Ik had wat kalmeringsmiddelen geslikt tegen de zenuwen. Niet teveel, gewoon normaal, maar ik moest het uit mijn zicht houden. Wie weet wat er kon gebeuren als het te dicht in de buurt was. Ik haalde wat eten uit de kast, zoals popcorn en chips. Toen ik terugliep naar de meisjeskamer kwam ik Rima tegen. Ze zag er erg opgewekt uit. "Hoi Rima!" Geschrokken keek ze om. "Ik zag je niet!" Ik glimlachte . We liepen samen de meisjeskamer weer in. Iedereen zat nog in dezelfde positie, Natsumi was aan het woord. Ik had geen flauw idee waar ze het over had, maar ze sprak erg opgewekt. "Ah! Rima, daar ben je!" zei Hotaru vanaf het bed. "Wie was er voor je?" vroeg Natsumi. "Nakano Ren" antwoordde Rima zachtjes. Hotaru schoot overeind. "Een jongen!" Rima's wangen kleurde rood. "Het is gewoon vriendschappelijk hoor!" piepte ze meteen. Ze plofte achter Katashi op haar bed neer. Er was weer even een stilte. Ik verbrak hem door de zak popcorn open te trekken. Samen met de chips legde ik ze in het midden van de kamer. Plagerig gooide ik wat popcorn naar Katashi's hoofd. Hij keek me eerst geïrriteerd aan maar begon daarna te lachen. Ik grijnsde en ging op de grond zitten.

Hiro

Ik had met een soort belachelijke, kinderachtige jaloezie staan toekijken hoe Natsumi Katashi de hemel in prijsde, en was dus stiekem een beetje opgelucht toen ik eindelijk ook aan de beurt was. Aan de andere kant was het ook geweldig om te zien dat Natsumi's overweldigende blijdschap en energie zelfs in Katashi iets van een glimlach los te maken. Natsumi's stralende glimlach stierf echter weg toen ze bij mij aangekomen was. Even keek ze me bijna verbaasd aan, van onder de rand van het hoedje dat ze van Katashi's hoofd had gepakt. Ik constateerde onwillekeurig dat het haar een stuk beter stond, al stond het Katashi goed. Alles stond Natsumi fantastisch. Zonder enige waarschuwing voelde ik ineens Natsumi's koele vingers tegen mijn bezwete voorhoofd. Ik wist een snak naar adem nog net te onderdrukken en knipperde langzaam met mijn ogen. Natsumi keek me ingespannen aan terwijl ze een pluk haar uit mijn gezicht streek. Het was nat en vettig van de wax en het zweet, maar dat leek ze niet erg te vinden. Ze liet haar hand weer zakken, maar bleef hangen bij mijn wang. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn ogen vlogen over haar gezicht. Ademloos wachtte ik af wat er ging gebeuren, maar toen trok ze, tot mijn lichte maar onmiskenbare teleurstelling, haar hand weer terug. De lege plek waar haar vingers een frachtie van een seconden eerder hadden gerust tintelde nog na, en mijn huis leek te bevriezen. Natsumi wendde haar blik even af, en een onaangename seconde lang dacht ik dat ze weer door zou lopen, maar toen keek ze meer aan, dit keer weer met haar prachtige, stralende glimlach. "Hoi Hiro." zei ze in een toon die iets hoger was dan haar normale stemgeluid. Ik voelde hoe mijn wangen gloeiden en een glimlach mijn gezicht overnam. "Hoi Natsumi." zei ik zachtjes. Zodra ik haar groet had beantwoord begon Natsumi een lange monoloog over hoe geweldig ze het optreden had gevonden. Ze praatte supersnel, vrijwel zonder adempauzes, en af en toe sloeg haar stem over van opwinding. Ze maakte wilde handgebaren, en haar gezicht was nog steeds rood en bezweet van de inspanningen die ze op het podium had verricht. Onvrijwillig nam ik haar in me op. Ik dacht weer aan hoe ze daar had gestaan, op het podium, schuin voor mij. Haar stem die puur en helder door de microfoon galmde, en samen leek te smelten met mijn vioolspel. De losse plukjes haar in haar nek, die eerst al haar drukke bewegingen hadden gevolgd door vrolijk mee te wuiven, maar in de loop van het concert toch echt aan haar huis waren gaan plakken. De ritmische bewegingen die ze haast onbewust met haar heupen maakte, als ze niet als een stuiterballetje over het podium heen en weer sprong. Ik voelde mijn grijns breder worden terwijl ik het moment herleefden. Ik besloot dat Natsumi's zangstem het mooiste geluid van de hele wereld moest zijn. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit iets mooiers had gehoord. Of gezien. Natsumi was altijd enthousiast en bruisde van energie. Als zij het naar haar zin had, was er niemand die er aan ontkwam. Ze had de kracht om zelfs bij een chagrijn als Katashi een glimlach tevoorschijn te toveren, en dan hadden we het nog niet eens gehad over wat ze bij mij losmaakte. Met een lichte schok besefte ik ineens dat Natsumi gestopt was met praten en me verrast aankeek. Haar blauwe ogen waren groot en gleden onderzoekend over mijn gezicht. Met een vlaag van schaamte realiseerde ik me dat ik de onnozele grijns weer op mijn gezicht geplakt had zitten. "...Knuffelen en..." herhaalde Natsumi zichzelf. Ze leek een beetje in de war en wendde opnieuw haar blik af. Snel probeerde ik weer normaal te kijken en wachtte tot Natsumi verder zou gaan. "Ja... Dat wil ik." bevestigde ze. Even keek ze me weer aan, maar toen verdwenen haar schitterende ogen in de schaduw van het hoedje en besefte ik dat het mijn beurt was om te praten. Ik haalde diep adem en besloot gewoon te zeggen wat er al de hele tijd sinds het einde van het optreden onophoudelijk door me heen ging. "Je was echt geweldig, Natsumi." hoorde ik mezelf zeggen. Natsumi's ogen werden groot en opnieuw lachte ze haar tanden bloot. "Echt?" vroeg ze, ineens verlegen. Ik knikte langzaam. "Ja, je was fantastisch. Je zong alles ontzettend mooi, en..." Ik aarzelde even. "Je ziet er echt geweldig uit." Bij die laatste zin kon ik het niet helpen mijn blik weer even vol bewondering over haar lichaam en gezicht te laten gaan. Natsumi was geen Miss Universe. Ze was slank en blond, en zeker niet lelijk, maar de meeste mensen zouden haar waarschijnlijk nogal gewoontjes vinden. Mensen die haar niet kenden dan, want Natsumi was alles behalve gewoontjes. Ik wist dan ook niet zo goed wat het nou was dat Natsumi zo adembenemend maakte. Met haar oprechte glimlach en fonkelende ogen leek ze haast licht te geven in het donker. Bloedmooie actrices hadden nooit mijn aandacht getrokken. Naar de halfnaakte modellen op de billboards op straat keek ik nauwelijks om, en ook de zwaar opgemaakte zangeressen in videoclips hadden me nooit geïnteresseerd. Maar de Natsumi zoals ze nu voor me stond, genietend van een simpel complimentje, blozend van vreugde en inspanning, en letterlijk stuiterend van opwinding, die Natsumi, de Natsumi die ik in de afgelopen twee weken zo goed had leren kennen, was zonder enige twijfel het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Terwijl ik dit zo stond te bedenken voelde ik ineens Natsumi's armen om mijn hals, gevolgd door de warmte van haar lichaam, dwars door onze kleren heen. Natsumi begroef haar gezicht in mijn bloesje en leek voorlopig nog niet van plan om los te laten. Even voelde ik een brok in mijn keel. Dit was niet de bedoeling. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Ik zou mensen op afstand houden. Afstand was veiliger. Zo zou ik mezelf beschermen tegen verdere teleurstelling. Maar Natsumi had zich al glimlachend een weg gebaand naar mijn hart, dwars door de dikke muur heen die ik om me heen probeerde te bouwen. Een deel van me zei dat ik haar van me af moest duwen en heel hard weg moest brengen. Ze kwam eigenlijk veel te dichtbij. Maar een ander, en veel dominanter deel van me, instrueerde me haar binnen te laten, en diep vanbinnen voelde ik dat dat ook was wat ik het liefste wilde. En dus tilde ik mijn armen op en trok Natsumi dichter tegen me aan. Ze reageerde door ook haar greep op mijn bovenlichaam te versterken. Ik liet mijn kin rusten op haar hoofd en snoof de geur van haar zachte haren op. Terwijl ik haar kleinere lichaam tegen me aandrukte wist ik zeker dat het een verloren strijd was. Ik kon Natsumi onmogelijk op afstand houden. Hoe stellig ik ook het tot nu toe ook had willen ontkennen, wat ik voelde voor het energieke schepseltje dat ik nu krampachtig tegen me aangedrukt hield kon maar één ding zijn. Ik had het nooit eerder gevoeld, maar er veel over gehoord. Wat ik nog het vaakste hoorde was dat als het zover was, je het zeker wist. En dat wist ik nu. Ik was verliefd. Ik was een blok gevallen voor Ushiromiya Natsumi en er was niets meer wat ik er tegen kon doen. En voor de eerste keer sinds deze verwarrende gevoelens waren begonnen, had ik er vrede mee. Zolang ik Natsumi in mijn armen kon houden was alles goed, en dus maakte geen van ons aanstalten om de ander los te laten. Pas toen Tomomi ons vriendelijk kwam verzoeken de coulissen te verlaten omdat we teveel herrie maakten, was het gelukzalige moment voorbij. Meteen miste ik de warmte van Natsumi's lichaam, en vroeg ik me ongeduldig af wanneer ik het weer zou voelen. Maar toen zag ik hoe Natsumi bijna huppelend Hotaru inhaalde, met dezelfde glimlach nog steeds op haar gezicht geplakt, en kon ik alleen maar blij zijn. Blij en dankbaar. Wat had ik ontzettend veel geluk gehad om haar te mogen ontmoeten.

Natsumi

'Je was echt ontzettend geweldig Katashi! Echt mega goed! Het was zo mooi! Je solo was perfect! En die outtro.. Wow! Echt!' Ik sprong zo'n beetje van mijn ene been op mijn andere van enthousiasme. En toen gebeurde er een wereldwonder. Katashi glimlachte. En zijn ogen twinkelden vrolijk. Ik knipperde verrast met mijn ogen. 'Jij zong ook heel mooi. We hebben het heel goed gedaan.' zei hij met de glimlach. Mijn mond viel even een klein stukje open. 'Mag ik nu je hoedje hebben?' flapte ik er toen uit. Katashi keek me eventjes verbouwereerd aan en haalde zijn wenkbrauwen op. Toen gingen zijn handen richting het hoedje. 'Nou ehm.. Ik denk dat dat wel oké is ja..' mompelde hij. Ik griste het hoedje uit zijn handen en zette het op mijn hoofd. 'Het is geweldig! Dankjewel!' zei ik blij en ik liep naar de volgende toe. Ik had tegen iedereen al hyper gedaan over het optreden. En iedereen had ook vrolijk terug gedaan. Het was zo geweldig geweest. Ik had het me niet beter voor kunnen stellen. Het was precies geweest zoals ik het gedroomd had.. Nee. Het was zelfs beter. Mijn wangen glommen van plezier. Ik keek omhoog, naar het gezicht van de persoon waar ik nu tegenover stond. Mijn adem stokte even in mijn keel toen zijn groene ogen contact maakten met de mijne. Zijn haar zat nog wat warrig van het optreden en omdat ik er wat teveel wax in had gedaan. Er zat een pluk wat raar tegen zijn voorhoofd geplakt. Ik stak mijn hand uit en mijn vingers raakten zijn voorhoofd, dat een klein beetje vochtig was. Ik streek de pluk haar weg en mijn hand bleef heel eventjes tegen zijn wang hangen. Het leek wel alsof het in brand stond, en zo warm was zijn hoofd nou ook weer niet. Ik slikte even en wendde mijn blik een ogenblik af toen ik mijn hand weer terug trok. Ik keek hem weer aan met een grote grijns op mijn gezicht. 'Hoi Hiro!' zei ik blij. Zijn gezicht was nog rood van het concert van net. 'Hoi Natsumi.' zei hij met een glimlach. 'Het was allemaal zo geweldig! Ik vond het zo ontzettend gaaf! En je was geweldig! Wij waren geweldig! Die bridge! Het was fantastisch! Het was echt het meest geweldige wat ik ooit heb gedaan en ik heb best veel dingen gedaan, maar dit was echt het allerleukste! Ik verheug me nu al op het volgende concert! Ik kan gewoon niet wachten ik ben zo blij met alles en alles is leuk en ik wil de wereld knuffelen en-' de blik in Hiro's ogen liet me stoppen. 'Knuffelen en..' haperde ik eventjes. Ik was opeens vergeten wat ik nog wilde zeggen. Die blik. Ik wist niet wat het was, maar er was iets met die blik. Het leek wel een beetje vertederd, maar dat haalde ik me vast in mijn hoofd. Ik haalde me dingen in mijn hoofd die ik eigenlijk gewoon graag zou willen dat er zouden zijn. Ik moest niet zo ontzettend stom doen.. Toch kon ik er niks aan doen dat mijn hoofd vuurrood werd en ik wendde mijn ogen weer af. 'Ja.. Dat wil ik.' mompelde ik. Toen ik weer opkeek was de blik verdwenen en keek Hiro weer op de normale manier naar me. Ik prutste wat ongemakkelijk aan het hoedje dat bovenop mijn hoofd zat. 'Je was echt geweldig, Natsumi.' zei hij toen plotseling. Er verscheen automatisch een glimlach op mijn gezicht. 'Echt?' zei ik ontzettend blij. 'Ja, je was fantastisch. Je zong alles ontzettend mooi en.. Je ziet er echt geweldig uit.' zei hij. Volgens mij was ik nog nooit gelukkiger geweest in mijn leven. Hiro was zo geweldig, zo fantastisch. Voor ik het wist had ik mijn armen om zijn hals geslagen en knuffelde ik hem. Ik dacht aan de knuffel van nog maar een paar dagen geleden. Die knuffel was heel anders geweest dan deze.. Bij die knuffel had ik nog niet heel erg veel gedachten gehad over Hiro. Het was verbazingwekkend hoe snel zoiets kon komen. Ik had mijn ogen dicht en drukte mijn gezicht tegen zijn bloesje. Mijn neus was tegen het bloesje gedrukt en ik snoof eventjes. Hij rook zo lekker. Het was zo typisch Hiro. Een geur die ik nooit meer zou vergeten.. Ik voelde zijn armen om mijn middel en ik had vlinders in mijn buik. Ik kon wel voor altijd zo blijven staan, zo dicht bij Hiro. Zo vertrouwd, maar toch ook weer zo spannend, zo nieuw. Ik wilde dat het gewoon lang zou duren. Ik vergat alles en iedereen om me heen. Alleen Hiro en ik waren nog over. Wij tweeën. Ik had me nog nooit zo fijn gevoeld bij iemand. Hiro was de geweldigste persoon die ik in tijden was tegengekomen. Bij alles waar hij bij was voelde ik me zo veilig en zo thuis. Zou ik dan echt.. Verliefd? Echt waar? 'Jongens? Mag ik jullie verzoeken om hier weg te gaan? Jullie maken nogal wat lawaai..' Het moment wat wel een eeuwigheid geduurd leek te hebben, was binnen een seconde weer voorbij. We stonden weer naast elkaar en keken in het gezicht van Saitou Tomomi. 'Oh ja.. Natuurlijk.. We gaan wel terug naar onze kamers..' zei ik een beetje opgelaten. Ik keek om me heen. 'Waar is Rima-chan?' zei ik verbaasd. 'Iemand vroeg naar haar.' zei Tomomi met een mysterieuze blik, maar ik ging er verder niet op in. 'Wil je tegen haar zeggen dat we al weg zijn? Dan zien we haar straks wel.' zei ik met een glimlachje en ik liep richting de gang. Onderweg ving ik Hotaru's blik. Ze grijnsde. Ik glimlachte, nog steeds een beetje opgelaten terug. Jun sloeg met zijn drumstokjes op de muren van de gang terwijl we naar onze kamers liepen, maar ik had het niet echt door. Mijn gedachten waren alleen bij de geur die ik net in mijn hoofd had opgeslagen.