Hotaru

Nadat ik redelijk lang met Akiyama-sensei had gedansd was ik toch weer buiten adem geraakt. Toen ik even uit ging rusten werd Akiyama-sensei ten dans gevraagd door Ishizuki-san, de jonge vrouw die bij de administratie zat. Akiyama had verontschuldigend gezwaaid toen hij met haar terug de dansvloer op liep. Nu zat ik weer alleen op een bankje en zocht door de zaal, maar ineens kon ik niemand van het groepje meer terugvinden. Fronsend zocht ik naar de knalrode jurk van Natsumi, die zou toch snel op moeten vallen, maar hij was nergens te bekennen. Ook Jun's witte pak was spoorloos, en Rima, Hiro en Katashi zag ik ook nergens. Zouden ze al terug naar de kamers zijn gegaan? Dat hadden ze me toch wel laten weten? Even maakte ik me zorgen. Wat als er iets gebeurd was? Kirino leek wel op oorlogspad te zijn geweest vanavond, maar dat zou toch niet de hele groep hebben weggejaagd? Toen ik verder keek zag ik Sayuri ook nergens. Ik was dus helemaal alleen over. Even overwoog ik om ook maar weer terug naar de kamer te gaan toen ik tot mijn opluchting de grote deuren van de zaal open zag zwaaien. Hiro en Natsumi liepen hand-in-hand naar binnen. Toen ze binnen waren lieten ze elkaars handen snel los en keken zoekend om zich heen. Natsumi vond me als eerste en trok Hiro even zachtjes aan zijn pols om hem mee mijn kant op te loodsen. "Waar is iedereen?" vroeg Natsumi zodra ze binnen gehoorsafstand kwam. Ik haalde mijn schouders op. "Geen idee! Ik was aan het dansen met... iemand, en toen was iedereen ineens weg. Inclusief jullie. Waar waren jullie ineens." Hiro en Natsumi wisselden een schichtige blik uit. "Wij waren even eh..." begon Natsumi onzeker. "Een luchtje scheppen." vulde Hiro aan. Ik knikte grijnzend, maar werd toen snel weer serieus. Hebben jullie Jun of Katashi gezien dan? Of Rima?" Hiro schrok een beetje. "Rima? Waar is Rima?" Ik trok een wenkbrauw op. "Dat weet ik dus ook niet. Verdwenen net als Jun en Katashi." Hiro sloeg zichzelf tegen zijn voorhoofd. "Ik was met Rima aan het dansen." mompelde hij schuldig. "Ik vroeg haar om even te wachten toen ik aan Natsumi ging vragen wat er was... maar ik ben niet echt teruggekomen." Wat er was? Ik volgde hem niet helemaal meer. "Wat was er dan met Natsumi?" vroeg ik terwijl ik van Hiro naar Natsumi keek en weer terug. "Doet er even niet toe." zei Natsumi snel. "Maar nu is Rima dus alleen?" Hiro knikte langzaam. "Als toen wij wegliepem Jun en Katashi ook al weg waren... En jij was aan het dansen... Dan was ze dus alleen over ja... Oh, wat stom van me." Hiro zette zijn hand tegen zijn voorhoofd en keek ernstig naar de grond. Het was duidelijk dat hij zich nogal schuldig voelde. "Jij kon ook niet weten dat iedereen weg was." zei Natsumi sussend. We hadden ondertussen niet in de gaten gehad dat de deur opnieuw open was gevlogen. Nu kwam er een in wit gehulde gestalte onze kant op. "Wat is hier aan de hand?" We keken allemaal op. Jun droeg zijn jasje niet meer, keek niet zo vrolijk, en zijn haar zat in de war. "Wat is er met jou gebeurd?!" vroeg Natsumi geschrokken. Jun wuifde haar vraag weg. "Kirino." zei hij kortaf, duidelijk niet van plan om het verder nog uit te leggen. "Waar is Katashi?" vroeg hij toen. Hij keek om zich heen. "En Rima." voegde hij er snel aan toe. "Dat vragen wij ons dus ook af." zei Hiro in gedachten verzonken. Jun zuchtte. "Hij zal toch niet terug naar de kamer zijn gegaan hè?" vroeg hij bezorgd. "Ik was nog helemaal niet uitgedanst." "Wat doen we nu dan?" vroeg ik terwijl ik de groep rondkeek. "Gaan we ze zoeken?" Er werd instemmend geknikt. "Ik had het toch wel een beetje gehad eigenlijk." zei Hiro met een verontschuldigende blik op Natsumi. Natsumi knikte begrijpend. "Dan gaan wij wel naar onze kamer, daar zal Rima waarschijnlijk ook zijn." Jun knikte. "Dan gaan Hiro en ik naar onze kamer, want ik durf ook te wedden dat we Katashi daar vinden." Hiro schudde zijn hoofd. "Nee, ik wil even zien of Rima oké is. Het is waarschijnlijk mijn schuld dat ze is weggelopen, en ik wil mijn excuses aanbieden dat ik haar op de dansvloer heb laten staan." Jun knikte langzaam. "Oké... Dan ga ik dus in mijn eentje op zoek naar Katashi." "Laten we gaan dan." zei ik, en ik stond moeizaam op. Zwijgend liepen we met zijn allen de zaal uit, op weg naar de brede stenen trap die naar de slaapkamers leidde.