Rima

Als een gedumpte puppy stond ik alleen in het hoekje van de danszaal. Hiro had me gewoon weer gedumpt voor Natsumi. Wat een stom iets. Ik had het kunnen weten, maar dan nog, waarom voelde ik tranen opkomen? Ik snoof even. Het was beter als ik nu gewoon naar mijn kamer terug zou gaan en ging slapen. Of iets dat daar op leek. Ik liep richting de deur die al open stond. "Waar ga je naar toe?" Ik keek schuin over mijn schouder en zag die vervelende jongen van daar net staan. "Wat maakt jou dat uit?" vroeg ik, mijn stem beefde omdat ik tranen tegenhield. "Ik wilde nog met je dansen." zei de jongen. "Ik wil niet" Ik was inmiddels omgedraaid. De jongen leunde met een arm tegen de muur en bekeek me van top tot teen. "Die Hiro hè, volgens mij ziet die jou wel zitten.." zei hij. Hij klakte met zijn tong. Ik voelde hoe mijn wangen rood werden en hoe tegelijkertijd mijn ogen nog natter werden. In mijn hoofd was een tweestrijd begonnen. Verwarring heerste. Mijn knieën knikte. "Ik kon het zien aan de manier waarop hij naar je keek." Ik hoorde mijn hart in mijn oren bonken. "Laat me maar gewoon met rust nu..." Ik wilde weer verder lopen maar de jongen begon weer te praten. "Persoonlijk vind ik jou veel beter bij die stille Nakamura passen. Jullie zagen er heel leuk uit samen toen jullie aan het dansen waren. Iedereen keek naar jullie en ik ben er van overtuigd dat iedereen er net zo over denkt als mij." Zou dat echt waar zijn? "Als ik jou was, zou ik nu naar hem toe gaan en hem vertellen hoe ik me voelde!" zei hij. Waarom klonk dat zo verleidelijk? Waarom zou ik het niet gewoon doen? Wat had ik te verliezen? "Ik zag hem net naar buiten gaan, ga maar gauw!" Spoorde de jongen aan. Als een braaf slaafje deed ik wat me werd opgedragen en liep ik met een snel tempo de zaal uit. Ik proefde iets zouts in mijn mond, ik besefte nu pas dat ik al een tijdje aan het huilen was. Ik wreef mijn wangen droog. Tijdens mijn weg naar buiten kwam ik Jun nog tegen. Hij droeg zijn jasje niet meer en had twee giebelende, blozende meisjes aan zijn armen hangen. Normaal zou ik daar even bij stil hebben gestaan, maar er was nu iets veel belangrijkers! Ik ging iets zeggen dat ik al veel eerder had moeten zeggen! Ik ging Hiro confronteren met mijn gevoelens en dan zouden we nog lang en gelukkig leven. Er was niets dat me in de weg zou staan. Ik stapte naar buiten en zag Hiro al staan. Ik bracht mijn hand naar mijn mond om wat te roepen toen ik Natsumi pas zag staan. Er ging een rilling door mijn hele lijf en mijn adem stokte achter in mijn keel. Hiro en Natsumi stonden in een hele innige knuffel houding. Mijn arm viel slapjes terug naast mijn lichaam. Wat was dit voor een avond? Waarom ging alles mis. Verdwaasd liep ik terug naar binnen. Mijn schouders schokte een beetje, maar het werd al sneller heftiger. Een gesmoorde snik ontsnapte. Ik liet me op de derde traptrede vallen. Ruw deed ik mijn schoenen uit en begon ik te huilen. Ik lag helemaal over de traptrede heen. Het gevoel dat door me heen ging was niet echt te beschrijven. "Hè, wat is er gebeurd?" Een grote warme hand rustte op mijn schouder. Ik keek op en keek recht in Katashi's ogen. Hij zag er redelijk bezorgd uit. "Fujimoto-kun!" Hysterisch wierp ik mezelf tegen zijn borst en begon ik als een baby te huilen. Een beetje awkward en onhandig klopte Katashi op mijn rug. "Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar het komt vast wel weer goed." zei hij zachtjes. Ik begon harder te huilen. Wat was dit vreselijk gênant en raar! Katashi probeerde me te troosten.