Hiro

Vreemd. Net met Natsumi was het dansen de hele tijd goed gegaan. Ik was geen één keer op haar voeten gaan staan en ook niet tegen haar aangeknald. Ik had haar zelfs behendig opgevangen toen ze die gevaarlijke tango-move maakte en zich achterover gooide. Maar met Rima was het anders. Stunteliger. Onhandiger. Ik schaamde me een beetje. Ik met mijn lompe poten. Arme Rima. "Het spijt me." mompelde ik gegeneerd. "Ik zei toch dat ik niet kon dansen?" Rima keek naar de vloer. "Geeft niet." zei ze zachtjes. Op dat moment kwam er een jongen met kortgeschoren zwart haar op ons afgelopen. Zijn blik was recht op Rima gericht, en hij leek nogal zeker van zijn zaak. "Tsukiyomi." zei hij snel. "Dans met me." Rima's blik vloog van mij, naar de jongen, en weer terug. "Ehm... Ik ben al met iemand aan het dansen." zei ze wat onzeker. De jongen deed alsof ik hem nu pas opviel en keek me een beetje minachtend aan. "Nee hoor." zei hij toen. "Jullie staan stil." "Maar we gaan nu weer verder dansen." zei Rima, onverwachts fel. Ik voelde me wat ongemakkelijk. De jongen leek op zijn teentjes getrapt. "Heb je aan Ushiromiya niet genoeg?" vroeg hij grof. Ik gaf geen antwoord, maar keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan. "Wil je ons nu met rust laten zodat we kunnen dansen?" zei ik toen de jongen na een tijdje nog geen aanstalten maakte om weg te gaan. Hij wierp me een vuile blik toe en deed alsof hij voor mijn schoenen spuugde. "Player." siste hij nog, en daarna draaide hij zich om en beende weg. "Oké. Deze keer zal ik proberen je tenen heel te laten." mompelde ik tegen Rima terwijl ik haar hand weer vastpakte. Iets te stevig waarschijnlijk. Die kerel had me behoorlijk geïrriteerd, wat me verbaasde. Normaal gesproken kon ik dat soort gezeur makkelijk hebben, maar het feit dat hij suggereerde dat ik met Rima danste omdat Natsumi 'niet genoeg' zou zijn. Er kwam een rustig liedje, en Rima en ik dansden nu langzamer. Nog steeds waren mijn gedachten bij Natsumi en die vervelende jongen. Sowieso 'had' ik Natsumi niet. Dat irriteerde misschien nog wel het meest. Dat hij zo neerbuigend over Natsumi had gesproken. Alsof ik haar 'had'. Alsof ze iemands eigendom zou zijn. Ik stampte door mijn ingehouden woede iets te hard op de vloer. Ik voelde hoe Rima een geschrokken sprongetje maakte. "Sorry." mompelde ik weer. Ik duwde de gedachten aan de vervelende jongen geërgerd uit mijn hoofd. Ik was nu met Rima aan het dansen. Dit was het schoolbal, en dit was geweldig, en ik weigerd het te laten verpesten door zo'n zielig figuur.