Katashi

Na nog een paar minuten op Jun gewacht te hebben, besloot ik toch maar naar de kamer te gaan. Hij leek zich wel te vermaken met al die meisjes. Ik wurmde me langs alle dansende mensen heen, en kwam uiteindelijk bij de grote deur. De gang was zo'n beetje leeg. Pfieuw. Dat was beter. Ik had dit veel eerder moeten doen. Met mijn handen in mijn zakken liep ik naar de trap. Opeens hoorde ik een geluid. Het leek wel alsof er een kat aan het miauwen was, maar dat kon natuurlijk niet. Huisdieren waren verboden op school. Ik haalde een wenkbrauw op en liep verder. De trap was nu in beeld. Er lag iets op, wat het geluid maakte. Het leek op een stoffen pakketje. Het lag helemaal slap op de trap. Ik liep er maar naartoe, want ik moest die kant toch op. Toen ik dichterbij kwam herkende ik het stoffen pakketje. Het was Rima. En ze huilde. Shit. Ik keek snel even naar links, en toen naar rechts, en liep voorzichtig naar haar toe. Ik ging voor haar op mijn hurken zitten. Aarzelend stak ik mijn hand naar haar op. Wat moest ik hier nou mee? Ik was hier helemaal niet goed in. Je had hier eigenlijk Hotaru voor nodig. Of Natsumi. Of Hiro. Of Jun. Wie dan ook. Maar niet mij. Ik legde mijn hand toch maar voorzichtig op haar schouder. "Hé, wat is er gebeurd?" mompelde ik ongemakkelijk. Rima's gezicht kwam omhoog. Het gebied rond haar ogen was helemaal zwart van de mascara. De tranen rolden over haar wangen. Ik slikte. "Fujimoto-kun!" zei ze verbaasd, met een paar snikken. Opeens kwam haar volle gewicht tegen mijn borst. Ik moest echt moeite doen om niet van de trap te vallen. Ik hield mijn handen achter haar rug onhandig omhoog. Ik klopte met een ervan op haar rug. "Ik heb geen idee wat er aan de hand is, maar het komt vast weer goed." zei een geforceerd geluid dat totaal niet op mijn stem leek. Had ik dat maar niet gezegd. Rima begon nog harder te huilen. Ik haalde diep adem en ging wat gemakkelijker op de trap zitten, voor zover dat mogelijk was want Rima hing nog steeds aan me. Waarom? Waarom moest ik haar troosten? Ze zag er wel ontzettend verdrietig uit. Ik wreef houterig over haar rug. Haar opgestoken haren kwamen zo'n beetje in mijn mond terecht. Na een tijdje werd het gesnik minder. Ik haalde opgelucht adem. Rima keek omhoog, en de awkwardheid van de situatie bleek opeens tot haar door te dringen. "Bedankt, Fujimoto-kun." piepte ze, en ze stond op en begon de trap op te rennen. "Rima, wacht! Je.." Het was al te laat. Ik pakte Rima's schoenen op en sjokte achter haar aan, de trap op. Dit was echt een avond om nooit meer te vergeten. Alleen niet echt op een positieve manier.