Hiro

Naast me hoorde ik Jun en Katashi ongeduldig praten, maar ik had niet eens door wat ze zeiden. Alle in pak gehulde jongens, die met een drankje tegen een tafel leunden, ontgingen me. Mijn blik was gefixeerd op de chique wit-marmeren wenteltrap, waar één voor één meisjes in lange jurken vanaf schreiden. Bij ieder meisje dat de hoek om kwam ging er een stroomstoot door mijn maag, tot ik zag dat het Natsumi niet was. Dan voelde ik steeds opnieuw dezelfde teleurstelling. Jun en Katashi waren lang niet zo zenuwachtig als ik, leek wel, maar ik probeerde het zo goed mogelijk te verbergen. Vaag besefte ik dat Jun iets tegen me zei, maar ik deed geen moeite om het te verstaan en bleef onafgebroken naar de trap staren. Na wat een eeuwigheid leek zag ik dan eindelijk het eerste bekende gezicht. Rima flaneerde de trap af als een model op de catwalk. Ze zag er geweldig uit, net als Hotaru, maar al mijn aandacht werd getrokken door de achterste persoon. Een honingblond meisje in een vuurrode lange jurk, die wijd uitliep vanaf haar knieën. Ik slikte even. In mijn maag leek een kernoorlog te worden uitgevochten, en ik voelden mijn benen slapjes worden. Natsumi leek haast in slow motion de trap af te lopen. Iedere stap die ze zette was prachtig. Als poëzie, of muziek. Haar haren zaten ingewikkeld opgestoken met een vlecht en om haar blote hals schitterde een klein zilveren bloemetje met een rood steetje. Haar gezicht straalde als nooit tevoren. Haar blauwe ogen fonkelden verwachtingsvol, en ze keek zoekend om zich heen. Toen ze bijna beneden was bleef haar blik op mij hangen. Mijn hart sloeg op hol en mijn mond voelde kurkdroog. Haar verschijning op deze avond zou voor altijd op mijn netvlies staan gebrand, wist ik. Haar jurk, haar haar, haar ogen, haar glimlach. Haar huid, haar armen, haar sleutelbeenderen, haar hals, en zelfs de manier waarop ze bewoog. Nu was er geen ontkennen meer aan. Ushiromiya Natsumi was het mooiste meisje op de hele wereld. Na wat een eeuwigheid leek kwam Natsumi (en de andere meiden, maar daar had ik even geen aandacht voor) bij ons aan. Ik slikte een paar keer en haalde diep adem. "Hoi..." wist ik met moeite uit te brengen. "Hoi!" zei Natsumi met een glimlach die de kernoorlog in mijn buik nog even extra hard opvoerde. "Je ziet er mooi uit." zei Natsumi trillerig. Haar wangen waren rood van de opwinding. Het was echt iets voor Natsumi om helemaal zenuwachtig te worden voor zo'n avond als deze. Plotseling drong het tot me door wat Natsumi gezegd had, en ik keek verbaasd naar beneden, langs het simpele zwarte pak dat ik droeg. "Eh... Dankje." stamelde ik. "Maar jij... Jij ziet er echt... Ook mooi uit." Ik kon mezelf wel wurgen. Kon ik nou echt niks beters zeggen? Natsumi's aanwezigheid leek mijn brein in pudding te hebben veranderd. Ik moest echt leren omgaan met dit soort situaties. "Alleen eh..." Natsumi boog naar me toe en bracht haar handen naar mijn hals. Ik snakte naar adem, maar Natsumi leek het gelukkig niet te merken. "Je stropdas zit niet goed." mompelde ze, half tegen zichzelf. Haar dunne vingers raakten de huid van mijn hals en ik voelde het bloed naar mijn wangen stijgen. Ik dacht aan de eerste knuffel die ik van Natsumi kreeg, ruim twee weken geleden. Toen was alles begonnen. Toen begon ik voor het eerst naar haar gekeken als meer dan gewoon een aardig meisje. Maar ook dat stelde nog weinig voor. Als je me toen had verteld dat ik nu zo zou reageren op een vluchtige aanraking van haar, had ik je vierkant uitgelachen. Ik had nooit durven verwachten dat ik zulke overweldigende gevoelens voor één persoon zou kunnen koesteren. Ik, die altijd mensen afstootte om mezelf te beschermen. Maar het maakte niet meer uit nu. Ik was niet meer bang. Zelfs al zou Natsumi me pijn doen, zij was het waard.

Ze was inmiddels klaar met mijn stropdas, maar ze liet haar hand nog steeds op mijn borstkas rusten. Ik maakte me zorgen dat ze het gebons van mijn hart zou voelen, maar toen trok ze haar hand terug en staarde naar de grond. "Ziet er goed uit, Hiro-pon!" klonk een andere stem ineens. Ik keek gedesoriënteerd opzij en zag hoe Hotaru me een vette knipoog gaf. Daarna liep ze naar Katashi toe en na een korte woordenwisseling begon ze hem aan zijn armen te sjorren. Ik grinnikte even in mezelf. Ze probeerde hem vast zo ver te krijgen met haar te dansen. Jun danste met het meisje dat op de dag van de eerste repetitie met Hotaru mee was gekomen naar het muzieklokaal, en Rima was met Hotaru meegelopen. Het leek erop dat ze met haar ging dansen, aangezien Katashi nog altijd weigerde te dansen. Ik voelde dat Natsumi naar me keek, en het was alsof mijn ogen naar haar toe werden getrokken. Even keken we elkaar aan. Ik raapte mijn moed bij elkaar en haalde nog eens diep adem. "Zullen wij dan ook maar gaan dansen?" vroeg ik zo nonchalant mogelijk. Natsumi's gezicht klaarde op. Ze knikte alleen maar, en stak haar hand uit, die ik dankbaar aannam. Ik dwong mezelf rustig te blijven toen ze haar arm om mijn hals sloeg en ik mijn hand op haar taille legde. De stof van haar jurk voelde koel en superglad. "Ik moet je wel waarschuwen." mompelde ik toen we de eerste stappen zetten. "Ik kan eigenlijk helemaal niet dansen." Natsumi schoot in de lach. "Maakt niet uit." zei ze toen. "Ik leid wel."