Katashi

Ik staarde een beetje om me heen. Ik vond het hier eigenlijk helemaal niet zo speciaal. Het was zo druk en iedereen stond helemaal op elkaar gepropt. Waarom was dit ook alweer speciaal? Ik vond het maar onzin, al die apenpakjes. En het aller ergste was dat iedereen het helemaal fantastisch scheen te vinden. Niemand zag in dat het allemaal onzin was, die jurken en die pakken. Opeens kwam er een elleboog tegen mijn arm aan. "Hé Katashi, kijk eens wat vrolijker!" zei Jun lachend tegen me. Ik trok mijn mondhoeken demonstratief zo hoog mogelijk op. Jun schoot ervan in de lach, en ik grijnsde even. Waarom duurden de meisjes zo lang? Dat was ook weer zo typisch. Waarom moesten meisjes alles altijd drie keer zo langzaam doen als jongens? Wat was dat voor ongeschreven regel? Ik ergerde me er mateloos aan. Net als het feit dat ze zo nodig van een trap af moesten komen. Zij konden toch ook wel gewoon door de deur? Het leek me zelfs zeer onhandig om een trap af te lopen met al die centimeters die de meeste meisjes onder hun voeten hadden. Ik schudde even geïrriteerd mijn hoofd, toen Jun opeens begon te praten. "Zouden ze bijna-" begon hij. Waarom maakte hij zijn zin niet af? Ik keek naar boven. Daar stonden ze. Alle drie. De muziek werd opeens heel dramatisch en sprookjesachtig. Maar was dat nou waar we zolang op hadden gewacht? Hadden ze daar zoveel tijd voor nodig gehad? Ik snapte het niet hoor. Ze zagen er wel goed uit, natuurlijk, maar konden ze dat niet ook in en kwartier? Ik begreep meisjes niet. Ik snapte er helemaal niks van. Ze begonnen naar beneden te lopen, een voor een. Op een ontzettende Assepoester achtige manier. Tsja. Dat was het dan. Nu waren ze beneden. Hadden we dat ook weer gehad. Ze liepen naar ons toe. Rima was er als eerste. Plotseling klonk er een hoge stem van achter Jun. "Hideyoshi-senpai! Wil je met me dansen?" vroeg een meisje met een donkerblauwe jurk aan Jun. Jun had al tegen veel meisjes gezegd dat hij niet met ze wilde dansen. Dit zou vast weer net zo gaan. Als meisjes op mij afliepen, dan gaf ik ze een boze blik en liepen ze meestal wel weer weg. Tot mijn verbazing liep Jun met het meisje mee. Ik fronste mijn wenkbrauwen en keek ze na. Toen begon Rima opeens tegen me te praten. Ik wendde mijn blik af van Jun en zijn danspartner. Ik had een hekel aan feestjes als dit.