Hiro

Ik had met een soort belachelijke, kinderachtige jaloezie staan toekijken hoe Natsumi Katashi de hemel in prijsde, en was dus stiekem een beetje opgelucht toen ik eindelijk ook aan de beurt was. Aan de andere kant was het ook geweldig om te zien dat Natsumi's overweldigende blijdschap en energie zelfs in Katashi iets van een glimlach los te maken. Natsumi's stralende glimlach stierf echter weg toen ze bij mij aangekomen was. Even keek ze me bijna verbaasd aan, van onder de rand van het hoedje dat ze van Katashi's hoofd had gepakt. Ik constateerde onwillekeurig dat het haar een stuk beter stond, al stond het Katashi goed. Alles stond Natsumi fantastisch. Zonder enige waarschuwing voelde ik ineens Natsumi's koele vingers tegen mijn bezwete voorhoofd. Ik wist een snak naar adem nog net te onderdrukken en knipperde langzaam met mijn ogen. Natsumi keek me ingespannen aan terwijl ze een pluk haar uit mijn gezicht streek. Het was nat en vettig van de wax en het zweet, maar dat leek ze niet erg te vinden. Ze liet haar hand weer zakken, maar bleef hangen bij mijn wang. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn ogen vlogen over haar gezicht. Ademloos wachtte ik af wat er ging gebeuren, maar toen trok ze, tot mijn lichte maar onmiskenbare teleurstelling, haar hand weer terug. De lege plek waar haar vingers een frachtie van een seconden eerder hadden gerust tintelde nog na, en mijn huis leek te bevriezen. Natsumi wendde haar blik even af, en een onaangename seconde lang dacht ik dat ze weer door zou lopen, maar toen keek ze meer aan, dit keer weer met haar prachtige, stralende glimlach. "Hoi Hiro." zei ze in een toon die iets hoger was dan haar normale stemgeluid. Ik voelde hoe mijn wangen gloeiden en een glimlach mijn gezicht overnam. "Hoi Natsumi." zei ik zachtjes. Zodra ik haar groet had beantwoord begon Natsumi een lange monoloog over hoe geweldig ze het optreden had gevonden. Ze praatte supersnel, vrijwel zonder adempauzes, en af en toe sloeg haar stem over van opwinding. Ze maakte wilde handgebaren, en haar gezicht was nog steeds rood en bezweet van de inspanningen die ze op het podium had verricht. Onvrijwillig nam ik haar in me op. Ik dacht weer aan hoe ze daar had gestaan, op het podium, schuin voor mij. Haar stem die puur en helder door de microfoon galmde, en samen leek te smelten met mijn vioolspel. De losse plukjes haar in haar nek, die eerst al haar drukke bewegingen hadden gevolgd door vrolijk mee te wuiven, maar in de loop van het concert toch echt aan haar huis waren gaan plakken. De ritmische bewegingen die ze haast onbewust met haar heupen maakte, als ze niet als een stuiterballetje over het podium heen en weer sprong. Ik voelde mijn grijns breder worden terwijl ik het moment herleefden. Ik besloot dat Natsumi's zangstem het mooiste geluid van de hele wereld moest zijn. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit iets mooiers had gehoord. Of gezien. Natsumi was altijd enthousiast en bruisde van energie. Als zij het naar haar zin had, was er niemand die er aan ontkwam. Ze had de kracht om zelfs bij een chagrijn als Katashi een glimlach tevoorschijn te toveren, en dan hadden we het nog niet eens gehad over wat ze bij mij losmaakte. Met een lichte schok besefte ik ineens dat Natsumi gestopt was met praten en me verrast aankeek. Haar blauwe ogen waren groot en gleden onderzoekend over mijn gezicht. Met een vlaag van schaamte realiseerde ik me dat ik de onnozele grijns weer op mijn gezicht geplakt had zitten. "...Knuffelen en..." herhaalde Natsumi zichzelf. Ze leek een beetje in de war en wendde opnieuw haar blik af. Snel probeerde ik weer normaal te kijken en wachtte tot Natsumi verder zou gaan. "Ja... Dat wil ik." bevestigde ze. Even keek ze me weer aan, maar toen verdwenen haar schitterende ogen in de schaduw van het hoedje en besefte ik dat het mijn beurt was om te praten. Ik haalde diep adem en besloot gewoon te zeggen wat er al de hele tijd sinds het einde van het optreden onophoudelijk door me heen ging. "Je was echt geweldig, Natsumi." hoorde ik mezelf zeggen. Natsumi's ogen werden groot en opnieuw lachte ze haar tanden bloot. "Echt?" vroeg ze, ineens verlegen. Ik knikte langzaam. "Ja, je was fantastisch. Je zong alles ontzettend mooi, en..." Ik aarzelde even. "Je ziet er echt geweldig uit." Bij die laatste zin kon ik het niet helpen mijn blik weer even vol bewondering over haar lichaam en gezicht te laten gaan. Natsumi was geen Miss Universe. Ze was slank en blond, en zeker niet lelijk, maar de meeste mensen zouden haar waarschijnlijk nogal gewoontjes vinden. Mensen die haar niet kenden dan, want Natsumi was alles behalve gewoontjes. Ik wist dan ook niet zo goed wat het nou was dat Natsumi zo adembenemend maakte. Met haar oprechte glimlach en fonkelende ogen leek ze haast licht te geven in het donker. Bloedmooie actrices hadden nooit mijn aandacht getrokken. Naar de halfnaakte modellen op de billboards op straat keek ik nauwelijks om, en ook de zwaar opgemaakte zangeressen in videoclips hadden me nooit geïnteresseerd. Maar de Natsumi zoals ze nu voor me stond, genietend van een simpel complimentje, blozend van vreugde en inspanning, en letterlijk stuiterend van opwinding, die Natsumi, de Natsumi die ik in de afgelopen twee weken zo goed had leren kennen, was zonder enige twijfel het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Terwijl ik dit zo stond te bedenken voelde ik ineens Natsumi's armen om mijn hals, gevolgd door de warmte van haar lichaam, dwars door onze kleren heen. Natsumi begroef haar gezicht in mijn bloesje en leek voorlopig nog niet van plan om los te laten. Even voelde ik een brok in mijn keel. Dit was niet de bedoeling. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Ik zou mensen op afstand houden. Afstand was veiliger. Zo zou ik mezelf beschermen tegen verdere teleurstelling. Maar Natsumi had zich al glimlachend een weg gebaand naar mijn hart, dwars door de dikke muur heen die ik om me heen probeerde te bouwen. Een deel van me zei dat ik haar van me af moest duwen en heel hard weg moest brengen. Ze kwam eigenlijk veel te dichtbij. Maar een ander, en veel dominanter deel van me, instrueerde me haar binnen te laten, en diep vanbinnen voelde ik dat dat ook was wat ik het liefste wilde. En dus tilde ik mijn armen op en trok Natsumi dichter tegen me aan. Ze reageerde door ook haar greep op mijn bovenlichaam te versterken. Ik liet mijn kin rusten op haar hoofd en snoof de geur van haar zachte haren op. Terwijl ik haar kleinere lichaam tegen me aandrukte wist ik zeker dat het een verloren strijd was. Ik kon Natsumi onmogelijk op afstand houden. Hoe stellig ik ook het tot nu toe ook had willen ontkennen, wat ik voelde voor het energieke schepseltje dat ik nu krampachtig tegen me aangedrukt hield kon maar één ding zijn. Ik had het nooit eerder gevoeld, maar er veel over gehoord. Wat ik nog het vaakste hoorde was dat als het zover was, je het zeker wist. En dat wist ik nu. Ik was verliefd. Ik was een blok gevallen voor Ushiromiya Natsumi en er was niets meer wat ik er tegen kon doen. En voor de eerste keer sinds deze verwarrende gevoelens waren begonnen, had ik er vrede mee. Zolang ik Natsumi in mijn armen kon houden was alles goed, en dus maakte geen van ons aanstalten om de ander los te laten. Pas toen Tomomi ons vriendelijk kwam verzoeken de coulissen te verlaten omdat we teveel herrie maakten, was het gelukzalige moment voorbij. Meteen miste ik de warmte van Natsumi's lichaam, en vroeg ik me ongeduldig af wanneer ik het weer zou voelen. Maar toen zag ik hoe Natsumi bijna huppelend Hotaru inhaalde, met dezelfde glimlach nog steeds op haar gezicht geplakt, en kon ik alleen maar blij zijn. Blij en dankbaar. Wat had ik ontzettend veel geluk gehad om haar te mogen ontmoeten.