Katashi

Er vloog wat popcorn tegen mijn oor en ik keek geïrriteerd om. Naar het grijnzende gezicht van Jun. Opeens kon ik de humor van vliegend voedsel wel inzien en begon ik te lachen. Waarom zou ik ook altijd nors moeten doen? Ik mocht ook wel even lol hebben toch? Natsumi keek me vreemd aan. “Jongens.. Ik vraag me enorm af wat er met onze Katashi-dono is gebeurd. Het lijkt wel alsof hij tijdens het concert is vervangen door een lachende alien.” Ze fronste haar wenkbrauwen en wurmde zich uit de bureau stoel. Ze legde plagerig haar hand op mijn voorhoofd. “Ben je ziek?” vroeg ze. Ik duwde haar hand van mijn hoofd af. “Nee hoor. Ik heb gewoon.. Lol..” mompelde ik met een twijfeling voor het woord ‘lol’. Natsumi keek me geschokt aan en deed een paar passen achteruit. “Oké.. Oké.. Daar moet ik nog even aan wennen denk ik.” Zei ze daarna met een grijns. Ze liep naar de chips en haalde er een handjevol uit. Toen klom ze, met de chips nog in haar hand, op de gevaarlijk draaiende bureau stoel en ging erop staan. “Zo jongens. Laat ik als jullie trouwe en rechtvaardige leider jullie nog eens complimenteren met het fantastische resultaat dat jullie net geboekt hebben. Ik ben werkelijk zeer trots!” ze veegde met haar chips-hand langs haar ogen om denkbeeldige tranen weg te vegen. “We zijn nog maar net begonnen, en nu gaat het al zo ontzettend goed! Ik ben echt zo blij en vrolijk!” zei ze en ze maakte een onrustige beweging zodat de stoel een kwartslag draaide. Ze leek even geschrokken te zijn, net als een paar anderen. “Doe je wel voorzichtig?” zei Rima, met haar gebruikelijke hoge stemmetje. “Ach ach. Niks aan de hand.” Zei Natsumi die de stoel weer terugdraaide. “We zitten in een stijgende lijn, een zeer sterk stijgende lijn, en ik denk dat ik voor ons allen spreek als ik zeg dat we die lijn zo goed mogelijk moeten laten stijgen! We moeten hoger klimmen! Nog hoger!” zei ze, terwijl ze haar vuist in de lucht stak. Hotaru deed de beweging na en leek helemaal enthousiast te zijn. “Maar morgen is het bal en dan moeten we natuurlijk wel goed uitgeslapen zijn, dus moeten we niet te laat gaan slapen vanavond.” Zei ze terwijl ze voorzichtig probeerde van de stoel te klimmen, maar die begon weer te draaien. Hiro stond op en pakte de leuning van de stoel vast zodat die stil bleef staan en Natsumi er veilig af kon klimmen. Natsumi bedankte Hiro en ging weer op de stoel zitten. “Zo.” Zei ze. “Ik ben echt heel trots op jullie.” Zei ze voor de zoveelste keer. Het hoedje dat ik haar had gegeven lag ergens op het bureau. Het concert had me echt goed gedaan. Ik voelde me helemaal vrolijk. Zo had ik me in tijden niet meer gevoeld. Ik had nu al zin in het volgende concert en de volgende dingen die we met z’n allen zouden gaan doen. Ze zouden vast allemaal fantastisch worden.