Hiro

Vergezeld door Jun en Katashi liep ik nog wat slaperig de eetzaal in. Ik gaapte; wakker worden 's ochtends was niet mijn sterktste punt. Met moeite sleepte ik me naar de ontbijttafel en zakte op een stoel neer. Ineens kwam er een golf van gelach en gepraat de eetzaal binnen. Ik hees mijn hoofd iets omhoog en zag dat Rima, Natsumi en Hotaru de eetzaal binnenkwamen. Hoe kon het ook anders. "Ohayogozaimasu." zei Rima opgewekt, terwijl ze haar rokje rechttrok en op de stoel naast me ging zitten. " 'Hayo..." mompelde ik. "Goeiemórgen Hiro!" Zij Natsumi overdreven vrolijk. Ze stak haar hand uit en veegde entousiast door mijn warrige haren. "Zijn we een beetje wakker?" Ik zuchtte vermoeid. "Ook goedemorgen Natsumi." "Wat grappig dat je dat vraagt Natsumi." zei Hotaru op haar beurt. "Ik kan me herinneren dat we jou ook met geweld uit je bed moesten sleuren. Je was bijna in je pyjamabroek naar het ontbijt gegaan." Jun schoot in de lach. Natsumi keek bloedserieus. "Hotaru. Hoe kun je nou zo vroeg al beginnen met het verspreiden van onwaarheden?" Hotaru's mond viel open. "Jij bent gevaarlijk." zei ze verbaasd. Natsumi lachte onschuldig en pakte een broodje van de schaal. Ik richtte me weer op mijn eigen bord en prikte lusteloos in mijn uitsmijter.

Natsumi

Ik liep door een lange gang en er waren allemaal deuren. Toen ik een deur opendeed waren er allemaal balonnen achter. In allemaal felle kleurtjes. Ik werd er helemaal vrolijk van. Ik liep er naar binnen en mijn haar werd spontaan statisch. Ik glimlachte en raakte voorzichtig een balon aan. Toen kwam er opeens een reuzenaald vanachter mij naar binnen vliegen en begon de balonnen een voor een stuk te prikken. Ik schrok en rende snel de kamer uit. Jakkes. Wat een enge naald. Toen ging er nog een deur open. Er stond een clown. Ik hield niet van clowns dus liep ik snel verder. Ik hield niet alleen niet van clowns, ik haatte die dingen. Waarvoor waren die dingen bedoeld? Ik wist het niet. Om kinderen te laten lachen? Ja vast. Ik liep dus maar gauw verder en kwam er gelukkig achter dat ik niet achtervolgd werd door het roodneuzige monster. Misschien had ik It wel te vaak gezien. Ik had nou eenmaal een zwak voor horror films. Uit de volgende deur kwam een irritant geluid en ik wist dat ik de deur niet open wilde doen, maar toch deed ik het. Er stonden miljoenen wekkers die allemaal het zelfde stomme geluid maakten. PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP PIEP. En dat de hele tijd door. 'Yada.. Yamero..' mompelde ik toen ik iemand aan mijn schouders voelde schudden. 'Na-tsu-mi-chan, wakker worden.' hoorde ik een bekende stem zeggen. Toen opende ik mijn ogen en keek ik in de ogen van Hotaru die glimlachte. 'Vijf minuutjes.' zei ik en ik draaide me weer om. 'Natsumi, we zijn al klaar. Het ontbijt word opgeruimd over vijf minuten. We hebben je al heel lang laten slapen.' zei Rima. Ik knipperde een paar keer met mijn ogen en schoot toen overeind. 'Dat.. Nee toch?!' zei ik geschrokken en ik gilde even. Toen rende ik naar de badkamer en begon me als een gek om te kleden. Ik deed mijn haar in een staart en deed mascara op, in een top tempo. Toen ik de badkamer weer uitkwam met wat haarspeldjes in mijn mond die ik in mijn haar probeerde te krijgen en naar de deur begon te lopen om weg te gaan zag ik dat Hotaru en Rima dubbel lagen van het lachen. 'Wa?' zei ik met mijn mond nog vol haarspeldje. 'Waarom lachen jullie?' zei ik nadat ik het projectiel had verwijderd. 'Het is nog maar half acht. En het ontbijt sluit pas om acht uur.' zei Hotaru proestend van het lachen. 'En daarbij.. Was je echt van plan om zo weg te gaan?' Ik keek even naar beneden. Ik stond nog in mijn babyblauwe pyjamabroek met bruine beertjes, maar had wel keurig de witte bloes met de rode strik van het schooluniform aan. Ik keek naar mijn bed waar het zwarte rokje nog steeds op lag. Toen begon ik ook te lachen totdat ik tranen in mijn ogen had.

Rima

Geschrokken keek ik naar Hotaru. Geschrokken? Eerder boos. Hoe kon je Ouran High School Host Club nou weer aanzien voor Kimi ni Todoke. "Nee!" zei ik iets kattiger dan ik bedoelde. "Gomen" zei ik erachteraan. Ik duwde mijn manga onder mijn dekens. "Wat is het dan? Laat eens zien?" Ik deed alsof ik twijfelde en haalde ondertussen mijn wiskunde boek naar boven. Het zag er ongeveer net zo uit als mijn Manga, qua vorm. En er stonden mensen op de voorkant. Sterk hoopte ik dat ze het geloofde. "Kijk, ik was mijn Wiskunde aan het doornemen, want ik ben er nogal slecht in" zei ik onzeker. "Oh, dat is geen probleem! Wij helpen je wel" zei Hotaru. "Arigatou, dan leg ik het weer weg" Stik! Nu kon ik Ouran niet verder lezen. Ik legde het wiskunde boek op mijn nachtkastje. Mijn Manga zou ik zometeen opruimen, als de andere twee sliepen. Ik draaide op mijn rug en staarde naar het plafond. "Ne, Rima, ken je KimiTodo?" vroeg Hotaru. Ging ze er nu over door. Als ik maar niets door liet lekken over mijn verslaving. Ik knikte stijfjes. "Die ene jongen.. Hoe heet hij ook alweer" "Kazehaya-kun" zei ik super snel. Hotaru was even stil. "Ja, die ja. Hij is schattig" zei ze. Ik glimlachte. "Ja.." Het was weer stil. Even verlangde ik naar mijn eigen kamer, met posters van linkshandige bassgitaristen, posters van mijn favoriete seiyuus, acteurs en Anime/Manga. Mijn poppetjes verzameling. Alles. Ik hoorde Natsumi zwaarder ademhalen en Hotaru was stil. Voorzichtig pakte ik mijn manga onder mijn dekens vandaan en stopte ik hem in een laatje van het nachtkastje. Ik ging op mijn rechterzij zitten en sloot mijn ogen. Het duurde nog even voordat ik in slaap viel.

Hotaru

Ik lag nog steeds languit op het Twisterveld terwijl Natsumi en Rima al aanstalte maakten om naar bed te gaan. "Vou he nie is omkeeje?" vroeg Natsumi, die met een mond vol tandpasta en een tandenborstel de badkamer uit kwam lopen. Ik kwam half overeind. Mijn rug deed pijn. "Sinds wanneer spreek jij Zweeds?' vroeg ik verwonderd. Natsumi stak haar hand op, rende naar de bandkamer, en kwam even later terug zonder tandenborstel. "Zou je je niet eens omkleden?" vroeg ze, deze keer verstaanbaar. Ik liet me weer op het zeil vallen. Het tapijt eronder was zacht en wollig. "Neuh... Ik slaap hier wel." gaapte ik, en ik trok een deel van het zeil over me heen als een dekentje. "Oyasumi." "Dame da yo!" zei Rima ernstig. "Zo vat je kou!" "Daijoubu." zei Natsumi, die met haar hand wapperde. "Baka's vatten geen kou." Met een ruk kwam ik overeind. "Zijn jullie klaar in de badkamer?" "Ja hoor, ga je gang." giechelde Rima, terwijl ze onder de dekens kroop. Ik viste mijn pyjama tussen mijn kleren vandaan en liep naar de badkamer. Toen ik terug kwam lagen Natsumi en Rima al in bed. Toen ik ook in bed stapte zag ik dat Rima helemaal over iets heen gebogen zat met haar nachtlampje aan. "Wat lees je, Rima-chan?" vroeg ik nieuwsgierig. Rima vloog half overeind en trok de deken over haar kin. "Na-nandemonai yo." Natsumi draaide zich op haar zij en zette haar hand onder haar gezicht. Ze keek geïntrigeerd naar Rima. "Wat ben je toch een geheimzinnig meisje." zei ze plagerig. Rima keek strak naar het plafond. "Betsu ni." Ik haalde mijn schouders op en ging in bed liggen. Uitgeput trok ik de dekens over me heen. "Ik vond het gezellig vanavond." mompelde ik slaperig. Natsumi lachte. "Ja. Ik had niet verwacht dat Jun op meisjes als Hotaru zou vallen." ik was meteen weer wakker. "Wàt?!" Natsumi trok een onschuldig gezicht. "Ja, hij viel toch op je?" Ze wees met haar wijsvinger naar het Twisterzeil, dat nog op de grond lag. "Letterlijk." Ik ontspande me weer. "Ha. Ha. Ha." deed ik sarcastisch. "Je trapte er wel in." zei Natsumi met een kwaadaardige grijns. "Welnee." zei ik rustig. "Ik droomde gewoon iets schokkends. Ik praat in mijn slaap." Ik draaide demonstratief mijn rug naar haar toe, waardoor ik naar Rima keek, die weer in haar manga verdiept was. "Ah Rima!" riep ik enthousiast. "Is dat Kimi ni Todoke?"

Katashi

Ik was net mijn schoenen aan het uittrekken toen ik Jun geschrokken overeind zag schieten. Toen rolde er iets naar mijn voet toe. Ik pakte het op tussen mijn duim en wijsvinger en hield het voor mijn gezicht. 'Een knikker?' zei ik en ik trok een wenkbrauw op. 'Gaat het wel?' vroeg Hiro bezorgd aan Jun. Die knikte even maar het zag er niet uit alsof het goed met hem ging. Hij stopte snel een briefje weg. Jun stond voorzichtig op waardoor er nog meer knikkers op de grond vielen. 'Waarom liggen er knikkers in je bed?' vroeg ik verbaasd. 'Ik heb geen flauw idee.' zei Jun. Hij begon ze op te rapen van de grond en in een bakje te doen wat hij ergens vandaan had gehaald. Hiro stond ook op en begon te helpen. Ik besloot ook maar te helpen. Dus waren we met z'n drieën knikkers aan het oprapen. Ik was best benieuwd waarom al die knikkers daar lagen, maar ik vroeg het niet omdat het er niet op leek alsof Jun graag wou dat wij er naar zouden gaan vragen. En dus hield ik mijn mond maar. Toen alle knikkers opgeruimd waren ging Jun weer in bed liggen. Hiro en ik bleven staan. 'Je wilt dus niet zeggen wat er nou precies is?' vroeg ik. 'Er is niets bijzonders. Ik weet het ook niet.' zei Jun. Ik keek even naar Hiro en haalde mijn schouders op. Ik besloot maar verder te gaan met omkleden. Toen ik klaar was en ik mijn tanden had gepoetst ging ik in bed liggen.

Jun

Ik lachtte. Het mocht dan wel heel erg spontaan lijken, maar vanbinnen voelde ik me anders. Weer zo'n meisje dat loog. Waarom deden meisjes zo moeilijk, waarom logen ze altijd? Waarom bedrogen ze je altijd als je dacht dat ze te vertrouwen waren. Ik keek naar Rima, ze zag er zo lief en onschuldig uit. Oké, ik reageerde misschien een beetje overdreven, maar dat komt gewoon door die gebeurtenis van een paar jaar geleden. Ik stopte met lachen en ging op het bed van Hotaru zitten. "Had ik gezegd dat je daar mocht zitten?" vroeg Hotaru met een grijns. Ik haalde mijn schouders op. Ik keek naar Rima die op de grond zat en het Twisterzeil zorgvuldig opvouwde. "Dus.. Wat gaan we nu doen?" vroeg ik. "Wat dacht je van naar je eigen kamer gaan en slapen?" zei Natsumi die met haar handen in der zij tegenover me stond. Ik keek naar de klok die boven de deur hing. "Oké, dat is wel een goed plan" zei ik. Ik ging weer van het bed af en wachtte even op Katashi en Hiro, vervolgens liepen we met zijn drieën de deur uit. "Oyasumi" riep ik nog. Stilletjes liepen we door de gangen. Er kwam kakelend gelach uit een kamer. Ik keek naar de grond. Na een poosje kwamen we in onze eigen kamer. Ik ging op bed liggen en schoot meteen weer overeind. Snel trok ik de dekens omhoog. "Eh?" er lagen allemaal knikkers in mijn bed. Er lag een briefje bij met het bekende nette handschrift. De rondjes in plaats van puntjes aan het einde van de zin. "Ik heb je gevonden". Ik stapte achteruit. Niet weer!

Hiro

Met opgetrokken wenkbrauwen keek ik hoe Natsumi en Rima de anderen bewust in de meest onmogelijke situaties neerzetten. Verbazingwekkend genoeg stonden Jun, Katashi en Hotaru nog steeds in het veld. Rima wierp een blik op het speelveld en fluisterde iets in Natsumi's oor. Ik schudde mijn hoofd; wie had dat van Rima verwacht? Ze leek zo onschuldig. Ik glimlachte onwillekeurig. Stille wateren hè? Jun stond inmiddels half over Hotaru heen, die in een soort bruggetje stond. Het zag er bizar uit Katashi stond naast de andere twee met zijn hand eronderdoor. Toen hij ook zijn voet onder de andere twee door moest steken werd het hem teveel en verloor zijn evenwicht. "Nu gaat het nog tussen Jun en Hotaru!" riep Natsumi enthousiast. Katashi trok zijn shirt recht en kwam bij ons zitten. Rima draaide aan de wijzer. "Jun, rechterhand op rood." Jun, die aan de andere kant van het bord stond kreunde en stak zijn hand uit. "Sorry Hotaru." mompelde hij met een rood hoofd, terwijl hij nog meer over haar heen ging hangen. "Naast elkaar beginnen is niet handig met Twister." jammerde Hotaru. Natsumi moest haar lach inhouden. Rima draaide opnieuw met een kwaaadaardig lachje. Weer gaf ze een commando dat niet overeenkwam met dan wat de wijzer aangaf. Hotaru zou er makkelijker door kunnen gaan staan als Jun niet over haar heen stond; dit bracht hun gezichten gevaarlijk dicht bij elkaar. Natsumi proestte het uit. "Wacht eens even..." zei Katashi ineens. Rima en Natsumi schrokken en begonnen meteen te seinen dat Katashi zijn mond moest houden. Ik zuchtte. Dit moest uiteindelijk gebeuren. "Dat staat er helemaal niet!"riep Katashi verontwaardigd. "Jullie verzinnen de commando's zelf?" "Wat?!" riep Hotaru geschokt. Even vergat ze dat Jun over haar heen hing en strekte haar been. "Pas op!" Jun wankelde, en zijn voet gleed weg. Hotaru bezweek onder het gewicht van Jun's lichaam en met een klap kwamen ze samen op de grond terecht. Rima schoot in de lach. Hotaru lag op haar rug op de grond en Jun lag erbovenop. Natsumi stak hikkend van het lachen haar hand uit. Jun pakte die aan en krabbelde overeind. "Gomenasai." mompelde hij zachtjes tegen Hotaru, die met een pijnlijk gezicht bleef liggen. "Wat zei je nou, Katashi?" vroeg ze buiten adem. Katashi wilde zijn mond open doen, maar Natsumi drukte haar hand ervoor. Katashi spartelde wild, en zijn hoofd liep rood aan. "Natsumi, laat hem maar los." zei ik kalm. "Ze zijn nu toch al af." Natsumi gehoorzaamde met tegenzin. "Ze speelden vals." zei Katashi aangebrand. "Ze lieten jullie expres zo staan! Ze verzonnen de commando's zelf." Jun keek verbaasd naar Rima. "Echt?" Rima knikte schuldbewust. Jun en Hotaru keken elkaar even sprakeloos aan en barstten toen in lachen uit. "Vinden jullie dat grappig?" vroeg Katashi verbaasd. Rima en Natsumi lagen nu ook in een deuk, en ikzelf begon ook te grinniken, hun gelach was zo aanstekelijk. "En jij zei ook gewoon niks!" hikte Jun, die met een priemende vinger naar me wees. Ik lachte steeds harder. "Het zag er ook zo idioot uit!" Ik bleef maar lachen, verbaasd door mijn eigen gedrag. Steeds als we bijna uitgelachen waren zei iemand iets en begon weer iedereen te lachen. Mijn buik deed er pijn van. Ik kon me niet herinneren dat ik zo had gelachen.

Natsumi

Mijn handen begonnen te trillen en ik hield het bijna niet meer. 'Rima.. Alsje-' Verder kwam ik niet. Ik klapte op de grond. Maar ik was de enige. De rest bleef rustig staan. Nou ja rustig. Dat viel ook wel tegen. 'Blijf allemaal maar staan. Ik ga wel gewoon weg.' zei ik terwijl ik me onder Hiro doorwurmde. Ik ging naast Rima zitten. 'Oké, Rima ga verder.' zei ik vrolijk terwijl ik pijnlijk mijn armen strekte. Rima aarzelde even, maar draaide toen toch. 'Katashi, rechtervoet op rood.' zei ze. Ik fronste mijn wenkbrauwen toen ik zag dat ze het niet goed zei. Er stond namelijk rechterhand op groen. Ik keek nog een keer goed en toen naar Rima. Toen grijnsde ik vals. 'Stiekemerd.' siste ik alleen voor haar verstaanbaar in haar oor. 'Zeiden jullie iets?' zei Jun. 'Nee hoor, niets bijzonders. Alleen dat ik ook een keer wil draaien. Dat mag toch, Rima-chan?' Rima knikte even en ik draaide. Maar ik keek niet eens naar het bord. 'Jun, linkerhand op blauw.' zei ik. Rima en ik keken elkaar even aan toen we naar de mensen op het 'speelbord' keken, en hoe moeilijk ze het hadden. We grijnsden. Iedereen was zo druk bezig dat het niet eens nodig was om te draaien, en dat deed Rima dus ook niet. 'Hiro, rechtervoet op groen.' Maar dat was teveel gevraagd en Hiro viel. Ook hij klom er voorzichtig tussenuit en ging naast ons zitten. Rima en ik gingen gewoon verder met het valsspelen. Hiro fronste even zijn wenkbrauwen maar ik deed mijn wijsvinger voor mijn lippen en hij knikte even. Dus konden Rima en ik mooi verder gaan.

Rima

Vanbinnen lag ik helemaal dubbel. Wat was dit grappig om te zien. De rest had helemaal niet door dat ik gewoon maar wat verzon. Nu was Jun aan de beurt. Ik dacht even na terwijl ik aan het wijzertje draaide. "Jun, rechtervoet op geel" zei ik. Jun keek me aan. "Dat uhm.. is lastig" zei hij. Hij keek nogal ongemakkelijk. Hij tilde zijn rechtervoet op en ging over Katashi's been heen naar het gele vakje wat het best te bereiken was. Ik hoorde Hiro grinniken. "Hiro, linkervoet op rood" ik zag hoe Hiro Natsumi vroeg dieper te bukken en hoe hij naar het rode vakje reikte. Hij stond nu over Natsumi heen die duidelijk niet prettig stond. Ik spartelde met mijn voeten om mijn lach in te houden. "Natsumi, rechterhand op groen" zei ik. Natsumi klapte snel haar hand op het vakje neer. Iedereen keek erg ongemakkelijk en op dat moment werd de deur open gegooid. Geschrokken keek iedereen naar de deuropening, maar ze vielen niet. Er klonk een klik, er was een grote flits en de deur werd weer dicht gegooid. "Eh?!" bracht ik verbaasd uit. "Dat waren Tomoe en Mina, van hier naast" zei ik. "Jij kent ze?" vroeg Natsumi onderdrukt. "Ja, ze zitten in de kamer naast ons. Tomoe werkt voor de schoolkrant..." op het moment dat ik dat zei kreeg ik de slappe lach. "Volgens mij komt die foto er in!" zei ik. Toen merkte ik dat ik drukker dan normaal was, ging ik rechter zitten en sloot ik mijn mond, om vervolgens weer een draai aan de wijzer te geven en een nieuw bevel te bedenken.

Hotaru

Natsumi klopte Katashi goedkeurend op zijn schouder. "Grote jongen. Dat was toch niet zo moeilijk?" Katashi lachte sarcastisch. Rima draaide snel aan de wijzer. "Hotaru; linkerhand op groen!" Ik knikte en zette zijn hand op het vakje naast die van Katashi. Katashi deinsde een stukje opzij. Ik slikte. "Jun." vervolgde Rima vrolijk. "Rechterhand op groen" Jun liet zich naast me op z'n knieën zakken. "Het wordt nog druk hier." zei hij met een glimlach die niet helemaal echt leek. Ik bestudeerde zijn gezicht, maar besloot er niks van te zeggen. "Natsumi; rechtervoet op rood." Natsumi salueerde en ging aan de andere kant van het zeil staan. "Wat zijn jullie ver weg!" riep ze dramatisch. "Je had ook gewoon hier kunnen gaan staan." mompelde Katashi, en hij wees op het rode vakje in de hoek, twee vakjes van het zijne. "Hiro, linkervoet op geel." Hiro liep om het veld heen en ging naast Natsumi staan. "Katashi..." zei Rima, en ze draaide aan de wijzer. "Spannend!" kraaide Natsumi. "Linkervoet op groen." Katashi's gezicht betrok. Hij haalde diep adem en wurmde zijn lichaam onhandig voor mijn neus langs, tot zijn voet naast Jun's hand stond. Iedereen was stil. Katashi slikte zichtbaar. Hij stond in een nogal vreemde houding. "Ja, draai dan!" riep hij nerveus toen Rima geen aanstalte maakte om opnieuw te draaien. "Ohja, sorry." zei ze snel. "Hotaru... Rechterhand op...Geel." Opnieuw viel er een pijnlijke stilte. Iedereen keek naar het speelbord en besefte wat er ging gebeuren. Ik haalde diep adem en stak mijn vrije arm uit naar het dichtsbijzijnde gele vakje, onder Katashi door. Ik slike. Mijn gezicht was nu wel erg dichtbij zijn borst. "Ja, draai maar weer." zei ik ietwat ongemakkelijk. Rima knikte en draaide opnieuw. "Natsumi, linkerhand op blauw."

Katashi

Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar iedereen. Ze lagen allemaal behalve Hotaru, maar die hield het nu ook niet meer vol en viel er nu ook bovenop. Ik kon er niets aan doen, maar ik grijnsde. Het zag er ook zo ontzettend komisch uit. 'Niet lachen.' mompelde Jun die helemaal onderop lag. Maar ik lachte nog steeds. 'Kan iedereen van me afgaan alsjeblieft?' werd er nog een keer gemompeld. Er werd wat heen en weer gekronkeld en uiteindelijk stond iedereen weer. 'Ik vind dit spel geweldig!' zei Hotaru triomfantelijk omdat ze had gewonnen. 'Ik ooooook!' zei Natsumi weer onmenselijk opgewekt. 'Oké, Rima viel als eerste dus die moet nu draaien!' Oh nee. Ik zag al aankomen wat er nu ging gebeuren. 'Dat hoeft niet hoor. Blijven jullie maar gewoon doorgaan. Ik vind draaien hélemáál níét erg.' zei ik met onmenselijk veel nadruk. Ik was zo lenig als een ladder. Dat hield in dat ik als ik met mijn handen mijn voeten wilde raken ik maar tot mijn knieën kwam. En Twister.. Tsja.. Je moet er toch een beetje flexibel voor zijn ingesteld. 'Nee, Katashi-kun. Zo werkt het spelletje niet.' zei Natsumi, alweer met haar hoofd schuin wat ze vast altijd deed als ze haar zin wilde doordrijven. Ik schudde vastberaden mijn hoofd. 'Dat is geen goed idee, geloof me nou maar.' zei ik. 'Hiro, Jun, grijp hem!' zei Natsumi toen bevelend. Ik keek even raar en toen liep Jun lachend op me af en probeerde me overeind te trekken. Hiro bleef rustig staan. Toen Jun me los had gelaten wilde ik weer gewoon gaan zitten maar toen merkte ik dat Rima al op mijn plek zat. Dat werkte dus niet helemaal meer. 'Oké, Katashi. Rechterhand op geel.' zei ze bevelend. Toen het er niet echt uitzag alsof ik zou beginnen hoorde ik geklaag om me heen. 'Ah, kom op nou.' 'Doe nou niet zo flauw!' 'Je wilt toch geen spelbreker zijn?' Ik zuchtte even en rolde met mijn ogen. Toen zette ik met een dramatisch gebaar mijn rechterhand op het gele rondje.

Jun

“Oké, oké! Nu wil ik!” zei ik met een gemaakt enthousiasme. Ik was nog steeds van mijn stuk af door het voorval met Kirino. Katashi draaide en keek me aan. “Rechterhand op blauw!” zei hij. He gatver, ik vond het nooit fijn om met handen te beginnen, dan sta je zo voorover gebogen en daar krijg je zo’n hoofdpijn van. Met wat tegenzin zette ik mijn rechterhand op het blauwe vlak. Nu was Rima aan de beurt. Zenuwachtig trok ze haar rokje wat verder naar beneden. Zeer geschikte kleding voor een spelletje twister, dacht ik sarcastisch. Ach, ze had er een zwarte panty onder. “Rima, linkervoet op blauw” Rima zette haar voet op blauw. “Oh, ik wil, ik wil!” riep Natsumi vrolijk. “Rechtervoet op groen” zei Katashi. Natsumi wurmde zich tussen de rest door en zette haar voet op groen. Waarom had iedereen iets met zijn voeten en stond ik zo onhandig op een hand! “Hiro, rechtervoet op rood” zei Katashi. Nu stonden we met zijn alle op de mat. Na een poosje stond Natsumi in een brug over me heen, deed ik mijn best niet te vallen. Rima moest haar voet over me heen plaatsen om op het goede vakje te komen. “Rima! Hayaku! Ik hou het niet meer!” kreunde Hotaru die het meest ongemakkelijk van ons allemaal stond. “H-het gaat niet!” piepte Rima. Haar andere voet begon een beetje te verspringen. “Shit!” hoorde ik Hiro zeggen. Rima begon te wiebelen. “Gyaa!” Ik voelde hoe Natsumi op mijn rug viel, mijn kin klapte tegen de grond. Rima’s voeten zaten op mijn hoofd, dat zou moeten betekenen dat ze nog boven Natsumi lag. Voor mijn neus lagen Hiro’s voeten. Wonderbaarlijk genoeg stond Hotaru nogsteeds in dezelfde houding.

Hotaru

"Oké, dus we doen Twister?" vroeg Rima verlegen. "Hell yeah!" riepen Natsumi en ik in koor. Rima lachte en rolde het zeil uit. "Wie begint?" vroeg Jun, die er ook wel zin in leek te hebben. Natsumi ging met haar vinger de groep langs. "Katashi." zei ze beslist. Katashi wees verbaasd op zijn borst. "Eh? Waarom ik?" Natsumi draaide een rondje op haar bed. "Omdat ik het zeg." zei ze simpel. Katashi trok een wenkbrauw op. "En wat geeft jou het recht om dat te beslissen?" "Ik ben toch zeker de clubpresident?" Natsumi lachte triomfantelijk. (Aaaaahahaha, Satoko-stijl. xD) Katashi werkte niet mee. "Vergeet het maar, ik draai wel." Hij boog voorover en pakte het draaibord voordat iemand anders dat kon doen. Natsumi zuchtte. "Het viel te proberen. Wie begint er dan?" Ik stak mijn hand op. "President, ik bied me aan!" Natsumi vouwde haar handen naast haar gezicht. "Oh, hadden we maar meer dappere lieden als jij, Hotaru-sama. Tante Natsumi is trots op je." Ik schoot in de lach. "Nou Katashi-kun, wat is uw bevel?" "Chaa~nsu." mompelde Jun net verstaanbaar. "Oh shush." snauwde Katashi en hij draaide aan het wijzertje. "Linkervoet op rood." mompelde hij verveeld. "Yooosh!" riep ik, terwijl ik met gestrekte hand mijn voorhoofd aantikte. Net toen ik op het zeil wilde gaan staan sprong Natsumi van het bed en pakte mijn handen. "Hotaru-sama, ik zal je nooit vergeten!" "Ik jou ook niet, Natsumi-san. Ik beloof je dat ik levend terug zou keren." "Oh Hotaru-sama!" Natsumi liet zich op haar knieën vallen. "Gaat niet, Hotaru-sama. De strijd zal je verslinden." "Maar ik moet wel, Natsumi-san. Ik moet vechten voor mijn vaderland." "Zeg eh... Komen wij nog aan de beurt?" vroeg Jun lachend. "Vaarwel, Natsumi-san." zei ik snel, en met een groots gebaar zette ik mijn voet op één van de rode vlakken.

Natsumi

Ik was Rima nog steeds aan het omhelzen toen ik nog een blik op de tassen wierp. 'Zeg, je maakt me wel steeds nieuwsgieriger hoor. Je doet er levensgevaarlijke snoekduiken voor. Wil je het echt niet zeggen? Zelfs niet in het oor van tante Natsumi?' zei ik liefjes. Ik zag dat Rima weer lichtroze werd. 'Nee. Ik zeg het niet.' zei ze vastbesloten. 'Ah? Toeeeeee?' Maar Rima schudde wild haar hoofd. 'Jammer..' mompelde ik toen ik Rima losliet en op mijn bed ging zitten in kleermakerszit. Ik keek de overvolle kamer door. De jongens stonden allemaal nogal ongemakkelijk bij elkaar in de deuropening. 'Ga toch zitten. Jullie blijven toch niet de hele avond staan?' zei ik met mijn hoofd een beetje schuin. Ik ging zelf aan het uiteinde van mijn bed zitten en klopte met mijn hand naast mij. Toen niemand aanstalten maakte om dichterbij te komen verscheen er een pruillipje. 'Hebben jullie meisjesangst ofzo?' zei Hotaru. 'Natuurlijk niet.' zei Katashi maar hij ging toch gewoon op de grond zitten, net als Jun en Hiro. Ik zuchtte. Het bleef stil. 'Sjeetje zeg. Ik wil iets leuks doen.' zei ik en ik ging op mijn bed staan. 'Spelletje doen?' zei ik liefjes. 'Wat voor spel?' zei Katashi. 'Uhm..' zei Rima voorzichtig. 'Ik heb wel iets..' 'Oh, zit dat in die tassen? Een spel wat je ons niet wilde laten zien? Oh, foei, Rima toch.' zei ik met een knipoog. Rima schudde haar hoofd en stapte over Jun heen om naar de kast te komen. Ze deed de kast open en haalde er een doos van een spelletje uit. Ze liet het zien. 'TWISTER!' gilde ik enthousiast. 'Doe eens rustig. Je bezorgd ons nog een permanente gehoorbeschadiging.' zei Katashi. Ik rolde even met mijn ogen. 'Ik vind het een heel erg goed idee.' zei Hotaru die ook enthousiast was.

Rima

"Ara ara!" riep ik geschrokken uit en meteen sloeg ik mijn handen voor me mond. Niet meer zeggen Rima, je klinkt net als een oud wijf. Ik liep de gang op en bekeek de zojuist gevormde 'hamburger'. Op de grond lag Hiro, vloekend. Boven op hem lag Hotaru die op haar weer Natsumi had liggen. Jun stond lachend tegen de muur aan. Hij was zo slim geweest aan de kant te gaan. "Nakamura-kun, daijoubu?" vroeg ik terwijl Natsumi en Hotaru van Hiro afgingen. Hiro ging zitten en wreef door zijn haar. Hij knikte en ging overeind staan. Hij trok zijn shirt goed en sloeg toen zijn armen over elkaar. Natsumi en Hotaru liepen gierend van het lachen terug de kamer in, gevolgd door Jun en Katashi. Ik stond alleen met Hiro in de gang. "Hé, wie heeft er zoveel plastic tassen bij!" hoorde ik Jun roepen. Ik spitste mijn oren, draaide me met een ruk om en rende terug de kamer in. Met een duikvlucht sprong ik naar mijn tassen, viel half over Jun heen en kwam met mijn hoofd tegen mijn bed aan. "Whaa, zoveel sterretjes" zei ik droog en mijn hoofd tolde. "Rima-chan!" hoorde ik iemand geschrokken zeggen. Ik wreef afwezig over mijn hoofd. De tranen stonden in mijn ogen, maar ik moest lachen. "Hitai" zei ik lachend. Mijn Manga was goed verborgen gebleven, gelukkig. Natsumi wurmde zich tussen Katashi en Hotaru door en omhelsde me erg theatraal. Ze wreef zachtjes over mijn hoofd. "Het komt wel goed, schatje" zei ze, niet veel later weer in lachen uit te barsten.

Hotaru

"Wacht eens even!" zei Rima ineens. "Ik hoor stemmen op de gang!" Natsumi schoot in de lach. "Moeten we nu bang worden?" Ze trok een eng gezicht en zei met een vervormde stem. "Ze komen je haaalen." terwijl ze met haar vingers door de lucht graaide. Ik proestte het uit. Rima schudde lachend haar hoofd. "Volgens mij zijn het de jongens!" Natsumi stopte meteen met haar horror-act. "Onze jongens?" Ik veegde de tranen van het lachen uit mijn ogen. "Heb je ze je nu al toege-eigend?" Ik kroop half overeind en sleepte mezelf naar de deur. "Nou, er is maar één manier om daar achter te komen!" riep ik uitgelaten en ik gooide de deur open. Op een meter of 5 afstand zag ik Jun en Katashi lopen. Natsumi zette een keel op. "Oi! Anta-tachi!" Jun en Katashi keken verbaasd de kamer in. Ik slikte terwijl ik me besefte dat ik op de grond zat. Snel kwam ik overeind en haalde een hand door mijn haar. Jun haalde zijn schouders op en liep richting de deuropening. "Is het gezellig hier?" vroeg hij losjes. Rima knikte verlegen. Natsumi sprong van het bed waar ze nog steeds op haar knieën op zat en huppelde op ons af. "Doen jullie meeee?" vroeg ze zangerig. Jun haalde zijn schouders op. "Oké." zei hij kalm, en hij wierp over zijn schouder een blik op Katashi. "Jij ook?" Katashi trok een vies gezicht. "Nee dank je." "NO, Thank You!" riep Natsumi, en ze begon enthousiast het liedje No, Thank You (die ken ik niet eens. xD) te zingen. "Wauw, gewaagde keus, Katashi!" zei ik plagerig. Katashi zuchtte. "Ik zing niet." Natsumi trok een pruillipje. "Aaaaah, toe nou Katashi-kun!" Ik speelde mee en trok een nog overdrevener pruilgezicht. "Toe nou, Katashi-kun!" Jun deed er nog een schepje bovenop en liet zich door zijn knieën zakken en vouwde zijn handen voor zijn kin. "Toe noouuu, Katashi-kun!" zei hij met een hoog stemmetje. Natsumi en ik verloren spontaan onze houding en rolden over de grond van het lachen. Katashi zuchtte opnieuw. "Oké dan. Maar één liedje." "Yaaay!" deed Jun theatraal in hetzelfde hoge stemmetje. Katashi trok met zijn wenkbrauw. "Kimochi warui." zei hij walgend. "Nu missen we eigenlijk nog één iemand..." zei ik bedenkelijk, maar al voordat ik mijn zin af kon maken zag ik Hiro aan komen lopen vanuit de andere kant van de gang. "Ah!" zei Jun zachtjes, maar Natsumi had hem ook al gezien. Ze krabbelde overeind en wees met een priemende vinger naar de nietsvermoedende student. "Grijp heeeem!" riep ze hysterisch. Jun en ik zetten het op een lopen en Natsumi vloog erachteraan. Hiro keek geschokt op. "Eh? Wat gaan jullie...? Eh? Ch-chotto! AAAAAAAH!"

Katashi

Eerst wilde ik niets zeggen. Ik wilde Jun gewoon laten gaan. Maar dat kon ik niet doen. Ik wist dat het hem echt speet en ik wist dat ik hem niet weg moest laten gaan zonder dat ik duidelijk had gemaakt hoe ik er echt over dacht. 'Jun. Wacht.' zei ik. Jun draaide zich voorzichtig om en ik zuchtte even. 'Jun, ik vond het echt.. Nou ja.. Ik was echt heel boos. Die brief was echt ontzettend belangrijk voor mij, al lijkt dat misschien raar. Dat een stukje papier zo bijzonder is. Maar dat was het wel. En ik vind het echt helemaal niet leuk dat het nu kapot is.' zei ik eerst. Ik hield even pauze en ik zag hoe beteuterd Jun keek. Hij dacht vast dat ik het hem nog niet vergeven had. 'Maar ik kan aan je zien dat het je echt spijt. En wat gebeurd is is gebeurd. Daar kunnen we niets meer aan veranderen.' Sjeetje. Als ik dit vaker zou doen zou ik bijna aardig worden.. Jun keek me voor het eerst weer recht aan. 'Het spijt me echt.' zei hij goudeerlijk en ik knikte. 'Dat weet ik. En ik accepteer je excuses.' zei ik. Het bleef een tijd stil. 'Zullen we naar onze kamer gaan?' zei ik toen. Jun knikte. Dus gingen we op weg. We waren helemaal in een andere vleugel van de school en moesten dan ook langs het meidengedeelte. Toen we langs een bepaalde kamer kwamen hoorden we heel erg luid gezang. Ik herkende het. Het waren de meiden. Ze zongen nogal.. heel erg hard eigenlijk. Ik vroeg me af of de buren al hadden geklaagd. Ik keek naar Jun. 'Klinkt gezellig.' merkte ik op. Jun knikte. Hij keek al weer een stuk vrolijker dan eerst.

Jun

"Oh.. Uhm.. Uhm.. Katashi.." zei ik geschrokken toen ik Katashi zag staan. Ik schudde even met mijn gezicht om uit mijn trance te komen. Kirino. Waarom zat zij hier op school. Waarom was ik haar tegen gekomen. Ik zette een grijns op en stak mijn hand achter mijn hoofd. "Wat een toeval dat we elkaar hier tegen komen" meteen nadat ik dat had gezegd kon ik me wel voor mijn kop slaan. Waar sloeg dat nou weer op. "Ik eh..." Ik keek naar de grond en zei niets meer. Kirino had iets in me achtergelaten. Iets dat me pijn deed. We hadden het zo leuk gehad. We waren beide het populairst op school. Het feit dat ik sterspeler van het basketbalteam was hielp ook goed mee. Kirino blonk uit in alle vakken die eindigen met -kunde. Ze was en is nogsteeds heel erg mooi en we hadden beide super veel vrienden. Ik dacht terug aan de dates. Kerstmis. Dat was het mooist geweest. We waren zoveel samen geweest. Alles was fout gegaan omdat ik me weer eens niet in kon houden. Net zoals ik net had gedaan bij Katashi. Wat was ik toch een eikel. Ik voelde me een wrak vanbinnen. "Katashi.. Het sp.. Het spijt me van die brief van net. Ik had niet zo'n drammert moeten zijn, je gewoon met rust moeten laten. Het spijt me" ik keek hem niet aan, dat durfde ik niet. Ik was zwak. Met een ruk draaide ik me om en liep ik weg. Ik voelde me niet op mijn gemak.

Hiro

Na een tijdje op mijn bed gelegen te hebben begon ik me te vervelen en besloot ik ook maar de gang op te gaan. Na een tijdje rondgelopen te hebben knalde ik ineens tegen iemand op die nogal gehaast richting de slaapzalen liep. Het meisje gaf me een duw en keek me arrogant aan. "Wat hebben mensen vandaag toch met tegen me oplopen?" vroeg ze kattig. Ik haalde mijn schouders op en wilde doorlopen. Maar een slanke hand met lange vingers en roodgelakte op mijn schouder hield me tegen. Met een zucht draaide ik me om en keek in het smalle gezicht van het meisje waar ik tegen op was geknald. "Is er iets?" vroeg ik ongeïnteresseerd? Ze glimlachte gespeeld en gooide haar lange zwarte haren over haar schouder. "Zou je geen sorry zeggen?" vroeg ze met een akelig theatraal toontje. Ik trok een wenkbrauw op. Zij was degene die tegen míj opliep. "Wat jij wilt." mompelde ik, en ik wilde doorlopen, maar ze boorde haar lange nagels in mijn huid." "Gomennasai, Kirino-sama." zei ze scherp. "Wat?!" Ik schudde verward mijn hoofd. Ze knikte naar me, alsof ik een klein kind was. "Toe dan, 'Gomennasai, Kirino-sama.' zeg maar." Ik schoot in de lach. Dat meende ze toch niet? "Sorry?" vroeg ik ongelovig. Kirino schudde haar hoofd en stak haar vinger in de lucht. "Gomennasai, Kirino-sama." Ik schudde mijn hoofd en sloeg haar hand weg. "Vergeet het." zei ik toonloos, en voordat ze kon protesteren liep ik weg. Wat een raar mens...

Katashi

Ik was ondertussen weer naar binnen gelopen na nog een lange tijd buiten te hebben gezeten. Nu had ik het koud. Het was steeds kouder geworden hoe later het werd. En ondertussen was het ook al bijna donker. Ik zwierf een beetje door de school met de hoop dat ik geen bekenden tegen zou komen. Dat kwam ik eerst gelukkig ook niet. Eigenlijk was ik al minder boos op Jun.. Ik had misschien ook wel een beetje overdreven gereageerd. Maar die brief was belangrijk.. Dat was hij nog steeds. Ik zou wel zien hoe ik zou reageren als ik hem weer tegen zou komen. Ik hoorde hoe een paar meisjes giechelden toen ik langs liep. Ik had altijd nogal veel aandacht gehad vanaf de vrouwelijke kant. Niet dat ik er veel aandacht aan schonk. Het was ook weer niet zo dat ik me er niet voor interesseerde, maar ik was niet zo iemand die snel met meisjes aanpapte. Ik had hoofdpijn. Dat had ik 's avonds wel vaker. Ik kon maar beter naar de kamer gaan en een aspirientje halen want ik wist dat dit alleen maar erger zou worden hoe langer ik wachtte. En toen ik op weg was zag ik Jun staan. Hij zag er.. Geschokt uit. Het was moeilijk te omschrijven maar het was zeker weten geschokt. Ik bleef staan. Wat was er gebeurd dat hij zo geschrokken kon zijn dat hij helemaal vastgenageld stond? Hij stond met zijn rug naar mij toe en ik liep langzaam op hem af. Toen ik vlak achter hem stond kuchte ik even. 'Uhm.. Jun?' zei ik zacht. Jun draaide zich geschrokken om. 'Oh.. Uhm.. Uhm.. Katashi..' zei hij stamelend.

Jun

Ik zette mijn iPod uit en ging op mijn rug liggen. Ik floot het deuntje van het liedje wat ik zojuist had geluisterd. "Ik ga even rondlopen" zei ik toen plots. Ik stond op van mijn bed en liep de kamer uit. Rustig sjokte ik door de gangen heen. Hier en daar liepen een paar groepjes mensen. De gang eindige in een T-splitsing. Ik sloeg rechts af en liep vollop tegen iemand aan. "Ah, gomen!" zei ik meteen. Ik stak mijn hand uit naar het meisje dat net was gevallen. Tot ik zag wie het was. Snel trok ik mijn hand terug. Het meisje taste over de grond opzoek naar haar bril. Toen ze die had gevonden zette ze hem op. Haar blik werd kil en ze stond op. "Ara ara, als we daar Jun-kun niet hebben" zei ze vals. Ze streek met een hand vol roodgelakte nagels over mijn wang. Ik rilde en wilde wegstappen. "Kirino, lang niet gezien" zei ik. Kirino gooide er een hoog lachje uit. Pijnlijke herinneringen kwamen terug. Kirino is mijn ex, mijn enige ex. Ze is gek op het verzamelen van puppy-knuffels. Ik had haar daarom uitgelachen, gezegd dat het voor kinderen was, maar ik meende het niet. Voor haar verjaardag had ik een gigantische puppy-knuffel gekocht, die stond er nogsteeds, thuis, helemaal achter in mijn kast. Een paar dagen nadat ik haar puppy-verzameling had gezien had ze me gedumpt en belachelijk gemaakt voor de hele school. Sindsdien heb ik nooit meer een diepere relatie met meisjes aan willen gaan dan bekende. Kirino ging met haar hand door haar stijle, gitzwarte haar en klakte met haar tong. "Ik zou maar oppassen met wat je doet, ik kan ook hier je leven een hel maken" zei ze zacht en sluw. Toen draaide ze zich om en liep weg. Ik stond vastgenageld aan de grond en slikte.

Hiro

Met mijn handen in mijn zakken slenterde ik door de gangen van de kostschool op weg naar mijn kamer. Toen ik de deur van de kamer opentrok lag Jun op zijn bed met zijn voeten in de lucht. Zonder iets te zeggen liep ik naar mijn eigen bed en liet me achterover vallen. Jun schrok op van het geluid en rolde zich om. Langzaam trok hij een oordopje uit zijn oor. "Oh... Jij bent het." mompelde hij. "Dat klinkt ook niet enthousiast." zei ik droog. Jun haalde zijn schouders op. "Ik dacht dat je Katashi was. Ik lachte. "Als je hem je excuses aan wilt bieden kun je hem natuurlijk ook gewoon opzoeken. Jun stak zijn neus in de lucht. "Waarom zou ik dat willen?" Ik haalde mijn schouders op. "Spontane ingeving."

Natsumi

'Oké. NU WIL IK!' gilde ik enthousiast. Er werd weer geïrriteerd tegen de muur geklopt. Ik rolde met mijn ogen en Rima gaf me de microfoon. Ik ging op mijn bed staan en Rima en Hotaru legden kussens op de grond en gingen ervoor zitten. Ik grijnsde. Ik zocht in de liedjes en koos er eentje uit. Ik grijnsde toen de intro begon. Tatatata ta ta tatatatatata.. Het schattige musicbox muziekje. Toen begon het pas echt. Ik begon te zingen:
'HOWAITOBOODO de hishimekiau
rakugaki jiyuu na negaigoto
houkago no CHAIMU yuuhi ni hibiite mo
yumemiru PAWAA DISUrenai ne ainiku.'
Ik hield zo ontzettend veel van dit liedje. Ik zong het echt heel erg vaak. Vooral het musicbox begin vond ik echt zo geweldig. Het was zo ontzettend lief. Ik deed net alsof ik een gitaar vast had en deed enthousiast mee. Ik had mijn ogen open en ik wist dat ze glinsterden. Ik hield ervan om zo hard te zingen en overdreven te doen. Het hoorde gewoon bij wie ik was. Ik was overdreven. En ik hield van overdreven. 'NO THANK YOU!' zong ik keihard en toen nog een keer het refrein. Toen het liedje afgelopen was -het ging veel te snel- liet ik me tevreden op mijn bed vallen en keek ik de rest aan.

Rima

Mijn wangen waren nat van de tranen van het lachen. Hotaru deed het zo leuk. Natsumi lag letterlijk op de grond van het lachen. We klapte allebei hard toen het liedje klaar was. "Oh, nu wil ik wel!" ik stond op en scrollde door de catalogus van mijn karaoke-set. Ja, daar stond ie. Ik duwde op het touch-screen. Ik greep de microfoon vast en sprong op mijn bed. Ik wachtte rustig op mijn moment en zag ondertussen Hotaru overeind veren met een blik van 'DÁT LIED!'. Ik grijnsde. Als ik zong was ik niet zenuwachtig. Ik voelde me een ander mens. "When I was darkness at that time, furueteru kuchibiru. Heya no katasume de I cry. Mogakeba mogaku hodo tsukisasaru kono kizu yaburareta yakusoku hurt me. Nobody can save me, kamisama hitotsu dake. Tomete saku yo na My Love" Ik haalde diep adem. "I need your love!" gooide ik de microfoon in. Wat hield ik van dit nummer. Ik gooide al mijn passie erin en negeerde het geiriteerde gebonk op de muur. Het was dan maar een karaoke, ik deed mijn uiterste best. Oké, ik zong dan haast altijd rustige nummers, maar dit was gewoon een geweldig nummer. Toen ik klaar was stond ik hijgend op mijn bed. Ik liet me door mijn knieën zakken en keek met een grote grijns naar Hotaru en Natsumi. Ze waren stil. Had ik het fout gedaan? Was ik zo slecht geweest. Whee. Nu schaamde ik me. Ik keek weer naar Hotaru en Natsumi. Nu grijnsde ze ook. Ze begonnen te klappen en ik glimlachte verlegen.

Hotaru

"Ikke! Ikke!" riep ik enthousiast. Ik veerde overeind en greep naar de karaoke microfoon. Rima en Natsumi schoten in de lach. Ik was gek op karaoke. Ayaka-san nam me vroeger altijd mee naar de karaokebar als we iets te vieren hadden. Gretig scrollde ik langs de liedjes in de karaoke-set tot ik Love Is War tegenkwam. "Die wordt het!" riep ik opgewekt. Ik sprong op het bed en hield de microfoon bij mijn mond. "Oké meiden, luister en leer." Rima en Natsumi wisselde een verraste blik uit. Van mijn verlegenheid eerder die dag was niet veel meer over. Ik telde de into af en begon toen te zingen;

"Mou... yukiba ga nai wa, kono koi wo... Netsuryou!"

Daarna kwam de schreeuw, het moeilijkste stukje uit Love Is War. Ik haalde diep adem en zette een keel op. "AAAAAAAH!" Natsumi en Rima lagen dubbel van het lachen. "Hou je rekening met de buren?" proestte Natsumi. Op dat moment werd er op de muur gebonkt. "Kan het niet wat zachter?!" klonk een geïrriteerde stem. Rima sloeg verschrikt haar hand tegen haar mond. "Oeps." zei ik klunzig. Vervolgens bracht ik de microfoon terug naar mijn mond. "Gomenasaaaaaaai yo. Monokuro no kensou..."

- Random stukje is random.

Natsumi

Ik lag languit op mijn bed en keek naar Rima en Hotaru. Ik wierp weer even een blik op Rima's tassen zoals ik al vaker had gedaan. Ik deed het zelfs regelmatig. Ik was zo ontzettend nieuwsgierig ingesteld en ik kon het niet hebben als ik wist dat er iets was wat ik niet wist. En het was ook nog in dezelfde kamer als dat ik was. 'Ne, Rima-chan. Je gaat ons dus echt niet vertellen wat er in die tassen zit?' zei ik met een pruillipje. Ik zag hoe Rima een klein beetje rood werd en vlug haar hoofd schudde. 'Nee. Het is niets belangrijks. Je zou het toch niet interessant vinden als ik het je zou laten zien.' zei ze snel. Ik trok een wenkbrauw op en ging overeind zitten. Ik keek Rima even strak aan en zuchtte toen. 'Oké, oké..' mompelde ik. Toen liet ik me weer op mijn zij vallen. 'Ik verveel me.' zei ik met hetzelfde pruillipje als net. 'Uhm.. Ik heb wel iets bij me. Als jullie het leuk vinden natuurlijk..' zei Rima voorzichtig. Ik keek haar aan vanaf mijn liggende positie op het bed. 'Je maakt me nog veel nieuwsgieriger dan ik al ben. Heb je daar een of ander talent voor ofzoiets?' zei ik met een grijns op mijn gezicht. 'Laat zien, Rima-chan.' zei Hotaru, die zo te zien ook ontzettend nieuwsgierig was. Rima stond op en liep naar een kast. Daar haalde ze een kleine portable karaoke-set uit. 'Sugoi!' zei ik razend enthousiast. 'Geweldig!' stemde Hotaru daarmee in. Rima glimlachte en zette de set op de grond. 'Wie gaat er eerst?' vroeg ze.