Jun

Ik zat op mijn bed en voelde me nogal schuldig. Ik was te ver gegaan, voor de zoveelste keer. Ik balde mijn vuisten. Waarom kon ik mezelf nooit beheersen. Ik stond op en ijsbeerde wat door de kamer. Mijn excuses aanbieden was vast niet genoeg, Katashi was echt boos. Wat kon ik mezelf af en toe toch haten. Ik schrok op uit mijn gepeins door mijn ringtone die door de kamer schalde. "Moshi moshi?" "Onii-chan! Nozomi deschu!" hoorde ik opgewekt aan de andere kant. "Ah, Nozomi-chan, hoe gaat het?" vroeg ik, net zo opgewekt als haar. Nozomi was altijd vrolijk. Nouja, ze was ook wel eens boos. Toen ik was gedumpt door Kirino was ze boos op mij geworden omdat ze Kirino altijd helemaal geweldig had gevonden. Voor zover ik nu wist zat Kirino ook hier op school, ik wilde haar niet tegenkomen, ze was zo gemeen geweest. "Ne, Onii-chan! Raad eens! Ik krijg een puppy na no!" kraaide Nozomi vrolijk. "Wat leuk! Van pa of ma?" "Van mammie deschu! Ik ga hem Utamaru noemen!" Ik lachte. Ik hoorde mijn moeder op de achtergrond die zei dat Nozomi minder lawaai moest maken. "Wanneer krijg je hem?" "Morgen!" "Zodra ik hier weg mag zal ik komen kijken, oké" "Hai na no!" Weer moest ik lachen. Ik kon me haar helemaal voorstellen. Haar twee blonde sprietstaartjes, haar grote goude ogen en haar sproetjes, vrolijk aan de telefoon hangend. Ik was gek van mijn zusje. "Oh, Onii-chan, ik moet ophangen, mammie heeft koekjes gemaakt!" "Bye bye" "Jya ne! Onii-chan!" Nozomi hing op en ik klapte mijn mobieltje met een grijns dicht.

Hiro

Toen ik de school uitloop zag ik Katashi zitten op een bankje onder een boom. Langzaam liep ik naar hem toe en liet het blikje cola dat ik net uit de automaat had getrokken in zijn schoot vallen. Katashi schrok op en keek me woest aan. "Wat?!" riep hij vijandig. Ik haalde mijn schouders op. "Van schreeuwen krijg je dorst." zei ik vlak, en ik plofte naast hem op het bankje neer. Katashi slikte. "Dankje." zei hij bijna onhoorbaar. "Jun was onbeleefd." merkte ik op. Katashi vloog meteen overeind. "Ja! Onbeleefd? Lomp! Hij gedroeg zich als een eikel! Wie doet nou zoiets?" Ik zuchtte en keek op naar Katashi en kneep één oog half dicht tegen de zon. "En jij?" Katashi keek me vragend aan. "Hoezo en ik?" Ik haalde mijn schouders op. "Reageerde je niet een beetje heftig?" Katashi's gezicht betrok. Hij kwam weer naast me zitten en trok het blikje cola open. "Maar... Hij moet gewoon van mijn spullen afblijven." Ik knikte langzaam. "Dus als hij ongevraagd een pen van je had geleend had je net zo gereageerd?" Katashi trok een gezicht. "Natuurlijk niet! Dat is belachelijk!" Ik wierp even een blik op Katashi, die wat verward keek, en staarde toen weer voor me uit. "Hij zat je ook op te fokken natuurlijk. Hij noemde je een pervert enzo... Maar ik heb het idee dat het daar niet echt om gaat." Katashi zweeg. "Ik heb het niet gelezen." begon ik voorzichtig, "Maar mijn blik viel op het woord onii-chan..." Katashi hapte naar adem. Ik beet op mijn onderlip. "Zie je haar vaak?" Katashi snoof. "Gaat je niks aan." Ik knikte en stond op. "Dat is waar." zei ik langzaam. "Ik zal je met rust laten." Ik draaide me om en begon in de richting van de school te lopen. "Hiro!" riep Katashi nog. Ik keek over mijn schouder. Katashi keek om zich heen en hield toen het blikje cola omhoog. "Bedankt." zei hij opnieuw. Ik glimlachte. "Geen probleem."

Katashi

Toen ik eindelijk stilstond keek ik naar de twee helften van de brief. 'Verdomme.' siste ik. Niet dat de brief niet meer te lezen was, maar daar ging het ook niet om. Het ging erom dat er een deel van het enige contact tussen mij en Asuka was vernietigd. Ik koesterde al haar brieven. Ze zaten in een doos die ik bijna altijd bij me had. Wat was die Jun toch ook een idioot. Hij zou eens moeten leren om niet aan de spullen van anderen te komen. Ik zuchtte en zette de brief weer aan elkaar met mijn handen. Ik probeerde verder te lezen, maar ik was zo boos dat het me niet lukte. Ik was boos en teleurgesteld. En ik wist dat Jun er eigenlijk ook niets aan kon doen. Hij kon niet weten wat er in de brief stond, en dat de brief zo belangrijk voor me was. Maar hij had niet zo moeten aandringen. Hij had me gewoon met rust moeten laten. En hij moest niet denken dat ik het zomaar weer goed zou vinden, want dat vond ik niet. Die brieven waren misschien wel de belangrijkste dingen die ik had. En er was er eentje stuk. Ik kon het gewoon niet hebben. Ik deed de twee stukken van de brief heel voorzichtig weer in mijn broekzak. En keek naar de buitenkant van de school, want ja, ik stond nu buiten. De school was groot. En het was ook een mooi gebouw. Het had in totaal vier verdiepingen. De overgangen tussen de vleugels waren gangen met glazen muren. Ja, het gebouw was echt heel erg mooi. Ik zuchtte nog eens en ging op een bankje onder een boom zitten. Ik staarde voor me uit.

Rima

Ik luisterde naar Hotaru en Natsumi die vrolijk praatte. Met zijn drieën gingen we onze kamer in. Ik had mijn spullen nogsteeds niet uitgepakt. Alleen mijn kleding zat in mijn kast. Ik keek naar de drie grote plastic tassen die aan het uiteinde van mijn bed stonden. Ik had er voor gezorgd dat ze niet doorschijnend waren en ze zaten bomvol met mijn collectie Manga, met haast allemaal het zelfde genre "Comedy". Hier en daar zat er wat Shoujo en Horror tussen, maar ruim het merendeel was Comedy. Nadat ik mijn schoenen had uitgedaan liep ik naar mijn bed en ging ik erop zitten. "Ne, Rima-chan, wat zit er in die tassen?" vroeg Hotaru. Ik keek naar mijn tassen. "Uhm.. etto.. Niets belangrijks" zei ik snel. Ik voelde dat mijn wangen rood werden dus keek ik de andere kant op. Toen ik merkte dat ik weer mijn eigen kleur had greep ik de tassen vast en schoof ik ze onder mijn bed. "Ik pak het wel een andere keer uit" zei ik zacht met een glimlach. Toen herinnerde me ik mijn andere tas. Die zat vol met games, dvd's en een spelcomputer. Er was namelijk een tv in deze kamer, maar om iedereen nou te laten merken dat ik een die-hard Otaku was.. Ik nam altijd alle Anime van tv op en ik volgde er zoieso al heel wat. Tussen mijn kleren zaten ook nog wat posters van mijn favorieten karakters en seiyuus verstopt. Wat was ik toch ook een mafketel. Wat zouden Jun-tachi wel niet van me denken als ze ontdekte dat hun bassist otaku was. Thuis waren ze er nooit blij mee, maar papa kocht wel de Manga, games en dvd's voor me. Hij is zelfs een paar keer met me naar speciale cons gegaan zodat ik die ene handtekening van die ene seiyuu kon krijgen. Ik giechelde achter mijn hand. We hadden 3 uur in de rij gestaan en toen ik eindelijk aan de beurt was namen ze net pauze.

Hiro

Jun en ik liepen een tijd lang zwijgend naast elkaar. De jongensslaapkamers waren in de andere vleugel. Na een tijdje begon Jun te grinniken. "Dat ze ons ook allemaal in dezelfde kamers hebben geplaatst hè? Je zou haast denken dat ze het expres hebben gedaan." Ik haalde mijn schouders op. Jun keek me onderzoekend aan. "Je zegt niet veel hè?" Ik keek een beetje verrast. "Sorry." Ik grinnikte in mezelf. "Ik kom niet echt enthousiast over hè?" Jun haalde zijn schouders op. "Toen je viool speelde wel." Ik knikte. Als ik vioolspeelde voelde ik me sterker, dan dacht ik niet meer na over mijn vader, over Shizuka, over m'n moeder... Mijn glimlach verdween abrupt. "Je drumt goed." mompelde ik. Jun keek me stralend aan. "Echt?" Ik knikte. Wat een enthousiasme. Jun haalde zijn schouders op. "Dankje." zei hij zachtjes. Toen we de hoek omliepen naar de gang die aan de slaapkamers grensde zagen we Katashi tegen de muur staan. Hij was verdiept in een stuk papier dat hij in z'n handen hield. Hij glimlachte breed. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Ik had Katashi nog niet eerder zo zien glimlachen. "Yo!" riep Jun. Katashi keek wat schichtig op. "Eh... Hi." Snel vouwde hij het stuk papier dubbel. Jun grijnsde ondeugend. "Wat heb je daar?" Katashi keek de andere kant op. "Gaat je niks aan." "Oeeeh... Katashi-kun toch!" joelde Jun. "Je stond te grijnzen en te blozen... Is het iets perverteds?" Katashi wierp een kwade blik op Jun. "Ik zei toch. Het gaat je niks aan." Jun grijnsde steeds breder. Dit zag er niet goed uit. "Ehm... Jun?" zei ik zachtjes. Jun reageerde niet. "Laat eens zien dan." Hij stak zijn hand uiten pakte het papier. Katashi vernauwde zijn ogen. "Laat los." zei hij zachtjes, maar je kon aan zijn gezicht zien dat hij behoorlijk kwaad was. "Waarom?" vroeg Jun verontwaardigd. "Als het niks perverteds is kun je het toch best laten zien?" Ondertussen liet hij het blaadje niet los. Katashi verhief zijn stem. "Daar gaat het niet om, het is gewoon privé!" Bij het laatste woord gaf Katashi een harde ruk aan het velletje papier, waardoor het in tweeën scheurde. Jun keek beteuterd naar het stukje papier in zijn hand naar dat in Katashi's hand. Zijn blik gleed vluchtig over het vel in zijn hand. "Oh, het is gewoon een brief." zei hij, een beetje teleurgesteld. Ik keek schichtig naar Katashi. Hij trilde van woede. Jun leek nu ook te hebben gerealiseerd dat hij te ver was gegaan. Hij stak voorzichtig het gescheurde stukje brief naar Katashi uit. "Sorry Katashi." zei hij zachtjes. Zijn altijd grijnzende gezicht stond ineens serieus. Katashi schudde zijn hoofd en griste het stuk papier uit Jun's handen. Even leek het alsof hij ging schreeuwen. Maar hij schudde alleen maar zijn hoofd, mompelde iets onverstaanbaars en rende weg. "Katashi, wacht!" riep Jun nog, maar ik hield hem tegen. "Laat hem maar even." Jun keek verward voor zich uit. "Ik wilde niet... Ik dolde maar wat." Ik knikte. "Weet ik." Ik beet op mijn lip. Ik herkende die blik van Katashi. Die woede... Of woede was misschien niet het goede woord. Jun keek nog steeds erg verbaasd en een beetje schuldig. "Trek het je maar niet teveel aan." zei ik. "Het is denk ik niet alleen jouw schuld." "Huh?" Jun keek me verbaasd aan. Ik trok een wenkbrauw op. "Nou, begrijp me niet verkeerd, je bent best wel te ver gegaan." Jun keek naar de grond. "Oh." zei hij alleen maar. "Maar dat is denk ik niet alles." mompelde ik, meer tegen mezelf dan tegen Jun.

- Loes, sorry dat ik Jun een beetje veel gebruikt heb. (A) Voor Katashi had ik toestemming. Voel je vrij om het te veranderen als het je niet bevalt.

Natsumi

Dit was het. Dit was het gevoel. Het gevoel dat je kreeg als je muziek speelde met mensen. Het warme fluffige gevoel. Er ging niks boven dat gevoel. Ik voelde hoe mijn lichaam trilde door de geluidsgolven en het was geweldig. Ik keek naar Hotaru en Rima. Ze hadden beide hun ogen dicht onder het zingen. Ik glimlachte. -Kan dat als je zingt? Ach ja..- Na ongeveer drie geweldige minuten was het liedje afgelopen. Ik keek iedereen stralend aan. 'Dat was.. geweldig.' zei ik. 'Inderdaad.' zei Hiro. 'Echt wel!' hoorde ik Hotaru roepen. We kletsten nog wat na met z'n allen en toen was het echt tijd om terug naar onze kamers te gaan. 'Kunnen we onze instrumenten hier laten liggen?' vroeg ik me af. 'Ik heb een sleutel dus hij kan op slot.' zei Jun. Ik knikte. 'Goed. Dan laat ik Ame-chan hier wel.' 'Ame-chan?' zei Katashi met zijn wenkbrauwen opgetrokken. 'Uhu.' Ik streelde liefkozend over de hals van mijn gitaar. 'Oké..' zei Katashi nog. 'Ik ga.' Hij deed de deur open en liep naar buiten. 'Apart mannetje..' mompelde ik. 'Dankjulliewel voor deze geweldige middag. Jun, doe jij de deur dicht?' Toen liep ik ook door de deur naar onze kamer toe. De kamer die ik deeld emet Rima en Hotaru. Die twee volgden me ook op een kort afstandje. Ik draaide me om en begon achteruit te lopen. 'Het was geweldig hè?' zei ik vrolijk.'

Rima

Ik keek van Jun naar Natsumi en moest ook grijnzen. Ik vond Jun aardig. Natsumi en Jun kwamen aan tafel zitten en het was even stil. "Dus prezz.. Wat gaan we nu doen?" vroeg Jun aan Natsumi. "We gaan iets samen spelen!" besloot Natsumi. "Iemand een goed idee?" vroeg ze. "Anno.. Misschien Tsubasa wo Kudasai? Al weet ik niet of dat met cello en viool lukt" opperde ik. Ik keek de groep rond. "We kunnen het toch proberen" hoorde ik Jun zeggen. Iedereen stemde in. "Oké" Ik stond op en liep naar de plek in de buurt van het drumstel. Automatisch ging ik er links voor de kijker van staan. Met mijn vingers gleed ik snel over de snaren. Ik oefende wat akkoorden voor we begonnen en keek de rest toen vastberaden aan. Ik hoorde wat gerommel achter het drumstel en Jun ging zitten. Iedereen stond op zijn plek. Jun stak zijn handen in de lucht. "Kan iedereen dit zo uit zijn hoofd?" vroeg hij nog even. De rest knikte. "Wie zingt?" "Iedereen die wilt" antwoorde Natsumi. "1, 2, 3, 4!" we begonnen allemaal te spelen. Na de intro begon iedereen ook te zingen, op de jongens na dan. Dit was leuk! Dit wilde ik doen!

Geez.. Dit is griezelig kort x3

Hotaru

Natsumi keek even rond met haar microfoon in haar hand. Nog één zangeresje te gaan. Ik stond twijfelig op en stak haar hand uit naar Natsumi. "Mag ik je microfoon lenen?" Natsumi haalde haar schouders op. "Tuurlijk." Ze wierp een blik op haar gitaar. "Zei je niet dat je ook gitaar speelde?" Ik grijnsde voorzichtig. "Een beetje." "Laat maar horen." Met een vette knipoog drukte ze me haar knalroze gitaar in mijn handen. "Ehm... heb je een standaard dan?" Natsumi schudde haar hoofd. "Maar dat maakt niet uit." ze keek de groep rond. "Jun houdt de microfoon wel voor je vast!" Jun trok een wenkbrauw op. "Waarom ik?" Natsumi trok een wenkbrauw op. "Katashi en Hiro zijn te knap, die zouden haar afleiden." Jun lachte sarcastisch en stond op. Ik giechelde. Jun zag er anders ook niet slecht uit. Met een boze blik op Natsumi pakte hij de microfoon aan. Mijn grijns werd breder. Ik haalde mijn haalde het plectrum tussen de snaren vandaan en gaf er een flike ram mee. Ik genoot van het harde geluid. Ik prefereerde mijn cello, maar zingen deed ik ook erg graag, en gitaar ondersteunde dat. Ik tikte af met mijn voet en zette de intro van Shine Days in. De groep keek me verwachtingsvol aan. Natsumi's ogen werden even groot, zo te zien kende ze het liedje. Na een paar keer hetzelfde riffje te herhalen begon ik te zingen. Mijn gezicht begon te gloeien. Er was geen beter gevoel dan mijn eigen stem door een ruimte horen zingen. Behalve misschien cello spelen. Maar zingen was anders. Daarbij hoefde je niet na te denken, gewoon doen wat je voelt. Ik haalde diep adem en begon het refrein te belten.

Saa hashirinukero kinou to kyou mada minu mirai e to Go!

Kakumei o okoshi ni ikou yume o kanae ni ikou

Bij de laatste bridge zette ik alles op alles. De laatste uithaal haalde ik nog net. Buiten adem keek ik naar Jun. Hij stond het dichtsbij, dus als het slecht was had hij er het meest onder geleden. Tot mijn opluchting had hij een grote grijns op zijn gezicht. De anderen begonnen te klappen. Het zweet stond op mijn voorhoofd. Ik haalde diep adem en legde Natsumi's gitaar neer.

Natsumi

Ik keek nog eventjes naar Rima. Ik was echt ontzettend onder de indruk. Toen sprong ik overeind. 'Oké oké! Nu ik!' zei ik lachend. Ik mocht er misschien van houden om gitaar te spelen, maar van zingen hield ik eigenlijk even veel. Als ik zong kreeg ik aandacht, en het klonk misschien niet helemaal.. juist ofzo, maar ik hield ervan om aandacht te krijgen. Om ergens goed in te zijn. Ik liep weer naar mijn tas en ik haalde daar een microfoon uit. Want ja, die had ik ook zelf. En ja, ook die was roze. Ik zag Katashi met een opgetrokken wenkbrauw naar me kijken. 'Wat? Ik hou van roze, so what?' zei ik onschuldig. Hij schudde even zijn hoofd en bleef kijken. Ik sloot mijn roze schatje aan op een paar versterkers en stelde ze goed in. Toen ging ik staan met de microfoon in mijn hand. Toen begon ik te zingen. Ik zong het vrolijkste nummer wat er in me op was gekomen. Mijn ogen glinsterden terwijl ik onder het zingen de groep steeds doorkeek. Ik ging los. Ik hield echt ontzettend veel van zingen, net zoveel als ik van gitaar spelen hield. Ik had heel wat rare opmerkingen gekregen als ik zei dat vijftig procent van mijn hart zingen was en de andere vijftig procent mijn gitaar. Mensen hadden gezegd dat ik me niet zo moest hechten aan dingen en meer om mensen moest geven. Maar ik gaf ook heus wel om mensen. Ik vond muziek gewoon ontzettend belangrijk. Het gaf me gewoon een kick om voor grote groepen te spelen. En zelfs dit gaf me een enorme kick, ookal was de groep niet groot. Iedereen was kritisch, dat kon je wel zien. Iedereen wist ontzettend veel van muziek, en iedereen hield er ook ontzettend veel van. Dit was het groepje dat me wel zou begrijpen als ik de mijn-hart-bestaat-uit-muziek-opmerking zou maken. Zij zouden me niet raar aan gaan kijken en stomme opmerkingen gaan maken. Zij zouden me echt snappen, omdat zij het, als ik het goed had, precies zo zagen. Uiteindelijk was ik klaar en bleef ik stilstaan met mijn microfoon nog in mijn hand

Rima

We klapte allemaal. Ik was onder de indruk, het was voor het eerst dat ik iemand cello zag spelen. Ik had ze natuurlijk wel gehoord in liedjes. "Dan gaan we nu even zingen" zei Natsumi. "Wie gaat eerst?" vroeg Hotaru. "Laat mij maar" dan ben ik er meteen vanaf, dacht ik erachteraan. Ik hield van zingen, maar voor publiek.. Mwuah, daar werd ik altijd zo zenuwachtig van. Integenstelling tot de muziek die ik speelde zong ik altijd hele rustige nummers. Ik liep naar de plek waar we net ook met onze instrumenten hadden gespeeld. Wat zou ik nu zingen? Ik schraapte mijn keel en begon te zingen. Het was een lied wat ik ooit had gehoord in een Anime die ik had gekeken. Het had me toen diepgeraakt en ik probeerde de emoties die ik toen had gevoeld in dit stuk te verwerken. Tijdens het zingen sloot ik mijn ogen, iets wat ik van mijn zanglerares moet afleren omdat je contact met je publiek moet maken. Ik vouwde mijn handen samen voor mijn borst en zat helemaal in het lied. Mijn stem was altijd dieper als ik zong, met praten was het redelijk hoog. Uiteindelijk was ik dan klaar. Ik opende mijn ogen en voelde dat ik haast kon gaan huilen. Ik giechelde ongemakkelijk en ging zitten terwijl de rest klapte. "Ik dacht dat je iets rock achtigs ging zingen" mompelde Jun. Hij keek me aan. "Jou bass spelerij is echt anders dan je zang" ging hij verder.

Hotaru

Ademloos luisterde ik naar Katashi's keyboardspel. Alleen ik nog. Mijn hart bonsde in mijn keel toen Katashi zijn handen stil hield en de zaal in keek voor reacties. Nu alleen ik nog. Ik had niet meer voor publiek gespeeld sinds ik Ayaka-san mijn nieuwe stuk had laten horen. Hetzelfde stuk zou ik nu gaan spelen. Ik had zoiets gehoord in een droom, en toen ik wakker werd was ik gelijk begonnen met spelen, tot ik het onder de knie had. Het was mijn favoriete stuk van de stukken die ik zelf had geschreven, hoewel ik het dus niet helemaal zelf had bedacht. Katashi pakte zijn keyboard in en liep naar zijn plaats. Ik stond op en haalde mijn cello uit z'n koffer. "Ehm... Ik speel ook gitaar... Maar een klein beetje. Ik heb nooit les gehad ofzo." zei ik toen ik de groep stond met mijn cello in de aanslag. Natsumi knikte en gebaarde dat ik kon beginnen. Ik haalde diep adem en zette de strijkstok op de snaren. Meteen kwamen de beelden uit die droom terug, zoals ik ze altijd voor me zag als ik dit stuk speelde. Het was een prachtige droom geweest, de lucht was helder en vol met sterren. Het water van een meertje glanse in het maanlicht, en er hing een dunne nevel boven. De zware melodie vulde galmend de ruimte van het muzieklokaal. Ik deed mijn ogen open en zag de anderen zwijgend luisteren. Ik glimlachte. Het was net een auditie. Nou... eigenlijk was het dat ook wel een beetje. Rima speelde afwezig met een pluk van haar donkerbruine haren en Hiro beweeg rustig met zijn voet mee op het ritme. Jun luisterde met een glimlach en knikte af en toe, alsof hij me gelijk gaf. Ineens kreeg ik een heel warm aangenaam gevoel over deze kleine groep verschillende mensen. Je kon meteen zien dat we allemaal anders waren, met een ander verhaal en andere dromen en ideeën, maar één ding hadden we allemaal gemeen. De uitdrukkingen op de vijf gezichten mijn kant op gericht maakten genoeg duidelijk. Ze begrepen wat ik met mijn spel probeerde te zeggen. Hoe verschillend we ook waren, allemaal spraken we dezelfde taal. De taal van de muziek.

Katashi

Ik was net van plan om op te gaan staan, toen Natsumi al stond. 'Oké, mijn beurt!' zei ze snel. Dus ging ik maar weer goed zitten. Ik zag hoe ze haar gitaar uit de koffer haalde en hoe ze even later begon te spelen. Ik herkende het deuntje. Ik wist precies hoe ik het moest spelen. Ik zag voor me hoe mijn vingers soepel over de toetsen gleden en hoe ik het stuk speelde. Ik keek hoe Natsumi speelde. Het was foutloos, en ik was nogal kritisch. Ik glimlachte een klein beetje. Ik keek naar haar gitaar. Hij was helemaal roze, met gele sterren. Normaal had ik het een verschrikkelijk ding gevonden, maar het paste wel bij Natsumi en het zag er niet eens vreemd uit. Ik klapte mee toen de rest begon te klappen en toen stond ik wel op. Nu zou ik wel gaan. Het duurde even voordat ik mijn keyboard uit de koffer had gehaald en hem op de standaard had gezet. Toen ging ik staan en drukte ik op het aanknopje. Ik legde mijn vingers op de toetsen, en begon met een zelf gecomponeerd stuk. Het ging goed. Mijn vingers gleden gemakkelijk over de toetsen, en ik was goed geconcentreerd. Ik speelde beter dan dat ik in tijden had gedaan. Op een keyboard spelen bleef anders dan op een echte piano, maar ik was het wel gewend en kon op beide mijn dingen goed spelen. Ik speelde al vanaf mijn vijfde, al was het vanaf mijn tiende niet op les. Ik had de laatste tijd ook minder tijd gehad om te gaan spelen, maar ik maakte altijd wel een klein momentje vrij om achter de piano -of keyboard- te kruipen en gewoon lekker te gaan spelen. Door te spelen vergat ik alles en kon ik me gewoon op een punt concentreren zonder dat ik aan andere dingen moest denken. Piano spelen was fijn. Heel fijn.

Rima

Ik sloot mijn ogen en luisterde naar Hiro. Wat aardig dat hij eerst ging. Ik glimlachte. Viool is mooi, maar ik kan er niets aandoen, ik blijf de bass prefereren. De lage tonen die toch belangrijk zijn in het lied. Ik herinnerde me de dag dat ik mijn bass kocht. Ik was 8 en had een paar jaar op een oude bass van een kennis gespeeld. Het is lastig om aan linkshandige gitaren te komen, dus toen die oude bass te oud werd om op te spelen moest ik wel een nieuwe kopen. Ik had twee uur in de grote muziekwinkel gestaan, elke bass vast gehad, erop gespeeld net zo lang tot ik deze vond. Hij was gitzwart en had onder in de hoek, en boven op de uitstekende punt witte, glitterende sterretjes. Ik was dol op mijn bass. Toen ik deze bass vast hield, er wat op tokkelde wist ik het zeker. Dit was mijn bass, ik zou hem niet meer loslaten tot ik zeker wist dat het deze werd. Mijn vader was alleen maar blij dat ik een gitaar had gevonden en hij betaalde hem snel, het maakte hem niets uit dat het de duurste uit de zaak was, ik kreeg altijd dure dingen van papa. Het enige nadeel aan de bass was voor mij dat ik er niet fatsoenlijk mee kon zingen. Mijn ouders hadden zovaak voorgesteld ook een akoestische gitaar te nemen, maar dat weigerde ik stomweg. Er ging voor mij niets boven de bass, ik vertikte het iets anders te leren spelen. Ik hoorde de rest ineens klappen en deed snel mee. Verdorie, nu had ik niet opgelet. "Ik ga nu wel" hoorde ik Hideyoshi-san zeggen. Hij stond op en ik volgde hem met mijn ogen naar het drumstel. Hij tikte vier keer met zijn stokjes op elkaar en begon toen een heel opgewekt nummer te spelen. Ik keek kort even achterom naar Hiro die teruggrijnsde. Snel keek ik weg, zou hij door hebben gehad dat ik een beetje afwezig was geweest tijdens zijn stukje? Toen Jun klaar was stond hij op en boog hij theatraal. We klapte weer. "Wie gaat er nu?" vroeg Natsumi. Ik stond op. Hè, ik stond op? "Ik ga wel" zei ik, ik hield nog net mijn stem onder controle. Zodra ik de band van mijn bass omhad waren al mijn zenuwen weg. "Ik denk dat ze iets rustigs speelt, volgens mij past zoiets wel bij haar" hoorde ik Jun fluisteren. Oh, dacht hij dat, nou pas maar op! Want als het om muziek gaat ben ik soms niet te houden. Ik sloeg de eerste toon aan en ging toen helemaal los, als ik bass speelde voelde ik me altijd anders, hoger, beter. Ik bewoog mee op de muziek. Oké, ik ging dan niet overdreven wild, dat deed ik alleen voor de spiegel, maar ik ging aardig hard. Toen het klaar was hijgde ik maar had ik wel een grote grijns op mijn mond. 5 gezichten keken me redelijk verbaasd aan. Mijn wangen werden rood en ik ging snel zitten. "Je bent goed" zei Jun. "Arigatou" zei ik zachtjes. Ik had mijn bass nogsteeds vast en glimlachte. "Trouwens, ik doe ook nog aan zang" zei ik toen. "Wat leuk, ik ook!" zei Natsumi vrolijk. "Ik ook! Ik ook!" zei Hotaru met een grote glimlach. "Nou, dan gaan we straks ook nog zingen?" zei Natsumi. Iedereen knikte instemmend. Ik streek even met mijn hand door mijn haar zodat het niet meer zo warrig zat.

Hiro

Met een subtiele grijns keek ik naar Natsumi die ontzet naar het rode deel van haar stokje keek. Opgelucht legde ik mijn stokje neer. Ik zou echt geen zin hebben gehad in leiding geven. "Wat nu prez?" vroeg Hotaru meteen, spelend met haar taartvorkje? Natsumi keek twijfelend naar de lege taartbordjes. "Ehm... Wat dacht je van muziek maken?" Hotaru stak goedkeurend haar vuist in de lucht. "Ik stel voor dat iedereen eerst iets van zichzelf laat horen?" zei Natsumi opgewekt. Toen niemand protesteerde liet ze twijfelend haar wijsvinger over de groep gaan. "Wie eerst?" Katashi rolde met zijn ogen. "We gaan toch niet weer stokjes trekken hè?" "Laten we het op volgorde van leeftijd doen!" zei Hotaru snel, met een schichtige blik op Katashi. "Hmmm... Jongste eerst?" vroeg Natsumi. Vanuit mijn ooghoek zag ik Rima wit wegtrekken. "Laat mij maar eerst gaan." mompelde ik. De hele groep keek me aan. Het was de eerste keer dat ik uit mezelf iets had gezegd. "Eh... Oké." zei Natsumi, een beetje verbluft. Ik klikte mijn vioolkoffer open en haalde voorzichtig het instrument eruit. Vervolgens liep ik iets naar voren en legde hem op mijn schouder. Even stond ik stil voordat ik begon te spelen, en keek de zaal in. De hele groep keek me ademloos aan. Dit gaf wel een kick. Ik glimlachte, sloot mijn ogen en zette de strijkstok op de snaren. Zodra de ruimte zich met de langerekte noten van mijn viool vulde was de rest van de groep verdwenen. Er was alleen nog ik en mijn viool. De adrenaline gierde door mijn lijf, terwijl mijn strijkstok over de snaren vloog.

Natsumi

Geen reactie op de presidentvraag. Hm. Ik keek iedereen even aan. 'Niemand? Geen vrijwilligers? Echt helemaal níémand?' Ik snapte het wel. Ik had ook geen zin om het leiderschap op me te nemen. 'Oké. Er is maar een manier om dit democratisch en goed op te lossen!' zei ik en ik sprong op en sloeg demonstratief met mijn hand op tafel zodat die trilde en de thee bijna over de rand van de kopjes heen klotste. 'Woeps, dat was niet de bedoeling.' zei ik snel. Ik zag iedereen nogal verbaasd naar me kijken. Ik gedroeg me ook niet bepaald.. Normaal denk ik. 'Oké.. Er is dus maar een manier om dit goed op te lossen.' vervolgde ik mijn preek. 'En wat mag dat dan wel zijn?' zei Katashi. Ik grijnsde. 'Momentje.' zei ik en ik begon in mijn tas te graaien. Ik stond nog steeds, terwijl iedereen zat. Iedereen keek me ook aan, maar daar zat ik niet echt mee. Ik was de wat-voor-gestoord-geflipt-of-geschift-persoon-is-dat-nou-weer-blikken wel gewend. Ik haalde een paar stokjes uit mijn tas. Zes in totaal. Een ervan had een rood uiteinde. 'We gaan strootje trekken?' zei Jun ongelovig. 'Gaaf!' hoorde ik Hotaru zeggen. Ik grijnsde en ik stopte de stokjes in mijn vuist, zodat je het rode stukje bij de ene niet kon zien. 'Oké. Kiest u maar.' zei ik vrolijk. 'Ik kan echt niet geloven dat we zo'n beslissing nemen door zo'n kinder-' 'Niet zeuren, pakken.' zei ik en ik hield de stokjes onder Katashi's neus. Hij mompelde nog iets protesterends en pakte toen een stokje. Geen rood. Ik ging naar de volgende. Maar Hotaru, Rima en Hiro hadden ook geen rood uiteinde aan hun stokje. Ik keek naar Jun die naast mij zat. 'Dus het gaat nu tussen ons?' zei ik. 'Kennelijk.' Hij glimlachte. Ik stak mijn hand naar hem uit. Hij pakte een stokje. Verdomme. Het was niet rood. Ik werd bleek en haalde het laatste stokje uit mijn vuist en hield het omhoog met het rode stuk naar boven. Het rode stuk. 'O-Oké dan..' stamelde ik.

Jun

Met een grijns op mijn gezicht stond ik op vanachter het drumstel. Binnen no-time had ik het voor elkaar dat iedereen op de stoelen bij de tafels zat. Iedereen behalve Rima. Ik keek om, ze zat in plastic tassen te rommelen waarvan ik niet doorhad dat ze die bijhad in het begin. Niet veel later kwam ze terug met doosjes, té schattig versierd, met gebak. Ze keek ons eerst wat ongemakkelijk aan. "Papa.. eh.. ik bedoel Otou-sama zei dat ik wat cakejes mee moest nemen.. Zo kunnen we praten en elkaar leren kennen voordat we beginnen te spelen" zei ze. Ze zette de spullen op tafel neer. "Arigatou Rima-san" zei ik. Rima keek me met een onzekere glimlach aan en ging zitten. Ik keek naar hoe Natsumi een stuk gebak pakte en hoe de rest daarna volgde. "Ik heb ook nog Groene Thee bij" zei Rima toen. Ik moest een beetje lachen, het leek haast een theekransje, maar dat kon geen kwaad. "Lekker" zei ik. Niet veel later hadden we allemaal een kop dampende thee voor ons staan. Ik keek even rond de tafel. Ik wilde dat er een gesprek opgang kwam. "Zeg, is het oké iedereen bij zijn voornaam te noemen" iedereen knikte en mompelde instemmend. "Hiro-senpai, hoe lang speel je al viool?" vroeg Rima. Ze keek strak naar Hiro. Hiro haalde wat onverschillig zijn schouders op. Rima beet op haar lip. "Wie wordt eigenlijk onze club president?" vroeg ik toen ineens.

Hotaru

Ik hees mijn cellokoffer hoger op mijn schouder en keek Sayuri van opzij aan. "Waarom volg je me ook alweer?" Sayuri bloosde. Ze was de enige op deze school die ik kende, aangezien ze uit mijn woonplaats kwam, maar ik was niet bijzonder close met haar ofzo. Ik grijnsde ondeugend. "Als je niks zegt schud ik je af hoor." Sayuri keek me verbaasd aan. "Dan kom je te laat!" Ik haalde mijn schouders op. "Dat vergeven ze me wel." Ik draaide me om en begon de andere kant op te lopen. "Wacht!" riep Sayuri schril. Ik grinnikte. Ze was zo makkelijk. "Vertel." zei ik vermaakt terwijl ik weer richting het muzieklokaal liep. "Hideyoshi-senpai." mompelde ze zachtjes. "Eh?" Ik keek haar verward aan. "Hideyoshi-senpai." herhaalde ze. "De drummer van je band!" Ik scande mijn geheugen naar namen. "Hideyoshi.... Jun?" mompelde ik tegen mezelf. "Ja die!" zei Sayuri opgewonden. "Wat is daarmee?" vroeg ik plagerig. Sayuri werd nog roder. "Nou... Vind je hem niet cool?" Ik lachte. "Aha! Dus je hebt een oogje op onze drummer hè?" Sayuri begon verwoed te stotteren. Ondertussen waren we bij het muzieklokaal aangekomen. Ik haalde diep adem en gooide de deur open. "Omataseshimashita!" riep ik opgewekt. "Kuroyuki Hotaru desu! Hajimemashite." Een handjevol mensen keken me aan. Sayuri snakte naar adem bij het zien van een blonde jongen achter het drumstel. Ik liep recht op hem af. "Jij bent vast Hideyoshi!" zei ik meteen. Ik sleepte Sayuri aan haar arm mee. "Wie is dat?" vroeg Hideyoshi. "Was de violist niet een mannelijke senpai?" Ik wierp een blik op het knalrode gezicht achter me. "Nee, dit is geen violist! Dit is Sayuri! Miyamoto Sayuri, en ze is hier omdat ze een oogje op-" Sayuri's kleine handjes drukten krampachtig tegen mijn mond. "Dat is niet waar hoor!" zei Sayuri snel. "Ik kwam hier om eh.. eto... ano... Nou doei!" En binnen enkele seconden was ze weer verdwenen. Ik grijnsde ongemakkelijk. "Sorry daarvoor." "Is dit het muzieklokaal?" Ik draaide me abrupt om. In de deuropening stond een iets oudere jongen met pikzwart haar. "Is dat de mannelijke senpai?" vroeg ik aan Hideyoshi terwijl ik met mijn duim naar de gestalte in de deuropening wees. Hideyoshi knikte. "Mooi!" riep een meisje met blond haar in een staart. "Dan zijn we compleet!"

Katashi

Ik keek naar de brief en las de eerste regel. Lieve Katashi. Dat was wat er stond. Ik slikte. Ik had de afzender niet bekeken. Maar ik wist wie het was. Ik herkende het aan het handschrift. Het handschrift met de krullen en de streepjes op de i, in plaats van puntjes. Ik herkende hetzelfs aan de geur van de brief, of misschien verbeelde ik dat me wel. Wat was er nou zo anders aan de geur van een brief. Maar er was maar een iemand die me 'Lieve Katashi' noemde. 'Asuka.' zei ik zachtjes. Ik vouwde de brief voorzichtig op, en stopte hem in mijn broekzak. Ik zou hem nu graag willen lezen, maar we hadden onze eerste bandrepetitie. En ik wist dat als ik de brief nu las, ik me niet goed zou kunnen concentreren. Ik pakte de tas waar de koffer van mijn keyboard inzat. Die nam ik altijd mee als ik niet thuis was. Dus ook naar school. Ik haalde mijn hand nog even door mijn haar en liep toen naar de deur. Ik deed hem open en stapte de gang op. 'Ja, otou-sama. Het is hier geweldig. Ja, echt waar. Ik heb toch zelf gekozen om hierheen te gaan? Ja, als er iets niet goed is zal ik dat zeker zeggen. We hebben hier een band opgericht. Nee, dat hebben we nog niet besloten. We hebben zo onze eerste repetitie. Ja, papa. Ik weet dat je me de beste in alles vind, maar iedereen is heel goed hoor. Maar ik moet nu gaan. Ik mis jou en mama ook. Geef Takumi en Ryuu maar een kus van mij. We bellen snel weer. Bye!' Ik keek het meisje met de telefoon met opgetrokken wenkbrauwen na. Ze had lang blond haar in een staart en stopte nu net haar mobieltje terug in haar broekzak. Toen keek ze naar mij. 'Oh, jij bent Fujimoto-kun, toch?' zei ze. Ik knikte. Toen zag ik opeens de gitaarkoffer achterop haar rug. 'Uhm.. Jij was..' 'Ushiromiya Natsumi.' zei ze met een grote glimlach. Ik knikte even. 'Laten we samen naar het muzieklokaal gaan!' zei ze enthousiast. Ze pakte mijn arm vast en begon in een mega tempo me naar het muzieklokaal te sleuren. Oké. Wat een raar persoon.

Jun

Met mijn drumstokken in de hand liep ik door de gang. Ik tikte met ze op de muren. Mijn humeur was op zijn best. Dit zou de eerste echte repetitie worden van de band die we net hadden opgericht. Ik liep het muzieklokaal binnen en wilde iets zeggen, maar er was nog niemand. Hmm. Ik keek even goed rond en liep daarna meteen door naar het drumstel. Wat onzeker nam ik erachter plaats. Dit was zeker niet hetzelfde als mijn eigen drumstel. Het werd tijd dat ik mijn eigen drumstel hier naar school verhuisde. Langzaam en niet al te hard begon ik een deuntje te spelen wat zo in mijn hoofd opkwam. Ik had niet door dat de deur openging. "Hi~ Hideyoshi-kun" zei iemand. Ik schrok op en mijn ogen flitste door het lokaal. Er stond een meisje met lichtroze haar. Ze was nogal knap. Ik wist niet veel van haar maar wat ik wel wist was dat ze de dochter was van Tsukiyomi Ryouta, een erg bekende fotograag en haar moeder was een ontwerpen. Ik was alleen vergeten wat ze ontwierp. Het zou wel iets als kleding zijn. "Yo, Tsukiyomi-san" zei ik terug. Rima glimlachte en hees haar basgitaartas af. Voorzichtig nam ze haar bas uit de tas en deed ze de band om. "Zullen we eens iets samen spelen" vroeg ze zachtjes. Ik knikte met een brede grijns. Waarom ook niet, er was toch nog niemand. Rima kwam tegenover me staan. "Je mag trouwens wel Jun zeggen hoor" zei ik tegen haar. Rima glimlachte onzeker en knikte. "Is het goed als ik dan Rima zeg?" vroeg ik. Weer knikte Rima. Ze gleed met haar vingers over de vier snaren en stelde er twee bij. Ze sloeg wat akkoorden aan, ik herkende ze en speelde uit automatisme mee. Rima keek op toen ze dat hoorde en grijnsde.

Introductie: Kuroyuki Hotaru en Nakamura Hiro

Naam: Kuroyuki Hotaru
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Bleke huid vol met sproeten. Golvend rood haar tot op haar schouderbladen en mosgroene ogen. Ze is aan de dunne kant, en redelijk klein. Ze draagt meestal wat punk-achtige kleding, maar als het warm is ook vaak lichte, zwierige rokjes en jurkjes.
Instrument: Zang, cello en in mindere mate gitaar.
Familie: Hotaru is enig kind. Haar moeder heeft haar in haar eentje opgevoed. Haar vader is verdwenen toen haar moeder zwanger was, dus die heeft ze nog nooit ontmoet.
Verleden: Na de bevalling van Hotaru, vlak na de verdwijning van haar man raakte Hotaru's moeder in een postnatale depressie. Ze was een wrak en kon niet voor Hotaru zorgen. Na bijna uitgedroogd te zijn omdat haar moeder haar niet voedde werd Hotaru een paar maanden door haar moeder's zus, haar tante Ayaka in huis genomen. Ze heeft nog altijd een bijzonder hechte band met Ayaka en ziet haar als een tweede moeder. Haar eigen moeder moest ook veel werken omdat ze er alleen voor stond en in die tijd was Hotaru vaak bij Ayaka. Mogelijk door het ontbreken van borstvoeding en het zo verzwakt zijn op jonge leeftijd heeft Hotaru nog altijd een zwakke gezondheid.
Meer: Hotaru is een optimistich persoon, maar is wel gevoelig en huilt snel, zij het van verdriet, pijn, blijdschap of ontroering. Ze heeft op jonge leeftijd cello leren spelen van Ayaka, en voor haar 13e verjaardag kreeg ze van haar moeder en Ayaka een gloednieuwe cello. Dit is haar meest waardevolle bezit. Naast cello spelen is zingen één van de dingen die ze het beste doen, en omdat cello spelen en zingen zo moeilijk te combineren is heeft ze zichzelf voor de band ook een beetje gitaar leren spelen.
Door: Yami

Naam: Nakamura Hiro

Leeftijd: 18

Uiterlijk: Warrig pikzwart haar tot halverwege zijn hals, en heldergroene ogen met lange, zwarte wimpers. Hij is redelijk lang en draagt meestal baggy versleten spijkerbroeken met sneakers en een bloesje of shirt. Zijn haar hangt voor zijn ogen en soms ziet hij er wat slaperig uit.

Instrument: Viool

Familie: Hiro woonde samen met zijn ouders en zijn oudere zus Shizuka.

Verleden: Toen hij 11 was raakte zijn vader aan de drank, wat er uiteindelijk in resulteerde dat hij zijn moeder ging slaan. Shizuka was toen 17 en een jaar later ging ze het huis uit om haar vader te ontvluchten, die haar seksueel bleek te misbruiken.

Toen Hiro 15 was pleegde zijn moeder zelfmoord, waarna hij zijn vader steeds meer begon te ontlopen. Hij koos ervoor naar een kostschool te gaan zodat hij zo min mogelijk thuis was.

Meer: Hiro heeft van zijn 5e tot zijn 12e op vioolles gezeten. Daarna betaalde zijn ouders het niet meer en moest hij ervanaf, maar hij is altijd doorblijven spelen om zijn gedachten te verzetten. Vioolspelen is zijn grootste uitlaatklep, en hij componeert veel stukken zelf. Hij laat mensen niet snel binnen, maar begint langzaam maar zeker zijn hart te openen richting de andere leden van de band.

Door: Yami

Introductie: Ushiromiya Natsumi; Fujimoto Katashi

Naam: Ushiromiya Natsumi
Leeftijd: 16
Uiterlijk: Lang blond haar wat ze meestal in een staart draagt, helderblauwe ogen, lichte huid, normale lengte. Eigenlijk draagt ze altijd spijkerbroeken met een makkelijk T-shirt en sneakers.
Instrument: Gitaar + Zang
Familie: Natsumi is een echt papa’s kindje. Ze werd /wordt erg verwend en als ze iets wil dan kan ze het ook zo krijgen. Ze heeft nog twee jongere broertjes en heeft ook erg goed contact met haar moeder.
Verleden: Ze heeft vroeger erg veel dingen gedaan, omdat ze ook veel mocht en haar ouders toch genoeg geld hadden. Ze heeft veel sporten gedaan, maar daar is ze op een gegeven moment mee gestopt. Toen begon ze met muziek te kloten en ze speelt nu zo’n vier jaar gitaar en heeft al zes jaar zangles.
Meer: Ze houdt ontzettend veel van muziek –Goh..- en ze is ontzettend blij dat ze bij de band zit. Ze oefent ook erg veel in haar vrije tijd. Ze heeft erg veel instrumenten geprobeerd, maar haar liefde is toch echt bestemd voor de gitaar. Ze is dan wel erg veel verwend, maar toch gedraagd ze zich niet zo.
Door: Misora

Naam: Fujimoto Katashi
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Bruin warrig haar, groene ogen, lang, lichte huid, gespierd.
Instrument: Keyboard/Piano
Familie: Vader, moeder, tweelingzus
Verleden: Zijn vader had een winkel, die ooit een keer beroofd werd. Hierdoor werd zijn vader helemaal paranoïde en begon te drinken. Hij begon Katashi te slaan en zijn zusje mocht haar kamer niet meer uitkomen omdat er niets met haar mocht gebeuren. Zijn moeder is toen bij zijn vader weggegaan en is hertrouwd, maar het zusje zit nog steeds vast in het huis. Katashi is naar zijn moeder gegaan en die stuurde hem naar de kostschool.
Meer: Katashi speelt al vanaf zijn vijfde piano, en is dus goed. Hij componeert ook zelf stukken en hij speelt ook vooral piano als hij niet weet wat hij met bepaalde gevoelends aan moet. Hij heeft nog briefcontact met zijn zus.
Door: Misora

Introductie: Tsukiyomi Rima; Hideyoshi Jun

Naam: Tsukiyomi Rima
Leeftijd: 15, bijna 16
Uiterlijk: Lang donkerbruin haar tot net boven haar kont, onderin zit er wat lichte slag. Grote blauwe ogen, bleke huid, niet groot niet klein en slank. Ze draagt vaak jurkjes, rokjes en dingen met strikjes/lintjes.
Instrument: Linkshandige Basgitaar (Ghehe x3) Zang
Familie: Rima is enigst kind en komt uit een welvarende familie. Haar vader is bekend fotograag en haar moeder ontwerpt kleding. Ze zijn beide erg ambiteus wat Rima een beetje heeft aangestoken. Hierdoor wilde ze altijd erg graag fotomodel worden.
Verleden: Toen Rima 6 was ging ze voor het eerst op muziekles. Ze begon meteen met basgitaar en haar liefde is met de jaren gegroeid. Ze krijgt privéles. Op haar negende heeft ze ook zanglessen genomen.
Meer: Rima is gek op linkshandige instrumenten. Ze komt een beetje verlegen over in het begin maar later, als ze eenmaal bekender is met de mensen om haar heen komt ze helemaal los. Rima vind het te gek om een band te begeleiden met haar bas en ze zou nooit een ander instrument willen spelen.
Door: Miyako

Naam: Hideyoshi Jun
Leeftijd: 17
Uiterlijk: Blond haar (Coupe a la Shizuo-sama), lang, brede schouders, iet wat grote neus, donkerpaarse ogen, blank.
Instrument: Drums
Familie: Jun heeft een zusje van 7 jaar jonger genaamd Nozomi waardoor hij een erg grote broer gevoel heeft. Zijn ouders zijn uit elkaar en als hij niet op de kostschool is, gaat hij naar zijn moeder. Zijn moeder is kapper en zijn vader is werkloos.
Verleden: Toen Jun 10 was gingen zijn ouders uit elkaar, hij is toen een hele periode nogal depressief geweest. Verder is hij heel normaal opgegroeid. Op zijn 8ste begon hij met het spelen van de drums.
Meer: Jun is heel lief en hij houdt van vrienden. Hij heeft ooit een relatie gehad maar toen is hij nogal grof gedumpt en voor schut gezet, hij heeft een beetje een afkeer voor meisjes door die reden.
Door: Miyako