Hotaru

Ik leunde ongemakkelijk op mijn handen in het gras. Natsumi wierp af en toe schichtig een blik in de richting waarin Rima net verdwenen was. Hiro keek het grootste deel van de tijd naar de grond, maar af en toe meende ik hem een steelse blik op Natsumi te zien werpen. Ik kuchte en kroop overeind. "Ik ga toch maar even achter Rima aan..." zei ik zachtjes. Hiro keek op en knikte met een serieus gezicht. Natsumi knikte afwezig. Ik liep de school weer in en slenterde richting de slaapkamer. Al vanaf de kapstokken aan het begin van de gang kon ik haar bass horen dreunen. Het klonk nogal onheilspellend. Ik klopte op de deur maar kreeg geen reactie. Toen bedacht ik me dat dat nogal onzinnig was, aangezien ze met die herrie het geklop onmogelijk kon horen, dus duwde ik voorzichtig de deur open. Rima had niks in de gaten. Ze stond op haar bed op haar basgitaar te raggen. Haar gezicht was bezweet, en de make-up bij haar ogen was nogal uitgelopen, al wist ik niet zeker of dat door het zweet kwam, of dat ze gehuild had. Erg vrolijk zag ze er in ieder geval niet uit. "Rima?" Mijn stem kwam niet boven de harde basmuziek uit, en Rima speelde -voor zover je het spelen kon noemen- onverstoorbaar door. "RIMAAAAAA!" schreeuwde ik toen. Mijn stem kwam nauwelijks boven de versterker uit, en Rima ging zo op in haar spel dat ze het nog steeds niet door had. Er zat niks anders op. Ik liep recht op de versterker af en trok met een ruk het snoer eruit. Er klonk een knal, gevolgd door stilte. Rima verloor van schrik haar evenwicht en tuimelde achterover op het bed. Ze had niet bepaald haast om overeind te komen. Ik liep voorzichtig naar het bed. "Rima?" vroeg ik zachtjes? "Gaat het?" Rima antwoorde niet maar trok haar kussen over haar hoofd. "Wat is er?" vroeg ik, terwijl ik op het bed ging zitten. Rima zei niks, maar reikte met haar linkerhand haar haar basgitaar en trok hem dichter tegen zich aan, terwijl ze met haar rechter nog steeds het kussen vasthield. "Is het Hiro?" vroeg ik toen. Rima verstijfde. Langzaam trok ze het kussen naar beneden en ging half overeind zitten, haar basgitaar nog steeds tegen zich aan klemmend. "Nee." zei ze kortaf. Haar stem klonk nogal snotterig en haar ogen zagen rood. "Weet je... Het was maar een knuffel. En Natsumi knuffelt iedereen, het hoeft niets te betekenen." Rima slikte. "Weet ik wel." zei ze zachtjes. Ze deed me denken aan een klein kind dat gevallen was. "Daar gaat het ook niet om." Ik knikte langzaam. "Waar gaat het dan wel om?" Rima haalde haar schouders op en legde haar basgitaar voor zich op bed, waarna ze haar knieën optrok en haar armen eromheen sloeg. "Gewoon..." mompelde ze. "Hij hoefde haar toch niet zo lang vast te houden?" Ik schoot in de lach. "Achjaa... Dat is Natsumi's enthousiasme. Het is nogal aanstekelijk. Daar weet ik alles van." Een waterig glimlachje kroop over Rima's kinderlijke gezichtje. Ik aaide haar over haar bruine haren. "Geef nou nog niet meteen de hoop op." Rima knikte braaf. "Oké." Ik haalde een verfrommelde zakdoek uit mijn zak en gaf hem aan Rima, die hem dankbaar aanpakte.