Hiro

Wat verloren keek ik de grote modezaak door. Overal stonden rekken met kleding, en vanaf de muren keken jonge vrouwen en patserige mannen me brutaal aan vanaf de foto's waarop ze de nieuwe collectie showden. Ik liet mijn blik over de rekken glijden. Ik had niet zoveel met kleding... Ik trok altijd maar gewoon aan wat lekker zat. Ik was het ook eigenlijk met Katashi eens wat betreft het eerste optreden, maar Natsumi had ook een punt. De meeste mensen van onze leeftijd zijn nu eenmaal oppervlakkig. Natsumi zag dat. Zelf was ze het niet, dat was wel duidelijk. Natsumi was anders dan de meeste meisjes van onze leeftijd. Onbewust hadden mijn ogen haar opgezocht in tussen de vele rekken met kleding. Ze stond met Hotaru enthousiast tussen de jurkjes te graaien. Ik glimlachte vaagjes. Iets wat steeds vaker gebeurde als ik naar Natsumi keek. Ik genoot ervan haar plezier te zien hebben. Haar gelach was aanstekelijk. Ineens keek ze mijn kant op. Zonder enige waarschuwing keek ze me recht in mijn ogen. Ik moest er even van slikken, waarna ik snel mijn blik afwendde. Hoe lang had ik nu al naar haar staan staren? Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe ze de jurkjes terugduwde in het rek en mijn kant opliep. Hotaru zocht onverstoorbaar door. Zonder me aan te kijken greep ze mijn hand en trok me mee richting een rek met kleding. Mijn hart leek een paar slagen over te slaan om het moment dat haar slanke vingers zich om de mijne sloten. Halverwege bleef ze ineens staan en verroerde zich niet. Ik kon haar gezicht niet zien, maar als ik het me niet verbeeldde leken haar oren een heel klein beetje te verkleuren. Na een tijdje keek ze eindelijk omhoog. Haar helderblauwe ogen keken me gedesorienteerd aan terwijl haar vingers de grip op de mijne verloren. Mijn hand bungelde onnozel naast mijn zij nadat zij hem had losgelaten, en ik vocht om mijn teleurstelling te verbergen. Waar sloeg dit op? Waarom voelde ik me zo warm worden als zij mijn hand vastpakte? Ik was toch geen klein kind meer? Natsumi begon ondertussen wat te stotteren en verdiepte zich weer in een rek vol kleding. Ik keek als verdoofd hoe ze de verschillende stoffen door haar handen liet glijden. De hand die de mijne net nog had vastgehouden. Ik zou kunnen zweren dat ik mijn huid nog kon voelen tintelen. "Hier." zei Natsumi zachtjes terwijl ze me een enorme berg kleren in mijn armen duwde. "Ga dit eens passen?" Ik hapte zo onopvallend mogelijk naar adem toen de rug van haar hand even langs de binnenkant van mijn pols streek bij het overhandigen van de kleding. We keken elkaar een tijdje aan, en zij leek net zo in de war als ik. Ergens realiseerde ik me dat ik naar het pashokje moest lopen, maar het leek onmogelijk om mijn blik van Natsumi af te wenden. Oké, je moet hier mee ophouden, zei ik tegen mezelf. Dit is belachelijk. Ik schudde even met mijn hoofd en liep toen richting het pashokje. Haastig trok ik het gordijntje achter me dicht en gooide de kleren op het bankje. Vermoeid leunde ik tegen de muur en haalde mijn handen door mijn haar. Vervolgens wreef ik door mijn gezicht. Mijn wangen voelden warm. Wat was er toch met me aan de hand? Het leek wel of ik koorts had, terwijl ik me een paar minuten geleden nog prima voelde. Alleen voelde ik me nu ook prima... Ik voelde me meer dan prima, ik voelde me fantastisch. Het was dus een koorts waardoor je je niet beroerd ging voelen? Ik wierp een blik in de spiegel en zag met een lichte afkeer hoe ik onnozel naar mezelf stond te grijnzen. Ik probeerde een serieus gezicht te trekken, maar het lukte niet. De grijns kwam terug zodra ik mijn gezicht ontspande. Ik slaakte een diepe zucht en keek naar de berg kleding die ik moest passen. Ik kon maar beter beginnen, ik mocht Natsumi niet te lang laten wachten. Ik checkte nog een keer of het gordijntje goed dicht zat en trok toen mijn T-shirt over mijn hoofd.