Hiro

Het was mooi weer vandaag. De zon scheen op mijn gezicht, en dat sloot wel aan bij hoe ik me voelde. Ik voelde me vrolijk, vredig. Natsumi was overdreven vrolijk en druk, en begon de andere meiden te bespringen om ze vervolgens in een soort vreemde worstelgreep vast te houden. Ze had altijd zo veel energie. Ik kon een vage glimlach niet onderdrukken. Plotseling stond ze voor mijn neus. Ze keek me aan als een kind dat om snoep ging vragen aan haar ouders, haar grote blauwe ogen verwachtingsvol fonkelend. Ik trok vragend een wenkbrauw op. "Hiro-pon?" vroeg ze met een lief kinderlijk stemmetje. "Mag ik jou knuffelen?" Die vraag overviel me een beetje. Ik was meestal niet van het snelle lichaamscontact. Ik trok mijn wenkbrauw iets verder op, maar tegen die enorme, helderblauwe ogen kon je onmogelijk nee zeggen. "Ja hoor." zei ik dus maar. Meteen vloog ze me om de hals, waarbij ze bijna mijn keel dichtkneep. Ik wist me geen houding te geven en bracht mijn handen voorzichtig naar haar rug. Ik had er al snel spijt van; het maakte de omhelzing een stuk intiemer. Aan de andere kant voelde het op een bepaalde manier toch wel goed. Haar haren roken lekker. Ik schaamde me voor mijn eigen gedachte en voelde een vlaag van zowel opluchting als teleurstelling toen ze me eindelijk losliet. "Hèhè." mompelde Hotaru, mijn vermoeden bevestigend dat de omhelzing net iets te lang had geduurd. Niet dat ik het erg had gevonden... "Hij knuffelt heel lekker." zei Natsumi toen. Ik voelde mijn gezicht lichtjes gloeien. "Nou, dankjewel." antwoordde ik bij gebrek aan inspiratie voor een beter antwoord. Ik liet me voorzichtig naast de meisjes in het gras zakken en begon wat sprietjes uit de grond te trekken. "Wat is er, Rima?" vroeg Hotaru na een tijdje. Ik keek op. Rima keek verward van Natsumi naar Hotaru. "Oh... Eh... Ik ben een beetje moe." zei ze zachtjes. Hotaru sloeg een arm om haar heen. "Niet zo depri doen, Rima-chan. Vandaag is een mooie dag." "Dat is het zeker!" riep Natsumi die zich achterover in het gras liet vallen. Ik glimlachte weer. Met een compleet ontspannen gezicht lag ze daar, terwijl ze zachtjes een liedje neuriede. Alsof ze zich er totaal niet van bewust was wat ze zojuist in mij had losgemaakt.