Hiro

Natsumi bleef wel erg lang in het pashokje. Toen ik mijn handen liet zakken zag ik onder het gordijn van het pashokje door dat ze op de grond zat. Er ging een vlaag van bezorgdheid door me heen. Wat als er iets niet goed was? Net toen ik wilde vragen of alles oké was stond ze op en even later viel het shirt dat ze aan had gehad op de grond. Ik draaide me snel om en voelde mijn gezicht weer gloeien. Waarom werd ik hier zo nerveus van? Er zat toch een gordijn tussen. Ongeduldig liep ik heen en weer. Al werd het steeds moeilijker om Natsumi aan te kijken, dit voelde al helemaal awkward. Bovendien verlangde ik ernaar om haar gezicht weer te zien. Die energieke glimlach die zo'n beetje permanent op haar gezicht zat geplakt. Eindelijk ging het gordijntje open. "En?" vroeg ze opgewekt. Ze leek wat onzeker, maar dat was nergens voor nodig. Het shirt stond haar geweldig, het was alsof het voor haar ontworpen was. Zo'n heel bijzonder shirt was het niet eens, maar het deed iets met haar. Of zij deed iets met het shirt. Of misschien kwam het doordat ik haar even niet had gezien. Het leek wel alsof ze in die paar minuten ineens nog mooier was geworden. Haar haren wat warrig door het omkleden, en haar wangen iets gekleurd. Haar ogen leken feller blauw dan ooit. "Het is echt... Het staat je heel goed." stamelde ik onnozel. Ik kon er geen betere woorden voor vinden. "Echt heel mooi." voegde ik er nog onhandig aan toe, al was ik niet zo zeker of ik het nou over het shirt had of over Natsumi in het algemeen. Natsumi knipperde een paar keer met haar ogen en leek toen weer iets gezien te hebben in het rek met bandmerchandise. Terwijl ze wat zonnebrillen bekeek staarde ik ongemakkelijk naar de grond. Ik had het gevoel dat mijn gezicht vuurrood was en wenste uit alle macht dat het niet opviel. Toen Natsumi zich weer omdraaide had ze een bizarre zonnebril op haar neus, waarvan de ene kant zwart was en de andere kant wit. Ik schoot in de lach terwijl Natsumi zichzelf in de spiegel bekeek. Het stond wel bij het shirt eigenlijk, bedacht ik me toen ik de bril eens wat beter bekeek. Ook ontging het me niet dat haar wangen onder de bril ook iets verkleurd waren. Ik haalde diep adem. Misschien was het gewoon warm hier, als zij er ook last van had. "Staat je beeldig." zei ik, alweer iets zelfverzekerder, terwijl ik een hand door mijn haar haalde. Natsumi grijnsde breed. "Die gaat dus ook mee." zei ze tevreden terwijl ze de bril afzette en inklapte. Ik zuchtte opgelucht. Even was de stemming tussen ons weer ontspannen en vriendschappelijk, zoals het hoorde. Het was vreemd om zo nerveus te worden van iemand als Natsumi, wiens kwaliteit juist was dat ze de sfeer losser maakte van iedere groep waarin ze terecht kwam. Wanneer zij een kamer binnenliep was het alsof die kamer spontaan een stukje lichter en warmer werd. Ze neutraliseerde zelfs Katashi's pessimisme, en alle ellende in de wereld leek altijd een beetje minder te wegen wanneer zij in de buurt was. "Geniet je van het uitzicht?" Ik schrok op uit mijn gedachten van een slanke hand die in zachtjes in mijn schouder kneep. Tot mijn schaamte realiseerde ik me dat ik al een tijdje naar Natsumi had staan kijken, maar die stond gelukkig alweer in een rek kleding te neuzen en had niks in de gaten. Toen ik omkeek zag ik dat de slanke hand toebehoorde aan Rima's moeder, die met een knipoog een vinger over haar lippen legde. "Volgens mij willen jullie vrienden afrekenen." zei ze toen, iets harder, zodat Natsumi het ook hoorde. "Oh! Ja... Eh... Goed." Natsumi rende struikelend terug naar haar pashokje, met de bril en nog een riem en wat andere accesoires in haar handen. Ik keek haar glimlachend na. "Kun je wel zo staan te grijnzen, maar volgens mij moet jij je ook nog omkleden." zei Rima's moeder plagerig. Ik keek naar beneden en zag toen dat ik ook nog de kleren aanhad die Natsumi voor me had uitgezocht. "Oh... Shit." mompelde ik tegen mezelf. "Ik kom er zo aan!" riep ik naar de anderen, die al bij de kassa stonden te wachten, en haastte me toen naar het pashokje waar mijn eigen kleren lagen.