Hiro

Ik keek met opgetrokken neus toe hoe Katashi om Jun's hals hing. Jun leek het allemaal wel leuk te vinden. Misschien was hij zelf een beetje aangeschoten. Ik zuchtte diep. Ik had een hekel aan dronken mensen. Ik mocht Jun en Katashi graag, maar op dit moment zag ik ze even liever niet. Ik zette mijn ellebogen op de bar en steunde met mijn gezicht op mijn handen. In gedachten verzonken staarde ik voor me uit, tot er ineens een glas voor mijn neus werd gezet. Ik schrok op. "Je ziet eruit alsof je het wel kunt gebruiken." zei een mollige met met een viezig T-shirt en een warrige grijze snor. "Van die jongedame daar." voegde hij eraantoe. Ik volgde zijn vinger. Aan een tafeltje in de hoek van het café zat een meisje van mijn leeftijd aan een tafeltje. Ze had lang zwart haar in een rechte scheiding en zwaaide verlegen. Wat een walgelijke versiertruc. Met half toegeknepen ogen keek ik naar het glas met goudgele vloeistof waar een paar grote ijsklonten in ronddobberden. "Ik drink niet." zei ik met opeengeklemde kaken, terwijl ik de neiging onderdrukte om het glas van de bar af te vegen. Ik verlangde naar het geluid van brekend glas. Het was iets nostalgisch. Ik wierp nog een blik op het meisje, dat nu een pruillip trok en realiseerde me nogiets waarnaar ik verlangde. Ik kneep mijn ogen dicht en Natsumi's glimlachende gezicht verscheen op mijn netvlies. "Oh, daar weet ik wel raaaad meee!" riep Katashi, die met een wild zwaaiende arm naar het glas maaide. "Helemaal niet." zei Jun, die het glas snel optilde en boven Katashi's hoofd hield. "Doe niet zo flàuw!" lalde Katashi, terwijl hij gevaarlijk dicht tegen Jun aan ging staan in een poging het glas af te pakken. "Jij hebt genoeg gedronken." zei Jun zachtjes, terwijl hij het glas aan de barman teruggaf. Ik schudde vermoeid mijn hoofd. Ineens voelde ik mijn mobieltje trillen in mijn zak. "Dat werd tijd." zei Jun toen ik het toestel uit mijn broekzak viste. Mijn hart sloeg een slag over toen ik "Natsumi" op mijn beeldschermpje zag staan. Stom, dat had ik kunnen verwachten. Ik had nog amper op 'beantwoorden' gedrukt toen ik Natsumi's stem in mijn ook hoorde. "Hallo? Hiro-pon?" Een vreemde kriebel in mijn maag. Alleen maar door het horen van haar stem?" "Eh... Hallo..." stamelde ik. "Zijn jullie klaar?" "Ja." Natsumi lachte. "Sorry dat het zo lang duurde." Ik slaakte een zucht van opluchting en wierp een blik op Jun en Katashi, die met zijn hoofd en armen op de bar lag en in zichzelf een liedje neuriede. "Maakt niet uit." loog ik. "Oké, tot zo dan." zei Natsumi opgewekt. "Komen jullie weer naar de bushalte?" ""Ja, is goed." zei ik. "Dan zien we jullie daar." Ik knikte naar Jun, die me vragend aankeek. "Oké, Katashi, we gaan weer naar huis." Katashi tilde zijn hoofd op. "Jouw huis?" vroeg hij met een schuin hoofd. "Nee," zei Jun geduldig. "Naar school. Ga je mee?" Katashi knikte als een enthousiast kind en sprong van de barkruk. "Op naar Jun's huis!" riep hij, terwijl hij zijn vuist in de lucht stak. In plaats van richting de deur liep hij wankelend verder de kroeg in tot hij tegen een stoel aanviel. Ik facepalmde, en Jun schoot in de lach. "Andere kant op." zei hij terwijl hij Katashi overeind hielp. Ik had bewondering voor hoe hij er mee omging, maar ik ergerde me er alleen maar aan. "Kan je staan?" vroeg Jun toen hij Katashi weer op de been hielp. Katashi begon hysterisch te lachen. "Natuurlijk kan ik staan!" Hij probeerde naar de deur te lopen maar viel alweer bijna om. Jun kon hem net op tijd bij zijn arm pakken. "De wereld wiebelt een beetje." giechelde Katashi. Jun zuchtte en schudde zijn hoofd, maar hij glimlachte nog steeds. "Oké, dan maar zo." zei hij, terwijl hij Katashi's arm om zijn schouder hing en Katashi overeind hielp. Katashi trok een grijns van oor tot oor. Jun knikte naar mij om aan te geven dat we konden gaan en stak zijn hand op naar de barman. Die knikte vriendelijk en we verlieten het café. Het begon buiten al te schemeren. Het was nogal afgekoeld en de lucht was rood-oranje. De winkelstraat was uitgestorven op een paar mensen na. Jun en ik liepen zwijgend door de straat terwijl Katashi uit volle borst het volkslied van Japan zong. "Weet je." begon Katashi toen we de bushalte naderde. "Dit... it de mooooiste dag van mijn leven." Jun grinnikte. "Dat is fijn, Katashi." zei hij droog. Katashi knikte enthousiast en keek Jun aan. Omdat hij zijn arm al over Jun's schouders had zaten hun gezichten nu nogal dicht bij elkaar. Jun keek stug vooruit. "Je bent ècht een toffe gast." zei Katashi breed grijnzend. Jun zei niks. "Ik denk zelfs..." ging Katashi verder. "Ik denk dat ik van je hou!" Zijn stem sloeg over bij het woord 'hou'. Hij knikte opnieuw en leek tevreden met zijn nieuwste ontdekking. "Ja." zei hij toen. "Ik hou van jou. Hihi. Dat rijmt. JUN. JUHUN. Ik houuuu van jouuu." Jun moest zijn lach inhouden. "Jaja, ik ook van jou." Jun keek wat melancholisch uit zijn ogen. In de verte stond een silhouette fanatiek naar ons te zwaaien. Met een schok herkende ik Natsumi. Spontaan was de grijns weer terug op mijn gezicht. Ineens maakten Jun en dronken Katashi me niet zo heel veel meer uit. Net toen ik Natsumi wilde groeten maakte Katashi zich los van Jun. "Natsu-miiiii!" riep hij schor, terwijl hij Natsumi om de hals viel. "Jij bent ook zó aaaardig!" Natsumi keek me over Katashi's schouder verbaasd aan. "Wie is dit, en wat hebben jullie met Katashi gedaan?" Ook Rima en Hotaru keken verbaasd naar de vaagjes grijnzende Katashi. Jun schraapte zijn keel. "Katashi heeft een beetje veel gedronken." verklaarde hij zakelijk, terwijl hij Katashi van Natsumi af trok en hem op het bankje bij de bushalte neerzette.

Katashi

Nadat we een hele tijd in de muziekwinkel hadden rondgehangen, waren we daar ook een klein beetje uitgekeken. We liepen wat door het stadje heen. We hadden afgesproken dat de meiden zouden bellen als ze klaar waren. Waarom duurde het zo lang? Waarom moesten meiden altijd zo lang twijfelen voordat ze iets kochten? Ik liep met mijn handen in mijn zakken. Na een tijdje gelopen te hebben, kwamen we langs een café. 'Zullen we hier maar heengaan dan? We moeten toch ergens op ze wachten.' zei Jun. Ik keek even naar Hiro. Hij knikte. Ik vond het ook prima. We gingen het café in en gingen aan de bar zitten. 'Biertje?' vroeg Jun aan ons. Ik knikte. Hiro schudde zijn hoofd. 'Doe maar cola.' zei hij. Jun haalde zijn schouders op. 'Oké, goed dan. Ik trakteer.' Hij bestelde twee bier en een cola en gaf ons allemaal ons eigen drankje. Toen hij mij het glas gaf, raakte ik zijn hand even aan. Hij glimlachte even. Ik trok mijn mondhoeken ook een beetje op. Dit was eigenlijk best gezellig. Ik dronk mijn biertje.

Timeskip: 3 kwartier

Het werd eigenlijk steeds gezelliger. De biertjes gingen er goed in. Ik dronk niet vaak. Dit was echt een van de uitzonderingen. Maar vandaag vond ik het niet erg. Ik had mijn armen om Jun en Hiro heen geslagen en volgens mij praatte ik iets luider dan dat ik normaal deed. Jun grijnsde me wat aarzelend toe. Hiro keek me met een bepaalde walging en afkeer aan. Ik keek hem een paar seconden verbaasd aan en keek toen weer naar mijn glas dat weer bijna leeg was. 'Weetje. Ik vind jullie echt ontzettend aardig. Echt waar. Ik heb nog nooit zulke aardige mensen ontmoet. Jullie zijn cool. Aardig. En hebben ook nog die passie voor muziek. Jullie zijn gewoon echt de geweldigste personen die er op deze wereld rondlopen. En ja, ik weet het. Er zijn veel vervelende rot mensen. Bijvoorbeeld Kirino! Moet je Kirino nou zien! Maar onthoud goed: Kirino zou nooit met zijn.. Ik bedoel haar.. Vrienden zo in een café zitten als wij nu doen. Echt. Jullie zijn geweldig.' zei ik met een lichte dubbele tong. Hiro antwoorde niet en haalde mijn arm van zijn schouder. Ik keek hem even log aan en keek toen naar Jun. 'Je bent echt geweldig.' zei ik toen en ik sloeg mijn andere arm ook om hem heen. Ik knuffelde hem.

Rima

Natsumi en Hotaru hadden hun jurk gevonden. Nu ik nog. Ik struinde de rekken af en leek maar niets te vinden. Er hing heel erg veel, maar het was het allemaal niet. Ik had mooie jurken gezien, maar ze waren allemaal zo lang en ik wilde gewoon absoluut geen lange jurk. "Rima, probeer gewoon eens iets." Opperde Natsumi die tegen een rek aan leunde. "Ja, waarom doe je dat niet? Probeer dit eens." zei Hotaru. "Nee." Antwoordde ik kortaf. Hotaru hing de paarse jurk die ze vast had weer terug. Ineens viel mijn oog op een klein jurkje. Ik haalde hem uit het rek en dook het pashokje in. Snel trok ik mijn kleren uit om vervolgens het jurkje aan te trekken. Het zat als gegoten. Het was niet iets super speciaals, het jurkje. Het was gewoon zwart met glitters, een roze petticoat en een roze lint om mijn middel. De jurk kwam tot halverwege mijn bovenbenen. Een paar zwarte hakken eronder en mijn outfit was compleet. Ik stapte het pashokje uit en poseerde voor de spiegel. "Kyaa~ Rima, dat staat je zo schattig!" zei Natsumi opgewekt.

Hotaru

Ik keek afkeurend van het niemendalletje dat ik in mijn ene hand had, naar het cocktailjurkje dat aan mijn andere hand bungelde. Het was het allemaal net niet. Net toen ik ze beide terug wilde hangen klonk er een kuchje achter me. Ik draaide me om. Natsumi kwam voorzichtig haar pashokje uit. "Wat vinden jullie?" vroeg ze met een tevreden glimlachje op haar gezicht. Ik sloeg verbaasd mijn handen voor mijn mond, waardoor de twee kledinghangers die ik nog vasthad tegen elkaar klapten. "Waaaauw, Natsumi!" riep ik terwijl ik haastig de jurkjes terughing in het rek. "Dát noem ik nou een baljurk!" ook Rima stond vol bewondering te kijken. Natsumi droeg een lange rode jurk die wijd uitliep vanaf haar knieën. Toen ze zich omdraaiden zagen we ook nog een dramatische witte sleep onder de jurk uitsteken. Rima trok haar neus op. "Die sleep vind ik iets minder." zei ze zachtjes. Natsumi knikte. "Maar die kunnen we wel wegwerken!" zei ze opgewekt. "Maar verder is ie geweldig!" riep ik enthousiast in mijn handen klappend. "We zullen de jongens van je af moeten slaan!" Natsumi schoot in de lach. Rima's gezicht vertrok een beetje. Ik had meteen spijt van mijn opmerking en greep Rima's hand. "Kom op Rima, nu moeten wij ook iets geweldigs vinden!" Rima knikte enthousiast en verdween naar achterin de winkel. Ik twijfelde even of ik haar moest volgen, maar na een paar minuten kwam ze alweer terug met een paar kattenoortjes die ze op haar hoofd zette. Het zag er belachelijk schattig uit. "Waar haal je die nou weer vandaan?" vroeg ik lacherig. Rima wees naar achteren. "Er is een verkleedkleren-afdeling achterin de winkel. Natsumi's ogen lichtten op. "Echt waar? Laat zien!" Natsumi en ik keken elkaar even aan en volgden Rima toen enthousiast. "Alleen even kijken. Maar laten we niet onze missie vergeten." zei Natsumi, half struikelend over de sleep van de jurk die ze nog steeds aanhad. Ik hoorde haar al bijna niet meer, en was al uitgebreid aan het snuffelen tussen de piratenkostuums, indianen-hoofdtooien en anime-cosplays. Na een tijdje haalde ik een middeleeuws-achtige jurk uit het rek, die bestond uit een gebroken-witte onderjurk met lange pofmouwen, een groene overrok en een leren corset voor om de taille. "Dit!" riep ik estatisch, terwijl ik met het kostuum naar een pashokje rende. "Hotaru-sama, de missie!" riep Natsumi dramatisch, maar ik negeerde het, en sloot met een ruk het gordijn. Als een maniak begon ik mijn kleren uit te trekken en ze te verwisselen voor het kostuum. Toen ik het aanhad keek ik tevreden in de spiegel. De bovenkant van de jurk hing losjes rond mijn schouders het groen van de rok accentueerde mijn ogen. Ik draaide een rondje en de rok draaide sierlijk mee. Deze jurk vond mij aardig. Met een zwierige beweging trok ik het elastiekje uit mijn haar zodat mijn oranje-rode lokken wijd over mijn sproeterige blote schouders vielen. Vrolijk danste ik het pashokje uit, en Rima en Natsumi keken me verbaasd aan. "Hé... Het staat je eigenlijk best wel goed." mompelde Rima verrast. Natsumi knikte goedkeurend. "Maar we waren op zoek naar een baljurk." Ik knikte kort en bleef staan. "Een baljurk." herhaalde Natsumi. Opnieuw knikte ik en bleef staan. Rima begon het te begrijpen. "Maar dit is wat arme mensen droegen in de Middeleeuwen..." prevelde ze voorzichtig. "En wat Hotaru's naar een schoolbal dragen in de 21ste eeuw!" riep ik blij. Natsumi knikte langzaam. Het idee leek haar wel te bevallen. "Het is niet erg schoolbal-achtig." zei ze nadenkend. "Precies!" riep ik met een brede grijns. Natsumi grinnikte. "Het is wel erg Hotaru-achtig." besloot ze toen. "Precies!" riep ik met een nog bredere grijns. "Ga je dát echt aan doen?" vroeg Rima met grote ogen. "Uhuh." zei ik met een vastbesloten knikje. "Achja... Waarom ook eigenlijk niet?" lachte Rima toen. Ik draaide opnieuw een rondje, waardoor de jurk vrolijk om mijn benen zwaaide.

Natsumi

Met z'n drieën renden we naar een winkel waar je duidelijk jurken voor het raam zag hangen. Ik bleef even naar de jurken in de etalage kijken. 'Pretty.' zei Rima op een wel heel erg schattige manier. 'Uhu!' zei ik enthousiast. Ik deed de deur open en stapte opgewekt naar binnen. Nog veel meer jurken leken me aan te staren en te roepen: PAS MIJ! Ik kom snel bij jullie, schatjes. zei ik in mijn hoofd. Ik pakte een random jurk uit het rek en keek er niet eens naar. 'Ik ben zo terug.' zei ik toen ik naar een pashokje liep. Even dacht ik terug aan een tijdje geleden toen ik ook het pashokje in ging. Toen had Hiro buiten gestaan. Ik keek in de spiegel zoals ik toen ook had gedaan. Deze keer was mijn hoofd niet net een reusachtige tomaat. Ik veegde mijn haren uit mijn gezicht en trok mijn paardenstaart wat hoger aan. Toen keek ik naar de jurk. Het was een kort zwart jurkje met een wit lint. Ik wist nu al dat ik er niet helemaal weg van was, maar toch paste ik hem maar. Toen ik hem aan had wist ik het zeker.. Ik vond het eigenlijk niet zo'n leuk jurkje. Ik stapte het pashokje uit en keek naar Rima en Hotaru die samen over een lange zwarte jurk gebogen stonden. 'Ik hou niet van korte jurkjes denk ik.' zei ik. Ze draaiden zich samen naar me toe. 'Nee, ik denk niet dat het goede jurkje voor jou is.' zei Hotaru terwijl ze haar hoofd schudde. Rima knikte even. Ik begon in een hoek te zoeken waar wat meer gekleurde jurken hingen. Ik wilde iets opvallends, maar toch moois. Iets waar monden van zouden openvallen enzo. Iets spectaculairs. Ik paste nog een paar jurken. Hotaru en Rima hadden ook al jurken gepast en stonden nu in die jurken naar een volgend proefkonijn te zoeken. Opeens dacht ik dat ik het zag. Ik zag een rode jurk. Zoals ik hem tot nu toe kon bekijken leek het erop dat het strak was van de boven kant en dan opeens wijd uitliep. Ook had het een dramatische witte sleep. Dat was iets waar ik niet helemaal weg van was, en me ook hele onpraktisch leek op een schoolbal. Maar ja, dingen als slepen kon je altijd wegwerken. Ook was de jurk op een gegeven moment wit aan de onderkant en was er een witte lijn met bloemen op het rode. Ik vond hem echt cool. Ik liep ermee naar de paskamer en begon me weer om te kleden. Toen ik de jurk aan had, haalde ik de staart even uit mijn haren en maakte er nu een soort van knot van. Ik keek grijnzend naar de jurk. De kans was wel erg groot dat dit hem zou worden.

Jun

Na een tijdje voegde Hiro en Natsumi zich bij ons aan de kassa. Rima's moeder gaf ons gelukkig korting, de kleren waar misselijk duur. Daar hadden we helemaal niet op gelet. "Veel plezier nog" zei ze opgewekt en met een warme glimlach toen we weg gingen. Natsumi was bij Hotaru en Rima gaan lopen en keek nu nieuwsgierig in hun tassen. Vervolgens slaakte ze een kreetje. "Cool!" We liepen een stuk tot we bij een groot plein aankwamen. Natsumi sprong op een bankje en trok de andere twee mee omhoog. Ze stonden nu hoog en voor ons. "De dames gaan jurken shoppen, dat betekend dus dat jullie alleen zijn nu!" zei ze. "Veel plezier~ We bellen wel zodra we klaar zijn en dan komen we hier samen, oké?" Katashi haalde zijn schouders op. "Nou, doei!" Natsumi, Hotaru en Rima sprongen van het bankje en haastte zich naar een of andere winkel met jurken. Hiro, Katashi en ik stonden er even nogal hulpeloos bij. "Laten we naar de muziekwinkel gaan, heb nog nieuwe stokken nodig voor het geval dat." opperde ik. Hiro mompelde wat instemmends. Hij leek er niet echt met zijn gedachte bij. In de muziekwinkel was het vrij rustig. Ik raakte aan de praat met een meisje dat er werkte. Ondanks dat ik normaal amper om ga met meisjes en al helemaal niet met meisjes die ik niet ken, was redelijk gezellig, maar ik voelde me nogal in de gaten gehouden. Toen ik omkeek stond Katashi er. Hij schrok geloof ik een beetje. "Ik heb de drumstokken gevonden" zei hij kortaf. Ik glimlachte en liep er naar toe. "Waar is Hiro?" "Ergens in de kelder, daar staan violen" Ik bekeek de stokken die er waren en hield er een paar vast. Drumstokken kiezen was een belangrijke taak. Ze moesten niet te licht, te zwaar, te groot of te klein zijn. Uiteindelijk vond ik dan een paar dat me wel aanstond en ik ging alvast naar de kassa om te betalen. Daarna ging ik met Katashi naar de keyboarden en piano achtige dingen. Hij leek helemaal in zijn element en hij vertelde vanalles over die dingen. Ik had hem nog nooit zo spraakzaam meegemaakt. Het was best leuk om te zien hoe hij met liefde over een piano heen streek.

Hiro

Natsumi bleef wel erg lang in het pashokje. Toen ik mijn handen liet zakken zag ik onder het gordijn van het pashokje door dat ze op de grond zat. Er ging een vlaag van bezorgdheid door me heen. Wat als er iets niet goed was? Net toen ik wilde vragen of alles oké was stond ze op en even later viel het shirt dat ze aan had gehad op de grond. Ik draaide me snel om en voelde mijn gezicht weer gloeien. Waarom werd ik hier zo nerveus van? Er zat toch een gordijn tussen. Ongeduldig liep ik heen en weer. Al werd het steeds moeilijker om Natsumi aan te kijken, dit voelde al helemaal awkward. Bovendien verlangde ik ernaar om haar gezicht weer te zien. Die energieke glimlach die zo'n beetje permanent op haar gezicht zat geplakt. Eindelijk ging het gordijntje open. "En?" vroeg ze opgewekt. Ze leek wat onzeker, maar dat was nergens voor nodig. Het shirt stond haar geweldig, het was alsof het voor haar ontworpen was. Zo'n heel bijzonder shirt was het niet eens, maar het deed iets met haar. Of zij deed iets met het shirt. Of misschien kwam het doordat ik haar even niet had gezien. Het leek wel alsof ze in die paar minuten ineens nog mooier was geworden. Haar haren wat warrig door het omkleden, en haar wangen iets gekleurd. Haar ogen leken feller blauw dan ooit. "Het is echt... Het staat je heel goed." stamelde ik onnozel. Ik kon er geen betere woorden voor vinden. "Echt heel mooi." voegde ik er nog onhandig aan toe, al was ik niet zo zeker of ik het nou over het shirt had of over Natsumi in het algemeen. Natsumi knipperde een paar keer met haar ogen en leek toen weer iets gezien te hebben in het rek met bandmerchandise. Terwijl ze wat zonnebrillen bekeek staarde ik ongemakkelijk naar de grond. Ik had het gevoel dat mijn gezicht vuurrood was en wenste uit alle macht dat het niet opviel. Toen Natsumi zich weer omdraaide had ze een bizarre zonnebril op haar neus, waarvan de ene kant zwart was en de andere kant wit. Ik schoot in de lach terwijl Natsumi zichzelf in de spiegel bekeek. Het stond wel bij het shirt eigenlijk, bedacht ik me toen ik de bril eens wat beter bekeek. Ook ontging het me niet dat haar wangen onder de bril ook iets verkleurd waren. Ik haalde diep adem. Misschien was het gewoon warm hier, als zij er ook last van had. "Staat je beeldig." zei ik, alweer iets zelfverzekerder, terwijl ik een hand door mijn haar haalde. Natsumi grijnsde breed. "Die gaat dus ook mee." zei ze tevreden terwijl ze de bril afzette en inklapte. Ik zuchtte opgelucht. Even was de stemming tussen ons weer ontspannen en vriendschappelijk, zoals het hoorde. Het was vreemd om zo nerveus te worden van iemand als Natsumi, wiens kwaliteit juist was dat ze de sfeer losser maakte van iedere groep waarin ze terecht kwam. Wanneer zij een kamer binnenliep was het alsof die kamer spontaan een stukje lichter en warmer werd. Ze neutraliseerde zelfs Katashi's pessimisme, en alle ellende in de wereld leek altijd een beetje minder te wegen wanneer zij in de buurt was. "Geniet je van het uitzicht?" Ik schrok op uit mijn gedachten van een slanke hand die in zachtjes in mijn schouder kneep. Tot mijn schaamte realiseerde ik me dat ik al een tijdje naar Natsumi had staan kijken, maar die stond gelukkig alweer in een rek kleding te neuzen en had niks in de gaten. Toen ik omkeek zag ik dat de slanke hand toebehoorde aan Rima's moeder, die met een knipoog een vinger over haar lippen legde. "Volgens mij willen jullie vrienden afrekenen." zei ze toen, iets harder, zodat Natsumi het ook hoorde. "Oh! Ja... Eh... Goed." Natsumi rende struikelend terug naar haar pashokje, met de bril en nog een riem en wat andere accesoires in haar handen. Ik keek haar glimlachend na. "Kun je wel zo staan te grijnzen, maar volgens mij moet jij je ook nog omkleden." zei Rima's moeder plagerig. Ik keek naar beneden en zag toen dat ik ook nog de kleren aanhad die Natsumi voor me had uitgezocht. "Oh... Shit." mompelde ik tegen mezelf. "Ik kom er zo aan!" riep ik naar de anderen, die al bij de kassa stonden te wachten, en haastte me toen naar het pashokje waar mijn eigen kleren lagen.

Natsumi

Ik keek nog eens blij naar het shirt en pakte Hiro's handen vast en schudde ze heen en weer. Ze waren warm en groot. Weer die rare kriebel in mijn buik. Het voelde fijn. Ik keek naar Hiro's gezicht. Ik zou kunnen zweren dat het een tikkeltje roder was geworden, al was het maar een beetje. Mijn ogen bleven hangen in zijn mooie groene ogen. Zelf voelde ik nu het bloed naar mijn hoofd stijgen. Ik raakte totaal in de war en wist niet meer wat ik moest doen. 'Dankje, Hiro-pon!' riep ik toen snel en ik liet zijn handen weer los. Ik vluchtte naar een pashokje met het shirtje en de broek tegen me aangedrukt. Ik liet me tegen de muur op de grond zakken. Wat was dit toch? Wat deed ik opeens raar. Het was Hiro maar.. Ik keek in de spiegel waar ik tegenover zat. Mijn hoofd was rood, zoals ik al gedacht had. Ik bleef een tijdje zo naar mezelf zitten kijken. Toen stond ik op en begon ik me om te kleden. Het zou raar zijn als ik erg lang in het pashokje zou blijven. Ik grijnsde toen ik het T-shirt aanhad. Ik had een Paramore T-shirt aan! Hayley Williams was mijn idool. Ik wilde net zo kunnen zingen als zij deed. En ik vond haar haar geweldig. Zelf had ik een keer in een poging op haar te lijken mijn haar rood geverfd. Dat was een totale mislukking. Eerst was het nog wel aardig normaal gebleven. Maar na een week werd het steeds roziger. Eigenlijk had ik het best cool gevonden en ik had het ook best zo willen houden, alleen was mijn moeder het er niet zo mee eens dus moest ik weer naar de kapper om het weer blond te laten verven. Maar nu had ik een Paramore T-shirt! Ik hoorde buiten het pashokje wat geschuifel. Dat moest Hiro zijn. Ik zat volgens mij ook al aardig lang in het pashokje.. Oké. Tijd om naar buiten te gaan. Mijn hoofd was inmiddels niet meer zo rood en ik durfde het aan. Ik schoof het gordijntje opzij. 'En?' zei ik opgewekt, mijn onzekerheid verbergend. 'Het is echt.. Het staat je heel erg goed. Echt heel mooi.' zei Hiro. Ik voelde het bloed alwéér naar mijn hoofd stijgen. Het was toch niet normaal meer? Hiro had alleen maar een heel normaal complimentje gemaakt. Ik wilde niet dat hij zag dat ik rood werd. Ik schoot langs hem heen weer naar het Bandmerchandise rek. Bovenop het rek stond een klein rekje met zonnebrillen. Ik herkende de zonnebril die Hayley op had gehad in de videoclip van Playing God. Hij was aan de ene kant zwart, en aan de andere kant wit. Ik zette hem snel op mijn hoofd. Misschien leidde dit de aandacht af van mijn rode wangen. Ik keek in de spiegel en verbazingwekkend genoeg stond de bril ook nog bij mijn outfit.

Rima

Met een grote evil grijns keek ik naar de foto die ik net had geknipt. "Dit komt zooo in het "Pizza Flavoured Cotton Candy"-plakboek!" zei ik. Ik stopte het toestel terug in mijn tas en keek naar de plek waar Hiro en Natsumi net hadden gestaan. Er ging een steek van jaloezie door mijn maag. Niet doen Rima, zei ik tegen mezelf. Hotaru werd door Jun geroepen. Nu stond ik alleen. Om de een of andere reden voelde ik me vandaag een beetje de outsider. Het was Hiro en Natsumi, Jun en Katashi (Ik zie in die twee potentiële Yaoi) en Hotaru en ik slingerde er maar wat achteraan. Natuurlijk was dat niet zo. We waren een band. Iedereen was gelijk. Maar toch voelde het zo. Ik liep naar mijn moeder die achter de kassa stond. Het was rustig, er waren niet veel klanten in de buurt. "Wat heb je schattige vrienden!" zei mam. Ze wees onopvallend naar Jun en Katashi en vormde het woord 'yaoi' met haar mond. We lachtte allebei. "Ik heb thuis de nieuwe Oreimo en One Piece, zal ik ze opsturen?" vroeg ze. "Ja, graag!" we vielen even helemaal in onze fangirl fase tot ik geroepen werd. Ik liep naar Jun en Katashi. Wat had ik dat even gewist. Mijn moeder was misschien wel een grotere otaku dan ik zelf was. Eenmaal bij Jun en Katashi te zijn aangekomen, kreeg ik een berg kleding in mijn armen geduwd en werd ik naar de pashokjes begeleid.

Het is kort, ik weet niets =.=

Hiro

Aandachtig bestudeerde ik de outfits van de andere jongens. De paarse jeans stonden Katashi verrassend goed, en Jun zag eruit als een bartender, maar ook dat had wel iets. Rima liet haar blik over mijn lichaam glijden. Ze bleef hangen bij mijn gezicht en knikte goedkeurend. "Goed werk Natsumi." zei ze toen. "Ja hè?" vroeg Natsumi opgewekt terwijl ze nog even de kraag van mijn groengeruite bloesje rechtop zette. Ik ontweek haar blik en zag hoe Rima zich omdraaide en zich snel in een rek spijkerbroeken verdiepte. "Oké, nu is het onze beurt." riep Jun vastbesloten. Hij leek zijn gebruikelijke enthousiasme te hebben hervonden en stak vol strijdlust zijn vuist in de lucht. "Nu gaan we kleding voor jullie uitzoeken. Kom op Katashi, tijd voor wraak." Hij greep Katashi's pols en verdween in de richting van de damesafdeling. Ik bleef wat besluiteloos staan, terwijl de meiden me verwachtingsvol aankeken. "Ik ben benieuwd wat ze ervan maken." grinnikte Hotaru. "Ga jij niks uitzoeken?" vroeg Natsumi, die me schuin aankeek. Ik haalde mijn schouders op. "Ik ben niet zo goed met kleding." Natsumi schoot in de lach. "En zij wel denk je?" Ik sloeg mijn ogen neer. Ik had eigenlijk gewoon niet zo'n zin om naar de andere kant van de winkel te lopen. Ik stond hier wel prima, zo waar ik Natsumi kon zien. Waar ik af en toe stiekem naar haar kon kijken, zonder dat het al te veel opviel. Natsumi rolde met haar ogen en trok me aan mijn mouw mee. "Dan moet je mij maar helpen." zei ze terwijl ze met me richting de damesafdeling trok. Ik was blij dat ik een excuus had bij haar in de buurt te blijven. Blindelings greep ze een spijkerbroek uit het rek en keek of het de goede maat was. Het was een donkere spijkerbroek met slijtplekken. Natsumi hing hem over haar arm en liep naar het volgende rek met kleding. "Nu komt het moeilijkste." zei ze nadenkend terwijl ze in een rek vol shirtjes greep. "Wat denk jij, Hiro-pon?" vroeg ze, terwijl ze één-voor-één een shirtje uit het rek trok en weer terughing. "Ik weet niet." mompelde ik neutraal. In mijn hoofd stond alles haar goed. Zelfs in de kleren die ze nu aanhad zag ze er voor mij perfect uit. Afwezig pakte ik een hemdje uit het rek en staarde ernaar om mijn verwarring te verbergen. Ik was bang dat ik zou gaan blozen als ik nog langer naar Natsumi keek. Het was nog best een leuk shirt, zag ik. Het was wit, met zwarte boorden, en er stond een meisje op getekend met felrood haar. Uit één van haar groene ogen hing een traan waar het woord Paramore opstond. "Laat eens zien?" zei Natsumi terwijl ze het shirt naar zich toedraaide. "PARAMORE!" gilde ze ineens door de winkel. Een paar mensen keken geïrriteerd haar kant op. "Waar heb je die gevonden?" vroeg ze toen, terwijl ze het shirt uit mijn handen griste en liefkozend tegen zich aan drukte. "Ehm... Hij hing gewoon hier..." Ik wees naar het rek waar ik het shirt vandaan had. Nu pas zag ik dat er een bordje hing met 'Bandmerchandise'. "Ik hou van Paramore!" riep Natsumi blij. Ze pakte mijn handen even en schudde ze heen-en-weer. "Dankje Hiro-pon!" riep ze toen, waarna ze mijn handen losliet en met het shirt in de dichtsbijzijnde paskamer verdween. Verdwaasd keek ik haar na. Ik voelde hoe de onnozele grijns mijn gezicht weer overnam. Ik keek even naar mijn handen, die nogal trilden, en duwde ze toen tegen mijn gezicht. Het bleef belachelijk. Belachelijk wat één meisje allemaal met me kon doen door alleen maar even mijn handen aan te raken.

Katashi

"Doe even normaal man!" zei ik toen Jun een raar shirt voor me hield. Daarna schoot ik in de lach. Ik vond het eigenlijk leuker dan ik had gedacht dat ik het zou vinden, het shoppen. Normaal gesproken had ik een hekel aan shoppen.. Jun lachte met me mee. Hij had een vrolijke, enthousiaste lach waar je spontaan nog veel vrolijker van werd. Ook had hij een vrolijke glimmering in zijn paars achtige ogen. Opeens kwam Rima achter ons tevoorschijn, en ik moet eerlijk toegeven dat ik echt schrok. Ik was even afgeleid door het lachen en had haar niet zien aankomen. "Stelletje wortels, ik bedoelde dat rek!" zei ze terwijl ze met haar hoofd schudde en naar een ander rek wees. Snel trok ik mijn gezicht weer in de plooi en haalde ik mijn schouders op. Meiden. Samen volgden we Rima naar het andere rek. Eenmaal daar aangekomen werden we meteen bekogeld met verschillende soorten kleding. 'Aanpassen.' zei ze bevelend tegen mij. Ik trok mijn wenkbrauwen even op. Ik liep maar meteen door naar de pashokjes. Om een of andere reden had ik zo het idee dat Rima nogal streng kon zijn hier. Ik kleedde me snel om in de kleding die Rima me had gegeven. Ik vond het verschrikkelijk. Ik twijfelde echt of ik nog wel naar buiten wilde. Ze had me een strakke knalpaarse broek gegeven waar ik zelfs meisjes nog niet in zag lopen. Daar bovenop had ze een zwart met wit geblokt T-shirt uitgezocht. Een beetje aarzelend stapte ik het pashokje uit. Ik wilde er net iets over zeggen tot ik Jun naar buiten zag komen. Zijn outfit was veel beter. Ik wilde dat ze dat voor mij had uitgezocht. Ik wilde net mijn mond opentrekken tegen Rima tot ze opeens iets begon te zeggen. 'Het mist nog iets..' zei ze en ze haalde de twee belachelijkste objecten die ik ooit had gezien achter haar rug vandaan. Het waren konijnen- en kattenoren. Net toen ik dacht dat het niet erger kon worden zette ze bij mij de kattenoren op mijn hoofd en bij Jun de konijnen versie. Tot overmate van ramp maakte ze er toen ook nog een foto van! Hotaru verscheen achter Rima en ze hadden een of ander raar gesprek over fangirls of iets in die trant. Ik kon het niet allemaal meekrijgen. Ik keek naar Jun. Op een of andere rare manier stonden die konijnenoren hem best wel.. Ik zou het bijna beschrijven als 'schattig'. Ook Hiro en Natsumi werden er nog bij geroepen. Hiro had ook een andere outfit aan. 'Oh Katashi! Het staat je echt geweldig!' zei Natsumi enthousiast. 'Hip hoor.' zei Hiro terwijl hij naar mijn broek keek. Ik mompelde iets onverstaanbaars. 'Die kattenoren doe ik dus echt niet op.' zei ik daarna luid. Ik haalde ze van mijn hoofd af. Toen keek ik even naar Jun. Ik hoopte dat hij ook iets demonstratiefs zou zeggen. 'Oh ja.. Nee.. Ik doe deze dingen ook niet op.' zei hij snel. 'Aaahw. Maar zo is je hoofd zo kaal!' zei Hotaru. 'Wacht, ik heb iets gezien!' zei Natsumi enthousiast. Ze huppelde weg en kwam even later terug met een hoedje. Oké. Dat was tenminste beter dan die belachelijke oortjes.

Jun

Zonder er ook maar enigszins bij nagedacht te hebben, was ik achter Katashi aangelopen. “Hoe moet ik nou weten wat ze bedoelde?” vroeg Katashi. Hij klonk geïrriteerd. “Nou, het is heel simpel, beeld je in dat je een meisje bent en neus tussen die kleren.” Zei ik lacherig. “Hmpf, doe het zelf.” “Oké” Dat had hij niet moeten zeggen. Ik schraapte mijn keel, liet mijn hand wat gay achtig hangen en bekeek de kleding. Ik trok een groene spencer uit het rek. “Schat, dit past echt perfect bij je ogen, maar… ik ben bang dat het je dik maakt.” Ik hield het shirt voor Katashi en deed alsof ik keek of het hem stond. Ik knikte met mijn hoofd. “Ja, het maakt je dik.” “Doe normaal man!” Katashi sloeg mijn arm weg. We moesten allebei lachen. Vanuit het niets verscheen Rima achter ons. “Stelletje wortels, ik bedoelde dat rek.” zei ze hoofdschuddend. Ze liep naar het rek en trok er meteen wat kleding uit. Ze duwde het in Katashi ’s handen. “Aanpassen” beval ze. Vervolgens draaide ze zich om naar mij. Ze keek even bedenkelijk en liep toen naar een ander rek. Ook hier trok ze er meteen kleding uit. “Voor jou” Met de kleding in mijn handen sjokte ik naar de pashokjes. Ik haatte het om kleding te moeten passen. Het duurde niet zo heel erg lang tot Katashi en ik weer buiten de hokjes stonden. We stonden er wat ongemakkelijk bij. “Het mist nog iets” zei Rima zachtjes. Vanachter haar rug verscheen een setje kattenoren en konijnenoren. Ze zette de kattenoren bij Katashi op en ik kreeg de konijnenoren. In een flits had Rima haar fototoestel gepakt en stonden we al op de foto. Een beetje sprakeloos keken we haar aan. “Ha! Perfect!” Hotaru verscheen lachend achter Rima. “Als we dit doen, hebben we een zaal gillende fangirls!” Rima knikte heftig. “Hiro, Natsumi! Kom eens kijken!” riep Hotaru door de winkel heen.

Hiro

Wat verloren keek ik de grote modezaak door. Overal stonden rekken met kleding, en vanaf de muren keken jonge vrouwen en patserige mannen me brutaal aan vanaf de foto's waarop ze de nieuwe collectie showden. Ik liet mijn blik over de rekken glijden. Ik had niet zoveel met kleding... Ik trok altijd maar gewoon aan wat lekker zat. Ik was het ook eigenlijk met Katashi eens wat betreft het eerste optreden, maar Natsumi had ook een punt. De meeste mensen van onze leeftijd zijn nu eenmaal oppervlakkig. Natsumi zag dat. Zelf was ze het niet, dat was wel duidelijk. Natsumi was anders dan de meeste meisjes van onze leeftijd. Onbewust hadden mijn ogen haar opgezocht in tussen de vele rekken met kleding. Ze stond met Hotaru enthousiast tussen de jurkjes te graaien. Ik glimlachte vaagjes. Iets wat steeds vaker gebeurde als ik naar Natsumi keek. Ik genoot ervan haar plezier te zien hebben. Haar gelach was aanstekelijk. Ineens keek ze mijn kant op. Zonder enige waarschuwing keek ze me recht in mijn ogen. Ik moest er even van slikken, waarna ik snel mijn blik afwendde. Hoe lang had ik nu al naar haar staan staren? Vanuit mijn ooghoek zag ik hoe ze de jurkjes terugduwde in het rek en mijn kant opliep. Hotaru zocht onverstoorbaar door. Zonder me aan te kijken greep ze mijn hand en trok me mee richting een rek met kleding. Mijn hart leek een paar slagen over te slaan om het moment dat haar slanke vingers zich om de mijne sloten. Halverwege bleef ze ineens staan en verroerde zich niet. Ik kon haar gezicht niet zien, maar als ik het me niet verbeeldde leken haar oren een heel klein beetje te verkleuren. Na een tijdje keek ze eindelijk omhoog. Haar helderblauwe ogen keken me gedesorienteerd aan terwijl haar vingers de grip op de mijne verloren. Mijn hand bungelde onnozel naast mijn zij nadat zij hem had losgelaten, en ik vocht om mijn teleurstelling te verbergen. Waar sloeg dit op? Waarom voelde ik me zo warm worden als zij mijn hand vastpakte? Ik was toch geen klein kind meer? Natsumi begon ondertussen wat te stotteren en verdiepte zich weer in een rek vol kleding. Ik keek als verdoofd hoe ze de verschillende stoffen door haar handen liet glijden. De hand die de mijne net nog had vastgehouden. Ik zou kunnen zweren dat ik mijn huid nog kon voelen tintelen. "Hier." zei Natsumi zachtjes terwijl ze me een enorme berg kleren in mijn armen duwde. "Ga dit eens passen?" Ik hapte zo onopvallend mogelijk naar adem toen de rug van haar hand even langs de binnenkant van mijn pols streek bij het overhandigen van de kleding. We keken elkaar een tijdje aan, en zij leek net zo in de war als ik. Ergens realiseerde ik me dat ik naar het pashokje moest lopen, maar het leek onmogelijk om mijn blik van Natsumi af te wenden. Oké, je moet hier mee ophouden, zei ik tegen mezelf. Dit is belachelijk. Ik schudde even met mijn hoofd en liep toen richting het pashokje. Haastig trok ik het gordijntje achter me dicht en gooide de kleren op het bankje. Vermoeid leunde ik tegen de muur en haalde mijn handen door mijn haar. Vervolgens wreef ik door mijn gezicht. Mijn wangen voelden warm. Wat was er toch met me aan de hand? Het leek wel of ik koorts had, terwijl ik me een paar minuten geleden nog prima voelde. Alleen voelde ik me nu ook prima... Ik voelde me meer dan prima, ik voelde me fantastisch. Het was dus een koorts waardoor je je niet beroerd ging voelen? Ik wierp een blik in de spiegel en zag met een lichte afkeer hoe ik onnozel naar mezelf stond te grijnzen. Ik probeerde een serieus gezicht te trekken, maar het lukte niet. De grijns kwam terug zodra ik mijn gezicht ontspande. Ik slaakte een diepe zucht en keek naar de berg kleding die ik moest passen. Ik kon maar beter beginnen, ik mocht Natsumi niet te lang laten wachten. Ik checkte nog een keer of het gordijntje goed dicht zat en trok toen mijn T-shirt over mijn hoofd.

Natsumi

Het was echt veel te lang geleden dat ik in een kleding winkel was geweest. Sinds school was begonnen was ik niet eens in een stad geweest. Ik had dan ook de onmenselijke drang om alles te kopen wat ik tegen kwam. Het was dan ook niet raar dat ik door de winkel stuiterde als een te lang opgeladen duracell konijntje. Maar ik moest mijn hoofd bij de zaak houden. Kleding. Optreden. KLEDING! Het duurde niet lang voor ik hyperactief met Hotaru om een rek met te schattige jurkjes aan het rennen was. Ik had al drie jurkjes in mijn armen die ik wilde passen toen ik achterom keek. Naar Hiro. Hij stond een beetje stil en verlaten in de winkel naar ons te kijken. Hij glimlachte een beetje. Ik hing de jurkjes spontaan weer terug en liep naar hem toe. Ik pakte zonder iets te zeggen zijn hand vast en liep naar een rek met mannenkleding. Er was een rare enthousiaste kriebel in mijn buik die ik nog nooit eerder gevoeld had. Hm. Het zou vast komen doordat ik eindelijk weer eens de kans had om kleren te kopen. Veel kleren. Maar eerst was er iets dat belangrijker was dan dat: Ik moest Hiro aan een perfecte outfit helpen voor het optreden. Een outfit die iedereen geweldig zou vinden. Die zijn sprankelende groene ogen perfect zou laten uitkomen. Iets geweldigs. Iets spectaculairs. Ik stelde me Hiro voor in allemaal soorten kleding. Hiro... Weer die rare kriebel. Wat was dat toch? Ik was er helemaal door in de war. Ondertussen was ik al een tijdje geleden stil blijven staan. Ik had Hiro's hand alleen nog wel vast. Dit besefte ik een beetje laat. Ik keek even omhoog, naar zijn gezicht en liet toen zijn hand weer los. Hij keek me een beetje verdwaasd aan. 'Oké.. Ehm.. Waar waren we. Oh ja.. Kleding..' mompelde ik een beetje in de war. Ik zocht even in het rek en pakte er toen een paar bloesjes, T-shirts, jasjes en vanalles uit. Ik duwde het in Hiro's armen. 'Hier. Ga dit eens passen?' zei ik nog altijd een beetje verstrooid. Hiro keek me aan met de kleding in zijn armen. Hij schudde even licht zijn hoofd en liep toen weg. Ik bleef even staan. Ik snapte er helemaal niets van. Ik was totaal in de war en van slag. Wat was dat rare gevoel? Ik raakte er meer en meer van overtuigd dat het niet alleen kwam door de kleding..

Rima

Het kon ook niet anders of de eerste winkel die we ingingen was mijn moeders winkel. Mijn moeder ontwerpt kleding. Ze is best wel beroemd en mag vaak jurken ontwerpen voor belangrijke mensen. "Misschien is het slim een andere winkel in te gaan.." begon ik langzaam. "Kyaa! Rima! Ben jij dat? Ik herken je bijna niet!" Natsumi stond voor een grote poster. "Wat een schattige kleding!" Ik stond op het punt het uit te gaan leggen toen iemand een slanke hand op mijn schouder legde. Ik draaide me om en keek tegen mijn moeder aan. Mam was klein, net als ik. Ik was bijna een kopie van mijn moeder. Alleen droeg zij een bril en waren haar haren korter. Ze droeg kleding die ze zelf had ontworpen. Op haar jasje hing een klein plaatje. "Tsukiyomi's - Tsukiyomi Nami, Manager" "Konnichiwa!" zei ze met een opgewekte glimlach. "Zijn jullie vrienden van Rima-chan?" vroeg ze. "Mam, we komen er zelf wel uit.." zei ik zachtjes. "Wat zijn jullie schattig!" ze negeerde me totaal en liep naar Jun toe. "Jij lijkt op Heiwajima-kun van Durarara!" Shit! Mam was een mede otaku. Jun keek nogal verward. Hij keek me vragend aan. Ik schudde mijn hoofd met een blik van 'vergeet-het'. Mam wilde verder gaan over de andere toen ze geroepen werd. "Oh, ik zou graag blijven, maar de plicht roept! Veel plezier met winkelen" ze drukte een kus op mijn voorhoofd en haastige zich naar een winkelmedewerkster die in de problemen zat. Iedereen was even stil. "Dus.. Jou ouders hebben een modezaak?" concludeerde Hotaru. "Alleen mam, papa is fotograaf" zei ik kortaf. Wat was dat net genant geweest. "Laten we wat uitzoeken" zei ik terwijl ik naar een kledingrek graaide. Ik hoefde nieteens te kijken wat er hing, ik wist het toch al. Ik had het namelijk zelf aangehad voor de fotoshoot. "Katashi, als je naar rechts achterin de winkel loopt, vindt je iets wat je perfect staat voor ons eerste optreden." zei ik terwijl ik commanderend naar achterin de winkel wees. Katashi liep er zonder te protesteren heen, Jun volgde hem.

Hiro

Timeskip

Dag 12

Nog slaperig van de busreis wreef ik in mijn ogen en rekte me vervolgens uit. Voor me lag een lange straat vol winkels en cafés. Dit was de eerste keer dat ik in het centrum was van het stadje waar onze kostschool zich bevond. Natsumi was haar gewoonlijke energieke zelf en huppelde arm-in-arm met Hotaru voor ons uit. Met een serieus gezicht ging ze voor ons staan en keek de groep ernstig rond. "Oké." zei ze met stemverheffing. "Laat één ding duidelijk zijn. We zijn hier niet voor de lol, we hebben een missie, en we zullen niet rusten voor we die bereikt hebben. Ik weet een geweldige ijssalon voor als we na afloop tijd overhouden, maar dat is allemaal niet van belang, want nu gaat het maar om één ding. En dat is waar we ons op zullen storten. Dat is waar we vandaag voor gaan. Voor de volle honderd procent. En niets zal ons ervan weerhouden ons doel te bereiken. Niets zal ons verhinderen or vertragen, want we zijn een team. Een leger, en vandaag trekken we ten strijde. Voor Pizza Flavoured Cotton Candy!" riep ze vol enthousiasme. "Voor Pizza Flavoured Cotton Candy!" echode Hotaru uit volle borst. Natsumi's gezicht betrok. "Jongens... Waar is jullie strijdlust? Waar is jullie teamspirit? Nog een keer, en nu allemaal; Voor Pizza Flavoured Cotton Candy!" "Voor Pizza Flavoured Cotton Candy..." mompelde ik gehoorzaam. Katashi schudde geërgerd zijn hoofd. "Kom op Natsumi, we gaan alleen maar wat kleren kopen hoor..." Natsumi rolde met haar ogen. "Katashi-dono, je bent echt onmogelijk. Jun, praat hem tot rede." Jun fronsde verbaasd. "Huh? Waarom ik?" Natsumi grijnsde ondeugend. "Jij bent de enige naar wie hij luistert." zei ze met een vette knipoog. Ik glimlachte. Jun wierp een schuine blik op Katashi. "Volgens Natsumi kan deze winkelsessie bepalend zijn voor ons eh... imago." zei hij vertwijfeld. "We gaan op zoek naar outfits waardoor niemand op school ons eerste optreden zal vergeten en eh... zoiets." Hij keek vragend naar Natsumi die hem goedkeurend een knikje gaf. "Maar... Het gaat toch om de muziek?" vroeg Katashi, duidelijk niet onder de indruk van Natsumi's plan. "Waarom zorgen we niet dat dat ze bijblijft?" Natsumi zuchtte theatraal, en zette een stap in Katashi's richting, van mij af dus. Het leek spontaan een paar graden kouder te worden... "Luister Katashi." zei ze terwijl ze een hand op zijn schouder legde. "Ik bewonder je onschuld, maar niet iedereen is zo puur als jij. Voor ons is de muziek natuurlijk genoeg, maar de massa wil meer." Ze had haar arm inmiddels om Katashi's schouder geslagen en streek een gestrekte arm voor zich uit bij het woord 'meer'. Katashi keek naar haar arm alsof het iets smerigs was. Om de één of andere reden irriteerde het me. "Denk je eens in, Katashi-dono," ging Natsumi onverstoorbaar verder, terwijl ze -nog steeds met haar arm om Katashi's schouder heen- dromerig voor zich uitkeek. "Jun in een strakke leren broek, met zo'n pofferige bloes, waarvan de bovenste paar knoopjes nog open zijn, zodat ze een deel van zijn gespierde borst onthullen." Rima en Hotaru proestte het uit, maar Katashi leek even stil te vallen bij de gedachte. Het duurde dan ook even voordat hij een gezicht trok en heftig zijn hoofd schudde. Natsumi grinnikte. "Oké dan, misschien is dat niet helemaal Jun. Maar goed. Wat dacht je dan van Hiro, in een zwart pak, gecombineerd met Converse Allstars, en misschien een groene bloes, zijn slaapkamerogen accentuerend... Dan zijn de fangirls niet meer weg te slaan!" Ik trok verrast een wenkbrauw op. "Fangirls?" "Oh ja." zei Natsumi overtuigd. Stiekem vond ik dat niet erg om te horen. Ook Rima en Hotaru knikten instemmend. Katashi duwde Natsumi voorzichtig weg en veegde demonstratief over zijn schouder. "Oké. Ik snap het idee. Maar wat doen jullie hier dan? Hebben jullie nog niet genoeg kleren?" Natsumi schudde gemaakt vermoeid haar hoofd en gebaarde naar Hotaru, die haar wijsvinger opstak. "Één." begon ze belerend. "Een meisje heeft nooit genoeg kleding.""Twee." zei Natsumi terwijl ze een V-teken maakte. "Niemand van jullie heeft zo'n goede smaak als wij, jullie hebben ons nodig." vervolgde Hotaru. "Drie." mompelde ze, kennelijk nogal verrast dat niemand protesteerde. "Wij gaan naast outfits voor ons optreden ook vooral op jurkenjacht." zei Natsumi triomfantelijk. "Jurkenjacht?" vroeg Katashi sarcastisch. "Het schoolbal." zei Rima zachtjes. "Dat is altijd op de laatste avond van het schoolfestival." "Precies!" zei Natsumi. "En dat betekent..." ze wierp een samenzweerderige blik op Rima en Hotaru. "...dat jullie jezelf dan even moeten vermaken als een stel grote jongens." "Wat bedoel je?" vroeg ik, een beetje gealarmeerd. Natsumi kwam zonder waarschuwing een paar stappen dichterbij waardoor ik hoorbaar naar adem snakte. "Ik bedoel..." Begon ze onzeker -ze leek in de war door mijn schrikreactie maar herstelde zich snel- "Dat jullie niet meegaan jurken uitzoeken. Het brengt ongeluk als jullie onze jurken zien voor het bal!" Jun trok een wenkbrauw op. "Is dat niet alleen zo bij trouwerijen?" Natsumi draaide zich met een ruk om. Haar haren wapperden op en verspreidden een bloemige geur. "Dit is toch bijna hetzelfde!" riep ze opgewonden, waarna ze in haar handen klapte, haar armen door die van Rima en Hotaru haakte en stralend het voortouw nam. Jun, Katashi en ik volgden gehoorzaam. Katashi keek me vol walging aan. "Wat loop jij nou weer te grijnzen?" siste hij zodat de meiden het niet hoorden. "Kik je soms op slavendrijvers?"

Katashi

Iedereen was stil toen Hotaru begon te spelen op haar akoestische gitaar. De tekst was nogal cynisch maar het liedje had een melancholische ondertoon. Ik vond het erg mooi. Ik wierp een blik op Jun die ook vol bewondering naar Hotaru keek. Natsumi had haar ogen dicht en bewoog met haar hoofd mee op het ritme van de muziek. Toen Hotaru was uitgespeeld begon iedereen enthousiast te klappen en sprong Natsumi zelfs op en begon in haar handen te klappen terwijl ze in de lucht sprong en rare gilletjes uitstootte. Het kwam erg enthousiast over. Hiro stond er hoofdschuddend maar glimlachend naar te kijken. Hotaru stond een beetje awkward met haar gitaar in haar handen naar ons te kijken, en dat viel ook totaal te begrijpen. Rima liep naar haar toe en keek bewonderend naar het stukje papier waar de muziek op stond. 'Dit is geweldig. Dit moeten we echt doen!' zei Natsumi nog steeds op-en-neer springend en terwijl ze hyperactief deed. In mijn hoofd had ik al dingen bedacht die ik kon doen met mijn keyboard. Ik had echt zin om aan dit project te beginnen. Iedereen was enthousiast. 'Laten we het eens met z'n allen proberen te spelen!' zei Jun enthousiast.

Jun

Time skip

Dag 10

De afgelopen dagen waren een beetje aan me voorbij gegaan. Kirino's terror was verminderd sinds die ene dag. Al had ze wel mijn favoriete stokken gebroken, mijn schoenen in het vijvertje gegooid en mijn leven flink verziekt. Met mijn nieuwe stokken in mijn hand liep ik naar de bandrepetitie. Onderweg viel mijn blik op het prikbord. Er hing een grote poster dat een schoolfestival aankondigde. Over twee weken. Ze zochten mensen voor het open podium. Dat was onze kans om 'door te breken'. Ik trok de poster van het prikbord en ging verder naar het muzieklokaal. Ik was de laatste. Toen ik binnenkwam keek iedereen om. Rima deelde bordjes met ronde, gele, vanille gebakjes uit. Hotaru liep achter haar aan met een theepot. "Wat heb je vast?" vroeg Natsumi die op de lege stoel naast haar klopte. Ik ging naast haar zitten en legde de poster op tafel. "Dit is onze kans om door te breken op school." zei ik met een grijns. Natsumi's ogen schoten over het papier. Ze stak haar hand in de lucht en riep enthousiast: "Dit gaan we doen!" "We hebben nieteens een nummer" zei Hiro die achter ons was gaan staan. Hotaru verslikte zich in haar thee. Rima klopte haar voorzicht op haar rug. "Laat me raden, jij hebt een liedje geschreven" zei Katashi. "Misschien wel ja" Hotaru haalde papier uit een tas die aan haar stoel hing. Rima griste het uit haar handen en las het driftig. "Wat mooi!" zei ze met glunderende ogen. "Laat zien laat zien!" Natsumi en ik vlogen met onze handen op het papier af. Natsumi was eerder en las het gretig. "Hotaruuu~" begon ze poeslief. "Doe eens voor alsjeblieft" zei ze met grote kinderogen en ze hield de papieren in Hotaru's richting. Hotaru leek even te twijfelen maar pakte de papieren aan en liep naar haar akoestische gitaar. Ze ging wat van ons af zitten, stemde haar gitaar was bij, speelde wat in en begon haar lied voor ons te spelen en zingen. Het was mooi. In mijn hoofd maakte ik er al een drumpatroon bij.

Hotaru

Ik leunde ongemakkelijk op mijn handen in het gras. Natsumi wierp af en toe schichtig een blik in de richting waarin Rima net verdwenen was. Hiro keek het grootste deel van de tijd naar de grond, maar af en toe meende ik hem een steelse blik op Natsumi te zien werpen. Ik kuchte en kroop overeind. "Ik ga toch maar even achter Rima aan..." zei ik zachtjes. Hiro keek op en knikte met een serieus gezicht. Natsumi knikte afwezig. Ik liep de school weer in en slenterde richting de slaapkamer. Al vanaf de kapstokken aan het begin van de gang kon ik haar bass horen dreunen. Het klonk nogal onheilspellend. Ik klopte op de deur maar kreeg geen reactie. Toen bedacht ik me dat dat nogal onzinnig was, aangezien ze met die herrie het geklop onmogelijk kon horen, dus duwde ik voorzichtig de deur open. Rima had niks in de gaten. Ze stond op haar bed op haar basgitaar te raggen. Haar gezicht was bezweet, en de make-up bij haar ogen was nogal uitgelopen, al wist ik niet zeker of dat door het zweet kwam, of dat ze gehuild had. Erg vrolijk zag ze er in ieder geval niet uit. "Rima?" Mijn stem kwam niet boven de harde basmuziek uit, en Rima speelde -voor zover je het spelen kon noemen- onverstoorbaar door. "RIMAAAAAA!" schreeuwde ik toen. Mijn stem kwam nauwelijks boven de versterker uit, en Rima ging zo op in haar spel dat ze het nog steeds niet door had. Er zat niks anders op. Ik liep recht op de versterker af en trok met een ruk het snoer eruit. Er klonk een knal, gevolgd door stilte. Rima verloor van schrik haar evenwicht en tuimelde achterover op het bed. Ze had niet bepaald haast om overeind te komen. Ik liep voorzichtig naar het bed. "Rima?" vroeg ik zachtjes? "Gaat het?" Rima antwoorde niet maar trok haar kussen over haar hoofd. "Wat is er?" vroeg ik, terwijl ik op het bed ging zitten. Rima zei niks, maar reikte met haar linkerhand haar haar basgitaar en trok hem dichter tegen zich aan, terwijl ze met haar rechter nog steeds het kussen vasthield. "Is het Hiro?" vroeg ik toen. Rima verstijfde. Langzaam trok ze het kussen naar beneden en ging half overeind zitten, haar basgitaar nog steeds tegen zich aan klemmend. "Nee." zei ze kortaf. Haar stem klonk nogal snotterig en haar ogen zagen rood. "Weet je... Het was maar een knuffel. En Natsumi knuffelt iedereen, het hoeft niets te betekenen." Rima slikte. "Weet ik wel." zei ze zachtjes. Ze deed me denken aan een klein kind dat gevallen was. "Daar gaat het ook niet om." Ik knikte langzaam. "Waar gaat het dan wel om?" Rima haalde haar schouders op en legde haar basgitaar voor zich op bed, waarna ze haar knieën optrok en haar armen eromheen sloeg. "Gewoon..." mompelde ze. "Hij hoefde haar toch niet zo lang vast te houden?" Ik schoot in de lach. "Achjaa... Dat is Natsumi's enthousiasme. Het is nogal aanstekelijk. Daar weet ik alles van." Een waterig glimlachje kroop over Rima's kinderlijke gezichtje. Ik aaide haar over haar bruine haren. "Geef nou nog niet meteen de hoop op." Rima knikte braaf. "Oké." Ik haalde een verfrommelde zakdoek uit mijn zak en gaf hem aan Rima, die hem dankbaar aanpakte.

Katashi

Ik had hier zo ontzettend genoeg van. Hoe haalde je het in je hoofd om iemand zo te treiteren en te vernederen? Wat Jun ook gedaan had, dít had hij zeker niet verdiend. Eigenlijk wist ik helemaal niet wat het probleem was tussen het Kirino persoon en Jun, maar ik kon de onrechtvaardigheid ervan niet uitstaan. Daarom was ik vastbesloten om Kirino te vinden en haar eens duidelijk te vertellen wat ik van haar vond. Alleen was dat soms nogal lastig in een best grote school. Ik kon haar niet vinden, en hierdoor raakte ik nog veel geïrriteerder dan ik al was. Ze was in onze kamer geweest. Niet alleen de kamer van Jun, maar ook die van Hiro en mij. Ik kon er niet tegen als er vreemde mensen in mijn kamer kwamen. Toen kwam ik Rima tegen. Ze zag er nogal overstuur uit. Ik had hier nu geen tijd voor. Ik móést doorlopen. Maar misschien wist zij wel waar Kirino was. 'Rima, heb jij dat meisje van vanochtend gezien?' vroeg ik haar. Ze schudde haar hoofd en ik vloekte even zachtjes voordat ik doorliep. Ik doorzocht de hele school, maar ik kon haar niet vinden. Tot ik uiteindelijk bij een bende vol met meisjes kwam. Ik baande me door de mensen heen en ja hoor, in het midden vond ik Kirino. Dit moet er vast heel raar uit hebben gezien. Ik stond als enige tussen een bende meisjes en ik was ook nog eens ongeveer twee koppen groter dan de meeste meisjes. Kirino moet me herkent hebben, want ze keek me nogal arrogant uit. Nou, eigenlijk stond haar hoofd volgens mij altijd zo. Ik had haar tenminste nog nooit anders zien kijken. 'Ik wil dat je Jun met rust laat.' zei ik met een tamelijk rustige stem, voor zover dat ging. 'Zo, en ben jij zijn nieuwe vriendje dan?' zei het arrogante Kirino mens met een gemene glimlach om haar mond. 'Dat gaat je helemaal niks aan. Ik wil gewoon dat je hem met rust laat. Ik wil dat je niet meer aan zijn spullen komt en zeker niet meer in onze kamer komt. Nog één keer en ik zal het doorgeven aan de directie.' zei ik. 'Oké. Nu ben ik bang. Was dat het? Nou. Dag dan.' zei Kirino en ze draaide haar rug weer naar me toe. Oh, wat haatte ik dat kind, dacht ik terwijl ik wegliep.

Rima

Waarom had ik net die steek van jaloezie gehad? Ruw trok ik grasprietjes uit de grond. Vanuit mijn ooghoeken keek ik naar Hiro. Ik adoreerde hem misschien een beetje. Hij zag er ook niet al te verkeerd uit en hij was aardig. "Ik ga naar binnen." zei ik kortaf. Snel ging ik overeind staan en ging ik naar binnen. Ik zou eerst mijn bass ophalen in het muzieklokaal en dan terug gaan naar de kamer om me even uit te leven. Onderweg kwam ik Katashi tegen. Hij keek een beetje boos, of was het geïriteerd? "Rima, heb jij dat meisje van vanochtend gezien?" vroeg hij. Ik schudde mijn hoofd. Katashi mompelde wat en liep verder. Ik trok mijn wenkbrauwen op. Wat nu weer? Met een groot klote gevoel liep ik het lokaal in en sloot ik mijn bass in mijn armen. "Ik voel me slecht" zei ik er tegen. Ik snoof de gitarige-geur op. Vervolgens stopte ik hem in de tas en liep ik naar mijn kamer. Mijn versterker stond nog in het muzieklokaal, maar ik had ook een oudere in mijn kast gezet. Ik sloot alles aan en ging heel even voor de spiegel staan. Ik bekeek mezelf. Mijn haren krulde onderin een beetje. Ik pakte een elastiekje en bond mijn haren in een paardenstaart. Voorzichtig streek ik mijn pony recht. Vanwege het douchen had ik mijn schooluniform ook niet meer aan. Ik droeg een donkergroen jurkje met pofmouwtjes. Het was schattig. Onder het jurkje droeg ik een zwarte legging die tot rond mijn knieën kwam. Mijn schoenen had ik net uitgeschopt. Ik liep naar mijn bed en verschoof het zodat het voor de spiegel stond. Met mijn bass in mijn handen sprong ik op bed. Ik sloeg alle snaren aan. Wat ging het hard. Intereseerde me niet. Mijn vingers gleden over de snaren en even vergat ik alles wat er om me heen was. Het was nu mijn bass en ik. Niets anders. De lage brommen van mijn bass. Er was niets waar ik meer van hield.

Hiro

Het was mooi weer vandaag. De zon scheen op mijn gezicht, en dat sloot wel aan bij hoe ik me voelde. Ik voelde me vrolijk, vredig. Natsumi was overdreven vrolijk en druk, en begon de andere meiden te bespringen om ze vervolgens in een soort vreemde worstelgreep vast te houden. Ze had altijd zo veel energie. Ik kon een vage glimlach niet onderdrukken. Plotseling stond ze voor mijn neus. Ze keek me aan als een kind dat om snoep ging vragen aan haar ouders, haar grote blauwe ogen verwachtingsvol fonkelend. Ik trok vragend een wenkbrauw op. "Hiro-pon?" vroeg ze met een lief kinderlijk stemmetje. "Mag ik jou knuffelen?" Die vraag overviel me een beetje. Ik was meestal niet van het snelle lichaamscontact. Ik trok mijn wenkbrauw iets verder op, maar tegen die enorme, helderblauwe ogen kon je onmogelijk nee zeggen. "Ja hoor." zei ik dus maar. Meteen vloog ze me om de hals, waarbij ze bijna mijn keel dichtkneep. Ik wist me geen houding te geven en bracht mijn handen voorzichtig naar haar rug. Ik had er al snel spijt van; het maakte de omhelzing een stuk intiemer. Aan de andere kant voelde het op een bepaalde manier toch wel goed. Haar haren roken lekker. Ik schaamde me voor mijn eigen gedachte en voelde een vlaag van zowel opluchting als teleurstelling toen ze me eindelijk losliet. "Hèhè." mompelde Hotaru, mijn vermoeden bevestigend dat de omhelzing net iets te lang had geduurd. Niet dat ik het erg had gevonden... "Hij knuffelt heel lekker." zei Natsumi toen. Ik voelde mijn gezicht lichtjes gloeien. "Nou, dankjewel." antwoordde ik bij gebrek aan inspiratie voor een beter antwoord. Ik liet me voorzichtig naast de meisjes in het gras zakken en begon wat sprietjes uit de grond te trekken. "Wat is er, Rima?" vroeg Hotaru na een tijdje. Ik keek op. Rima keek verward van Natsumi naar Hotaru. "Oh... Eh... Ik ben een beetje moe." zei ze zachtjes. Hotaru sloeg een arm om haar heen. "Niet zo depri doen, Rima-chan. Vandaag is een mooie dag." "Dat is het zeker!" riep Natsumi die zich achterover in het gras liet vallen. Ik glimlachte weer. Met een compleet ontspannen gezicht lag ze daar, terwijl ze zachtjes een liedje neuriede. Alsof ze zich er totaal niet van bewust was wat ze zojuist in mij had losgemaakt.

Natsumi

We liepen met z'n vieren over het nogal drukke grasveld bij de school: Hiro, Rima, Hotaru en ik. Hotaru en ik waren zo'n beetje aan het huppelen. 'Pizza!' zei ik. 'Pizza!' volgde Hotaru. 'Flavoured!' 'Flavoured!' werd er weer herhaald. 'COTTONCANDYYYYY' schreeuwden we toen tegelijk terwijl we een raar dansje deden. We draaiden ons om naar achteren en keken Rima en Hiro aan. Hiro haalde even zijn wenkbrauwen op en Rima keek een beetje verlegen om zich heen. Toen herhaalden we het hele kunstje opnieuw. Het was geweldig om zoiets te doen met dit mooie weer. Het maakte me dus echt niet uit dat iedereen naar ons keek. Hoe meer mensen, hoe beter zelfs. Zo konden we reclame maken voor de band! Hotaru en ik deden ons 'liedje' nog een paar keer totdat we een rustig plekje hadden gevonden waar niet zoveel mensen zaten als dat er op de rest van het veld zat. Ik was echt heel druk en vrolijk. Ik werd zo blij van het hele band gedoe. We waren ook gewoon meteen een gróép met z'n allen. Ik sprong plotseling boven op Hotaru en begon haar te knuffelen. Hotaru knuffelde enthousiast mee, uiteraard. Toen deed ik hetzelfde bij Rima. Alleen zat Rima nou niet echt zo goed op te letten dus schrok ze nogal van me. 'Ik ben zo blij!' riep ik enthousiast. Toen liet ik Rima weer los en keek ik even naar Hiro. Hij keek me met een licht opgetrokken wenkbrauw aan, maar glimlachte wel licht. 'Hiro-pon?' zei ik vragend met mijn armen achter mijn rug. 'Hm?' deed Hiro. 'Mag ik jou knuffelen?' vroeg ik liefjes. Hiro's wenkbrauw ging een stukje verder omhoog. 'Ja hoor.' zei hij na een korte stilte. Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Ik vloog hem letterlijk in de armen. Hij hield zijn handen eerst nogal awkward langs zich, maar na een tijdje klopte hij me voorzichtig op mijn rug. Uiteindelijk liet ik hem weer los. 'Hèhè.' zei Hotaru die zich al neer had laten ploffen in het gras met een zucht. 'Hij knuffelt heel lekker.' zei ik terwijl ik mijn schouders ophaalde en naast haar ging zitten. 'Nou, dankjewel.' zei Hiro een beetje ongemakkelijk en ook hij ging zitten. Rima was waarschijnlijk al een tijdje geleden gaan zitten en ze staarde voor zich uit.

Jun

"Ik stem voor Pizza Flavoured Cotton Candy." zei ik. We waren er al snel uit dat dit onze bandnaam zou worden. Na nog wat liedjes te hebben gespeeld en onze gebakjes op te hebben gegeten verliet iedereen het lokaal. Iedereen behalve Katashi en ik. Katashi was bezig zijn keyboard op te ruimen. Ik schoof de stoelen wat aan. "Hé" zeiden we op hetzelfde moment. "Zeg jij maar eerst." zei Katashi met iets wat weg had van een vage glimlach. "Ik uhm. Bedankt. Van vanmiddag. Je weet wel." bracht ik er iets wat stuntelig uit. Ik was niet zo goed met mensen bedanken. "Graag gedaan..." zei Katashi. Ik wachtte even tot hij zou zeggen wat hij wilde, maar er kwam niets, dus schoof ik de laatste stoel aan, pakte mijn stokken en liep naar de deur. "Wacht even!" Katashi ritste de rits van zijn keyboard tas dicht. Het was me nog nooit eerder opgevallen, maar hij had stiekem een kleine twinkeling in zijn ogen. Het sierde hem. Ik voelde me weer even schuldig over zijn brief die ik per ongeluk had verscheurd. Met zijn tweeën liepen we naar onze kamer. De deur stond op een kier, maar Hiro was niet binnen. Niet weer. Slikkend liep ik de kamer in. Mijn gedeelte was één grote puinhoop. Vloekend legde ik mijn stokken op een random kastje neer. Ik nam even alles goed in me op. Mijn lakens waren verscheurd. Er lagen veertjes van mijn kussen. De nachtkastjes lagen omgevallen op de grond met de inhoud door de hele kamer verspreid. Er lag ook een briefje. "Pilletje hier, pilletje daar, pas maar op, straks kom je in gevaar" Ik onderdrukte mijn afschuw en probeerde nonchalant het briefje op de grond te gooien. "Man, heeft zij dat gedaan?" vroeg Katashi. Hij keek stomverbaasd naar mijn bed. "Waarschijnlijk" bromde ik. Katashi zette zijn keyboard neer en kwam naast me staan. "Dit is niet normaal, ga naar de directie en meldt het" ik schudde mijn hoofd. "Dat werkt toch niet. Het zal er alleen maar erger van worden." "Dat is belachelijk" "Jij kent Kirino niet!" "Pfff" Katashi liep de kamer uit. Ik ging met mijn hand door mijn haar en keek wat verloren naar de rommel.