Natsumi

Ik voelde me helemaal in mijn nopjes toen we begonnen met spelen. Het was anders dan het origineel, en het was bij lange na niet perfect. Maar het had iets. Eigenlijk voegde het onwennige misschien wel iets toe. De intro was niet lang, en begon al snel te zingen. "All those days, watching from the windows. All those years, outside looking in.." Ik had mijn ogen dicht en voelde de geluidsgolven van de bas en de drums door mijn lichaam. Het voelde geweldig. "Standing here, it's all so clear. I'm where I'm meant to be." Het was allemaal precies zoals ik me voelde. Er kroop een glimlach op mijn gezicht. Ik had de laatste weken zoveel meegemaakt. Zoveel geweldige dingen. Ik had geweldige mensen ontmoet. Mensen die ik nooit meer kwijt wilde. Ik had nog nooit zulke goede vrienden gehad. En hoe lang kenden we elkaar nu? Twee maanden? Veel langer was het niet. De tijd die ik had gehad was bij uitstek de beste van mijn leven geweest. Ik stortte alle gevoelens die ik had in het liedje. Terwijl ik zong, flitsten alle geweldige momenten die ik de afgelopen weken had beleefd door mijn hoofd. Alle bandrepetities. Het winkelen in de stad. Gewoon zitten op het grasveldje. De knuffels. Ons eerste optreden en natuurlijk het geweldige schoolbal. Er waren de hele tijd wel dingen mis gegaan, maar het maakte niet zoveel uit. Als we maar samen waren, konden we het wel oplossen. Daar was ik van overtuigd. Ik was er ook van overtuigd dat het voorbestemd was dat ik Jun, Katashi, Hotaru, Rima en Hiro zou ontmoeten. "And it's warm and real and bright, and the world has somehow shifted." Alles voelde zo goed als ik bij hen was. Van het gezellig met Rima en Hotaru kletsen in onze kamer voor het slapen gaan tot het klieren met Jun in de les. Elk moment was een warm, en schitterend moment. Net zoals alle momenten met Hiro. Als ik Hiro maar vanuit mijn ooghoeken kon zien, dan wist ik dat er niets fout zou kunnen gaan. Ik kon alles aan als hij in de buurt was. Als ik aan hem dacht, bloeiden er tientallen bloemenvelden in mijn hoofd op. Ik opende mijn ogen weer en keek naar Hiro. Hoe hij bij de microfoon stond. Een beetje onwennig. Ook wel een klein beetje zenuwachtig. Hij keek nu terug, en ik voelde hoe mijn liefde voor hem zich als warm water door mijn hele lichaam verspreidde. "All at once, everything looks different. Now that I see you." Sloot ik mijn stuk af. Het was waar. Ik bekeek de wereld heel anders sinds ik Hiro had ontmoet. Alles was anders. Het gras was groener. De lucht was blauwer. De pimpelmeesjes waren pimpelliger. Alles was gewoon perfect. Ik bleef naar Hiro kijken tijdens de solo. Straks begon zijn stuk. Ik stond dichtbij hem en stak mijn hand uit naar de zijne. Toen mijn koude hand zijn warme vingers raakten, keek hij me heel even geschrokken aan. Daarna ontspande zijn gezicht weer. Ik gaf even een klein kneepje in zijn hand en glimlachte. Daarna liet ik weer los. Nu was zijn solo. Hij haalde diep adem. "All those days, chasing down a daydream. All those years, living in a blur. All that time, never truly seeing things the way they were." Mijn adem stokte in mijn keel. Het was dat ik de hele tijd naar Hiro had gekeken terwijl hij zong, maar anders had ik niet geloofd dat het geluid wat ik net had gehoord uit zijn mond kwam. Het was prachtig. Het was echt ontzettend goed. De vlinders in mijn buik waren nog onrustiger heen en weer gaan vliegen als dat ze al deden. Ik had het nog even niet door toen Hiro opeens was gestopt met zingen en achterom keek. Ik keek ook naar achteren. Niemand speelde ondertussen meer. "Rima? Is er iets aan de hand?" vroeg Jun verbaasd. "Nee niets. Ik eh. Tja. Ik dacht dat er een vogel tegen het raam ging vliegen." Ik was best teleurgesteld dat we niet in een keer door hadden kunnen spelen. Het ging allemaal zo goed.. Er ontsnapte een klein zuchtje uit mijn mond en ik richtte me weer op mijn gitaar. Jun stelde voor om het nog een keer te proberen en we begonnen weer van begins af aan.