Hotaru

De week ging belachelijk langzaam voorbij. Rima leek weinig te merken van de grootste plannen die zich achter haar rug vormden. Ze bracht steeds meer tijd door met Ren en leek dat ook helemaal niet erg te vinden. Ze bleef er langer dan voor ons echt nodig was, en als ze dan terug kwam bood ze met een afwezige glimlach om haar lippen haar excuses aan dat ze weer niet bij de bandrepetitie was geweest, waarna ze geanimeerd begon te vertellen over de doodenge videogames die ze met Ren speelde. Ik voelde me bijna schuldig dat Natsumi en ik Ren zelf hadden gevraagd Rima bezig te houden zodat wij aan haar liedje konden werken, maar ook Ren leek er bepaald geen problemen mee te hebben. Het instuderen van een liedje voor Rima bleek moeilijker dan dat we hadden vergist, maar door onze krachten te bundelen kwamen we er uiteindelijk toch. We hadden net voor de laatste keer geoefend toen Natsumi en ik uitgeteld naar onze slaapzaal liepen. Rima zat op haar bed met de controller van haar Play Station 3 en staarde ingespannen naar het televisiescherm. De lichten waren uit. "Aaah! Nee! Ga weg!" gilde ze angstig, terwijl ze haar hele lichaam met haar controller meebeweegde. Het beeld werd nogal wazig en er verscheen een rode handafdruk op het scherm voordat het wit werd. "You have to carry on." las Natsumi dramatisch voor. Rima draaide zich met een ruk om. "Natsumi! Hotaru! Ik schrok me dood." "Dat kan ik me voorstellen." grinnikte ik terwijl ik me naast haar op bed liet zakken. Ik tastte naar een plat plastic doosje waar ik bijna op ging zitten. "Wat is dat?" vroeg Natsumi. Ze deed het licht aan en leunde over mijn schouder. Het was het doosje van een videogame, waarschijnlijk degene die Rima nu zat te spelen. Amnesia: The Dark Descent, stond er op het doosje. "Het is een horrorgame." legde Rima uit. "Een vroeg verjaardagscadeautje van Ren." Natsumi en ik keken elkaar veelbetekenend aan. "Wat lief van hem." zei Natsumi poeslief. "Ja hè?" zei Rima, die de suggestieve ondertoon in Natsumi's stem niet op leek te merken. Ik gaapte. "Maar ehm Rima... Misschien is het een goed idee om eens naar bed te gaan." Natsumi knikte instemmend. "Morgen is de grote dag." Er kroop een kinderlijke glimlach over Rima's lippen. "Hebben jullie een cadeautje voor me?" vroeg ze vol verwachting. "Natuurlijk hebben we dat, kleine gameverslaafde." Natsumi sloeg haar arm om Rima's hoofd heen en wreef de knokkels van haar vrije hand over Rima's kruin. "Ik ben niet verslaafd!" piepte Rima gesmoord. "Wat hebben jullie dan?" vroeg ze toen Natsumi haar had losgelaten terwijl ze een vergeefse poging deed om haar lange haren te fatsoeneren. "Dat zie je morgen wel." zei ik plagerig. "En nu naar bedje toe." Rima sloeg haar ogen ten hemel en wierp een blik op haar beeldscherm. "Dan speel ik later wel verder..." mompelde ze beteuterd. Natsumi grinnikte geheimzinnig. "Ik betwijfel of je daar wel tijd voor zult hebben."