Hiro

Vol spanning wachtte iedereen af hoe Katashi zou reagereen. Ongerust dacht ik terug aan die keer dat Jun Katashi's brief had afgepakt. Ze leken net een beetje vrienden te worden, en ik hoopte vurig dat dit ze niet weer terug bij af zou brengen. Tot iedereen's verbazing zei Katashi niets. Hij at de aardbei met een uitgestreken gezicht op, en zelfs toen Jun zijn welgemeende excuses aanbood, wuifde Katashi ze onverschillig weg. Ik kon een glimlach niet onderdrukken. Katashi was echt vooruit gegaan in de tijd dat we hem kenden. Het was nog steeds een norse zuurpruim, maar hij was beduidend minder opvliegend, en leek beter dan verwacht in staat om affectieve gevoelens te ontwikkelen. En die had hij wel, dacht ik bij mezelf. Voor ons allemaal, al zou hij dat natuurlijk nooit toegeven. Met nog steeds dezelfde vredige glimlach keek ik hoe de uitgelaten sfeer in de kamer terugkeerde en iedereen weer gemoedelijk kletsten over van alles en nog wat. Voor de zoveelste keer verbaasde ik me erover hoe snel ik me aan deze mensen was gaan hechten, en hoe goed we elkaar hadden leren kennen. Katashi was dan wel van nature humeurig en pessimistisch, toch zou de groep zonder hem niet compleet zijn. Hij voegde iets toe, al kon ik niet zo goed benoemen wat dat dan precies was. Dan hadden we Jun. Hij was in het begin nog wel eens behoorlijk teneergeslagen geweest, en af en toe nog steeds, maar vandaag had hij een goede dag. En op goede dagen was Jun grappig, opgewekt en energiek, en een onmisbare verrijking van de groep. Hotaru zag ik een beetje als de moederfiguur van het geheel. Ookal was ze niet de oudste. Soms deed ze zelfs meer een beetje denken aan een sentimenteel oud omaatje, op een goede manier natuurlijk. Ook kon ze met Natsumi best wel melig doen. Rima hield zich altijd wat meer op de achtergrond. Maar door haar toedoen zaten we nu wel allemaal te genieten van heerlijke chocoladecake. Ze was ook echt het liefige, schattige meisje. Hoewel ze soms verrassend scherpe kantjes had, zoals net toen ze Katashi een tik op zijn hoofd had gegeven. Als vanzelf werd mijn blik vervolgens naar Natsumi toegetrokken. Natsumi. Altijd het stralende middelpunt, maar niet zodat het irritant werd. Natsumi was altijd degene die met gekke ideeën kwam, en met haar onuitputtelijke energie en vrolijkheid neutraliseerde ze Katashi's pessimisme. Ik dacht nog een paar seconden na over Natsumi's sprankelende persoonlijkheid toen ze ineens terugkeek, en ik realiseerde me dat ik misschien wel iets te lang naar haar had gestaard. Snel sloeg ik mijn ogen neer. "Oh trouwens..." zei Natsumi ineens. Haar stem schoot de hoogte in, waardoor iedereen wist dat ze enthousiast over iets ging doen. "Ik heb zó'n geweldige film gezien!" Hotaru leunde geïnteresseerd voorover. "Vertel." Natsumi rechtte haar schouders, zoals ze vaker deed als ze een belangrijke mededeling had. "Tangled." zei ze toen gewichtig. Ze keek de groep rond en wachtte de reactie af. Ik had er persoonlijk nog nooit van gehoord. "Ehm..." begon Katashi. "Is dat niet die ehm... Disneyfilm? Met dat mokkel met belachelijk lang haar enzo... En dat paard die denkt dat het een politiehond is?" "MAXIMUS!" riep Jun opgewonden. Katashi's stoel schoot een halve meter achteruit in reactie op het harde geluid dat Jun zojuist had geproduceerd. "JAAAAAAA!" gilde Natsumi. Katashi liet moedeloos zijn hoofd in zijn handen vallen. Natsumi begon hyperactief op haar stoel te stuiteren. "En er zitten hele mooie liedjes in die film! En ik dacht... Misschien kunnen we die wel spelen... Want misschien heb ik de akkoorden van I See The Light al wel uit mijn hoofd geleerd enzo." Jun knikte enthousiast. "Daar zitten toch niet zoveel drums in. Moet lukken." Hotaru hield haar hoofd een beetje schuin. "Als je me bladmuziek geeft en het liedje laat horen kan ik het vast wel spelen." Ik knikte langzaam. "Ik vind het best." Natsumi trommelde blij op de tafel. "Oké. Dat wordt geweldig." Ze stond op en pakte haar gitaar. Ook de rest van de band stond op en pakte hun instrumenten. Ikzelf haalde mijn viool uit de koffer en legde hem op mijn schouder. Jun stak zijn stokken al in de lucht om af te tikken, toen hij ineens ophield. "Ehm... Natsumi..." begon hij. Natsumi trok nu ook een bedenkelijk gezicht. "Inderdaad..." zei ze nadenkend. "Wat?" vroeg ik nieuwsgierig. Natsumi keek nog moeilijker dan ervoor. "Nou ehm... Het is eigenlijk ehm... Een duet." Ik haalde mijn schouders op. "Nou en? Rima en Hotaru kunnen toch allebei zingen?" Jun kuchte zachtjes. "Ja maar... Het is zeg maar... Ehm... Een romantisch duet." "Tussen een jongen en een meisje, zegmaar." vulde Natsumi aan. Ik knikte langzaam. "Nouja... Jun, jij kent de film." Jun salueerde. Hij schraapte zijn keel en begon te zingen. "All those days..." zong hij, voor hoever je het zingen kon noemen. Er kwam een soort, vals, krakerig geluid uit zijn mond. Natsumi trok een gezicht alsof ze in een punaise was gaan staan. "Ehm... Ik denk niet dat we de drums bij dit liedje kunnen missen, Jun." Hotaru knikte overdreven instemmend. "En je kan echt niet zingen en drummen tegelijk. Dan ga je allemaal fouten maken." Rima zuchtte geërgerd. "Jongens, hij heeft er meer aan als we gewoon eerlijk zijn." Ze wendde zich naar Jun en keek hem ernstig aan. "Wat ze proberen te zeggen is dat je eigenlijk niet kan zingen." Jun leek even gekwetst, maar herstelde zich snel. "Katashi dan!" zei hij hoopvol. Alle ogen werden verwachtingsvol op Katashi gericht. Hij zei niks, maar zijn woeste blik sprak boekdelen. "Of eh... Niet." zei Hotaru snel. "Dan blijft er nog één iemand over." Haar blik verplaatste zich van Katashi naar mij, en de andere blikken volgden al snel. "Maar ik ken de tekst niet!" zei ik met een klein stemmetje, maar ik wist al dat het een verloren strijd was. Ik zou nog met een parachute uit een vliegtuig springen, gekleed in niets anders dan een hartjesonderbroek als Natsumi het me zou vragen. "Oké..." zuchtte ik. "Laat maar horen dat liedje."