Hiro

De zenuwen gierden door mijn lijf toen Natsumi haar stukje zong. Ik moest zingen. Zingen. Ik. Ik kon helemaal niet zingen. En ik kende ook nog eens het liedje niet. Op zich was het ritme vrij makkelijk op te pakken, maar toch. Natsumi zong zoals altijd fantastisch, en ik wilde absoluut niet voor haar afgaan. Ik keek naar mijn blaadje om nog een keer de tekst door te nemen. Ik hoefde maar acht regels alleen te zingen, daarna moesten Natsumi samen. Ik maakte me vooral zorgen over het tweestemmige gedeelte... De tekst was in ieder vrij simpel. Het sloot eigenlijk wel een beetje aan bij hoe ik me voelde als ik bij Natsumi was. Dus mijn verliefdheid was inmiddels te vergelijken met de tekst van een Disney-liedje... Oh God, dit begon verontrustende proporties aan te nemen. Ik was zo gefocust op de tekst dat ik nauwelijks merkte dat Natsumi's stukje bijna afgelopen was. Mijn ademhaling versnelde toen ze de laatste zin zong. Er was een korte solo en daarna moest ik. Ineens werd ik supernerveus. Ik kon dit helemaal niet! Ik stond op het punt om me om te draaien en te zeggen dat ik het niet kon toen ik Natsumi's koude vingers tegen mijn klamme handpalm voelde. Ze keek me stralend aan en kneep zachtjes in mijn hand. Het was alsof ze me aanmoedigde. Verrast keek ik in die helderblauwe ogen. Ik moest het wel zingen. Ik had geen keus. Het laatste wat ik wilde was Natsumi teleurstellen, en zij had hier zoveel plezier in... De solo naderde zijn einde en Natsumi liet mijn hand los. Ik haalde diep adem en pakte de microfoon. "All those days, chasing down a daydream. All those years, living in a blur." Ik probeerde mijn overspoelende gevoelens voor Natsumi in mijn stem te verpakken. Ik was van plan geweest om zachtjes te zingen, maar ik merkte al snel dat ik wel harder móest gaan zingen, om het trillen tegen te gaan. Ik had net de smaak te pakken toen de achtergrondmuziek ineens wegviel. Ik stopte met zingen en draaide me verbaasd om. Iedereen keek naar Rima. Blijkbaar dacht ze dat er een vogel tegen het raam ging vliegen. Ik zuchtte opgelucht. Phew, dan lag het ten minste niet aan mijn zang. Maar nu moesten we weer van begin af aan, terwijl ik mijn stukje net bijna achter de rug had! Achja, nu kon ik ten minste Natsumi opnieuw horen zingen. Haar stukje was binnen no time voorbij en ik begon opnieuw te zingen. Deze keer waren er geen onderbrekingen. Na mijn stukje kwam het gezamelijke refrein. Natsumi en ik keken elkaar aan terwijl we zongen, en ik voelde mijn knieën week worden. Dit was eigenlijk best leuk. Tot mijn verbazing ging zelfs het tweestemmige gedeelte goed. Het was alsof Natsumi met met haar sprankelende ogen de weg wees. Onze stemmen klonken samen verbazingwekkend goed. Ik was niet weg van mijn eigen stem, maar die van haar leek de mijne te neutraliseren, of zelfs te complementeren. Zonder het door te hebben waren we een beetje naar elkaar toegelopen onder het zingen. Bij de laatste regel was er nog maar een paar centimeter afstand tussen onze gezichten. "Now that I see you." zongen we samen, en onze stemmen schoten de hoogte in, als twee vogels, die samen een plekje zochten om een nestje te bouwen. Hotaru en Katashi speelden de outro, waarna Jun in een spontaan applaus uitbarstte. Hotaru viel bij, en later ook Rima. "Dat was fantastisch!" riep Jun enthousiast. "Ja!" riep Hotaru met trillende stem. "Jullie klinken zo goed samen! Ik ben er helemaal fluffig van." Haar ogen glinsterden verdacht. Ik schoot in de lach en keek weer naar Natsumi, die met rode wangen naar onze bandgenoten keek. "Goed gespeeld, jongens." zei ze zachtjes. Ze keek zo gelukkig dat ik het er warm van kreeg. "Jij ook, goed gezongen, Natsumi." zei ik, terwijl ik zachtjes in Natsumi's schouder kneep.