Katashi

Natsumi liep voorzichtig naar de deur toe en duwde die een stukje open. Ze stak haar hoofd langs de deur en draaide zich toen weer naar ons om. "Mooi. Ze is weg." zei ze blij. Ze liep naar de tafel en schoof de bordjes en kopjes aan de kant om er in kleermakerszit op te gaan zitten. "Oké. Wat gaan we doen." zei ze. Ik keek haar raar aan. "Hoe bedoel je, 'wat gaan we doen?'" Ik had echt geen flauw idee waar ze het over had, al had ik dat probleem wel eens vaker als Natsumi aan het praten was. Ik zag dat ik niet de enige was die het punt miste. Hiro en Hotaru keken elkaar ook een beetje onbegrijpend aan. "Rima's verjaardag natuurlijk!" zei Jun. "Oh ja. Rima is over een week jarig." zei Hotaru. Oh nee. Verjaardagen. Ik had een hekel aan verjaardagen. "Jun en ik dachten dat het leuk zou zijn om uit een taart te springen." zei ze enthousiast. Ik lachte schamper. "Ja hoor. Uit een taart springen." zei ik cynisch. "Ehm.. Hoe had je dat in gedachte?" vroeg Hotaru. "Nou gewoon. Een taart. En daar springen we dan uit. Met veel slagroom en aardbeien." Ik schudde mijn hoofd. "Als dat lukt, dan gooi ik mezelf van een gebouw." Natsumi's gezicht betrok. "Maar.. Dan hebben we geen pianist meer.." zei ze sip. "Goed. Laten we iets anders verzinnen." zei Hiro. "We kunnen 'Happy Birthday Rima' in de lucht laten schrijven met een roze straaljager!" zei Natsumi toen weer blij. "Ja! Of met een luchtballon!" zei Jun. "Je kunt het ook met een zeemeeuw proberen." mompelde ik sarcastisch. Het was echt belachelijk. "We kunnen haar ook geld geven." zei ik tenslotte. Iedereen keek me geschokt aan. "Wat? Dat is toch heel gewoon?" Ik snapte niet wat het probleem was. "Ja, dat is het nou juist, Katashi. Het is gewoon. En Rima is ontzettend speciaal. Ze is ons kleine, schattige, taartjesbrengende kindje. Die kunnen we toch geen geld geven!" zei Natsumi terwijl ze heftig haar hoofd schudde. "We zouden een liedje voor haar kunnen schrijven." zei Hotaru. Jun knikte. "Ja.. Ja! Dat is best een goed idee." zei hij. Natsumi glimlachte. "Ja! Ik ben het er mee eens. We gaan een liedje schrijven." zei ze. Oké. Een liedje schrijven. Dat was nog niet eens zo'n onmogelijk idee. Dat zou nog best eens goed kunnen worden. "Maar goed. We moeten nu eerst het lokaal leegmaken. Het schoolorkest moet erin. We kunnen het later nog wel over het liedje hebben." zei Natsumi. "Hiro, wil jij even helpen met de microfoonstandaards? En als Jun nou gewoon bezig gaat met zijn drumstel en Katashi zorgt dat de versterkers bij de deur komen te staan, zodat we die straks in een keer mee kunnen nemen. Dan zorgen Hotaru en ik dat de instrumenten goed terecht komen." zei ze. We gingen allemaal aan het werk. De versterkers waren best wel zwaar. Ik had al een versterker naar de deur gesleept, en ik begon nu aan de tweede. Ik zette een paar stappen met het zware ding in mijn handen, maar ik voelde hoe het naar beneden begon te glijden. Ik kon het gewoon niet meer houden. "Jun.." "Wat?" "Jun!" De versterker begon al langzaam uit mijn handen te vallen. "Oh crap." Binnen een paar seconden werd alles meteen een stuk lichter en ging alles weer goed. Jun stond tegenover me, en had de versterker vastgepakt. Er leunde iets warms op mijn vingers. Ik keek naar beneden en zag hoe Jun's hand op de mijne lag. "Ehm.. Dankje.." zei ik toen de versterker op de grond stond. Ik haalde mijn hand snel weg en stopte hem in mijn broekzak. "Geen probleem." Jun glimlachte vrolijk en liep terug naar zijn drumstel. Ik zuchtte even en tilde toen de versterker weer op om hem naar de deur te slepen.