Natsumi

Ik liep tussen Hotaru en Rima in door de school heen en Hiro liep een beetje onhandig achter ons aan. Ik keek enthousiast om me heen. Het was de eerste keer vandaag dat ik echt door de school liep om dingen te bekijken. Ik was de hele tijd met mijn hoofd bij het optreden geweest en had er geen aandacht voor gehad. Maar nu was alles klaar: Onze instrumenten lagen al klaar back-stage en wij waren ook allemaal klaar om het podium op te gaan. Nu was het alleen nog maar wachten. En tijdens het wachten konden we net zo goed eventjes door de school lopen en leuke dingen gaan doen. Ik zag hoe verschillende mensen ons met een rare blik nakijken. Ik kon het ze niet kwalijk nemen, we zagen er ook niet erg alledaags uit met onze overdreven make-up en kleding. Ik ging even een stukje sneller lopen tot ik voorop liep en draaide me toen om. Ik liep achteruit en kon nu iedereen aankijken. 'Dus. Wat gaan we eerst doen?' zei ik met een grote glimlach. Ik keek iedereen om de beurt aan. Mijn ogen bleven even in Hiro's groene ogen hangen voordat ik verder keek naar Rima. 'We kunnen naar het spookhuis gaan?' stelde Hotaru voor. 'Kijken hoe nep de mummies en de vampiers er dit jaar uitzien.' Rima leek even in elkaar te krimpen bij het woord 'spookhuis'. Ik had niet echt het gevoel dat Rima echt het spookhuis typje was. 'Ik vind het goed als iedereen het ermee eens is. Rima? Vind jij het goed?' zei ik toen. Rima knikte even aarzelend. 'Ja hoor. Prima.' zei ze met haar gebruikelijke hoge stemmetje. 'Oké..' mompelde ik. 'En jij Hiro-pon? Vind jij het ook een goed idee?' Ik richtte mijn blik op Hiro die een beetje voor zich uit had lopen kijken. Het leek alsof hij wakkerschrok uit een of andere gedachte. 'Hè? Wat zei je?' zei hij terwijl hij even lichtjes met zijn hoofd schudde. 'Of je het goed vind om naar het spookhuis te gaan.' zei ik nog een keer met een glimlachje. Ik hield mijn hoofd een klein beetje schuin. 'Oh.. Ja hoor.. Ik vind het prima.' antwoordde Hiro toen. 'Goed! Dan gaan we naar het spookhuis!' zei ik enthousiast en ik draaide me weer om zodat ik weer vooruit liep. Na een tijdje kwamen we aan bij het spookhuis. De mensen die verantwoordelijk waren voor het spookhuis waren gekleed in lange zwarte gewaden met kappen die ze ver over hun gezicht hadden getrokken. Het zag er best indrukwekkend uit allemaal. Er stond een korte rij die bestond uit drie paren van twee, je moest immers per tweetal het spookhuis in. Ik stond nu naast Hiro, en Rima en Hotaru stonden ook naast elkaar. 'Houden we deze groepjes of wisselen we nog?' vroeg ik toen. Ik hoopte eigenlijk dat ze de groepjes zo goed zouden vinden. Ik zag hoe Hotaru een aarzelende blik wierp op Rima die ik niet zo goed begreep. 'Ik vind het wel prima zo.' zei Rima met een trillende stem. Ik fronsde mijn wenkbrauwen. Trilde haar stem nou omdat ze zo bang was voor het spookhuis? Ik kon het me bijna niet voorstellen. Ondertussen stond er nog maar één stelletje voor ons, en Hotaru en Rima natuurlijk. Rima bleef strak voor zich uit kijken en ik had het idee dat haar iets dwarszat, ik durfde er alleen niet naar te vragen. Ik zou het vanavond wel doen, na het concert.. Of een andere keer.. Maar niet nu tenminste. Nu was dat ene stelletje ook weg. We hoefden nog maar heel even te wachtten. Ik had nooit zoveel moeite met spookhuizen, ik lachte meestal omdat het er allemaal zo nep uitzag. Ik keek lachend naar Hiro. 'Spannend hè?' zei ik met een knipoog. Ik zag hoe hij even zenuwachtig wegkeek en me even later weer aankeek. 'Ja, best wel.' zei hij toen. Ik bleef naar Hiro's gezicht kijken. Het viel me nu pas op hoe mooi zijn jukbeenderen eigenlijk liepen. Ik had zin om ze aan te raken, maar dat zag er waarschijnlijk allemaal een beetje raar uit. 'Nou, jongens, tot zo!' hoorde ik Hotaru toen zeggen en met tegenzin trok ik mijn blik los van Hiro's gezicht en zwaaide Hotaru en Rima uit. 'Doei! Tot straks!' zei ik terwijl ik zwaaide. Ik werd nu opeens een beetje rood. Ik had net wel heel erg opvallend en lang naar Hiro's gezicht gekeken.. Zou dat er raar uitgezien hebben? Ik had niet zoveel tijd om daarover te piekeren want het duurde niet erg lang voordat een persoon met een mantel ons naar binnen leidde, het spookhuis in. Ik pakte vrolijk Hiro's hand. 'Zo, anders raken we elkaar nog kwijt in het donker.' zei ik daar vrolijk bij. Hiro maakte een zacht instemmend geluidje en we sloegen het zeil open dat voor het spookhuis zat. Het was meteen pikdonker toen we daar voorbij waren. De enige verlichting die er was kwam van een nep fakkel die een paar meter verderop hing. Ik had nog steeds Hiro's hand vast en we liepen samen richting de fakkel. Tot nog toe was er niks engs gebeurd. Maar op dat moment sprong er een persoon met een verschrikkelijk wit gemaakt gezicht voor ons. Zijn ogen waren omlijnd met rood oogpotlood en hij had gekleurde lenzen in. Ook zag je de plastic hoektanden die in zijn mond zaten erg duidelijk in het licht van de fakkel. Ik barstte in lachen uit. Ik hoorde Hiro ook grinniken en kwam langzaam weer overeind Ik keek naar zijn gezicht. Zijn ogen twinkelden als hij lachte. Langzaam hield ik op met lachen. Ik bleef naar Hiro's gezicht kijken. De nep-vampier maakte nog een paar bang-maak geluidjes maar ik lette er niet meer op. Ik bleef naar Hiro kijken. De lach die hij had gehad stond nog steeds op zijn gezicht. Hiro was zo ontzettend knap. En lief en zo aardig voor iedereen. De warme gevoelens begonnen weer in mijn buik. We liepen door, maar ik had het eigenlijk niet echt in de gaten. Hiro keek geconcentreerd voor zich uit en ik keek omhoog naar hem. Zou ik dan toch andere gevoelens voor hem hebben dan gewoon vriendschap? En als ik die zou hebben.. Zou ik er dan iets mee moeten doen? Wilde ik daar dan wel iets mee doen? Ik was helemaal in gedachten verzonken toen er plotseling een of ander monster schreeuwend een andere hoek om kwam. Ik was er zo niet bij geweest met mijn hoofd, dat ik er ook echt ontzettend van schrok. Ik gilde en was zo ontzettend van slag dat ik mijn toevlucht zocht bij Hiro. Ik draaide me naar hem toe en ging heel dicht tegen hem aanstaan. Mijn hoofd leunde tegen zijn borstkas. Ik wilde me verstoppen. Ik was echt geschrokken. Ik rilde zelfs een klein beetje. En toen voelde ik twee stevige armen om me heen. Ik snakte even zachtjes naar adem en ik bleef een tijdje zo staan. Ik stond tegen Hiro aangeleund als een bang vogeltje, wat ik eigenlijk ook was, maar het voelde zo ontzettend vertrouwd. Ik wilde voor altijd wel zo blijven staan, in Hiro's armen. Beschermd en veilig, bij Hiro. Na een tijdje keek ik voorzichtig omhoog. Zijn armen hielden me nog steeds vast. Ik keek in zijn ogen en voelde hoe mijn gezicht warm en rood werd. Ik verdwaalde in zijn ogen. Zelfs in het donker kon ik nog zien hoe mooi groen ze waren.