Katashi

Ik zat naast Jun op de grond voor het kastje van Rima. Ik wist dat wat we deden niet goed was, maar dit.. Dit was gewoon te schokkend om niet te bekijken. Het kastje lag echt vol met allemaal Anime dingen. En dan niet alleen de onschuldige Mahou Shoujo wat ik Rima dan nog wel zag kijken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, en Jun kennelijk ook niks want er kwam niet zoveel uit zijn mond. We wisselden zo nu en dan veel betekenende blikken uit waarbij ik ernstig in zijn paars achtige ogen keek. Na een tijdje hadden we alles bekeken wat er in het kastje zat. 'Laten we..' begon Jun. Hij wist kennelijk niet wat hij verder wilde zeggen. 'Ja.. Goed plan..' mompelde ik terwijl ik ook geen flauw idee had van wat hij had willen zeggen. Kennelijk bedoelden we wel hetzelfde want tegelijkertijd deden we het laatje van het kastje dicht. Ik stond op en ging met mijn rug tegen een bed aanzitten. Jun plofte na een paar ogenblikken naast me neer. We keken elkaar niet aan en staarden allebei naar voren. 'En nu?' zei Jun na een tijdje. Ik dacht even na. 'Het lijkt met handigst niks te zeggen.. Dat lijkt me voor Rima ook het.. prettigst..' mompelde ik. Ik hoorde Jun instemmend mompelen en ik keek even naar zijn kant toe. Zijn blonde haar zat gedeeltelijk voor zijn ogen. Ik had zin om het er vandaan te vegen. Ho.. Wat?! Waar had ik precies zin in? Nee.. Daar had ik helemaal geen zin in! Natuurlijk had ik daar geen zin in gehad! Ik verbeeldde mezelf dingen.. Precies op dat moment keek Jun mijn kant op en glimlachte hij een beetje flauwtjes. 'Ik ook altijd met mijn nieuwsgierige gedoe.. Het brengt me altijd alleen maar in de problemen.' zei hij. Ik kon wel zien dat hij zich er goed rot om voelde. 'Ach.. Het komt vast wel goed. En het was niet jouw schuld. Ik keek ook. Ik ben even goed schuldig enzo. En we zitten hier samen in en komen er ook samen wel uit.' hoorde ik mezelf zeggen. Het klonk alsof ik niet aan het praten was. Ik zag Jun's gezicht een beetje opklaren en kon het blije gevoel in mijn maag niet onderdrukken. Het gaf je een erg deprimerend gevoel als Jun verdrietig keek.. Maar als hij lachte leek de zon weer te schijnen en de donkere wolken waren allemaal weer weg.