Natsumi

Ik had ondertussen een extra warme trui gepakt om toch nog een beetje op te warmen terwijl ik naast mijn jurk op het bed zat en wachtte. Hotaru was zich ondertussen om gaan kleden. Ik had mijn mobiel losjes in mijn hand vast. Ik hield niet van wachtten. Als je ergens op moest wachtten, leek de tijd altijd veel en veel langzamer te gaan. Waarom wilde ik Hiro en Rima eigenlijk zo hysterisch graag ophalen? Op het moment dat ik me dat af begon te vragen, begon er iets in mijn hand te trillen. Ik had nog nooit zo snel mijn telefoon opgenomen. 'Hiro?!' riep ik een beetje hard door de telefoon heen. 'Natsumi?' hoorde ik iemand aarzelend zeggen. 'Oh.. papa. Hi..' mompelde ik een beetje teleurgesteld. Oké. Dit was niet zo handig op dit moment. 'Zeg pap.. Kun je later terugbellen. Ik verwacht een telefoontje.' zei ik. Ik voelde me best wel schuldig. Mijn vader belde een keer in de week om te kijken hoe het met me ging, en vandaag was de dag dat hij standaard belde. Maar ik zou later wel met hem praten. Het was eerst belangrijk dat Hiro belde. 'Ja, natuurlijk. Dan spreek ik je later.' hoorde ik mijn vader zeggen. 'Doe voorzichtig.' voegde hij er nog aan toe. Daarna werd er opgehangen. Ik zuchtte even. Wat moest hij nu wel denken. Toen giechelde ik even. Hotaru kwam de kamer weer in. 'Hiro belde?' gokte ze. Ik begon nu echt te lachen. 'Nee. Mijn vader.' zei ik. 'Je riep Hiro door de telefoon toen je vader belde?' zei Hotaru met een grijns. Net toen ik wilde uitleggen hoe het allemaal gegaan was, trilde mijn telefoon opnieuw. Ik keek er even naar. En nam toen op. 'Ja?' zei ik aarzelend. 'Natsumi?' hoorde ik een bekende stem zeggen. 'Hiro! Ja, Natsumi hier!' zei ik opeens weer enthousiast. Mijn hart maakte een raar sprongetje. 'Ik kom er al aan hoor! Wacht even.' zei ik terwijl ik zo snel mogelijk mijn schoenen aan probeerde te doen, wat eigenlijk dramatisch faalde. 'Natsumi, je hoeft niet persé.. Het regent nog steeds heel hard enzo.. Je moet geen kou vatten.' hoorde ik Hiro zeggen. 'Ach. Dat komt allemaal wel goed. Ik heb toch nog niet gedoucht, dus als ik ziek wordt dan ben ik dat nu waarschijnlijk al.' zei ik terwijl ik opstond en de capuchon van mijn vest alweer over mijn hoofd trok. 'Tot zo Hotaru!' zei ik terwijl ik snel naar de deur liep met de telefoon nog steeds tegen mijn oor gedrukt. 'Wacht even! Neem dan tenminste een paraplu mee!' zei Hotaru snel terwijl ze een paraplu uit de kast haalde en die naar me toe gooide. Ik ving hem handig op en zwaaide nog even voordat ik de deur achter me dicht deed. 'Nou, ik kom er zo aan. Met een paraplu. Houdt dus nog even vol in deze zware, barre omstandigheden. Natsumi komt jullie reddeeeen!' riep ik heldhaftig terwijl ik de telefoon uitdrukte. Ik begon door de school te rennen. Mijn schoenen waren nog een beetje glad en glibberig enzo, dus er waren wel een paar bijna-valpartijen. Toen ik buiten kwam klapte ik de paraplu uit en begon weer te rennen. Dit lukt alleen niet zo goed met een paraplu. Ik keek geërgerd naar het ding en besloot het weer in te klappen. Ik werd nu nog natter dan dat ik al was. Ook viel mijn capuchon van mijn hoofd en werden mijn haren dus weer nat. Het maakte me niet zoveel uit. Ik was er bijna. Ik zag ze al staan in het bushokje. Nog een klein stukje. Nog heeeel even. Ik zwaaide enthousiast en- BAM. Mijn voet gleed weg in het natte gras en ik lag languit op de grond.