Jun

"Het spijt ons Rima" zei ik, ik onderdrukte het ongemakkelijke gevoel dat me vanbinnen op at. Rima had tranen in haar ogen staan en liep naar me toe. Met haar kleine hand greep ze mijn arm vast en trok ze me van mijn bed. Vervolgens duwde ze Katashi van het bed en begon ze razendsnel alle games terug in de tas te stoppen. Ze haalde Mortal Kombat uit het playstation en stopte die ook in de tas. De tas schoof ze netjes terug onder haar bed. Ze rechtte haar rug en ging tegenover ons staan. "Niemand hoeft dit te weten!" zei ze. Ik knikte snel. "Baka" Ik hapte naar adem toen ik een vuist in mijn maag voelde. Rima rende langs me heen en ging de kamer weer uit.

Klein stuk, maar dan kunnen jullie weer verder.

Hiro

Geamuseerd keek ik hoe Natsumi een pluk van de roze fluffige substantie trok en het in haar mond stak. Haar vingers hield ze nog lang tegen haar lippen aan, en op de één of andere manier fascineerde het me. Toen ze de suikerige substantie had doorgeslikt nam ze nog een hap. En nog één. Ik was zo gefocust op Natsumi dat ik vergat zelf van de suikerspin te eten. Het maakte me ook eigenlijk niet zoveel uit. Ik hield toch niet van suikerspinnen. Plakkerige zoete troep. Het was veel leuker om Natsumi ervan te zien genieten. Na de zoveelste hap hield Natsumi plotseling op met eten. Ze keek me een beetje verwonderd aan. Er zat wat roze suiker op haar bovenlip. Moest ik er wat van zeggen? Moest ik het er vanaf vegen? Nee, natuurlijk niet. Dat zou raar zijn. Maar ergens wilde ik het wel. Ik vroeg me af hoe haar lippen zouden voelen. Ze zagen er zacht uit... Waar dacht ik aan? Ik klemde mijn kaken op elkaar. Ik moest ophouden met dit soort gedachten. Ik probeerde mijn hoofd leeg te maken en zag dat Natsumi ondertussen nog steeds naar me keek. "Hé." zei ze toen ineens. "Je moet zelf wel eten!" Ze trok een dikke pluk roze fluffigheid van het stokje en stak het in de lucht. "Hier." zei ze, terwijl ze haar hand naar mijn mond bracht en ik me met een schok besefte wat ze van plan was. Moest ik dit toelaten? "Zeg maar aaaaaaah." zei Natsumi onschuldig. De moed zonk me in de schoenen. Ze zocht er overduidelijk niks achter. Natsumi was één en al onschuld. Het voelde bijna als verraad om er zulke gedachten over te hebben. Ik moest haar gewoon als een vriendin benaderen, zoals zij mijn benaderde als een vriend. Die gedachte maakte me een beetje verdrietig. Langzaam opende ik mijn mond en proefde de misselijkmakende zoetheid. Ik voelde het droge zachte spul wegsmelten op mijn tong, maar ik voelde ook nog iets anders... Mijn hele lichaam leek te bevriezen en vervolgens vlam te vatten toen Natsumi's vingers mijn lippen raakten. Ik stond als aan de grond genageld en kon me niet bewegen. Even leek de tijd stil te staan. Dat moest haast wel, want Natsumi bewoon ook niet. Tot ze abrupt haar arm terugtrok en haar blik afwendde. Ze boog haar hoofd en keek naar de grond, zodat ik tegen de bovenkant van haar lange wimpers aankeek. Ik haalde diep adem. Waarom was ze ook zo mooi? Er viel een lange, onaangename stilte, waarvan ik niet wist hoe ik hem moest verbreken. Natsumi zweeg ook, het leek bijna alsof de gebeurtenis haar net zo van haar atuk had gebracht als dat het met mij had gedaan. Maar dat kon bijna niet, toch? Na wat een eeuwigheid leek opende Natsumi eindelijk haar mond om iets te zeggen. Nu komt het, dacht ik. Een droge opmerking van Natsumi zoals ik gewend was. Ze zou de hele situatie weer draaglijk maken door er iets simpels over te zeggen. Ze zou het allemaal relativeren, een grapje ervan maken, erom lachen, en dan zouden we het kunnen vergeten. Dan zou ze bewijzen dat het een ongelukje was, dat het niets betekende. Waarschijnlijk had ze niet eens doorgehad dat haar vingers mijn lippen raakten. Ik verlangde naar die woorden, maar ik was er ook bang voor. Hoe zeer ik mezelf er ook van probeerde te overtuigen dat dit alles voor Natsumi niks voorstelde, ik hoopte stiekem dat het niet waar was. Ik hoopte stiekem dat Natsumi hetzelfde voor mij voelde als ik voor haar. Dat mijn aanwezigheid haar net zo nerveus en onzeker maakte, maar ook net zo warm en gelukkig, en dat zij dezelfde vreemde gedachten had over mij als ik over haar. En dat elke aanraking bij haar net zoveel teweeg bracht als bij mij, maar dat was duidelijk niet het geval. En dat ging ze nu bewijzen, met haar bevrijdende woorden. Hoewel ik achteraf zou moeten toegeven dat haar woorden, of eigenlijk haar woord, niet helemaal was wat ik verwachtte. "Pindakaas."

Pindakaas. Ik had geen idee wat ze daarmee bedoelde. Ik had geen idee hoe ik daarop moest reageren. Ik had geen idee wat ik moest doen of moest zeggen. Mijn hele brein leek de substantie hebben gekregen van het gesmolten suikerige goedje waarvan de smaak nog in mijn mond zat. Ik kon niet meer helder nadenken, en op de meeste vragen die op dat moment in mijn hoofd opkwamen wist ik geen antwoord, maar één ding wist ik wel: Voortaan hield ik van suikerspinnen.

Natsumi

Ondertussen waren Hiro en ik naar buiten gelopen. We hadden elkaars hand nog steeds vast. Ik raakte er toch nog steeds niet aan gewend. Zijn warme vingers bleven erg aanwezig in de mijne. 'Ik heb zin in iets lekkers.' zei ik vrolijk. De gedachten aan het concert dat eraan zat te komen maakten me aan de ene kant ontzettend zenuwachtig, maar aan de andere kant zo hyperactief als ik maar kon worden. 'Nou, er zijn hier allemaal kraampjes met eten. Dus dat moet wel goed komen.' zei Hiro met een glimlachje. Ik knikte enthousiast. We liepen een eindje, tot we uiteindelijk bij een Suikerspin kraampje uit kwamen. 'COTTON CANDY!' gilde ik enthousiast. Verscheidene mensen keken om, maar het maakte me niet uit. 'Dat moeten we eten! Alleen al omdat het symbolisch is voor ons eerste optreden. Kom Hiro-pon!' Ik sleepte Hiro mee naar het kraampje. Toen we er stonden begon ik naar mijn geld te zoeken. Hiro bestelde ondertussen zijn suikerspin al. Ik doorzocht alle zakken van mijn broek en keek zelfs in mijn sokken, maar ik kon geen geld vinden. Ik keek beteuterd op. 'Ik heb geen geld.' zei ik toen ik naar Hiro keek die de grote roze suikerspin al vast had. 'Oh. Wacht even. Misschien heb ik nog iets.' zei Hiro en hij begon met zijn vrije hand in zijn broekzak te voelen, maar kwam tot de conclusie dat hij niet genoeg geld had. 'Dan mag jij hem hebben.' zei hij, en hij stak de suikerspin uit naar mij. 'Oh nee. Jij hebt die suikerspin gekocht. Die ga ik niet opeten. We delen hem wel.' zei ik vastberaden. Hiro's ogen flitsten even naar de suikerspin en toen terug naar mij. Toen glimlachte hij. 'Oké. Goed. Doen we.' zei hij. Ik glimlachte even en plukte toen een stukje van de suikerspin af. Het was zacht en roze en plakkerig en ik stopte het in mijn mond. Het smolt meteen en wat overbleef was een suikerachtige substantie. Ik vond het geweldig. Ik nam nog een hapje en daarna nog een. Maar Hiro had alleen nog maar de suikerspin vastgehouden. 'Hé. Je moet zelf wel eten! Hier.' Ik plukte een stukje van de suikerspin af en bracht het naar Hiro's mond. 'Zeg maar aaaah.' zei ik en ik hield het pluimpje suiker voor zijn lippen. Hiro's mond ging langzaam open en ik stopte het stukje in zijn mond. Mijn vingers raakten zijn lippen en er ging een siddering door mijn hele lichaam. Mijn hand bleef een tijdje hangen bij Hiro's mond, tot ik besefte wat ik eigenlijk aan het doen was. Ik trok mijn hand snel terug en werd vuurrood. Ik keek naar beneden. Ik wilde niet dat Hiro mijn knalrode gezicht zou zien. Mijn hele buik zat vol met kriebelende insecten, zo voelde het tenminste. Ik hoopte vurig dat het niet echt zo zou zijn. Het bleef stil. Erg lang. Zou Hiro boos op me zijn? Ik zou niet weten waarom.. Maar het zou toch kunnen? Dat hij boos op me was? En wat moest ik dan doen? Ik slikte en bleef naar de grond kijken. Ik kon niet tegen de stilte. Ik durfde niks te zeggen, maar er kwam ook niks van Hiro's kant vandaan. Ik voelde een hevige drang om toch iets te zeggen, maar ik wist niet wat het was. Deze stilte moest doorbroken worden. Maar hoe. Ik moest iets zeggen. Ik moest nu iets zeggen. Mijn verontschuldigingen aanbieden.. Sorry zeggen. Ja. Dat moest ik doen. Ik keek omhoog. 'Pindakaas.'

Rima

Vol verrukking at ik mijn chocolade gebakje op. Het duurde even voor tot me doordrong dat er iemand naar me stond de staren. Ik keek redelijk geïrriteerd op. "Zou ik hier mogen zitten? De rest is bezet en jij zit hier toch alleen" zei het meisje dat naar me stond te storen met een redelijk hoge stem. "Ga je gang" zei ik en ik nam een nieuwe hap van mijn gebakje. Het meisje ging zitten en ik bekeek haar. "Ken ik jou niet ergens van?" vroeg het meisje. Ik haalde mijn schouders op. "Zit jij niet in die band van Hideyoshi-senpai?" "Ja, Pizza flavoured cotton candy" zei ik. Het meisje glimlachte. "Jij bent Tsukiyomi-san, niet?" vroeg ze. Ik knikte. "Ik ben Miyamoto Sayuri" ze boog licht met haar hoofd. Ik glimlachte kort. "Ik ben een vriendin van Hotaru-san. Jullie band is echt heel goed!" Sayuri werd opgewekt. "We hebben vanmiddag ons eerste optreden!" spontaan vond ik haar aardig. "Dat weet ik! Ik vind het zo cool!" zei Sayuri en ze klapte opgewekt met haar handen. We praatte nog een tijdje over de band en veel over Jun. Erg veel over Jun. Uiteindelijk kwam dan toch het moment dat onze bordjes leeg waren, net zoals onze kopjes. "Ik moet nu weg, tot bij het optreden!" zei ik toen ik opstond. Sayuri knikte. Ik stak mijn hand op en liep het café uit. Ik was weer helemaal vrolijk. Bijna huppelend ging ik terug naar mijn kamer. Zonder te kloppen liep ik naar binnen en ik zag Jun en Katashi geschrokken omkijken. Ik sperde mijn ogen wijd open toen ik vecht-scènes van Mortal Kombat op de televisie zag. Met een trillende vinger wees ik naar het tv-scherm. "Hoe kom je daar aan!" piepte ik. Daarna viel mijn oog op een plastic zak met veel meer games. Met wangen werden rood toen ik zag dat er enkele Adult Dating Sim-games naast lagen. "Waarom hebben jullie in mijn spullen zitten neuzen?"

Hotaru

Rima bleef wel heel erg lang weg. Ik had een donkerbruin vermoeden dat het iets te maken had met het feit dat Hiro en Natsumi hand in hand uit het spookhuis waren gekomen. Ik was blij voor ze, maar ik voelde me ook schuldig tegenover Rima. En tijd lang liepen we wat doelloos met z'n drieën rond, maar Hiro en Natsumi hadden vooral oog voor elkaar. Na een tijdje ging ik me toch wel zorgen maken om Rima en voelde ik me ook wel een beetje een vijfde wiel. "Ik ga even kijken waar Rima blijft." zei ik tegen Natsumi, die even knikte. Ik draaide me om en begon in de tegengestelde richting te lopen van Hiro en Natsumi, zonder te weten waar ik eigenlijk heen ging. Moest ik op de wc gaan kijken? Dat was duidelijk een excuus, dus waarom zou ze daar echt heen zijn gegaan. Tenzij ze op de grond zat te huilen ofzo... Ik slikte. Dat was best iets voor Rima... Maar zo dramatisch zou het toch niet zijn? Het was niet alsof ze voor haar neus hadden staan zoenen ofzo. Ik schudde mijn hoofd om het beeld kwijt te raken en keek gedesoriënteerd om me heen. Waar was ik aan begonnen? Ze kon overal wel zijn. "Zoek je iets?" Een bekende stem klonk van achter mijn rug. Ik draaide me met een ruk om en keek in de donkerblauwe ogen van Akiyama-sensei, mijn geschiedenisleraar. Ik voelde mijn wangen gloeien, iets dat vaker gebeurde als hij in de buurt was, maar negeerde het. "Ehm... Tsukiyomi Rima... Ik ben haar uit het oog verloren na het spookhuis. Akiyama-sensei's glimlach maakte plaats voor een bezorgde blik. "Niet gezien... Maar moet ik helpen zoeken?" Ik schudde mijn hoofd. "Nee, dat hoeft niet. Maar bedankt voor het aanbod. Als je haar ziet, zeg maar dat ik haar zoek." Akiyama-sensei knikte en haalde een hand door zijn zandkleurige haar. "Zal ik doen." mompelde hij instemmend, toen begonnen er verderop een paar jongens te stoeien. "Oh... Ik moet even ingrijpen denk ik." Het klonk verontschuldigend. Ik knikte begrijpend. "Veel plezier nog op het festival!" Ik keek hem lang na. Hij was nog helemaal niet zo heel oud. Begin dertig ofzo. Misschien zelfs eind twintig. Ik schudde geïrriteerd mijn hoofd. Verliefd worden op een leraar, dat was wel het domste wat ik kon doen.

Katashi

Ik zat naast Jun op de grond voor het kastje van Rima. Ik wist dat wat we deden niet goed was, maar dit.. Dit was gewoon te schokkend om niet te bekijken. Het kastje lag echt vol met allemaal Anime dingen. En dan niet alleen de onschuldige Mahou Shoujo wat ik Rima dan nog wel zag kijken. Ik wist niet wat ik moest zeggen, en Jun kennelijk ook niks want er kwam niet zoveel uit zijn mond. We wisselden zo nu en dan veel betekenende blikken uit waarbij ik ernstig in zijn paars achtige ogen keek. Na een tijdje hadden we alles bekeken wat er in het kastje zat. 'Laten we..' begon Jun. Hij wist kennelijk niet wat hij verder wilde zeggen. 'Ja.. Goed plan..' mompelde ik terwijl ik ook geen flauw idee had van wat hij had willen zeggen. Kennelijk bedoelden we wel hetzelfde want tegelijkertijd deden we het laatje van het kastje dicht. Ik stond op en ging met mijn rug tegen een bed aanzitten. Jun plofte na een paar ogenblikken naast me neer. We keken elkaar niet aan en staarden allebei naar voren. 'En nu?' zei Jun na een tijdje. Ik dacht even na. 'Het lijkt met handigst niks te zeggen.. Dat lijkt me voor Rima ook het.. prettigst..' mompelde ik. Ik hoorde Jun instemmend mompelen en ik keek even naar zijn kant toe. Zijn blonde haar zat gedeeltelijk voor zijn ogen. Ik had zin om het er vandaan te vegen. Ho.. Wat?! Waar had ik precies zin in? Nee.. Daar had ik helemaal geen zin in! Natuurlijk had ik daar geen zin in gehad! Ik verbeeldde mezelf dingen.. Precies op dat moment keek Jun mijn kant op en glimlachte hij een beetje flauwtjes. 'Ik ook altijd met mijn nieuwsgierige gedoe.. Het brengt me altijd alleen maar in de problemen.' zei hij. Ik kon wel zien dat hij zich er goed rot om voelde. 'Ach.. Het komt vast wel goed. En het was niet jouw schuld. Ik keek ook. Ik ben even goed schuldig enzo. En we zitten hier samen in en komen er ook samen wel uit.' hoorde ik mezelf zeggen. Het klonk alsof ik niet aan het praten was. Ik zag Jun's gezicht een beetje opklaren en kon het blije gevoel in mijn maag niet onderdrukken. Het gaf je een erg deprimerend gevoel als Jun verdrietig keek.. Maar als hij lachte leek de zon weer te schijnen en de donkere wolken waren allemaal weer weg.

Rima

Ik stond nu al een poosje met Hotaru te wachten bij het einde van het spookhuis. We zeiden niet veel. Het was eigenlijk best wel saai. Eindelijk kwamen Hiro en Natsumi dan naar buiten. Hand in hand. Ik slikte. "Ik ga even naar het toilet" zei ik zachtjes. Ik liep de andere kant op en balde mijn vuisten tijdens het lopen. Rima, je moet het gewoon accepteren. Het is zoals het is, je kunt er niets aan doen, zei ik tegen mezelf. Ik ging de toilet ruimte in en ging in de rij staan. Waarom moesten er altijd zoveel mensen naar de wc? Dat was ook altijd op Anime-cons en weet ik wat. Ik had helemaal geen zin om te wachten en ging weer weg. Ik had ook geen zin om Natsumi en Hiro over elkaar heen zien te kwijlen dus ik ging gewoon even een eindje lopen. In mijn eentje. Alweer. Dat deed ik de laatste tijd vaker. Ik liep de gang uit en een trap af naar beneden. Hier zat het maidcafé. Ik hield van maids. Ze waren schattig. Ik sloot aan in de rij. Weer wachten. Deze rij ging best snel. Het duurde ook niet lang voordat ik binnen zat aan een tafeltje. Voor me stond een kopje thee, het servies was wit, versierd met roze bloemetjes. Er stond ook een klein, rond, chocolade gebakje. Het rook heerlijk.

Kort in inspiloos >.<

Hiro

De hele weg door het spookhuis dwong ik mezelf vooruit te kijken. In het donker zou ik Natsumi toch niet goed kunnen zien, en ik de laatste tijd wel erg veel naar haar, het moest niet gaan opvallen. Ik was me overdreven bewust van mijn hand die de hare vasthad. Ik vocht tegen het verlangen om er zachtjes in te knijpen, of even met mijn duim over haar vingers te strelen. Misschien moest ik gewoon loslaten... Mijn hand wegtrekken. Maar zij had hem zelf gepakt, omdat ze me anders kwijt zou raken in het donker. Het zou vast gemeen overkomen als ik hem nu wegtrok. En eigenlijk was dat ook het laatste wat ik wilde. Mijn hoofd duizelde. Het was inmiddels wel duidelijk dat ik meer voor Natsumi voelde dan alleen maar vriendschap, maar moest ik er iets voor doen? Het zou voor behoorlijk wat problemen kunnen zorgen binnen de band. Het was waarschijnlijk voor iedereen beter dat ik me ertegen verzette. Ineens sprong er een enorm geschminkt figuur voor onze voeten. Natsumi gebon keihard te lachen. Haar lach was aanstekelijk, en ik betrapte mezelf erop ook te staan grinniken. Natsumi was ten minste niet zo'n meisje dat tegen je aansprong in het spookhuis als er iets engs gebeuren. Dat zou het wel heel erg moeilijk maken om me te beheersen. De verkleedde leerling deed nog wat vergeefse pogingen om ons bang te maken, maar ik reageerde er niet op. Ik zag Natsumi vanuit mijn ooghoeken naar me kijken. Het zweet brak me uit. Ik moest niet terugkijken, dan zou ik gaan staren. Ik wist zeker dat ik het niet meer zou kunnen opbrengen om weg te kijken als Natsumi me eenmaal aankeek, dus dwong ik mezelf om voor me te blijven kijken, en Natsumi's blik te negeren. Het volgende monster-figuur had een stuk meer succes. Met veel geschreeuw kwam er iemand de hoek om rennen die Natsumi duidelijk niet verwacht had. Ze gilde, en zonder enige waarschuwing voelde ik ineens haar lichaam tegen het mijne aan. Ik hapte naar adem en wachtte af, maar ze bleef staan. Oké... Misschien was Natsumi tóch het soort meisje dat tegen je aansprong in het spookhuis. Ze legde haar hoofd tegen mijn borstkas en ik beval mezelf uit alle macht me in te houden. Ik voelde de warmte van haar voorhoofd door mijn shirt heen, en mijn hart bonkte zo hart dat ik bang was dat ze het kon horen. Ik hoopte vurig dat ze dacht dat het van de schrik was. Op dat moment kwam ze nog iets dichter tegen me aan staan en voelde ik haar trillen. Ik voelde een brok in mijn keel, en een orkaan in mijn maag, en ik had nu totaal geen controle over mezelf. Hulpeloos legde ik mijn armen om haar heen en trok haar nog dichter tegen me aan. Ik beet op mijn lip en vervloekte mezelf. Waar was ik in Godsnaam mee bezig? Toch voelde het zo ontzettend goed om haar zo in mijn armen te hebben dat ik haar voor geen goud los wilde laten. Na een voelde ik Natsumi's tengere lichaam kalmeren en tilde ze haar hoofd op. Ik schrok even toen haar grote blauwe ogen contact maakten met de mijne. Haar gezicht werd net een genoeg verlicht door de nepfakkel om alles van elkaar te kunnen onderscheiden. Haar ogen stonden verrast en haar mond had ze een beetje open. Haar lippen zagen er zacht en uitnodigend uit en haar wangen leken een beetje rood te zijn, maar dat kwam vast van het licht van de fakkel. Ik slikte moeizaam. Nog nooit eerder had ze er zo mooi uitgezien als nu in mijn armen. Ik besefte me langzaam dat ik haar wel heel lang vasthad, en dat het misschien raar zou zijn, dus dwong ik mezelf iets te zeggen. "Gaat het weer een beetje?" vroeg ik. Mijn stem klonk schor. Natsumi knikte, zonder haar blik af te wenden, maar schudde toen haar hoofd. En sloeg haar ogen neer. Ze likte even langs haar lippen en deed haar mond open om iets te zeggen. Het leek alsof ze lang nadacht over de juiste woorden. "Kun je gewoon even... Kunnen we zo nog even blijven staan?" fluisterde ze doen. Mijn ogen werden groot, en ik knikte langzaam, waarna ik haar weer stevig tegen me aandrukte en mijn kin op haar hoofd legde. Ik voelde mijn hele lichaam warm worden toen ik haar hand tegen mijn borst aan voelde. Ik sloot langzaam mijn ogen en voelde hoe een glimlach mijn gezicht overnam. Ga nooit meer weg, wilde ik zeggen. Ga alsjeblieft nooit meer weg. Ik wilde haar het liefst voor altijd zo vast blijven houden, maar toen hoorde ik ineens een stemmen achter me. Geschrokken liet ik Natsumi los en draaide me om. Het was het 'monster' van daarnet, die na Natsumi te laten schrikken door naar achteren was gerend. "Staan jullie hier nou nog steeds?" vroeg een verdacht menselijke stem. "Ik zou maar snel doorlopen, anders kom de de volgende groep straks tegen. Natsumi keek me even verbaasd aan en glimlachte toen. Ik voelde mijn gezicht gloeien. Dit keer was ik het die haar hand pakte. "Laten we dan maar verder gaan." Natsumi knikte met dezelfde stralende glimlach op haar gezicht. Op de rest van het parcours keek ik toch stiekem af en toe een keertje opzij. Ineens vond ik het niet eens meer zo erg als ze me zou betrappen. Eigenlijk zou ze best mogen weten hoe geweldig ik haar vind, dacht ik bij mezelf. Dat verdiende ze wel. Maar ik ging het haar nog niet vertellen. Niet voordat ik het absoluut zeker wist. Ik kreeg de rest van de weg naar buiten de glimlach niet meer van mijn gezicht, en toen, net voordat we naar buiten liepen voelde ik heel zachtjes, heel lichtjes, maar toch duidelijk merkbaar, een heel klein kneepje in mijn hand.

Natsumi

Ik liep tussen Hotaru en Rima in door de school heen en Hiro liep een beetje onhandig achter ons aan. Ik keek enthousiast om me heen. Het was de eerste keer vandaag dat ik echt door de school liep om dingen te bekijken. Ik was de hele tijd met mijn hoofd bij het optreden geweest en had er geen aandacht voor gehad. Maar nu was alles klaar: Onze instrumenten lagen al klaar back-stage en wij waren ook allemaal klaar om het podium op te gaan. Nu was het alleen nog maar wachten. En tijdens het wachten konden we net zo goed eventjes door de school lopen en leuke dingen gaan doen. Ik zag hoe verschillende mensen ons met een rare blik nakijken. Ik kon het ze niet kwalijk nemen, we zagen er ook niet erg alledaags uit met onze overdreven make-up en kleding. Ik ging even een stukje sneller lopen tot ik voorop liep en draaide me toen om. Ik liep achteruit en kon nu iedereen aankijken. 'Dus. Wat gaan we eerst doen?' zei ik met een grote glimlach. Ik keek iedereen om de beurt aan. Mijn ogen bleven even in Hiro's groene ogen hangen voordat ik verder keek naar Rima. 'We kunnen naar het spookhuis gaan?' stelde Hotaru voor. 'Kijken hoe nep de mummies en de vampiers er dit jaar uitzien.' Rima leek even in elkaar te krimpen bij het woord 'spookhuis'. Ik had niet echt het gevoel dat Rima echt het spookhuis typje was. 'Ik vind het goed als iedereen het ermee eens is. Rima? Vind jij het goed?' zei ik toen. Rima knikte even aarzelend. 'Ja hoor. Prima.' zei ze met haar gebruikelijke hoge stemmetje. 'Oké..' mompelde ik. 'En jij Hiro-pon? Vind jij het ook een goed idee?' Ik richtte mijn blik op Hiro die een beetje voor zich uit had lopen kijken. Het leek alsof hij wakkerschrok uit een of andere gedachte. 'Hè? Wat zei je?' zei hij terwijl hij even lichtjes met zijn hoofd schudde. 'Of je het goed vind om naar het spookhuis te gaan.' zei ik nog een keer met een glimlachje. Ik hield mijn hoofd een klein beetje schuin. 'Oh.. Ja hoor.. Ik vind het prima.' antwoordde Hiro toen. 'Goed! Dan gaan we naar het spookhuis!' zei ik enthousiast en ik draaide me weer om zodat ik weer vooruit liep. Na een tijdje kwamen we aan bij het spookhuis. De mensen die verantwoordelijk waren voor het spookhuis waren gekleed in lange zwarte gewaden met kappen die ze ver over hun gezicht hadden getrokken. Het zag er best indrukwekkend uit allemaal. Er stond een korte rij die bestond uit drie paren van twee, je moest immers per tweetal het spookhuis in. Ik stond nu naast Hiro, en Rima en Hotaru stonden ook naast elkaar. 'Houden we deze groepjes of wisselen we nog?' vroeg ik toen. Ik hoopte eigenlijk dat ze de groepjes zo goed zouden vinden. Ik zag hoe Hotaru een aarzelende blik wierp op Rima die ik niet zo goed begreep. 'Ik vind het wel prima zo.' zei Rima met een trillende stem. Ik fronsde mijn wenkbrauwen. Trilde haar stem nou omdat ze zo bang was voor het spookhuis? Ik kon het me bijna niet voorstellen. Ondertussen stond er nog maar één stelletje voor ons, en Hotaru en Rima natuurlijk. Rima bleef strak voor zich uit kijken en ik had het idee dat haar iets dwarszat, ik durfde er alleen niet naar te vragen. Ik zou het vanavond wel doen, na het concert.. Of een andere keer.. Maar niet nu tenminste. Nu was dat ene stelletje ook weg. We hoefden nog maar heel even te wachtten. Ik had nooit zoveel moeite met spookhuizen, ik lachte meestal omdat het er allemaal zo nep uitzag. Ik keek lachend naar Hiro. 'Spannend hè?' zei ik met een knipoog. Ik zag hoe hij even zenuwachtig wegkeek en me even later weer aankeek. 'Ja, best wel.' zei hij toen. Ik bleef naar Hiro's gezicht kijken. Het viel me nu pas op hoe mooi zijn jukbeenderen eigenlijk liepen. Ik had zin om ze aan te raken, maar dat zag er waarschijnlijk allemaal een beetje raar uit. 'Nou, jongens, tot zo!' hoorde ik Hotaru toen zeggen en met tegenzin trok ik mijn blik los van Hiro's gezicht en zwaaide Hotaru en Rima uit. 'Doei! Tot straks!' zei ik terwijl ik zwaaide. Ik werd nu opeens een beetje rood. Ik had net wel heel erg opvallend en lang naar Hiro's gezicht gekeken.. Zou dat er raar uitgezien hebben? Ik had niet zoveel tijd om daarover te piekeren want het duurde niet erg lang voordat een persoon met een mantel ons naar binnen leidde, het spookhuis in. Ik pakte vrolijk Hiro's hand. 'Zo, anders raken we elkaar nog kwijt in het donker.' zei ik daar vrolijk bij. Hiro maakte een zacht instemmend geluidje en we sloegen het zeil open dat voor het spookhuis zat. Het was meteen pikdonker toen we daar voorbij waren. De enige verlichting die er was kwam van een nep fakkel die een paar meter verderop hing. Ik had nog steeds Hiro's hand vast en we liepen samen richting de fakkel. Tot nog toe was er niks engs gebeurd. Maar op dat moment sprong er een persoon met een verschrikkelijk wit gemaakt gezicht voor ons. Zijn ogen waren omlijnd met rood oogpotlood en hij had gekleurde lenzen in. Ook zag je de plastic hoektanden die in zijn mond zaten erg duidelijk in het licht van de fakkel. Ik barstte in lachen uit. Ik hoorde Hiro ook grinniken en kwam langzaam weer overeind Ik keek naar zijn gezicht. Zijn ogen twinkelden als hij lachte. Langzaam hield ik op met lachen. Ik bleef naar Hiro's gezicht kijken. De nep-vampier maakte nog een paar bang-maak geluidjes maar ik lette er niet meer op. Ik bleef naar Hiro kijken. De lach die hij had gehad stond nog steeds op zijn gezicht. Hiro was zo ontzettend knap. En lief en zo aardig voor iedereen. De warme gevoelens begonnen weer in mijn buik. We liepen door, maar ik had het eigenlijk niet echt in de gaten. Hiro keek geconcentreerd voor zich uit en ik keek omhoog naar hem. Zou ik dan toch andere gevoelens voor hem hebben dan gewoon vriendschap? En als ik die zou hebben.. Zou ik er dan iets mee moeten doen? Wilde ik daar dan wel iets mee doen? Ik was helemaal in gedachten verzonken toen er plotseling een of ander monster schreeuwend een andere hoek om kwam. Ik was er zo niet bij geweest met mijn hoofd, dat ik er ook echt ontzettend van schrok. Ik gilde en was zo ontzettend van slag dat ik mijn toevlucht zocht bij Hiro. Ik draaide me naar hem toe en ging heel dicht tegen hem aanstaan. Mijn hoofd leunde tegen zijn borstkas. Ik wilde me verstoppen. Ik was echt geschrokken. Ik rilde zelfs een klein beetje. En toen voelde ik twee stevige armen om me heen. Ik snakte even zachtjes naar adem en ik bleef een tijdje zo staan. Ik stond tegen Hiro aangeleund als een bang vogeltje, wat ik eigenlijk ook was, maar het voelde zo ontzettend vertrouwd. Ik wilde voor altijd wel zo blijven staan, in Hiro's armen. Beschermd en veilig, bij Hiro. Na een tijdje keek ik voorzichtig omhoog. Zijn armen hielden me nog steeds vast. Ik keek in zijn ogen en voelde hoe mijn gezicht warm en rood werd. Ik verdwaalde in zijn ogen. Zelfs in het donker kon ik nog zien hoe mooi groen ze waren.

Jun

De deur viel dicht en Katashi en ik zaten in stilte. Katashi zat voor de spiegel en ik zat nog steeds op Rima's bed. Ik werd nieuwsgierig toen ik onder Rima's kussen iets uit zag steken dan op een boekje leek. Zonder dat ik mezelf nog tegen kon houden trok ik het onder het kussen uit. 'Koi Suru Bouken' stond erop. Ik bladerde er wat doorheen en liet het daarna half geshockeerd uit mijn handen vallen. Wat las dat kind. Ik griste het boek van de grond en stopte het terug onder haar kussen. Ik zag dat er vanonder haar bed een plastic zak uitstak. Ik trok hem onder het bed uit en zag dat hij gevuld zat met games. "Katashi, zin om te gamen?" vroeg ik. Katashi kwam naast me staan en keek in de zak. "Is dat van Rima?" vroeg hij verbaasd. Ik knikte. "Ze heeft Mortal Kombat!" merkte ik op en ik haalde hem uit de zak. Deze game had vet goede recensies. "Zullen we die doen?" vroeg ik. Katashi haalde zijn schouders op. Ik keek de kamer rond en zag een Playstation 3 staan met een televisie. Waarom was die me niet eerder opgevallen? Ik rommelde wat aan, had nog nooit eerder met een playstation 3 gewerkt. Uiteindelijk had ik hem aan de praat en duwde ik Katashi een controller in zijn handen. Onze vingers kwamen tegen elkaar aan en het was alsof ik een elektrische schok kreeg. Ik schudde het gevoel weg en plofte terug op het bed. "Hoe werkt dit?" vroeg Katashi. "Ik heb geen flauw idee!" zei ik opgewekt. Na een paar keer uitproberen, hadden we door hoe de game werkte. We zaten nogal in het spel en het duurde ook niet zo heel erg lang voordat we vloekend en tierend bezig waren of helemaal dubbel lagen om een stomme actie. Ik voelde me heel erg op mijn gemak nu, zo bij Katashi. Na een half uurtje hielden we een korte pauze. Katashi had rode wangen van opwinding. "Zou Rima nog meer van die verborgen dingen hebben?" vroeg ik. "Ik weet het niet" zei Katashi. Hij glimlachte. Katashi had een mooie glimlach. Waar was ik mee bezig! Ik wendde mijn blik naar Rima's nachtkastje en trok een la open. Het eerste wat ik zag was een foto van haar gecosplayed. Gecosplayed als Littner Yoko, stond eronder in Rima's nette handschrift. Ik slikte. Dat te kleine bikini-achtige topje, dat korte broekje. Was dat serieus onze Rima. Op de foto stond ze naast een ander meisje dat ook cosplayde. Het meisje was als Suzumiya Haruhi gegaan. Onder de foto lag een DVD van Durarara!!! Ik zag ook enkele Anime figures liggen. "Katashi, dit geloof je niet, moet je eens kijken!" zei ik verbaasd. Ik keek hem recht aan in zijn mooie groene ogen. "Onze stille Rima is een Otaku!" zei ik. Ik hield hem de foto voor en wees ook naar de la.

Hiro

Mijn mond viel open toen Natsumi met een brede grijns in de deuropening verscheen. Ik deed hem snel weer dicht voordat iemand het gezien had en moest even slikken. Ik probeerde nonchalant te doen, maar ik verdronk ik ieder detail van haar verschijning. Haar haren zaten losjes opgestoken en er hingen wat losse plukjes in haar nek. Haar haar zag er zo zacht uit dat ik de onweerstaanbare drang voelde om het aan te raken. Gelukkig wist ik me in te houden en keek naar haar gezicht. Haar ogen waren behoorlijk zwaar opgemaakt. Normaal hield ik niet zo van zware make-up, maar Natsumi stond het fantastisch. En dat had ze in een paar minuten gedaan! Ik wierp een blik op Rima en Hotaru. Ze zagen er allebei mooi uit, maar daar was tch een stuk meer tijd overheen gegaan. Hotaru was uren bezig geweest haar haren te krullen en ze had er een halve spuitbus haarlak ingespoten om het zo wild te krijgen als het nu zat. Ook haar make-up had aardig wat tijd gekost. Rima's haar had ook wel even geduurd en haar make-up was net klaar. Maar Natsumi dook vijf minuten de badkamer in, kwam terug en zag er geweldig uit. Om de één of andere reden leek niemand ander zo onder de indruk als ik. Of misschien verborgen ze het net zo goed. Hotaru glimlachte vaagjes en ging toen weer verder met het haar van Katashi, die heftig protesteerde. Rima stak haar duim op en Jun floot bewonderend. Katashi had het te druk met Hotaru tegenwerken. Natsumi trok de deur achter zich dicht en kwam naast me zitten op Hotaru's bed. Het kostte me veel moeite om niet naar haar te blijven staren. "Dus na Katashi is iedereen klaar?" vroeg ze luchtig. Jun knikte en wierp een blik op zijn horloge. "We hebben nog ruim drie uur voordat we moeten spelen." zei hij lachend. "Misschien heb je de stylingsessie wat overschat." Natsumi stak haar neus in de lucht. "Beter te vroeg klaar dan te laat. Nu kunnen we nog even door de school lopen en van de rest van het festival genieten!" zei ze opgewekt. Katashi draaide zijn hoofd om. "Wat? In deze kleren? Ben je gek ofzo? Ik wil hier nog niet dood in gevonden worden!" Hotaru begon te lachen en legde de stijltang neer waar ze mee bezig was geweest. "Je zal toch echt het podium opmoeten." Katashi keek nors in de spiegel. "Maar niet langer dan nodig." Hotaru pakte een tas van de vloer en haalde Katashi's hoedje eruit. "Nou, dan blijf jij hier." zei ze terwijl ze het hoedje op zijn hoofd zette en tevreden het resultaat bekeek. "Wel jammer." zei Natsumi. "Je ziet eruit om op te eten." Ik voelde een korte steek van jaloezie. Over mij had ze zoiets niet gezegd... Meteen corrigeerde ik mezelf. Dat was belachelijk. Niet zo kinderachtig doen Hiro. "Ik blijf ook wel hier." zei Jun. "Dan kan ik me mentaal voorbereiden op vanavond." Natsumi knikte langzaam. Jun had in de afgelopen dagen weer een paar brieven van die ex van hem gehad, en hij zat er best wel mee, dat was aan hem te zien. Zelf had ik eigenlijk ook niet heel veel zin in al die drukte, en als de ander jongens ook hierbleven... "Dan kan ik ook net zo goed hier blijven." Mompelde onverschillig. "Nee!" riep Natsumi meteen. Ik schrok van het geluid en keek haar verrast aan. "Nee want... eh... Jij moet met ons mee." zei ze zonder uitleg. Ik trok een wenkbrauw op. "Dan zijn we met z'n vieren." viel Hotaru bij. "Het spookhuis en alles moet in groepjes van twee. Als we met z'n drieën gaan moet er steeds iemand alleen." Natsumi knikte heftig. "Ja. Precies." Ik voelde een lichte teleurstelling. Eigenlijk had ik gehoopt dat Natsumi mij er gewoon graag bij wilde hebben. Maar zo kon ik ten minste bij haar in de buurt zijn. "Oké dan." zei ik dus nonchalant. "Oké, laten we gaan!" Natsumi sprong op van het bed en greep mijn arm. Door de plotselinge aanraking vergat ik mee te werken waardoor Natsumi wat onhandig aan mijn arm stond te sjorren. "Wat ben jij zwaar zeg!" giechelde ze. Lachend kwam ik overeind, en Natsumi liet mijn arm los en huppelde langs me heen naar Rima en Hotaru. Ik moest echt wat minder spastisch gaan reageren iedere keer dat Natsumi me aanraakte. Ze hoefde maar naar me te wijzen en ik werd al rood. Hotaru, Rima en ik liepen de deur al uit en Natsumi bleef nog even staan. "Nou jongens, doe voorzichtig, laat alles heel. Niet opendoen voor enge mannen, en doe geen dingen die ik niet zou doen!" Jun keek Katashi even aan. "Dan mogen we dus niet staand plassen, Katashi." Katashi trok een hoofd alsof hij zojuist in de hondenpoep was gestapt en Natsumi begon te lachen. "Nou doehoei! We komen jullie wel halen voordat het optreden begint." Ze blies beiden nog een kushandje toe en trok de deur toen dicht.

Natsumi

Ik ging nog een keer met mijn hand door Hiro's haar. Het was zacht. Ik glimlachte eventjes en bleef naar het haar en naar de stijltang kijken, die in mijn hand lag. Ik was al bijna klaar, en dat vond ik eigenlijk helemaal niet leuk. Ik kon hier nog wel uren mee bezig zijn. Hiro's haar was echt heel mooi. Het glansde ook helemaal. Na een tijdje haalde ik toch echt de laatste pluk haar door de stijltang heen. Ik drukte op het uit-knopje en legde het ding weer op het bureau. Ik ging weer achter Hiro staan zodat ik hem, en mezelf in de spiegel kon zien. Ik begon een paar random potjes van het bureau te pakken en ging verder met het haar. Ondertussen keek ik soms even in de spiegel om het van de voorkant te kunnen zien. Ik bleef even met mijn blik hangen op Hiro's gezicht. Ik glimlachte. Hij zat er zo rustig bij. Helemaal niet moeilijk doen. Dat was bij Jun wel anders geweest. Die had er eerst niet zoveel zin in gehad. En ook bij Katashi ging dit nog wel problemen opleveren. Maar Hiro.. Ik had het gevoel dat Hiro me gewoon vertrouwde. En dat gevoel vond ik heel erg fijn. Hij liet me gewoon doen wat ik aan het doen was en maakte zich er niet zoveel zorgen om. Hiro was ook altijd heel erg bezorgd om iedereen en heel erg behulpzaam. Hij was zo aardig geweest toen ik gevallen was in de modder en mijn enkel had verzwikt. Ik kon nog steeds de gevoelens die ik had gehad toen hij me naar school bracht niet zo goed thuis brengen. Maar ik wist wel dat ik het ontzettend fijn vond om bij Hiro in de buurt te zijn. En dat ik het geweldig vond als hij me aandacht gaf. Bij Hiro voelde ik me vertrouwd. Ik voelde me thuis bij hem. Ik bleef glimlachen toen ik over dit alles nadacht. Hotaru was ondertussen bezig gegaan met Rima's make-up en Katashi was nog steeds niet naar buiten gekomen. Jun vermaakte zich vast wel. En ik was ontzettend aan het tijdrekken. Ik had vijf minuten geleden al klaar kunnen zijn, maar ik bleef maar nauwkeurig zachtjes aan plukjes trekken om het toch nog iets anders te doen. Uiteindelijk moest ik toch echt ophouden. Ik haalde mijn handen uit Hiro's haar en zuchtte even heel lichtjes. Leek het nou zo of betrok Hiro's gezicht even een klein beetje? Ik zou het me wel verbeeld hebben.. 'Klaar.' zei ik toen met een opgewekt gezicht. Hiro stond op uit de stoel en keek me even aan. 'Dankjewel.' zei hij met een warme glimlach. Mijn wangen kleurden een beetje roder. 'Graag gedaan.' zei ik met een lachje. Kriebels in mijn buik. Ik draaide me om en liep naar de badkamer deur. Ik sloeg met mijn vuist op de deur. 'Katashi! Hup hup! Anders rammen we de deur in!' riep ik naar binnen. Ik deed een stapje achteruit toen de deurklink langzaam naar beneden ging en er een Katashi uit de badkamer kwam met een zeer chagrijnig hoofd. En een paarse broek. Ik glimlachte. 'Ga nou maar daar zitten en als je, je rustig houdt raakt er waarschijnlijk niemand gewond.' zei ik poeslief. 'Natsumi, anders doe ik Katashi's haar wel. Dan kun jij ook nog zelf even aan de slag.' zei Hotaru met een glimlach. Ze was klaar met Rima's make-up. 'Dankjewel, Hotaru-dono. Dan zal ik dat maar even gaan doen.' zei ik nadat ik terug had geglimlacht. Ik liep naar de badkamer, omdat daar eigenlijk het beste licht was en mijn make-up daar nog steeds stond. En nog wat andere haar spullen. Ik pakte eerst een elastiekje en maakte een rommelige knot. Daarna trok ik nog een paar plukjes los en zette weer andere plukjes vast met een paar speldjes. Het zag er rommelig uit, maar toch niet alsof er geen aandacht aan was besteed. Ik glimlachte. Zo was het wel wat. Ik spoot er nog wat haarlak overheen zodat het beter bleef zitten en begon daarna aan mijn make-up te werken. Ik overdreef alles een beetje, omdat je het toch minder zou zien als we eenmaal op het podium zouden staan. En het moest wel een beetje opvallen natuurlijk! Toen ik klaar was, sloeg ik de de badkamer deur met een dramatische klap weer open. 'Tadaaaaa~' zei ik met een glimlach.

Rima

Met een klik ging de deur van de badkamer in het slot. Ik zuchtte diep. Iedereen was zo opgewekt, maar ik wilde gewoon even rust aan mijn hoofd. Duidelijkheid. We hadden zo meteen ons eerste optreden, het moest gewoon goed gaan. Ik ging voor de spiegel staan en trok mijn normale kleding uit. Uit mijn plastic zak haalde ik eerst een witte blouse met veel franje en kreukels. Het stof voelde zacht tussen mijn vingers. Ik trok hem aan, knoopte hem dicht en rolde de mouwen op. Daarna deed ik een zwart lintje om de mouwen. Bij mijn hals zat ook een zwart strikje. Het volgende dat ik uit mijn tas haalde was een zwarte rok. Ik deed hem aan en duwde de blouse erin. Om mijn middel deed ik een dikke zwarte riem. Nu nog mijn zwarte panty en mijn schoenen en ik was klaar. Na mezelf nog eens goed te hebben bekeken ging ik terug naar de rest. "Wat schattig, Rima" zei Hotaru met een glimlach. Ik glimlachte en liep naar mijn nachtkastje. Daaruit haalde ik een krultang en twee elastiekje. Er hingen gelukkig meerdere spiegels in onze kamer waardoor ik niet naar Natsumi en Hiro hoefde te kijken. Ik deed twee hoge staarten in mijn haar en krulde het uiteinde. Iemand anders zou mijn make-up doen. Ik ging op mijn bed zitten en keek naar de andere. Iedereen zag er gaaf uit. "Hé, Katashi, jij bent nu aan de beurt hoor." Jun pookte Katashi plagerig in zijn zij. Katashi trok een nors gezicht. "Kom op, die paarse broek staat je hartstikke sexy!" Jun begon hard te lachen nadat hij dat gezegd had. Katashi stond op en sjokte naar de badkamer. "Jun, kom eens." zei ik terwijl ik in een tas onder mijn bed begon te grabbelen. Jun liep naar me toe en plofte naast me neer op mijn bed. Waar was het nou? Oh, gevonden. "Het staat waarschijnlijk niet, maar ik wil heel eventjes kijken" zei ik toen ik een zonnebril met donkerblauwe glazen omhoog haalde. Voorzichtig zette ik hem bij Jun op. Oh mijn god! Wat leek hij onwijs veel op Shizuo van Durarara! Ik stootte een fangirl kreetje uit. "Mag ik een foto van je maken? Alsjeblieft?" Ik maakte een sprongetje. Shizuo was een van mijn meest favoriete Anime personages. Zonder te wachten op zijn antwoord, greep ik mijn klein, roze fototoestel van mijn nachtkastje en knipte ik een foto. "Zo cool!"

Hiro

Onzeker draaide ik wat voor de spiegel en trok aan de onderkant van mijn groene geruite bloes. De knoopjes had ik open gelaten. Ik plukte de kleine knoopjes bij de mouwen open en rolde de mouwen op tot ze tot mijn ellebogen kwamen. Ik voelde me net een meisje. Frunnikend aan mijn kleren voor de spiegel was niet echt iets voor mij. Na een laatste hand door mijn haar haalde ik diep adem en liep naar de badkamerdeur. Ik hoorde de anderen al enthousiast praten. Hotaru en Natsumi voerden het hoogste woord en Jun zei ook af en toe iets. Voorzichtig duwde ik de deur open en stapte de kamer in. "Rima, jij kan." mompelde ik. Er viel een stilte toen de anderen me zagen. Hotaru floot goedkeurend. "Ziet er goed uit." Natsumi stond op en bekeek me kritisch. "Niet slecht." zei ze zuinig, terwijl ze zich voorover boog om mijn kraag goed te doen. Ik deed mijn best niet naar haar te staren en keek de kamer rond. Rima stond lusteloos op, pakte een plasticzak van achter haar bed en liep naar de badkamer. Natsumi zette een stoel voor haar bureau en wees. "Zit." commandeerde ze. Op het bureau stond een grote spiegel en een enorme verzameling potjes spuitbussen. Wat angstig liet ik me op de stoel zakken. "Je overleeft het wel Hiro." zei Jun meelevend. "Ik heb het ook overleefd." Ik keek achterom om Jun beteuterd aan te kijken en zag dat Katashi naar het bureau staarde alsof het hem ieder moment aan kon vallen. "Dat... Meeeeen je niet." zei hij ongelovig terwijl Natsumi een stijltang van het bureau pakte en voelde of hij al warm was. "Hm?"deed Natsumi onschuldig. "Is er een probleem." Katashi keek van de potjes en spuitbussen naar Natsumi en weer terug en schudde heftig met mijn hoofd. "Je gaat NIET aan mijn haar zitten. En dan ook echt NIET." riep hij fel. Natsumi trok een wenkbrauw op. "Waarom dacht je anders dat je naar onze kamer moest komen? Omkleden kan je toch zelf ook wel?" "Je had het over teamspirit!" riep Katashi dramatisch. "Wat is er nou beter voor de teamspirit dan samen tutten!?" riep Hotaru theatraal terwijl ze een knalrode lipstick van het bureau pakte en ermee op Katashi afliep. Ze trok een ietwat psychopatische grijns en begon kakelend te lachen. Katashi keek alsof hij ieder moment moest overgeven. Jun begon te lachen en legde een hand op Katashi's schouder. "Rustig maar, ze doen je heus niet echt make up op. Ze doen alleen wat... spul in je haar enzo." Hij trok zachtjes aan een pluk van zijn eigen blonde haar. "Het was eigenlijk wel rustgevend. "Blijf er nou van af!" riep Hotaru meteen. "Straks moeten we weer helemaal opnieuw beginnen!" Jun trok snel zijn hand weg bij zijn haar en grijnsde naar Katashi, die nog steeds benauwd keek. "Warm genoeg." hoorde ik Natsumi tegen zichzelf zeggen, en enkele seconden later voelde in haar koele vingers door mijn haren gaan. Ik zag mezelf in de spiegel blozen en hoopte dat de rest het niet zag. Natsumi klemde een zwarte pluk haar tussen de stijltang en trok het er langzaam door heen, waarna het warm weer tegen mijn voorhoofd viel. Haar hande gingen opnieuw door mijn haren en deze keer vroeg ik me toch ernstig af of dat ook echt nodig was voor het pakken van de volgende pluk. In de spiegel zag ik Natsumi ingespannen naar haar stijltang kijken. Ze zag er lief uit als ze zo serieus keek. Mijn spiegelbeeld glimlachte onnozel. Katashi kon klagen wat hij wilde, maar ik had eigenlijk helemaal niet zoveel problemen met deze haarstijl-sessie.

Katashi

Timeskip

Dag 16

Het was nu vier dagen nadat ik zwaar dronken was geworden in de stad. Ik kon me niet erg veel meer herinneren van de dingen die ik toen gedaan had, en van de dingen die ik me kon herinneren wist ik van veel dingen dat ze waarschijnlijk niet waar waren omdat ze wel heel erg onrealistisch overkwamen. Ik wist niet wat me bezield had die dag. Ik hield er helemaal niet van om veel te drinken en ik had er ook best spijt van gehad. Die hoofdpijn de volgende dag had het ook niet veel beter gemaakt. Maar vandaag was de dag dat het schoolfestival begon. Iedereen was best zenuwachtig. Vandaag was ons eerste optreden en we hadden de afgelopen dagen nog zo veel mogelijk geprobeerd te oefenen. Ik slenterde een beetje door de school heen. De gangen waren versierd met slingers en spandoeken boven lokalen. Er was een maid-café op de tweede verdieping en ook was er een spookhuis, daar niet ver vandaan. Buiten stonden allemaal kraampjes waar je limonade en koekjes kon halen en ander eten. Het was ook nog mooi weer, en dat hielp al heel wat. Het zag er allemaal erg gezellig uit en ik vermaakte me de hele dag eigenlijk wel prima. Maar nu moest ik iets gaan doen waar ik echt geen zin in had. Ik zuchtte even diep en begon mijn weg naar de meisjes kamer. Natsumi had besloten dat we met z'n allen ons klaar zouden maken voor ons optreden. Dat zou goed zijn voor onze teamspirit, ofzoiets. Het hield in dat de meiden zouden gillen en hysterisch zouden gaan doen over hun haar en make-up en weet ik allemaal wel niet terwijl wij, Jun, Hiro en ik een beetje zaten toe te kijken terwijl we allang klaar waren. En daar had ik niet zoveel zin in. Ik was ook al te laat. We hadden een kwartier geleden afgesproken. Ik probeerde zoveel mogelijk tijd te rekken. Misschien deed ik het ook wel zodat ik dan minder tijd hoefde door te brengen in die belachelijke paarse broek die ze voor me hadden uitgezocht. Zuchtend bleef ik stilstaan voor de beruchte deur. Ik haalde nog eens diep adem en klopte toen op de deur. Ik hoorde geluid uit de kamer komen en voetstappen naar de deur gaan. Waarschijnlijk keek er iemand door het kijkgaatje. 'Wie is het, Hotaru-dono, die voor deze machtige deur staat en onze heilige kamer wil betreden?' zei Natsumi met een stem die paste bij iemand die generaal was van het leger. 'Het is Katashi-sama die onze rust en uiterste concentratie verstoord met zijn verlate komst, Natsumi-dono. Wat moeten met hem doen? Kielhalen? Pijnstoel? Wat denkt u, weledele Jun?' zei Hotaru. Ik zuchtte. Dit gebeurde nou altijd. 'Ik denk dat jullie hem nu gewoon binnen moeten laten omdat hij waarschijnlijk buiten staat met een geërgerd hoofd.' zei Jun. 'Goed plan.' zei Hotaru, en ze deed de deur voor me open. 'Dankjewel.' zei ik zuur terwijl ik over de drempel stapte en de kamer inkeek. Er vielen meteen een paar dingen op. Ten eerste miste Hiro. Die was zich waarschijnlijk aan het omkleden. Verder had iedereen behalve Rima hun outfit al aan. Ik moest echt toegeven dat Jun er erg goed uitzag in zijn outfit. Ze hadden het erg goed voor hem uitgezocht. 'Katashi-sama. Je bent laat. Leg uit.' zei Natsumi met een streng hoofd. 'Ik had een paar problemen met.. Ehm.. Ik moest mijn kleren nog halen.' zei ik snel. Oké. Stom smoesje want ik had die kleren niet bij me. 'Maar ik kon ze niet vinden.' 'Ja, logisch dat je die niet vinden want Jun en Hiro hadden die al meegenomen aangezien je daar ookal te laat was. Maar goed. Ik vergeef het je voor deze ene keer. Alleen maar omdat we niet zonder iemand kunnen die key-board kan spelen.' zei Natsumi met een grijns. Ik reageerde er verder niet op. Rima zat een beetje alleen op haar bed en keek naar haar kleding. Ze zag er niet erg vrolijk uit. Hotaru sprong daarentegen door de kamer alsof ze een gestoorde teletubbie was en zodra Natsumi de kans zag, begon ook zij enthousiast mee te doen. Ondertussen zongen ze een paar liedjes. Ik ging naast Jun op het bed zitten en keek hem aan. 'Gaat het al de hele tijd zo?' zei ik nadat ik een blik op Natsumi en Hotaru had geworpen. 'Ja. Sinds dat ik hier ben al.' zei Jun met een grote grijns. Ik kon het niet helpen ook even te glimlachen. Toen greep Jun naar een tas achter zich en haalde mijn hoedje eruit. Hij zette het op mijn hoofd en keek me lachend toe. 'Zo.' zei hij met een hoofd dat vrolijkheid en enthousiasme uitstraalde. Ik kon er niets aan doen, maar ik glimlachte alweer.

Rima

Terwijl ik terug liep naar de plek waar Hiro mijn tas had laten vallen keek ik geen enkele keer achter om. Vanbinnen was ik diep gekwetst. Waarom moest Natsumi mijn moment nou verpesten. Ik schopte nijdig tegen een steen aan die op de grond lag. Hij schoot enkele meters vooruit. Ik zag mijn tas liggen. Als hij maar niet open was gevallen! Ik rende er naar toe. Lichtelijk in paniek griste ik mijn tas van de grond en keek ik naar mijn jurkje. Gelukkig. Het was droog gebleven. Langzaam draaide ik me om en keek ik naar de school. Ik had geen zin om terug te gaan. Terug naar mijn kamer, waar Natsumi ontzettend opgewekt zou doen en Hotaru me waarschijnlijk bezorgd ging aankijken. Ik verlangde naar huis, naar mijn kamer, een lekkere manga of een leuke anime. Ineens miste ik mijn verzameling Tamagotchi. De posters van linkshandige bas-gitaristen. Mijn ingelijste foto van mij met Ono Daisuke. Ik zuchtte. Om mijn schouders hing Hiro's vest nog steeds. Ik had nijgingen om hem af te gooien, er op te springen en hem helemaal vuil te maken. Ik wilde rennen tot mijn benen het opgaven. Ik wilde alleen zijn. Ik begon weer te huilen. Er werd een hand op mijn schouder gelegd. Ik keek om en keek in een paar donkerbruine ogen. "Als je hier langer blijft staan, wordt je nog ziek." zei de jongen. "Maakt niets uit" zei ik kortaf en ik wreef mijn tranen weg. "Heeft je vriendje je laten zitten?" de jongen tikte op het vest van Hiro. "Hij is mijn vriendje niet." ik staarde naar de grond. Na wat dringen kreeg de jongen me zo ver dat ik mee naar binnen ging. Hij bracht me helemaal tot aan de kamer. Ik was wat milder geworden ondertussen. De jongen was aardig tegen me. "Arigatou..." "Nakano Ren" "Nakano-kun" zei ik toen ik bij de deur stond. De jongen haalde een fototoestel uit zijn broekzak en knipte een foto van me. "Wat ga je daar mee doen?" vroeg ik hem verbaasd. "In mijn plakboek, ik knip foto's van mensen die ik ontmoet zodat ik ze niet meer vergeet. Hoe zei je ook alweer dat je heette?" "Dat heb ik niet gezegd." mijn stemming was weer omgeslagen. Hoe haalde hij het in zijn hoofd. De deur achter me ging open. "Rima!" het was Hotaru. Verdorie, nu wist hij mijn naam. "Doeg!" ik stapte de kamer in en gooide de deur dicht.

Hiro

Ik kon een glimlach niet onderdrukken toen ik Natsumi op ons af zag rennen. Die was wel heel erg blij om Rima weer te zien. Maar waarom had ze haar paraplu ingeklapt? Zo had ze er toch niets aan? Ik lachte hoofdschuddend, maar viel abrupt stil toen Natsumi uitgleed in een plas modder. Haar gezichtsuitdrukking veranderde van blij naar geschrokken en machteloos zag ik haar dynamische lichaam met een klap op de natte grond terecht komen. Er ging een schok door me heen en ik liet Rima's tas uit mijn handen vallen. "Natsumi!" riep ik, meer tegen mezelf dan tegen haar. Struikelend begon ik te rennen. Natsumi lag roerloos op de grond. Waarom kwam ze nou niet overeind? Mijn hart bonsde in mij keel en ik kreeg het ijskoud. Zodra ik bij Natsumi aankwam liet ik me op mijn knieën in de modder vallen en greep naar haar hand. Angstig keek ik naar haar gezicht. Natsumi keek wat verbluft naar de lucht. Dikke regendruppels stroomden over haar huid. "Hallo Hiro." zei ze zachtjes terwijl er een klein glimlachje doorbrak op haar gezicht. Ik zuchte opgelucht en begon te lachen. "Hallo Natsumi." lachte ik. Natsumi begon nu zelf ook te lachen en de druk op mijn borst nam af. Ineens stopte ze met lachen en stak haar vrije hand in de lucht. Mijn hart stond bijna stil toen ik haar natte vingers tegen mijn wang aanvoelde. Mijn ogen werden groot en mijn hart ging als een gek tekeer. Mijn blik vloog heen en weer over Natsumi's gezicht. Er hingen regendruppels aan haar wimpers en haar mondhoeken wezen vrolijk omhoog. Haar blauwe ogen priemden in de mijnen. Ik hield mijn adem in. "Natsumi, is alles oké?" klonk ineens een hoog stemmetje, begeleid met soppende, rennende voetstappen. Met een schok kwam ik weer bij positieven. Natsumi liet haar hand snel zakken. Rima hurkte bij Natsumi, die een beetje vertwijfeld knikte. Rima keek even van mij naar Natsumi en beet op haar lip. Toen stak ze haar hand uit naar Natsumi. "Je kunt maar beter overeind komen." zei ze zachtjes. "Anders vat je zeker kou." Ik slikte moeizaam. Waarom had ik daar niet aan gedacht? Natsumi's gezicht vertrok toen ze overeind kwam. "Aah-aaaah!" riep ze terwijl ze naar haar enkel greep. "Wat is er?" vroeg ik geschokt. "Blijf staan." commandeerde Rima terwijl ze Natsumi's broekspijp omhoog schoof en haar sok omlaag. Natsumi's enkel was een beetje gezwollen. "Ik denk dat je hem verzwikt hebt." zei Rima ernstig. "Dat doet even pijn, maar het is over een paar dagen waarschijnlijk wel over." Natsumi knikte langzaam en probeerde een stukje te lopen. Ik keek als verdoofd hoe haar voeten steeds een beetje wegzakten in het natte gras. Ze hinkte behoorlijk en het zag er pijnlijk uit. "Eh... Ik kan je wel... eh." Ik ging naast Natsumi staan en stak mijn arm uit. Natsumi nam het aanbod dankbaar aan en sloeg haar arm om mijn hals. Aarzelend legde ik mijn vingers om haar pols. Haar huid was ongelofelijk zacht. Ik keek even opzij. Haar gezicht was slechts een paar centimeter op afstand van het mijne. "Oh, ik bedenk me ineens," zei Rima, luider dan normaal. "Ik heb mijn tas bij het bushokje laten liggen. Ik ga hem wel even halen." Ik keek om naar Rima. Ík was degene die haar tas uit mijn handen had laten vallen. Ik voelde een vlaag van schuldgevoel. "Rima... Moet ik hem even halen? Ik heb hem laten vallen dus het is eigenlijk mijn schuld." Rima schudde haar hoofd. "Zorg jij nou maar dat Natsumi veilig binnen komt en iets droogs aandoet. Ze loopt al veel te lang in natte kleren rond." Ik fronsde even. "Net zo lang als jij." Rima glimlachte eventjes, maar draaide zich toen om. "Wacht!" riep Natsumi, en ze wees naar de ingeklapte paraplu die nog steeds verwaarloosd op de grond lag. "Neem dan ten minste die paraplu!" Rima knikte. Haar uitdrukking had iets ontzettend triests en ik voelde me een beetje ongerust. "Weet je zeker dat we niet op je moeten wachten?" vroeg ik nog toen Rima al weg begon te lopen. "Ga nou maar gewoon." Haar stem klonk instabiel. Natsumi keek me even aan. Ik onderdrukte een snak naar adem en voelde mijn wangen gloeien. Stuntelend begonnen we ons richting school te begeven. Het grootste deel van de wandeling zeiden we niks. Ik wist dat Natsumi zich ook zorgen maakte over Rima, maar ik durfde er niks van te zeggen. Daarnaast was ik me ontzettend bewust van de warmte van Natsumi's arm over mijn schouders. Voordat ik Natsumi aanraakte was ik door en door koud door de regen, maar om de één of andere reden had ik het nu helemaal niet koud meer. Natsumi rilde wel. Ergens wenste ik dat ik mijn vest niet aan Rima had gegeven, zodat ik hem nu aan Natsumi kon geven, maar ik verwierp die gedachten meteen. Rima moest nu nog dat stuk door de regen lopen, en Natsumi droeg sowieso al een warm vest, ookal was ook die nu doorweekt.

Ik keek naar de grond om Natsumi's blik te ontwijken. Als ik haar nu aan zou kijken wist ik niet of ik mijn blik nog zou kunnen losscheuren van haar gezicht dat zo dichtbij was. Dus keek ik maar naar onze voeten die door het natte gras sopten. Met een glimlachje besefte ik me dat onze stappen precies gelijk opgingen. Natsumi zag het ook, en grinnikte even. Toen bereikten we eindelijk het tegelpad naar de poort van de school. We lieten een spoor van modder achter in de gang en ik hoopte vurig dat we de concierge niet tegen het lijf zouden lopen. Glibberend over de gladde vloer loodsde ik Natsumi naar haar kamer en klopte op de deur. Hotaru deed open. Ze droeg een schoon T-shirt, een zwart vest en een grijze joggingbroek. Haar nog natte, rode haren zaten in een slordige knot boven op haar hoofd. Het was duidelijk te zien dat ze al gedoucht had. Ze schrok een beetje bij het zien van onze modderige kleren. "Wat zien jullie eruit! Hebben jullie eerst nog een moddergevecht gehouden ofzo?" Ik schraapte mijn keel. "Natsumi gleed uit. Ze heeft haar enkel verzwikt ofzo." Hotaru knikte langzaam en keek me achterdochtig aan. "Maar waarom zit er dan modder op je wang?" Ik wierp een schuldige blik op Natsumi die snel haar modderige vingers aan haar trui afveegde. Hotaru grinnikte even en probeerde toen om ons heen te kijken. "Waar is Rima?" Haar gezicht stond bezorgd. Ik sloeg mijn ogen neer. "Haar tas lag nog bij de bushalte. Ik wilde hem nog gaan halen, maar ze stond erop dat wij vast naar binnen zouden gaan." Ineens had ik spijt dat we niet op haar hadden gewacht, maar aan de andere kant had ik de tocht van de bushalte naar school met Natsumi niet willen missen. Hotaru stak haar arm uit naar Natsumi. "Lief dat je haar hebt ondersteund, maar ik neem het hier wel van je over." zei ze vriendelijk. Natsumi leek even te aarzelen voordat ze me losliet en naar Hotaru toe hinkte. Mijn schouders voelden ineens weer ijskoud. "Oké... Dan ga ik zelf ook maar even... douchen enzo." mompelde ik tegen mezelf. Nasumi keek me met een zwak glimlachje aan. "Bedankt voor je hulp, Hiro." zei ze toen. Het klonk een stuk zachter en gevoeliger dan hoe Natsumi meestal sprak. "Geen probleem." zei ik zachtjes. Het kwam er nogal onnozel uit. Toen hinkte Natsumi weer naar me toe en sloeg haar armen om me heen. Ik schrok even, maar omhelsde haar toen. Natuurlijk, bedacht ik me, een beetje teleurgesteld. Natsumi is zo iemand die iedereen knuffelt. Ik legde mijn hand even op haar natte haren en liet haar toen snel los, voordat ze een verkeerd beeld zou krijgen. Hotaru grijnsde plagerig en duwde me de deur uit. "Douchen jij. Ik wil niet dat de hele band ziek is op het schoolfestival." Ik stapte gehoorzaam achteruit en keek hoe Natsumi's gezicht achter de houten deur verdween. Ik bleef nog even verward naar de dichte deur staan kijken, voor ik op weg ging naar mijn eigen kamer. Ik liet haar eerder los om haar geen verkeerd beeld te geven. Maar was dat beeld eigenlijk wel zo verkeerd?

Natsumi

Ik had ondertussen een extra warme trui gepakt om toch nog een beetje op te warmen terwijl ik naast mijn jurk op het bed zat en wachtte. Hotaru was zich ondertussen om gaan kleden. Ik had mijn mobiel losjes in mijn hand vast. Ik hield niet van wachtten. Als je ergens op moest wachtten, leek de tijd altijd veel en veel langzamer te gaan. Waarom wilde ik Hiro en Rima eigenlijk zo hysterisch graag ophalen? Op het moment dat ik me dat af begon te vragen, begon er iets in mijn hand te trillen. Ik had nog nooit zo snel mijn telefoon opgenomen. 'Hiro?!' riep ik een beetje hard door de telefoon heen. 'Natsumi?' hoorde ik iemand aarzelend zeggen. 'Oh.. papa. Hi..' mompelde ik een beetje teleurgesteld. Oké. Dit was niet zo handig op dit moment. 'Zeg pap.. Kun je later terugbellen. Ik verwacht een telefoontje.' zei ik. Ik voelde me best wel schuldig. Mijn vader belde een keer in de week om te kijken hoe het met me ging, en vandaag was de dag dat hij standaard belde. Maar ik zou later wel met hem praten. Het was eerst belangrijk dat Hiro belde. 'Ja, natuurlijk. Dan spreek ik je later.' hoorde ik mijn vader zeggen. 'Doe voorzichtig.' voegde hij er nog aan toe. Daarna werd er opgehangen. Ik zuchtte even. Wat moest hij nu wel denken. Toen giechelde ik even. Hotaru kwam de kamer weer in. 'Hiro belde?' gokte ze. Ik begon nu echt te lachen. 'Nee. Mijn vader.' zei ik. 'Je riep Hiro door de telefoon toen je vader belde?' zei Hotaru met een grijns. Net toen ik wilde uitleggen hoe het allemaal gegaan was, trilde mijn telefoon opnieuw. Ik keek er even naar. En nam toen op. 'Ja?' zei ik aarzelend. 'Natsumi?' hoorde ik een bekende stem zeggen. 'Hiro! Ja, Natsumi hier!' zei ik opeens weer enthousiast. Mijn hart maakte een raar sprongetje. 'Ik kom er al aan hoor! Wacht even.' zei ik terwijl ik zo snel mogelijk mijn schoenen aan probeerde te doen, wat eigenlijk dramatisch faalde. 'Natsumi, je hoeft niet persé.. Het regent nog steeds heel hard enzo.. Je moet geen kou vatten.' hoorde ik Hiro zeggen. 'Ach. Dat komt allemaal wel goed. Ik heb toch nog niet gedoucht, dus als ik ziek wordt dan ben ik dat nu waarschijnlijk al.' zei ik terwijl ik opstond en de capuchon van mijn vest alweer over mijn hoofd trok. 'Tot zo Hotaru!' zei ik terwijl ik snel naar de deur liep met de telefoon nog steeds tegen mijn oor gedrukt. 'Wacht even! Neem dan tenminste een paraplu mee!' zei Hotaru snel terwijl ze een paraplu uit de kast haalde en die naar me toe gooide. Ik ving hem handig op en zwaaide nog even voordat ik de deur achter me dicht deed. 'Nou, ik kom er zo aan. Met een paraplu. Houdt dus nog even vol in deze zware, barre omstandigheden. Natsumi komt jullie reddeeeen!' riep ik heldhaftig terwijl ik de telefoon uitdrukte. Ik begon door de school te rennen. Mijn schoenen waren nog een beetje glad en glibberig enzo, dus er waren wel een paar bijna-valpartijen. Toen ik buiten kwam klapte ik de paraplu uit en begon weer te rennen. Dit lukt alleen niet zo goed met een paraplu. Ik keek geërgerd naar het ding en besloot het weer in te klappen. Ik werd nu nog natter dan dat ik al was. Ook viel mijn capuchon van mijn hoofd en werden mijn haren dus weer nat. Het maakte me niet zoveel uit. Ik was er bijna. Ik zag ze al staan in het bushokje. Nog een klein stukje. Nog heeeel even. Ik zwaaide enthousiast en- BAM. Mijn voet gleed weg in het natte gras en ik lag languit op de grond.

Jun

Het was doodstil in de gangen. Iedereen zat waarschijnlijk lekker knus op zijn kamertje, waar ze geen last hadden van de regen. Katashi’s natte kleren plakte tegen de mijne aan. Hij begon een beetje zwaar te worden. Met moeite kreeg ik de deur van onze kamer open. Ik duwde Katashi vooruit. “Kom op kerel, je moet douchen, anders wordt je verkouden en dat moeten we niet hebben met ons eerste optreden.” Zei ik terwijl ik hem richting de badkamer duwde. Eenmaal in de badkamer liet Katashi zich op de wc vallen. Hij keek dromerig voor zich uit. Oké, voortaan kreeg hij geen alcohol meer. Mijn ogen flitste van de dronken Katashi naar de douche en weer terug naar de dronken Katashi. Ik vroeg me af of het hem wel ging lukken. “Jun-kun!” Katashi hikte. “Ik krijg mijn shirt niet over mijn hoofd.” Zei hij en ik zag hem moeilijk doen. Ik zuchtte en liep naar hem toe. Voorzichtig trok ik het shirt over zijn hoofd heen. Katashi begon aan de knoop van zijn broek te frutselen. Vervolgens keek hij me aan met een smekende blik. “Ho gast. Dat gaat me te ver!” stootte ik uit. Hij leek echt hulpeloos. Ach, hij was dronken, morgen wist hij dit niet meer. “Ga overeind staan” beval ik hem. Katashi stond wiebelig op en leunde met zijn handen op mijn schouders. Ik probeerde mijn gedachtes weg te laten stromen en nergens aan te denken terwijl ik Katashi’s broek losmaakte. Verdorie, zijn schoenen. Wat onhandig deed ik zijn schoenen uit. Katashi gooide zijn broek in de wasmand en ik stapte achteruit. Stel je eens voor dat er nu iemand binnenliep. Dan zag hij een dronken, bijna naakte, Katashi en mij. Dat zou een verkeerd beeld scheppen. Ik zag Katashi’s handen naar zijn ondergoed gaan. “Nee! Dat doe je pas als ik weg ben!” zei ik en ik greep zijn handen vast. Katashi wurmde zijn handen uit mijn greep en gaf me vervolgens een stevige knuffel. Het bloed steeg naar mijn hoofd. “Ik zal de douche voor je aan zetten.” Zei ik toen Katashi zijn greep verminderde. Ik liet hem weer op de wc zitten en zette vervolgens de douche aan. “Ik hoop dat dit niet te warm voor je is. Hier staat de shampoo, niet drinken, oké?” Katashi knikte vaag en ik haastte me vervolgens de badkamer uit. Met een hard bonzend hart leunde ik tegen de deur aan. Dit was me echt te ver gegaan.

Hotaru

Ik draaide de kraan open en liet het hete water over mijn lichaam stromen. Ik had het behoorlijk koud gehad. Ineens voelde ik hoe moe ik was. Ik rilde en mijn ledematen voelden zwaar. Ik zuchtte; als ik maar niet ziek werd. Ik werd erg snel ziek, en ik had wel lang door de regen gelopen, maar nu kwam dat dus even echt niet uit, met het schoolfestival voor de deur. Ik moest maar gewoon vroeg gaan slapen vanavond. Dat kwam er tegenwoordig ook niet vaak meer van. Rima, Hotaru en ik lagen vaak tot diep in de nacht te kletsen. Wat dat betreft was het misschien niet zo handig dat we een kamer deelden, maar gezellig was het wel. Ik pakte de witte fles kokosshampoo uit het rekje en kneep er wat shampoo uit. Dromerig keek ik naar het schuim dat in het putje bij mijn blote voeten verdween. Mijn leven was er wel een stuk leuker op geworden sinds ik in Pizza Flavoured Cotton Candy zat. Ookal kende ik de anderen nog niet zo lang, het was net alsof we al jaren bevriend waren. Sommigen van ons waren zelfs al verliefd geworden. Ik dacht aan de blozende blikken die Natsumi en Hiro in de winkel hadden uitgewisseld. Arme Rima. Had ik er wel goed aan gedaan om haar aan te moedigen? Maar nu was Hiro haar op gaan halen... Zou dat iets betekenen, of was Hiro gewoon de lieve jongen? Jun had natuurlijk ook zijn handen vol aan Katashi. Ik spoelde de shampoo uit mijn haar en deed nog even al die andere dingen die je onder de douche doet, die ik niet nu hier ga beschrijven omdat dat wel erg expliciet zou worden. Toen draaide ik de kraan uit en pakte de zachte witte handoek die over de rand van het douchehokje hing en wikkelde die om mijn hoofd. Vervolgens trok ik mijn badjas aan en deed de deur van de badkamer open. "Jouw beurt." Natsumi knikte afwezig. Ze zat op haar bed en staarde naar haar mobiel alsof hij ieder moment kon ontploffen. "Misschien wacht ik maar even met douchen." zei ze, zonder haar blik af te wenden van haar mobiel. "Weet je dat zeker?" vroeg ik met opgetrokken wenkbrauwen. Natsumi's wangen waren rood en haar blonde haren zat in natte slierten tegen haar gezicht aangeplakt. "Straks belt Hiro als ik onder de douche sta!" zei ze, op een toon alsof dat het einde van de wereld zou zijn. "En bovendien, als ik ze straks op ga halen bij de bushalte wordt ik toch weer helemaal nat." Daar zat wat in. Ik haalde mijn schouders op en trok mijn la open om droge kleren te pakken.