Katashi

Ik haatte bus reizen. Ik haatte de plastic zakjes in de bus waar je je afval in moest doen. Ik haatte de kleuren roze en wit. Ik haatte jurkjes. Ik haatte koekjes. Maar op dit moment haatte ik vooral Niigaki Koharu. Ik duwde mijn voorhoofd krampachtig tegen het koude glas. Haar schelle piepstem ging door merg en been. Ik kreeg er een ontzettende hoofdpijn van. Toen het glas warm was geworden door mijn lichaamstemperatuur verplaatste ik mijn hoofd een beetje. 'Hideyoshi-sempai, vind je mijn überschattige jurkje niet überschattig en mijn mooie haartjes niet ontzettend mooi en glad en glinsterend en vind je mijn stem niet klinken als tienduizend kotsende regenbogen? Hideyoshi-senpai, zal ik je schoenen poetsen met mijn tong? Of zal ik jullie wc schoonmaken met mijn tandenborstel?' Alsjeblieft zeg. Nog even en ze zou in een baby roze trouwjurk met witte strikjes en lintjes in haar haar voor Jun staan. Ik kon wel kotsen. Dat ontzettende geslijm de hele tijd kwam me mijn neus uit. En het ergste was nog wel dat Jun erop in ging. Hij leek het nog leuk te vinden ook. Nu ook weer. Hij lachte om een stom grapje dat ze maakte over een of ander konijn dat ze zes jaar geleden had gehad. Niet dat ik luisterde ofzo. Ze praatte alleen zo ontzettend schel en hard dat het mijn gehoorgang binnendrong als een ongewenst insect dat zich in je vast bijt en dan nooit meer los laat en je dan langzaam leegzuigt met zijn eindeloze energie. Zelfs Natsumi was nog beter gezelschap. Ik zag vanuit mijn ooghoeken hoe Koharu nu een foto liet zien van het beruchte konijn. Het was wit en het had, zoals natuurlijk te verwachten was, een roze strik om een oor. Jun lachtte. "Aah, wat schattig!" zei hij. Tot mijn schrik stompte hij me opeens aan. Het leek wel alsof er een elektrische schok door mijn elleboog ging. "Au." mopperde ik terwijl ik rechter ging zitten. "Kijk dan Katashi! Koharu's konijn heeft een strik om zijn oor!" zei Jun lachend. Ik maakte een nors geluid en wilde weer tegen mijn raam gaan zitten. "Heb jij ook huisdieren, Fujimoto-san?" vroeg Koharu opeens. Shit. Het praatte tegen me. "Mijn zus is allergisch." mompelde ik. Ik merkte hoe Jun even verstijfde en bedacht me dat hij vast terugdacht aan het brief akkefietje aan het begin van het jaar. Sinds toen heb ik het niet meer over Asuka gehad. "Ik heb thuis een paard." Natsumi's blonde haar was in mijn gezicht gevallen toen ze ver over onze stoelen leunde om dat te zeggen. "Ooh! Hoe heet hij!" zei Koharu. "Dreamer." Natsumi glimlachte met een sentimentele blik in haar ogen. Nu begon er een geanimeerd gesprek over huisdieren en vacht en haar en make-up tussen Natsumi en Koharu. Geweldig. Ik ging weer terug naar mijn raam. Hij was tenminste wel stil.