Natsumi

Ik liet mijn vingers over de rode gladde stof van mijn jurk glijden. Vanavond mocht hij aan. Eindelijk. "Natsumi, we zijn al heel laat." "Hmm hmm." mompelde ik. Ik draaide me om en keek naar Rima's kleine gezichtje. Hotaru was net al weg gegaan terwijl ik aan het douchen was. Ik had misschien ook wel een beetje lang gedoucht.. Ik kon me eigenlijk niet meer herinneren hoe lang, maar het was waarschijnlijk langer dan een uur geweest. "Ik heb echt zoveel zin in vanavond!" zei ik helemaal blij. Rima glimlachte even en knikte. "Ik ook. Maar zullen we nu gaan?" zei ze. Ze wierp een blik op de deur. "Ja. Even mijn schoenen aan doen." ik ging op het bed zitten en pakte de schoenen die het dichtstbij lagen en trok ze aan. "Zo. Klaar." Ik liep naar de deur en hield hem open voor Rima. We liepen samen naar de eetzaal. Mijn maag knorde. Eigenlijk had ik best wel trek. Toen we de zaal in kwamen gleed mijn blik meteen naar rechts. We hadden onderhand een eigen tafel en daar zaten we eigenlijk altijd, net als vandaag. Katashi, Jun, Hotaru en Hiro zaten er allemaal al. Rima en ik liepen naar de tafel en gingen zitten. "Wat zijn jullie laat." zei Katashi. Hij prikte in zijn gebakken ei. "Een optreden op een schoolfestival en ze komen al chique te laat, als echte diva's." zei Jun met een grijns. "Precies, Jun. Je hebt het helemaal begrepen." zei ik, en ik ging met mijn hand door mijn nog natte haar. Ik had het los hangen zodat het kon drogen, want dat lukte niet goed als ik het in een staart had. Ik ergerde me er nu al aan. Ik hield er niet van als mijn haar los hing. Dan ging het altijd voor mijn gezicht hangen en werd het helemaal vervelend enzo. Vanuit mijn ooghoeken keek ik even naar Hiro, die schuin tegenover me zat. Elke keer als ik hem een lange tijd niet gezien had verbaasde ik me weer over hoe ontzettend knap hij was. Het leek wel alsof hij elke keer als ik hem zag steeds knapper was geworden. Ik voelde hoe mijn wangen warm werden en leunde voorover om een stuk toast uit de mand voor me te pakken. Ik besmeerde de toast met jam en begon te eten. "Vanavond wordt zo geweldig!" zei ik tussen het eten door. Ik kon echt niet wachten. Het bal zou echt geweldig worden. Dat moest gewoon wel.

Jun

Dag 17

Ik werd wakker van het zonlicht dat door een van de open ramen naar binnen viel. Zachtjes geeuwde ik en rekte ik me uit. Ik ging overeind zitten en keek naar rechts. Katashi lag met zijn gezicht mijn kant op. Hij sliep nog. Ik luisterde even naar zijn zachte, diepe ademhaling, terwijl ik die van Hiro negeerde. Ik hees mezelf uit mijn bed en liep in mijn geblokte boxershort naar het badkamertje. Suf gooide ik wat water in mijn gezicht zodat ik wakker werd. Ik ging een paar keer met mijn handen door mijn haren zodat het goed zat en sjokte terug de kamer in. Katashi was wakker geworden. "Yo!" zei ik terwijl ik mijn hand opstak en nonchalant mijn schouders ophaalde. Ik liep naar de kast en trok een simpele spijkerbroek met een nog simpeler shirtje eruit. Het duurde niet lang voor ik het aanhad. Ochtend. Ik heb een hekel aan de ochtend. Ze zijn zo vroeg. Ik liet mezelf op een bureau stoel vallen en sloot mijn ogen. De beelden van gisteravond kwamen terug. Ons optreden. De volle zaal. Een warm gevoel bekroop me. Het was echt geweldig geweest. "Ik moet even drummen" zei ik tegen niemand in het algemeen. Ik griste mijn stokken van het bureau en liep de kamer uit. In gedachte verzonken liep ik het muziek lokaal binnen. Mijn trouwe drumstel stond al op me te wachten! Ik nam plaats en legde mijn hand even op het vel van de linkse Tom. Vervolgens draaide ik de stokken tussen mijn vingers en begon ik mezelf uit te leven op mijn drumstel. Godzijdank was het lokaal geluiddicht gemaakt. Ik speelde eerst een paar populaire liedjes die veel op de radio werden gedraaid. Daarna ging ik over op Hotaru's liedje. De tijd vloog om en mijn maag begon te knorren. Ik besloot dat het verstandig was om iets te gaan eten. Ik stak mijn stokken in een kontzak en liep weg. Richting de eetruimte. De geur van de broodjes kwam me al tegen moet. Ik zag een bekende gedaante lopen. "Hotaru!" Ik versnelde mijn pas en ging naast haar lopen. "Goedemorgen!" zei ik, ik was weer helemaal opgewekt. Dat drummen had me goed gedaan.

Hotaru

Na nog een tijdje geklets te hebben besloten we toch maar eens naar bed te gaan. Katashi kwam als eerste met de mededeling naar zijn eigen kamer terug te willen. Jun stemde daar razendsnel mee in, en stond al op om Katashi te vergezellen. Beide jongens keken verwachtingsvol naar Hiro, die op de grond tegenover Natsumi zat. Het leek hem iets langer te kosten voordat hij besefte dat het de bedoeling was dat hij nu ook naar bed zou gaan. Vluchtig wierp hij een blik op Natsumi en hees zich toen overeind. "Ja... Ehm... Tot morgen dan." zei hij ietwat verward. Natsumi zwaaide afwezig. Ik grinnikte zachtjes terwijl ik de jongens de deur uitduwde. Toen ze eenmaal weg waren liet ik me uitgeput maar voldaan op mijn zachte bed neervallen. "Dat was geweldig." zei Natsumi voor wat minstens de vijftiende keer die avond moest zijn. Rima zat op haar bed en knikte instemmend, haar blik op oneindig. "Ja, maar ik ben wel kapot." voegde ik toe. Opnieuw zag ik Rima knikken, en ook Natsumi mompelde wat bevestigends. Toen stak ze haar arm omhoog en keek me liefjes aan. Ik zuchtte diep en kwam van mijn bed af om Natsumi overeind te helpen. Toen ze eenmaal op haar benen stond keek ze eventjes gedesoriënteerd om zich heen en liep toen naar de badkamer om haar tanden te poetsen. Als zelfs Natsumi niet meer door de kamer stuiterde wist je dat ze wel heel erg moe moest zijn. Rima en ik keken elkaar even aan en volgden toen Natsumi naar de badkamer om ons ook klaar te maken voor de nacht.

- Het is wat kort, maar mijn laatste stukken waren steeds nogal lang, dus ah well...

Katashi

Er vloog wat popcorn tegen mijn oor en ik keek geïrriteerd om. Naar het grijnzende gezicht van Jun. Opeens kon ik de humor van vliegend voedsel wel inzien en begon ik te lachen. Waarom zou ik ook altijd nors moeten doen? Ik mocht ook wel even lol hebben toch? Natsumi keek me vreemd aan. “Jongens.. Ik vraag me enorm af wat er met onze Katashi-dono is gebeurd. Het lijkt wel alsof hij tijdens het concert is vervangen door een lachende alien.” Ze fronste haar wenkbrauwen en wurmde zich uit de bureau stoel. Ze legde plagerig haar hand op mijn voorhoofd. “Ben je ziek?” vroeg ze. Ik duwde haar hand van mijn hoofd af. “Nee hoor. Ik heb gewoon.. Lol..” mompelde ik met een twijfeling voor het woord ‘lol’. Natsumi keek me geschokt aan en deed een paar passen achteruit. “Oké.. Oké.. Daar moet ik nog even aan wennen denk ik.” Zei ze daarna met een grijns. Ze liep naar de chips en haalde er een handjevol uit. Toen klom ze, met de chips nog in haar hand, op de gevaarlijk draaiende bureau stoel en ging erop staan. “Zo jongens. Laat ik als jullie trouwe en rechtvaardige leider jullie nog eens complimenteren met het fantastische resultaat dat jullie net geboekt hebben. Ik ben werkelijk zeer trots!” ze veegde met haar chips-hand langs haar ogen om denkbeeldige tranen weg te vegen. “We zijn nog maar net begonnen, en nu gaat het al zo ontzettend goed! Ik ben echt zo blij en vrolijk!” zei ze en ze maakte een onrustige beweging zodat de stoel een kwartslag draaide. Ze leek even geschrokken te zijn, net als een paar anderen. “Doe je wel voorzichtig?” zei Rima, met haar gebruikelijke hoge stemmetje. “Ach ach. Niks aan de hand.” Zei Natsumi die de stoel weer terugdraaide. “We zitten in een stijgende lijn, een zeer sterk stijgende lijn, en ik denk dat ik voor ons allen spreek als ik zeg dat we die lijn zo goed mogelijk moeten laten stijgen! We moeten hoger klimmen! Nog hoger!” zei ze, terwijl ze haar vuist in de lucht stak. Hotaru deed de beweging na en leek helemaal enthousiast te zijn. “Maar morgen is het bal en dan moeten we natuurlijk wel goed uitgeslapen zijn, dus moeten we niet te laat gaan slapen vanavond.” Zei ze terwijl ze voorzichtig probeerde van de stoel te klimmen, maar die begon weer te draaien. Hiro stond op en pakte de leuning van de stoel vast zodat die stil bleef staan en Natsumi er veilig af kon klimmen. Natsumi bedankte Hiro en ging weer op de stoel zitten. “Zo.” Zei ze. “Ik ben echt heel trots op jullie.” Zei ze voor de zoveelste keer. Het hoedje dat ik haar had gegeven lag ergens op het bureau. Het concert had me echt goed gedaan. Ik voelde me helemaal vrolijk. Zo had ik me in tijden niet meer gevoeld. Ik had nu al zin in het volgende concert en de volgende dingen die we met z’n allen zouden gaan doen. Ze zouden vast allemaal fantastisch worden.

Jun

Uiteraard gingen we naar de kamer van de meisjes. We gingen altijd naar de kamer van de meisjes. Waarom gingen we altijd naar de kamer van de meisjes? Was die van ons niet goed genoeg. Nouja. Hotaru opende de deur en we stormde naar binnen. Iedereen liet zich ergens neer vallen en het was even stil. Ik zat met Katashi op Rima's bed. Hotaru lag half over Natsumi's bed. Natsumi zat achterstevoren op een bureaustoel en Hiro zat op de grond, leunend tegen de zijkant van Natsumi's bed. Natsumi verbrak de stilte. "Dit was echt een van de gaafste dingen die ik ooit in mijn hele leven gedaan heb!" zei ze. Iedereen knikte instemmend. "Ik heb honger, waar is Rima met haar gebakjes enzo!" zei ik en ik wreef over mijn buik. Ik dacht even na. Er lag ook eetbaar spul in onze kamer. "Ik ga wel iets eetbaars halen." zei ik vervolgens en ik stond op en liep de kamer uit. Toen ik onze eigen kamer in liep viel mijn oog op een wit potje dat op mijn bed lag. Verdomme! Vergeten op te ruimen. Ik griste het van het bed en stopte het diep weg in mijn kledingkast. Ik had wat kalmeringsmiddelen geslikt tegen de zenuwen. Niet teveel, gewoon normaal, maar ik moest het uit mijn zicht houden. Wie weet wat er kon gebeuren als het te dicht in de buurt was. Ik haalde wat eten uit de kast, zoals popcorn en chips. Toen ik terugliep naar de meisjeskamer kwam ik Rima tegen. Ze zag er erg opgewekt uit. "Hoi Rima!" Geschrokken keek ze om. "Ik zag je niet!" Ik glimlachte . We liepen samen de meisjeskamer weer in. Iedereen zat nog in dezelfde positie, Natsumi was aan het woord. Ik had geen flauw idee waar ze het over had, maar ze sprak erg opgewekt. "Ah! Rima, daar ben je!" zei Hotaru vanaf het bed. "Wie was er voor je?" vroeg Natsumi. "Nakano Ren" antwoordde Rima zachtjes. Hotaru schoot overeind. "Een jongen!" Rima's wangen kleurde rood. "Het is gewoon vriendschappelijk hoor!" piepte ze meteen. Ze plofte achter Katashi op haar bed neer. Er was weer even een stilte. Ik verbrak hem door de zak popcorn open te trekken. Samen met de chips legde ik ze in het midden van de kamer. Plagerig gooide ik wat popcorn naar Katashi's hoofd. Hij keek me eerst geïrriteerd aan maar begon daarna te lachen. Ik grijnsde en ging op de grond zitten.

Hiro

Ik had met een soort belachelijke, kinderachtige jaloezie staan toekijken hoe Natsumi Katashi de hemel in prijsde, en was dus stiekem een beetje opgelucht toen ik eindelijk ook aan de beurt was. Aan de andere kant was het ook geweldig om te zien dat Natsumi's overweldigende blijdschap en energie zelfs in Katashi iets van een glimlach los te maken. Natsumi's stralende glimlach stierf echter weg toen ze bij mij aangekomen was. Even keek ze me bijna verbaasd aan, van onder de rand van het hoedje dat ze van Katashi's hoofd had gepakt. Ik constateerde onwillekeurig dat het haar een stuk beter stond, al stond het Katashi goed. Alles stond Natsumi fantastisch. Zonder enige waarschuwing voelde ik ineens Natsumi's koele vingers tegen mijn bezwete voorhoofd. Ik wist een snak naar adem nog net te onderdrukken en knipperde langzaam met mijn ogen. Natsumi keek me ingespannen aan terwijl ze een pluk haar uit mijn gezicht streek. Het was nat en vettig van de wax en het zweet, maar dat leek ze niet erg te vinden. Ze liet haar hand weer zakken, maar bleef hangen bij mijn wang. Mijn hart bonkte in mijn keel en mijn ogen vlogen over haar gezicht. Ademloos wachtte ik af wat er ging gebeuren, maar toen trok ze, tot mijn lichte maar onmiskenbare teleurstelling, haar hand weer terug. De lege plek waar haar vingers een frachtie van een seconden eerder hadden gerust tintelde nog na, en mijn huis leek te bevriezen. Natsumi wendde haar blik even af, en een onaangename seconde lang dacht ik dat ze weer door zou lopen, maar toen keek ze meer aan, dit keer weer met haar prachtige, stralende glimlach. "Hoi Hiro." zei ze in een toon die iets hoger was dan haar normale stemgeluid. Ik voelde hoe mijn wangen gloeiden en een glimlach mijn gezicht overnam. "Hoi Natsumi." zei ik zachtjes. Zodra ik haar groet had beantwoord begon Natsumi een lange monoloog over hoe geweldig ze het optreden had gevonden. Ze praatte supersnel, vrijwel zonder adempauzes, en af en toe sloeg haar stem over van opwinding. Ze maakte wilde handgebaren, en haar gezicht was nog steeds rood en bezweet van de inspanningen die ze op het podium had verricht. Onvrijwillig nam ik haar in me op. Ik dacht weer aan hoe ze daar had gestaan, op het podium, schuin voor mij. Haar stem die puur en helder door de microfoon galmde, en samen leek te smelten met mijn vioolspel. De losse plukjes haar in haar nek, die eerst al haar drukke bewegingen hadden gevolgd door vrolijk mee te wuiven, maar in de loop van het concert toch echt aan haar huis waren gaan plakken. De ritmische bewegingen die ze haast onbewust met haar heupen maakte, als ze niet als een stuiterballetje over het podium heen en weer sprong. Ik voelde mijn grijns breder worden terwijl ik het moment herleefden. Ik besloot dat Natsumi's zangstem het mooiste geluid van de hele wereld moest zijn. Ik kon me niet herinneren dat ik ooit iets mooiers had gehoord. Of gezien. Natsumi was altijd enthousiast en bruisde van energie. Als zij het naar haar zin had, was er niemand die er aan ontkwam. Ze had de kracht om zelfs bij een chagrijn als Katashi een glimlach tevoorschijn te toveren, en dan hadden we het nog niet eens gehad over wat ze bij mij losmaakte. Met een lichte schok besefte ik ineens dat Natsumi gestopt was met praten en me verrast aankeek. Haar blauwe ogen waren groot en gleden onderzoekend over mijn gezicht. Met een vlaag van schaamte realiseerde ik me dat ik de onnozele grijns weer op mijn gezicht geplakt had zitten. "...Knuffelen en..." herhaalde Natsumi zichzelf. Ze leek een beetje in de war en wendde opnieuw haar blik af. Snel probeerde ik weer normaal te kijken en wachtte tot Natsumi verder zou gaan. "Ja... Dat wil ik." bevestigde ze. Even keek ze me weer aan, maar toen verdwenen haar schitterende ogen in de schaduw van het hoedje en besefte ik dat het mijn beurt was om te praten. Ik haalde diep adem en besloot gewoon te zeggen wat er al de hele tijd sinds het einde van het optreden onophoudelijk door me heen ging. "Je was echt geweldig, Natsumi." hoorde ik mezelf zeggen. Natsumi's ogen werden groot en opnieuw lachte ze haar tanden bloot. "Echt?" vroeg ze, ineens verlegen. Ik knikte langzaam. "Ja, je was fantastisch. Je zong alles ontzettend mooi, en..." Ik aarzelde even. "Je ziet er echt geweldig uit." Bij die laatste zin kon ik het niet helpen mijn blik weer even vol bewondering over haar lichaam en gezicht te laten gaan. Natsumi was geen Miss Universe. Ze was slank en blond, en zeker niet lelijk, maar de meeste mensen zouden haar waarschijnlijk nogal gewoontjes vinden. Mensen die haar niet kenden dan, want Natsumi was alles behalve gewoontjes. Ik wist dan ook niet zo goed wat het nou was dat Natsumi zo adembenemend maakte. Met haar oprechte glimlach en fonkelende ogen leek ze haast licht te geven in het donker. Bloedmooie actrices hadden nooit mijn aandacht getrokken. Naar de halfnaakte modellen op de billboards op straat keek ik nauwelijks om, en ook de zwaar opgemaakte zangeressen in videoclips hadden me nooit geïnteresseerd. Maar de Natsumi zoals ze nu voor me stond, genietend van een simpel complimentje, blozend van vreugde en inspanning, en letterlijk stuiterend van opwinding, die Natsumi, de Natsumi die ik in de afgelopen twee weken zo goed had leren kennen, was zonder enige twijfel het mooiste meisje dat ik ooit had gezien. Terwijl ik dit zo stond te bedenken voelde ik ineens Natsumi's armen om mijn hals, gevolgd door de warmte van haar lichaam, dwars door onze kleren heen. Natsumi begroef haar gezicht in mijn bloesje en leek voorlopig nog niet van plan om los te laten. Even voelde ik een brok in mijn keel. Dit was niet de bedoeling. Dit was niet hoe het had moeten gaan. Ik zou mensen op afstand houden. Afstand was veiliger. Zo zou ik mezelf beschermen tegen verdere teleurstelling. Maar Natsumi had zich al glimlachend een weg gebaand naar mijn hart, dwars door de dikke muur heen die ik om me heen probeerde te bouwen. Een deel van me zei dat ik haar van me af moest duwen en heel hard weg moest brengen. Ze kwam eigenlijk veel te dichtbij. Maar een ander, en veel dominanter deel van me, instrueerde me haar binnen te laten, en diep vanbinnen voelde ik dat dat ook was wat ik het liefste wilde. En dus tilde ik mijn armen op en trok Natsumi dichter tegen me aan. Ze reageerde door ook haar greep op mijn bovenlichaam te versterken. Ik liet mijn kin rusten op haar hoofd en snoof de geur van haar zachte haren op. Terwijl ik haar kleinere lichaam tegen me aandrukte wist ik zeker dat het een verloren strijd was. Ik kon Natsumi onmogelijk op afstand houden. Hoe stellig ik ook het tot nu toe ook had willen ontkennen, wat ik voelde voor het energieke schepseltje dat ik nu krampachtig tegen me aangedrukt hield kon maar één ding zijn. Ik had het nooit eerder gevoeld, maar er veel over gehoord. Wat ik nog het vaakste hoorde was dat als het zover was, je het zeker wist. En dat wist ik nu. Ik was verliefd. Ik was een blok gevallen voor Ushiromiya Natsumi en er was niets meer wat ik er tegen kon doen. En voor de eerste keer sinds deze verwarrende gevoelens waren begonnen, had ik er vrede mee. Zolang ik Natsumi in mijn armen kon houden was alles goed, en dus maakte geen van ons aanstalten om de ander los te laten. Pas toen Tomomi ons vriendelijk kwam verzoeken de coulissen te verlaten omdat we teveel herrie maakten, was het gelukzalige moment voorbij. Meteen miste ik de warmte van Natsumi's lichaam, en vroeg ik me ongeduldig af wanneer ik het weer zou voelen. Maar toen zag ik hoe Natsumi bijna huppelend Hotaru inhaalde, met dezelfde glimlach nog steeds op haar gezicht geplakt, en kon ik alleen maar blij zijn. Blij en dankbaar. Wat had ik ontzettend veel geluk gehad om haar te mogen ontmoeten.

Natsumi

'Je was echt ontzettend geweldig Katashi! Echt mega goed! Het was zo mooi! Je solo was perfect! En die outtro.. Wow! Echt!' Ik sprong zo'n beetje van mijn ene been op mijn andere van enthousiasme. En toen gebeurde er een wereldwonder. Katashi glimlachte. En zijn ogen twinkelden vrolijk. Ik knipperde verrast met mijn ogen. 'Jij zong ook heel mooi. We hebben het heel goed gedaan.' zei hij met de glimlach. Mijn mond viel even een klein stukje open. 'Mag ik nu je hoedje hebben?' flapte ik er toen uit. Katashi keek me eventjes verbouwereerd aan en haalde zijn wenkbrauwen op. Toen gingen zijn handen richting het hoedje. 'Nou ehm.. Ik denk dat dat wel oké is ja..' mompelde hij. Ik griste het hoedje uit zijn handen en zette het op mijn hoofd. 'Het is geweldig! Dankjewel!' zei ik blij en ik liep naar de volgende toe. Ik had tegen iedereen al hyper gedaan over het optreden. En iedereen had ook vrolijk terug gedaan. Het was zo geweldig geweest. Ik had het me niet beter voor kunnen stellen. Het was precies geweest zoals ik het gedroomd had.. Nee. Het was zelfs beter. Mijn wangen glommen van plezier. Ik keek omhoog, naar het gezicht van de persoon waar ik nu tegenover stond. Mijn adem stokte even in mijn keel toen zijn groene ogen contact maakten met de mijne. Zijn haar zat nog wat warrig van het optreden en omdat ik er wat teveel wax in had gedaan. Er zat een pluk wat raar tegen zijn voorhoofd geplakt. Ik stak mijn hand uit en mijn vingers raakten zijn voorhoofd, dat een klein beetje vochtig was. Ik streek de pluk haar weg en mijn hand bleef heel eventjes tegen zijn wang hangen. Het leek wel alsof het in brand stond, en zo warm was zijn hoofd nou ook weer niet. Ik slikte even en wendde mijn blik een ogenblik af toen ik mijn hand weer terug trok. Ik keek hem weer aan met een grote grijns op mijn gezicht. 'Hoi Hiro!' zei ik blij. Zijn gezicht was nog rood van het concert van net. 'Hoi Natsumi.' zei hij met een glimlach. 'Het was allemaal zo geweldig! Ik vond het zo ontzettend gaaf! En je was geweldig! Wij waren geweldig! Die bridge! Het was fantastisch! Het was echt het meest geweldige wat ik ooit heb gedaan en ik heb best veel dingen gedaan, maar dit was echt het allerleukste! Ik verheug me nu al op het volgende concert! Ik kan gewoon niet wachten ik ben zo blij met alles en alles is leuk en ik wil de wereld knuffelen en-' de blik in Hiro's ogen liet me stoppen. 'Knuffelen en..' haperde ik eventjes. Ik was opeens vergeten wat ik nog wilde zeggen. Die blik. Ik wist niet wat het was, maar er was iets met die blik. Het leek wel een beetje vertederd, maar dat haalde ik me vast in mijn hoofd. Ik haalde me dingen in mijn hoofd die ik eigenlijk gewoon graag zou willen dat er zouden zijn. Ik moest niet zo ontzettend stom doen.. Toch kon ik er niks aan doen dat mijn hoofd vuurrood werd en ik wendde mijn ogen weer af. 'Ja.. Dat wil ik.' mompelde ik. Toen ik weer opkeek was de blik verdwenen en keek Hiro weer op de normale manier naar me. Ik prutste wat ongemakkelijk aan het hoedje dat bovenop mijn hoofd zat. 'Je was echt geweldig, Natsumi.' zei hij toen plotseling. Er verscheen automatisch een glimlach op mijn gezicht. 'Echt?' zei ik ontzettend blij. 'Ja, je was fantastisch. Je zong alles ontzettend mooi en.. Je ziet er echt geweldig uit.' zei hij. Volgens mij was ik nog nooit gelukkiger geweest in mijn leven. Hiro was zo geweldig, zo fantastisch. Voor ik het wist had ik mijn armen om zijn hals geslagen en knuffelde ik hem. Ik dacht aan de knuffel van nog maar een paar dagen geleden. Die knuffel was heel anders geweest dan deze.. Bij die knuffel had ik nog niet heel erg veel gedachten gehad over Hiro. Het was verbazingwekkend hoe snel zoiets kon komen. Ik had mijn ogen dicht en drukte mijn gezicht tegen zijn bloesje. Mijn neus was tegen het bloesje gedrukt en ik snoof eventjes. Hij rook zo lekker. Het was zo typisch Hiro. Een geur die ik nooit meer zou vergeten.. Ik voelde zijn armen om mijn middel en ik had vlinders in mijn buik. Ik kon wel voor altijd zo blijven staan, zo dicht bij Hiro. Zo vertrouwd, maar toch ook weer zo spannend, zo nieuw. Ik wilde dat het gewoon lang zou duren. Ik vergat alles en iedereen om me heen. Alleen Hiro en ik waren nog over. Wij tweeën. Ik had me nog nooit zo fijn gevoeld bij iemand. Hiro was de geweldigste persoon die ik in tijden was tegengekomen. Bij alles waar hij bij was voelde ik me zo veilig en zo thuis. Zou ik dan echt.. Verliefd? Echt waar? 'Jongens? Mag ik jullie verzoeken om hier weg te gaan? Jullie maken nogal wat lawaai..' Het moment wat wel een eeuwigheid geduurd leek te hebben, was binnen een seconde weer voorbij. We stonden weer naast elkaar en keken in het gezicht van Saitou Tomomi. 'Oh ja.. Natuurlijk.. We gaan wel terug naar onze kamers..' zei ik een beetje opgelaten. Ik keek om me heen. 'Waar is Rima-chan?' zei ik verbaasd. 'Iemand vroeg naar haar.' zei Tomomi met een mysterieuze blik, maar ik ging er verder niet op in. 'Wil je tegen haar zeggen dat we al weg zijn? Dan zien we haar straks wel.' zei ik met een glimlachje en ik liep richting de gang. Onderweg ving ik Hotaru's blik. Ze grijnsde. Ik glimlachte, nog steeds een beetje opgelaten terug. Jun sloeg met zijn drumstokjes op de muren van de gang terwijl we naar onze kamers liepen, maar ik had het niet echt door. Mijn gedachten waren alleen bij de geur die ik net in mijn hoofd had opgeslagen.

Rima

Nog natrillend van de zenuwen en tegelijkertijd hyper van ons optreden stonden we in de coulissen. We waren druk aan het praten over ons eerste optreden. “Hiro’s vioolspel was zo mooi tijdens het stuk dat Natsumi zong!” zei ik opgewekt. Ik keek naar Hiro, maar zijn blik was op Natsumi gericht, die druk tegen Katashi bezig was over zijn toetsenspel. Jun leunde tegen de muur en draaide zijn drumstokken tussen zijn vingers. Hotaru praatte tegen hem en hij moest lachen. Jun was van ons alle de meest niet-zenuwachtige geweest. Hij zag dat ik naar hem keek en grijnsde. In zijn blik zag ik een twinkeling van schuldigheid. Hij had door dat ik het vreselijk vond dat hij mijn otaku-leven had ontdekt. “Tsukiyomi-san, er is hier iemand voor je.” Saitou Tomomi, een laatstejaars en organisator van het schoolfestival, tikte op mijn schouder. Tomomi’s donkerbruine haren waren vandaag gekruld en kwamen tot haar schouders. Ze had een rechte pony en haar bruine, amandelvormige ogen hadden lange, gekrulde wimpers die licht besmeurd waren met een laagje mascara. Tomomi wisselde regelmatig van kapsel. Ze kon goed dansen en zingen had ik gehoord. Ik had haar nog nooit live een performance zien doen, maar morgen bij het schoolbal mocht ze een keer zingen. Tomomi leed me naar de gang. Ik herkende de gedaante die er stond meteen. Nakano Ren. De jongen van gister. Tomomi glimlachte naar me en liep weg. Ik schraapte mijn keel en Ren draaide zich om. Meteen knipte hij een foto van me. Ik knipperde het vervelende vlekje uit mijn ogen weg van de felle flits. “Jullie optreden was super! Bij dezen ben ik fan nummer 1 van Pizza Flavoured Cotton Candy!” zei hij opgewekt. “Dan ben je niet de enige” zei ik droog. Waarom nam hij foto’s als hij me zag? Waarom moest hij me spreken? “Nou, waarom moest je me spreken?” vroeg ik. Het kwam er killer uit dan de bedoeling was. “Weetje… Ik vroeg me af… Nou eigenlijk zat ik te denken…” Hij begon zenuwachtig te doen. Eigenlijk was het best schattig. “Je gaat het misschien raar vinden omdat we elkaar nog maar een keer hebben gezien…” Ren keek me recht aan. Zijn donkere ogen waren fel. “Heb je al een danspartner voor het schoolfeest!” Ik verstijfde even en begon daarna te lachen. Ren keek gekwetst. Waarom begon ik te lachen, dat was onaardig. “Sorry dat ik lach.” Ik verontschuldigde me met een lichte buiging. “Ik ehm… Ik heb nog niemand, dus oké” bracht ik moeizaam uit. Mijn hoop in Hiro was toch al verloren en misschien werd dit leuk? Al kon ik het me nauwelijks voorstellen. “Tof!” Ren grijnsde breed. “Zou ik eigenlijk mogen weten waarom je net die foto nam? En mag ik hem zien?” vroeg ik. “Ik hou gewoon van fotografie en ja, je mag kijken.” Ren haalde nonchalant zijn schouders op en overhandigde de camera. Nieuwsgierig pakte ik hem aan en bekeek ik de foto. Het was best goed gelukt voor zo’n snelle foto. Ik stond er best goed op, al zeg ik het zelf. Mijn nieuwsgierigheid zorgde ervoor dat ik meer foto’s van hem ging bekijken. Er stonden allemaal verschillende individuen op, ze stonden duidelijk in een volle zaal, maar toch leken ze alleen. De achtergrond leek te verdwijnen. Ze keken allemaal opgewekt. Ik klikte verder terug en zag nu foto’s van ons optreden. Wat zagen we er cool uit! Er zaten ook specifieke foto’s van elk bandlid tussen. Ik keek Ren aan. “Zou ik die bandfoto’s mogen hebben?” vroeg ik. “Natuurlijk, ik stuur dit rolletje morgen op en dan kun je ze volgende week krijgen.” Zei hij. Hij leek het leuk te vinden dat ik zijn foto’s mooi vond. Ik gaf hem zijn camera terug en er viel een korte stilte. “Nou, dan zie ik je morgen wel weer. Wat is je naam eigenlijk? Ik heb alleen je voornaam gehoord.” “Tsukiyomi Rima” zei ik. Ik durfde voorzichtig te glimlachen. “Tot morgen, Tsukiyomi-chan” “Zeg maar Rima, we zijn danspartners niet waar.” Zei ik. Ren lachte. “Tot morgen, Rima-chan!” hij stak zijn hand op en liep weg. Ik ging terug naar de rest van de band, maar ze waren er niet meer. Wat hulpeloos keek ik rond. “Takahashi-senpai!” Ai keek om. “De rest is al terug naar de kamers, ze waren iets te luidruchtig.” Zei ze. “Arigatou!” ik boog en rende weg richting mijn kamer. Ik grijnsde heel erg breed en voelde dat mijn wangen rood waren. Waarom ging er zo’n vrolijk gevoel door mijn lichaam dat niets te maken had met het optreden. Was het dat gevoel dat je krijgt als je een nieuwe vriend hebt gemaakt. Het voelde net zo als toen ik de bandleden voor het eerst had ontmoet. Nakano Ren was zijn naam. Ja, een nieuwe vriend, zo was ik hem nu al gaan beschouwen.