Rima

Hier stond ik dan. In een situatie waar ik de afgelopen tijd alleen maar van gedroomd had. Niet helemaal zoals dit. Vergeet die regen en mijn huilhoofd. Maar verder was het alles. Alles... "Misschien is het verstandig terug de bus in te gaan, voor die weer weg rijdt" zei Hiro. Ik wilde niet weg. Ik wilde zo voor altijd blijven staan. Zijn vest was zwaar door de regen. Het kleefde tegen mijn bloten schouders aan. "Kom" zei Hiro zachtjes. Hij probeerde achteruit te stappen. Ik voelde hoe ik de grip op zijn shirt verloor. Mak liet ik los. Mijn hart ging als een gek te keer. Het ging zo hard dat ik bang was dat Hiro het misschien kon horen. We stapte de bus in en gingen ergens zitten. Ik steunde met mijn handen op mijn knieën en durfde niet naar Hiro te kijken. Wat belachelijk eigenlijk. Ik hoestte zachtjes. Wat was het koud, zelfs hier in de bus.

Geen inspiratie.