Jun

We hadden de middag met zijn alle doorgebracht, een tijdje in onze blokhut en een tijdje buiten. We waren allemaal stomverbaasd dat ons idiote plan gelukt was. En uiteraard waren we daar ook heel erg blij mee. Rima was na een tijdje Ren op gaan zoeken om marshmallows te kopen. Vanavond was er namelijk een groot kampvuur voor iedereen die wilde en wat is een kampvuur zonder marshmallows? Natsumi, Hiro en Hotaru waren een of ander spel aan het spelen dat Natsumi in haar tas had gepropt en Katashi leek een beetje nors. Hij keek toe hoe Natsumi bijna van haar stoel afviel van het lachen om Hiro iets verkeerd deed in het spel. Ik kreeg een sms'je, dus haalde ik mijn telefoon uit mijn broekzak. Het was een zeer opgewekte sms van Koharu met teveel smileys. Of ik zin had om een stuk te wandelen. Waarom ook niet? "Ik ben zo weer terug!" zei ik tegen niemand in het algemeen. Ik stond op en liep de blokhut uit. Het was echt heerlijk weer vandaag. Normaal hield ik niet echt veel van schoolkampen, maar deze zou echt geweldig worden. Het terrein waar we waren was echt prachtig. Er was een groot meer en er was ook een bos. Alle bloemen stonden in bloei, vogels floten en het rook hier lekker. "Hideyoshi-senpai!" Koharu kwam aanrennen, met zoals altijd een zeer grote en stralende glimlach op haar gezicht. Ze droeg een simpel jurkje over haar bikini zo te zien. Ik vroeg me af waarom meisjes zo vaak van kleding wisselen. "Koharu-chan!" Ik stak mijn hand op. Haar wangen werden wat roder maar ik deed alsof ik het niet zag. Het viel moeilijk te ontkennen dat dit meisje me leuk vond. Zelf wist ik nog niet zo goed wat ik van haar vond, maar ik vond haar aanwezigheid niet vervelend. Ze deed me misschien een beetje denken aan een hondje. We liepen een grote ronde om het meer waarin ik alles te weten kwam over Koharu, haar jongere zusje, haar konijnen, haar puppy's en weet ik veel wat nog meer. Ze had haar arm door de mijne gestoken en er kwam echt een waterval aan woorden uit haar mond. Toch vond ik het niet vervelend om naar te luisteren. Na een tijdje viel ze stil. "Senpai... Waarom vertel je niet eens iets over jezelf?" vroeg ze. Haar grote, heldere  lichtbruine ogen keken me vragend aan. Ik dacht na. Ik wilde niets over mezelf vertellen. Aan niemand niet, maar Koharu was toch wel een beetje speciaal. Net zoals Natsumi, Rima en Hotaru waren. Dankzij Kirino had ik het niet echt meer op meisjes, maar deze vier waren speciaal voor me. Ik vertrouwde ze. Misschien kon ik toch wel iets vertellen. "Hmm, ik heb een zusje van 10. Ze heet Nozomi." begon ik. Koharu glimlachte en ik kon aan haar blik zien dat ze het fijn vond dat ik ook eens wat vertelde. Ik besefte dat bijna niemand iets over mijn verleden wist, of over Nozomi-chan. Ik vertelde het een en ander over mijn zusje. Mijn zusje betekende alles voor me en ik had altijd heel erg het idee dat ik haar voor alles moest beschermen. Ik vertelde ook dat ik al vanaf mijn 8ste drum. Dat was alles wat ik tot nu wilde vertellen. Ook al was Koharu heel aardig en vertrouwde ik haar, toch was er stiekem een stemmetje achter in mijn hoofd dat bleef zeggen "Pas op met meisjes, ze maken je leven en hel als je iets fout doet". We kwamen uit op ons begin punt. We hadden echt een flinke tijd gelopen want de zon was inmiddels onder gegaan. "Wil je zwemmen?" vroeg Koharu plots. Ik haalde een klein beetje onverschillig mijn schouders op. Koharu liet mijn arm los en trok haar jurkje uit. Ze droeg een roze geblokte bikini, maar het stond haar goed. Ze pakte mijn arm vast en trok me het water in. Gelukkig had ik mijn mobiel op mijn bed laten liggen want ik struikelde over een stuk steen in het meer. Onder zacht gevloek en gegil van Koharu viel ik voorover, tegen haar aan en samen vielen we in het water. Lachend kwamen we weer boven. Ik spetterde wat water tegen haar aan. Als een stel kleine kinderen vermaakte we ons in het water. Het interesseerde me even niet wat mensen van me zouden denken. Ik had het naar mijn zin.