Hotaru

Wat was samen muziek maken toch heerlijk. Natsumi en Rima klonken perfect in harmonie. Hiro zong mee alsof hij totaal zijn best niet deed, maar klonk toch bizar goed. Zelfs Ren, Koharu en Akiyama-sensei zongen het laatste refrein enthousiast mee. Al leek Akiyama-sensei wat moeite te hebben met de pitch, die we voor het gemak een stuk omhoog hadden gezet.

Because maybe, you're gonna be the one that saves me.

Ik had een haat-liefde relatie met dit liedje. Het was zo ontzettend uitgemolken en overused, maar het was zo makkelijk te spelen en te zingen, en op avonden als dit deed het liedje het gewoon erg goed, al was het alleen maar omdat ieder levend wezen op deze planeet de tekst kende. Na het allerlaatste refrein begon ons publiek te klappen, en het was niet zo overweldigend als ons eerste optreden, maar het voelde zeker goed. "Zelfs improviserend zonder instrumenten zijn jullie nog goed!" zei Akiyama-sensei grijnzend. "Dankje!" riep ik opgelaten, en ik voelde de hete gloed van het vuur op mijn wangen. Ren stond op om iets tegen Rima te zeggen en Koharu liep naar een paar van haar vriendinnen die naar ons waren komen kijken en ineens zaten Akiyama-sensei en ik weer naast elkaar. Hij schoof ietsjes naar me toe en wees naar mijn gitaar. "Mag ik?" vroeg hij. Ik trok een wenkbrauw op. "Speel jij gitaar?" Akiyama-sensei haalde één schouder op. "Ik speelde, in mijn jonge jaren. Ik ben benieuwd of ik het nog kan." Ik tilde mijn gitaar op en Akiyama-sensei pakte hem voorzichtig aan. Tijdens het aanpakken van de gitaar raakte hij per ongeluk mijn hand aan, wat me enigszins verbaasde. De gitaar was groot genoeg om zulk contact te voorkomen, leek me. Niet dat ik het erg vond. Ik staarde strak in de knetterende vlammen terwijl Akiyama-sensei wat begon te tokkelen. Het was een stuk beheersder dan de slordige akkoorden die ik speelde, en het maakte me rustig. Ik bekeek mijn vrienden in het flikkerende licht van het vuur. Koharu was inmiddels weer bij Jun gaan zitten en Katashi prikte pissig met een tak in het vuur. Natsumi en Hiro zaten met hun schouders tegen elkaar aan en Natsumi praatte zachtjes, terwijl Hiro ingespannen naar haar luisterde, alsof hij als de dood was dat hij ook maar een woord zou missen. Rima praatte met Ren, en ik voelde me ineens bizar eenzaam. Ik wensde bijna dat ik mijn gitaar bij me had gehouden, dan zou ik nu iets te doen hebben, maar Akiyama-sensei speelde zo mooi... Rima rilde en warmde haar handen aan het vuur. Hiro stond op en trok zijn donkerrode hoodie open. Hij liep naar Rima toe en liet het kledingstuk op haar hoofd vallen. Rima keek hem met grote verbaasde ogen aan, en Hiro grijnsde alleen maar, terwijl hij zijn plekje naast Natsumi weer opzocht en het gesprek hervatte. Zelf begon ik het ook koud te krijgen. De lucht leek leger en killer te worden. Het duurde even voor ik doorhad dat Akiyama-sensei was opgehouden met spelen. Ik keek om en zag hem met een pijnlijk gezicht naar zijn vingers kijken. "Dat dacht ik al." mompelde hij. "Te lang niet gespeeld. Ik heb helemaal geen eelt meer." "Het klonk anders niet slecht." zei ik terwijl ik mijn gitaar weer in zijn koffer legde en het deksel dichtklikte. "Dankjewel." zei Akiyama-sensei met zichtbare trots. "Wat een gentleman is dat toch hè?" Hij gebaarde met zijn hoofd naar Hiro. Ik glimlachte. Rima had de capuchon van het veel te grote vest over haar hoofd getrokken en staarde nu met een afwezig glimlachje in de vlammen. Ze zag er ontzettend schattig uit in het enorme vest. Alleen haar vingertoppen staken uit de mouwen. "Ja," zei ik instemmend. "Hiro is te attent voor deze wereld."

Natsumi

Toen de schemering begon in te vallen, verplaatste iedereen op kamp zich als een man naar het kampvuurterrein. "Ik geloof dat je toch een beetje enthousiast geweest bent met de inkoop van die marshmallows, Rima-chan." zei Jun met een grijns. Rima glimlachte een beetje verlegen. Ze had inderdaad ruim ingeslagen. In totaal waren er zes zakken marshmallows. "Ach, je kunt nooit genoeg marshmallows hebben." zei Hotaru, met in haar ene hand een roze zak met roze en witte marshmallows, en in haar andere hand een gitaarkoffer. Ik hield zelf twee zakken tegen mijn buik aan gedrukt. Na een paar minuutjes door het bos te hebben gelopen, kwamen we aan bij het meertje, waar op het brede strand verscheidene kampvuren al vrolijk stonden te branden.We waren redelijk vroeg, dus we hadden het echt voor het uitzoeken. We kozen uiteindelijk een kampvuur dichtbij het water, waar toen alleen nog maar Akiyama-sensei zat. Het duurde niet lang voordat ook Ren aan kwam wandelen. Hij ging tussen Rima en Hiro inzitten. Hotaru, die tussen mij en Akiyama in zat, was met hem in gesprek en Jun probeerde Katashi een beetje minder chagrijnig te laten zijn door zijn haar door de war te maken. De poging mislukte echter jammerlijk en Katashi keek nog norser ervoor. Ikzelf had een van de zeldzame momenten waarop ik er intens van genoot om stil te zijn en te genieten van de geluiden om me heen. Ik zuchtte even diep van geluk terwijl ik de geur van het brandende hout opsnoof en glimlachend in de vrolijke vlammen keek en luisterde naar het gelach en gepraat van de mensen om me heen en het knisperen van het vuur. Gedachteloos liet ik mijn hoofd tegen Hiro's schouder aanvallen. Ik had niet eens doorgehad dat ik het deed, tot ik het al gedaan had en ik keek even schuin omhoog naar Hiro's gezicht om toestemming te vragen voor het lenen van zijn schouder. Hij leek een klein beetje geschrokken te zijn, maar toen ik naar hem glimlachte, glimlachte hij terug en ik richtte mijn blik weer op het vuur. "Ik hou heel erg veel van vuur als het niet bezig is huizen en mensen te verteren." zei ik dromerig. Hiro grinnikte even, waardoor zijn schouder lichtjes schudde. "Ik ook." stemde hij in. In de verte hoorde ik Koharu "Hideyoshi-senpai! Eindelijk, ik kon je echt al nergens vinden!" roepen, en ik zag hoe ze zich tussen Jun en Katashi inwurmde. Bij andere kampvuren werden spookverhalen verteld en zo nu en dan hoorde je een meisje bang gillen. Ik ging weer rechtop zitten, en greep een van de takken die naast de halve boomstammen lagen waar we op zaten. "Goed. Het is hoog tijd voor marshmallows." zei ik terwijl ik een zak openscheurde en een tiental marshmallows op de stok reeg. "Ja, ik doe mee!" zei Hotaru, die zelf ook een stok gepakt had en een marshmallow op het topje zette. Het duurde niet lang voor de marshmallows zacht en fluffig waren en ik pakte er een van de tak met mijn tanden. Toen hield ik de tak voor Hiro's gezicht. "Hier. Eet smakelijk." zei ik lachend. Hiro pakte de tak vast met zijn handen en wou met zijn vingers een marshmallow eraf schuiven. "Wow, stop. Handen zijn voor losers." zei ik streng. Ik bewoog de tak van hem weg terwijl hij me aankeek met een opgetrokken wenkbrauw. "Echt?" zei hij, met zijn hoofd een beetje schuin. "Ik ben bloedserieus." antwoordde ik. Hiro deed zijn handen op zijn rug en grijnsde. "Challenge accepted." zei hij en ik bracht de stok weer naar zijn mond. Hij pakte een zachte marshmallow vast met zijn tanden en schoof hem langzaam naar het einde van de stok. Ik begon te juichen toen hij hem los had gekregen. "Goedzo Hiro-pon." zei ik blij. Toen we alle marshmallows die we opkonden hadden gegeten, waren er nog twee zakken over. "Goed, ik geloof dat het nu wel tijd is voor een beetje muziek. En hé, we hebben geluk want er is toevallig een complete band aanwezig bij dit kampvuur." zei Akiyama-sensei na een tijdje. Een grote glimlach vormde zich op mijn gezicht. "Kampvuur concert!" riep ik blij. Hotaru had ondertussen haar gitaar er al bij gepakt. Ren en Koharu waren bij Akiyama gaan zitten, zodat we als band naast elkaar zaten. We hadden al snel overlegd welk liedje we gingen spelen. Jun zat in het midden en begon tussen zijn benen door een ritme te slaan op het hout van de halve boomstammen. "Wacht wacht wacht!" riep ik snel naar Jun. Hij stopte abrupt met slaan en keek me verbaasd aan. "Een echte band kan niet optreden zonder aankondiging." zei ik vastberaden. "Natsumi, we zitten aan een kampvuur op een stom schoolkamp. Dit is geen optreden." Ik haalde diep adem en ging staan. "Nou, de marshmallows waren van een flutmerk uit een of andere slechte winkel waar stiekem niks is wat je denkt dat het is, maar dat betekent niet dat het geen marshmallows is. Zolang we dit een optreden maken, is het een optreden. Dus, Katashi, ssssssh. We hebben een aankondiging nodig." zei ik. Ik ging gauw weer zitten. Katashi had zijn mond opengetrokken om waarschijnlijk dingen te zeggen die totaal niet aardig waren, maar Jun had sussend zijn hand op zijn schouder gelegd en hem kennelijk gerustgesteld met zijn glimlach, want hij drukte zijn lippen weer stijf op elkaar. "Goed. Koharu-chan?" zei ik, terwijl ik het meisje aan het andere kant van het vuur aan probeerde te kijken zonder dat mijn ogen werden verblind door het licht. Koharu was al opgesprongen. Ze had haar handen aan haar lippen gezet en sprak met stemverheffing. "Dames en heren!" "Jun, tromgeroffel." siste ik naar Jun. Jun begon te trommelen. "Mag ik uw aandacht voooooooor.... Pizzaflavouredcottoncandy met Wonderwall!" Akiyama-sensei, Ren en Koharu begonnen alledrie te klappen en Jun begon opnieuw het ritme te drummen op het hout. Katashi viel na een tijdje in en speelde er een simpel ritme doorheen en Hotaru begon op haar gitaar te spelen. Na het intro vielen Hotaru, Rima en ik in met de zang. Ik keek met opgetrokken wenkbrauwen naar Hiro, omdat hij niet meezong. Ik stootte hem aan met mijn elleboog en uiteindelijk zong hij toch ook het tweede couplet mee. Ondertussen hadden een paar mensen die bij andere kampvuren hadden gezeten zich verzameld om de onze. Ik glimlachte terwijl ik blij aan het zingen was en ik bewoog mee op de muziek. Ik was elke keer weer verrast over hoe geweldig het voelde om muziek te maken met deze mensen. Met mijn vrienden. Toen we klaar waren met spelen, kregen we applaus van ons publiek. Ik stond op en trok Hiro en Hotaru mee omhoog. Uiteindelijk stonden we allemaal en maakten we een buiging. Ik grijnsde. Kamp had niet beter kunnen beginnen.