Katashi

Een paar uur later stonden we met z'n allen achter een gordijn. Het was donker en ontzettend vol. Ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak in mijn kleren. Het was veel te opvallend. En te strak. En te paars. Ik voelde me er gewoon niet prettig in. Ik stond een stukje verwijderd van de rest die eigenlijk allemaal druk stonden te doen. Behalve Natsumi. Dat verbaasde me eigenlijk best wel. Zij stond ook een stukje van de rest af en zag eruit alsof ze elk moment kon gaan overgeven. Eigenlijk was het best zielig. Ze scheen ontzettende plankenkoorts te hebben. Ze wilde niemand dichter dan twee meter bij zich in de buurt laten. Voor de rest was iedereen nogal druk en hectisch bezig. Alles moest nu nog precies goed in elkaar worden gezet. Hotaru liep constant bij iedereen langs om iets te veranderen om aan de kleding, of om een plukje van hun haar goed in model te brengen. Jun stond bij de hele tijd bij zijn drumstel te controleren of alles wel goed stond en Rima trok de hele tijd plooien van haar jurkje recht. Hiro stond er nogal.. Stil bij. Maar dat was eigenlijk wel te verwachten van Hiro. Ik was zelf ook wel een beetje zenuwachtig. Ik hoopte gewoon dat alles goed zou komen. En dat ze ons.. Nou ja. Eigenlijk hoopte ik gewoon dat ze ons goed zouden vinden. En dat we tenminste niet af zouden gaan. Het zou vast goed komen. Vast wel. Ik keek naar Jun, die bezig was een ding van zijn drumstel recht te zetten. Het hypnotiseerde me een beetje. Ik staarde naar hoe hij bezig was met zijn drumstel en ik vergat de tijd. Opeens werd er iets op mijn hoofd geduwd. 'Je had je hoedje niet op Katashi! Straks was je het nog vergeten!' zei Hotaru gepikeerd. Ik keek haar een beetje verdwaasd aan. 'Oh.. Oh sorry.' zei ik. Ik schudde mijn hoofd even heel lichtjes. Waar was ik toch mee bezig de hele tijd? Ik moest me concentreren op ons optreden! Dat moest ik doen. Ik moest me niet laten afleiden door.. Drumstellen. Ja. Ik wierp weer even een blik op Natsumi, die nu met haar hoofd tegen een grote metalen paal stond en zachtjes tegen zichzelf mompelde. Daar voelde ik me niet echt beter door en ik werd een beetje zenuwachtig als ik naar Hotaru en Rima keek. Hiro keek met een bezorgde blik naar Natsumi. Ik zuchtte en ik besloot maar naar mijn schoenen te kijken. Wat was wachten toch verschrikkelijk. Ik hoorde hoe de zaal begon vol te stromen. Nog ongeveer een kwartier. Een kwartier en dan zouden we spelen. Bij de gedachte daaraan, sprong mijn maag in een pijnlijke knoop. Ik slikte moeizaam en concentreerde me weer op mijn veters. Oké. Nog een kwartier.