Hotaru

Na wat een eeuwigheid leek ging dat eindelijk het gordijn open. Het felle podiumlicht scheen recht in mijn gezicht, waardoor ik een paar keer met mijn ogen moet knipperen voordat ik iets zag. De zaal zat al behoorlijk vol. Er klonk een twijfelachtig applaus dat nog half voor de vorige act was, half voor ons. Ik voelde mijn hart bonzen in mijn keel. Dit was het dan. Ons moment. Dit was onze kans om te laten zien en vooral te laten horen wie we waren. Ik keek even over mijn schouder. Iedereen zag er geweldig uit. Jun zat even relaxed als altijd onderuitgezakt achter zijn drumstel. Óf hij was totaal niet zenuwachtig, of hij wist het bizar goed te verbergen. Katashi zat nogal ongemakkelijk aan zijn hoedje te trekken en keek voornamelijk naar de grond. Hiro keek wat afwezig naar Natsumi, die neurotisch van het ene been op het andere wipte, en Rima zag nogal bleek en keek naar haar bas. Omdat we begonnen met mijn liedje hadden de anderen op het laatste moment besloten dat ik de inleidingsspeech mocht geven. Waarschijnlijk had dat er ook alles mee te maken dat Natsumi, onze voorzitter die dus eigenlijk deze eer zou moeten hebben nog net niet had zitten hyperventileren van de zenuwen. Als ze ook nog het spits af had moeten bijten was dat waarschijnlijk wel gebeurd. Ik haalde diep adem en schraapte mijn keel. Een door de microfoon versterkte kuch galmde door de zaal. Hier en daar lachte iemand. Ik voelde mijn benen een beetje wiebelig worden. "Ehm... Hoi." mompelde ik voorzichtig. De mensen op de voorste rij keken verwachtingsvol toe. Koortsachtig probeerde ik me te bedenken wat ik moest zeggen. Ik had dit eigenlijk voor moeten bereiden. Ik liet mijn blik over het publiek glijden en zag het hartvormige gezichtje van Sayuri. "Zet hem op, Hotaru!" zei ze geluidloos. Ik glimlachte en keek verder. Opnieuw zag ik een bekend gezicht op de eerste rij, en deze liet mijn hart een heel klein sprongetje maken. Akiyama-sensei ving mijn blik en maakte een V-teken met zijn vingers. Oké, nu moest ik iets zeggen. Ik keek naar de microfoon en knikte lichtjes. "Wij zijn Pizza-Flavoured Cotton Candy." zei ik langzaam. Mijn stem klonk al ietsjes krachtiger. "We begonnen een paar weken geleden als een groep mensen die niets van elkaar wisten, maar een passie deelden voor muziek." Ik keek even achterom en zag dat de anderen me goedkeurend aankeken. Behalve Katashi, die staarde verveeld voor zich uit." Ik glimlachte en ging verder. "In korte tijd hebben we elkaar verrassend goed leren kennen. En hoewel we allemaal nogal verschillend zijn, vullen we elkaar goed aan. Ik gebaarde naar Rima, die rechts van me stond. "Rima, onze schattige en introverte bassiste, Hiro, onze stille, maar bijzonder attente en verstandige violist, Jun, onze opgewekte drummer die altijd in is voor een geintje, Katashi, onze... eh... ontzettend modebewuste toetsenist..." Achter me schoot Jun in de lach. Ook aan Natsumi ontsnapte een onderdrukte giechel. Ik slikte even en keek schuchtig naar Katashi, die me nijdig aankeek. Toen ik naar Natsumi keek verzachtte mijn uitdrukking weer. "En natuurlijk Natsumi, onze excentrieke, creatieve, en altijd stralende gitariste en voorzitter, die onder andere onze fantastische bandnaam heeft bedacht, en naast voorzitter ook de mascotte van onze band is. Zonder haar zouden we hier nooit hebben gestaan, maar dat geldt eigenlijk voor iedereen die hier staat." Mijn stem begon aan stabiliteit te verliezen. Shit. We waren nog niet eens begonnen en ik werd nu al emotioneel. "Oké. Genoeg gepraat." zei ik met trillende stem. "Laten we maar gewoon muziek gaan maken." Ik wilde het eerste akkoord al aanslaan toen Rima haar microfoon greep. "Je vergeet jezelf!" riep ze met een hoog stemmetje. "Oh ja..." Ik kon mezelf wel voor mijn hoofd slaan. Mooie introductie was dit. Dit zou Natsumi toch wel beter hebben gekund? "Nou ja... Ik ben dus Hotaru." zei ik, een stuk zachter dan ik de rest van de introductie had gedaan. "Ik speel normaal cello, maar nu even akoustisch gitaar omdat ik anders niet kan zingen." Er ging een zwak lachje door de zaal. Ik keek achterom naar Jun, die knikte, en vervolgens aftelde met zijn drumstokjes. "1, 2, 3, 4." Natsumi en ik zette de eerste akkoorden van Invisible To You in, en al snel kwamen Rima's bas en Jun's drums erbij. Het klonk een stuk levendiger dan met alleen gitaar, en toen ik begon aan het eerste couplet merkte ik dat mijn stem alweer iets krachtiger was geworden, maar je hoorde de brok in mijn keel nog wel een beetje. Bij het refrein vielen ook Natsumi en Rima in. Ze zongen de harmonieën perfect, en het klonk geweldig bij elkaar. Het tweede couplet zong Rima. Haar stem klonk zoals gewoonlijk verrassend diep, en je zag mensen in het het publiek verbaasd opkijken. Ik maakte oogcontact met Natsumi, die me stralend aankeek. Ze had knalrode wangen en een grijns van oor tot oor. Van haar zenuwen leek niet veel meer over te zijn. Na het tweede refrein kwam de bridge, Natsumi's lead, ondersteund door Hiro's viool. Hiro had het grootste deel van het liedje niet veel gedaan, maar nu was hij dan ook helemaal in zijn element. Natsumi knalde de hoge noten er indrukwekkend uit, en Hiro's vioolspel sloot perfect aan bij haar zang. Het was alsof hij het speciaal voor haar speelde, en alsof zij het speciaal voor hem zong, ook al was het niet zo'n vriendelijk liedje. Spontaan kreeg ik een beetje spijt dat het geen liefdesliedje was. Hiro keek breed grijnzend naar Natsumi, die haar microfoon bijna tegen haar lippen aandrukte. Na het derde refrein kwam de instrumentale solo. Katashi ramde als een bezetene op de toetsen van zijn keyboard, en Rima's vingers vlogen over de snaren van haar bas. Het was geweldig om te zien, iedereen had zoveel plezier! Ik voelde de brok in mijn keel weer opkomen, waardoor het belten in het laatste refrein me zwaarder afging dan normaal. Gelukkig compenseerden Rima en Natsumi daarvoor. Hun gezichten glommen van het zweet. Ik voelde nu tranen prikken in mijn ogen. Wat was ik toch een sentimenteel persoon, maar dit was gewoon zo ontzettend gaaf. De outtro was voor Natsumi en Katashi, nog lichtjes ondersteund door Rima en Jun, en nadat de laatste noot was aangeslagen was het ineens oorverdovend stil. Even dacht ik dat ik het allemaal gedroomd had en net was wakker geworden, maar toen barstte het publiek uit in een ongelofelijk applaus. Mijn mond viel open van het geluid. Het was fantastisch. Mensen grijnsden breed en klapten enthousiast. Sommigen juichten en floten, en een paar mensen waren zelfs opgestaan! Nu kon ik me echt niet meer inhouden. Dikke tranen stroomden over mijn toch al kletsnatte gezicht. "Dankjewel!" snikte ik in de microfoon. Ook Rima en Natsumi bogen voorover om iets in de microfoon te roepen. Ik haalde mijn neus op en keek vol verwondering de zaal in. Wat was dit ongelofelijk gaaf!

Katashi

Een paar uur later stonden we met z'n allen achter een gordijn. Het was donker en ontzettend vol. Ik voelde me nog steeds niet op mijn gemak in mijn kleren. Het was veel te opvallend. En te strak. En te paars. Ik voelde me er gewoon niet prettig in. Ik stond een stukje verwijderd van de rest die eigenlijk allemaal druk stonden te doen. Behalve Natsumi. Dat verbaasde me eigenlijk best wel. Zij stond ook een stukje van de rest af en zag eruit alsof ze elk moment kon gaan overgeven. Eigenlijk was het best zielig. Ze scheen ontzettende plankenkoorts te hebben. Ze wilde niemand dichter dan twee meter bij zich in de buurt laten. Voor de rest was iedereen nogal druk en hectisch bezig. Alles moest nu nog precies goed in elkaar worden gezet. Hotaru liep constant bij iedereen langs om iets te veranderen om aan de kleding, of om een plukje van hun haar goed in model te brengen. Jun stond bij de hele tijd bij zijn drumstel te controleren of alles wel goed stond en Rima trok de hele tijd plooien van haar jurkje recht. Hiro stond er nogal.. Stil bij. Maar dat was eigenlijk wel te verwachten van Hiro. Ik was zelf ook wel een beetje zenuwachtig. Ik hoopte gewoon dat alles goed zou komen. En dat ze ons.. Nou ja. Eigenlijk hoopte ik gewoon dat ze ons goed zouden vinden. En dat we tenminste niet af zouden gaan. Het zou vast goed komen. Vast wel. Ik keek naar Jun, die bezig was een ding van zijn drumstel recht te zetten. Het hypnotiseerde me een beetje. Ik staarde naar hoe hij bezig was met zijn drumstel en ik vergat de tijd. Opeens werd er iets op mijn hoofd geduwd. 'Je had je hoedje niet op Katashi! Straks was je het nog vergeten!' zei Hotaru gepikeerd. Ik keek haar een beetje verdwaasd aan. 'Oh.. Oh sorry.' zei ik. Ik schudde mijn hoofd even heel lichtjes. Waar was ik toch mee bezig de hele tijd? Ik moest me concentreren op ons optreden! Dat moest ik doen. Ik moest me niet laten afleiden door.. Drumstellen. Ja. Ik wierp weer even een blik op Natsumi, die nu met haar hoofd tegen een grote metalen paal stond en zachtjes tegen zichzelf mompelde. Daar voelde ik me niet echt beter door en ik werd een beetje zenuwachtig als ik naar Hotaru en Rima keek. Hiro keek met een bezorgde blik naar Natsumi. Ik zuchtte en ik besloot maar naar mijn schoenen te kijken. Wat was wachten toch verschrikkelijk. Ik hoorde hoe de zaal begon vol te stromen. Nog ongeveer een kwartier. Een kwartier en dan zouden we spelen. Bij de gedachte daaraan, sprong mijn maag in een pijnlijke knoop. Ik slikte moeizaam en concentreerde me weer op mijn veters. Oké. Nog een kwartier.