Katashi

Ik glimlachte. We waren nog maar net opgericht, en toch speelden we al best goed, al zei ik het zelf. Natsumi, Rima en Hotaru zongen om de beurt een stukje. Hiro's viool en Hotaru's cello waren goed op het stuk afgestemd en het klonk niet eens raar, wat ik eerst wel verwacht had. Ik keek eventjes achterom terwijl ik speelde, naar Jun. Hij had zijn ogen dicht terwijl hij drumde. Ik glimlachte opnieuw. Het voelde geweldig om zo met z'n allen muziek te maken. Het liedje was veel te snel voorbij. Natsumi draaide zich stralend naar ons om. 'Dat ging al best wel goed!' zei ze met een big smile. 'Ja! Echt wel!' zei Hotaru enthousiast. Rima straalde ook helemaal. Ik zag dat Hiro glimlachte en Jun grijnsde. Zelf glimlachte ik ook. 'Laten we het nog een keer doen.' stelde Hiro voor. Natsumi knikte en draaide zich weer om. We deden het opnieuw. Deze keer klonk het nog beter. We begonnen het echt in onze vingers te krijgen. We speelden nog verschillende keren tot iedereen er wel een klein beetje genoeg van had. 'Laten we thee drinken.' zei Rima en ze liep al naar de tafel om alles klaar te gaan maken voor de thee. Niemand protesteerde en iedereen ging zitten. Rima zorgde dat we thee kregen. En een gebakje. We aten in stilte en dronken ook in stilte onze thee. Daarna bleef het nog even stil. 'We hebben nog geen naam' zei Hotaru opeens. 'Hé, daar heb je gelijk in.' zei Natsumi. Ze trok een hoofd waaruit sprak dat ze nadacht. Ze werd er nou niet bepaald knapper op. Als ze dit lang zou vol houden dan zou ze er zekerweten rimpels van krijgen. 'Iemand ideeën?' zei ik, nogal onnodig. Niemand zei iets. 'De.. uhm...' mompelde Rima. Weer was het stil. 'Pizzaflavouredcottoncandy!' gilde Natsumi opeens. Iedereen schrok op. 'Hè? Wát?' zei ik verbaasd. Zei ze nou echt iets wat leek op een naar pizza smakende suikerspin? 'Ja! Dat heb ik altijd al eens willen eten! En het is een ontzettend coole bandnaam! Iedereen zal meteen weten dat wij het zijn! En het is origineel, geef toe!' Origineel was het zeker ja. Misschien zelfs wel iets té origineel.

Jun

Vandaag had ik het niet meer getrokken om naar de lessen te gaan. Eerst moesten mijn gedachtes goed op orde komen. Tijdens de lestijden had ik me goed gedoucht en me verder nog wat uitgeleefd op mijn drumstel. De rest zou zo naar het muzieklokaal komen. Ik stond op vanachter mijn drumstel, liep naar de tafel en schoof aan. Mijn ellebogen steunde op de tafel en mijn hoofd leunde op mijn handen. Straks werd ik weer gek. Nee, dat moest ik zien te voorkomen. Ik laat me niet gek maken door zo'n meisje. De deur van het lokaal ging open en Natsumi kwam binnen met een gitaartas. Haar haren waren nat en ze droeg haar normale kleren inplaats van haar schooluniform. "Hier ben je dus. Waar was je de hele dag?" vroeg ze opgewekt. "Hier" zei ik kortaf. Ik wreef door mijn gezicht en ging recht zitten. Natsumi zette haar tas tegen de muur en ging tegenover me zitten. Aan haa manier van doen merkte ik dat ze zich niet helemaal op haar gemak voelde. Het gaf mij ook een akelig gevoel. Het was een hele poos stil en godzijdank ging de deur open. Deze keer was het Hiro. Het zag er nogal komisch uit hoe hij zijn hand opstak en "Yo" zei. Natsumi begon te lachen. Hiro haalde zijn schouders op en ging zitten. Hij hield zijn viooltas bij. Katashi, Rima en Hotaru kwamen met zijn drieën tegelijk binnen. Toen iedereen zover was zaten we allemaal aan de tafel. Onze blikken gingen allemaal naar Natsumi, aangezien zij de clubpresident was. Theatraal haalde ze adem. "Laten we een liedje spelen om warm te komen. Wat nou als we simpel beginnen met Tsubasa wo Kudasai?" Iedereen knikte of mompelde instemmend. We stonden op en gingen op onze plekken staan. We hadden gewoon al een bijna vaste opstelling. Vooraan in het midden stond Natsumi. Rechts ernaast stond Hotaru met haar cello. Schuin achter haar stond Hiro met zijn viool. Links naast Natsumi stond Rima, ze was bezig haar bass te stemmen. Katashi stond net iets achter Rima en scheef voor mij met zijn keyboard en ik zat helemaal achteraan met mijn drumstel. Ik pakte de twee stokken en wachtte tot iedereen zijn spullen in orde had. "1, 2, 3, 4!"